28 november 2015 • The Spirit Of ’66, Verviers
Edgar Winter is reeds meer dan 50-jaar ‘on the road’. In 1970 maakte hij met het album ‘Entrance’ meteen een opmerkelijke debuut. De sound was een fusie tussen jazz, klassiek, rock en opwindende bluesmuziek. Een jaar later registreerde hij samen met zijn broer ‘the late great’ Johnny Winter, vocalist/gitarist Rick Derringer en een enorme collectie van sessiemuzikanten het succesvolle album ‘White Trash’. Zijn carrière ging crescendo en in 1972 was er dan het succesvolle ’They Only Come Out At Night’, dat meteen ook twee van zijn grootste hits herbergde.
Op een koude zaterdagavond op 28 november 2015 was Edgar Winter en band te gast in de gerenommeerde club ‘Spirit of ‘66’ in Verviers. Na een rit van pakweg 2 uur vonden we al snel een plaatsje op een nabijgelegen parking. Francis Geron ontving ons zoals wel vaker met een goedlachse glimlach. Toch wel leuk om steeds te mogen vertoeven in deze Amerikaans aandoenlijke muziektempel. Winter had vanavond ook heel wat talent rond zich verzameld op het podium. Drummer Jason Carpenter, Roger ‘Koko’ Powell (bas) en gitarist Doug Rappoport bleken dan ook de ideale soulmates.

De Edgar Winter Winter band opende zoals vaker met de rocktunes van ‘Keep Playin’ That Rock ‘n’ Roll’. De uitgesproken tirades tussen Winters keyboard arrangementen en Doug Rappaport gitaarriffs bleken meteen een knaller te zijn.
Van deze ongelooflijke dynamiek ging het rechtdoor met de bluesrocker ‘Free Ride’. De beukende drums en onstuimige gitaarlicks belichaamden perfect de feeling van de vroege jaren ‘70. Het nummer ‘Hanging Around’ werd met hetzelfde gevoel gespeeld, net zoals de innemende bluesrocker ’Tobacco Road’, uit het album ’Roadwork’. Op een epische manier werd het nummer nu een wel zeer uitgesponnen versie. Maar ondanks de lengte van de jam domineerde er nooit een gevoel van overdaad. Met een jazzy en hip-hopse speelsheid verweeft Edgar dan ook moeiteloos korte fragmenten van Stevie Wonder’s ‘Superstation’ en Cream’s ‘Sunshine of Your Love’.
Winter amuseerde zich blijkbaar en weet de appreciatie uit het publiek te waarderen. Een publiek dat op zijn beurt geboeid luisterde naar Edgar saxtunes.
De beukende ritmiek van de bluesrocker ‘Eye On You’ bracht heel wat beweging bij de fans. Van dit nummer, uit het succesvolle album ‘Rebel Road’, ging het bijna naadloos naar de Texas boogie shuffle ‘Texas’ en de moderne sound van ‘Texas Tornado’, waar Winter vakkundig zijn sax hanteert en over zijn afkomst in Beaumont, Texas zingt waar hij op 28 december 1946 geboren werd.

Na een heuse gitaarintro mag gitarist Doug Pappoport zich vocaal uitleven in de nummers ‘We All Had a Real Good Time’ en ‘Won’t Get Fooled Again’, origineel van The Who.
Winter kwam eens in bedronken toestand aan in de studio en kon haast niet meer lopen. Toen de bandleden vroegen hoe dit kwam antwoordde Edgar laconiek, dit komt door de ‘Power of Positive Drinkin’. Deze bluesy standaard en het verhaal achter de song verhoogde zowaar de intensiviteit tussen Winter en zijn fans.

“Are you Read for the monster…” keilde Edgar door de luidsprekers en zijn grote instrumentale hit ‘Frankenstein’ kwam eraan. We vreesden even dat Winters extreem hoge energieke versie een uitgesponnen hoofdstuk zou worden. Maar Edgar dwarrelde tussen zijn keyboard, sax en percussie en liet tussendoor heel wat vrijheid aan zijn bandleden waarmee hij het geheel uitermate spannend hield. Een kunst op zich!
Tenslotte krijgen we met de zeldzame rockcover ‘Rock & Roll Hoochie Coo’, origineel van Rick Derringer, een ode aan zijn broer Johnny Winter een waardige afsluiter. Het nummer werd eerst geregistreerd in 1970 door Johnny vooraleer Rick Derringer er zelf een grote hit mee had in 1973. Rick had er zelfs een hoogste notering mee op nr. 23 in de Billboard Top 100 charts.

Als bisnummer kregen we het langverwachte ‘Jumpin’ Jack Flash’ van de Stones in cadeauverpakking.
De bijna 69-jarige Winter speelde zoals vaker meerdere instrumenten en huppelde als een dartel veulen over het podium. Het bracht vaak waanzinnige reacties met zich mee in een volgelopen Spirit of ‘66. Hij is ook de pioneer van de riemgebonden keyboard, schrijft heel wat origineel materiaal en staat reeds decennia lang in de spotlight.

Hij is dus niet zo maar het broertje van wijlen Johnny Winter.
De 90-minuten durende show bracht heel wat goede en nostalgische herinneringen naar boven. Maar vooral Edgar Winter’s muzikale creativiteit zal ons voor altijd bijblijven.

Met dank aan The Spirit of '66