Support: The Young Folk • 5 november 2015 • CC Leopoldsburg
Ierse pracht, warme stemmen en sentimentele momenten overtreffen alle verwachtingen…
|
The Young Folk, een trio bestaande uit getalenteerde muzikanten met knappe harmonieuze stemmen, mocht vanavond het publiek opwarmen. De zanger van dit trio is Anthony Furey en zoon van George.
Met een dik halfuur, waarin ze lieten horen de perfecte support te zijn voor een band als de Furey’s, kon het publiek reeds kennismaken met hun werk en dat liet het publiek ook spontaan horen. Tijdens de pauze wisselden vrij veel cd’s toch van eigenaar. Met maar liefst een goede 54 langspelers kunnen we niet beweren dat deze Ierse troubadours aan hun proefstuk bezig zijn. Voeg daar nog een pakweg 37 jaar podiumervaring bij en je mag concluderen dat je een band te zien krijgt die weet waar de klepel hangt. Ze zijn één van de oudste folkgroepen die het groene eiland rijk is en jaar op jaar spelen ze voor volle zalen gelijk waar in Ierland. Ze zijn ook geen 25 meer en of er op leeftijd een kwaliteitslabel moet gekleefd worden, laat ik even terzijde want de muziek van deze vijf gabbers overtrof zelfs de stoutste dromen van de meest moeilijke muziekliefhebber vandaag aanwezig. Buiten de bevallige, soms zeer emotioneel geladen songs als ‘This One's For You’, het op de blokfluit geënte ‘Lonesome Boatman’ en ‘I Will You Love’ van Tom Paxton, het zegt veel over de muziek van deze mannen. Slechts voor een goede 300 bezoekers spelend was dit zeker niet te horen aan de kwaliteit van hun nummers en waarmee de band zich wist te verkopen. Met grappen en grollen zorgden de gebroeders Furey er voor dat het publiek aan hun lippen gekluisterd hing en enkele van hun leuke kwinkslagen waren serieuze nadenkertjes. Met een traan en een lach kregen we verder ook nog andere prachtige nummers op ons bord: ‘The Old Man’, ‘Her Father Didn't Like Me Anyway’ en ‘Scarlet Ribbons’ (uit hun recenste langspeler ‘The Times They Are A Changin’’, waren dan weer momenten die je een goed gevoel gaven. |
Dat The Fureys, en dit zonder Davey Arthur die momenteel ziek is, in uitstekende doen was, kregen we te horen in o.m. het fraaie ‘The Red Rose Cafe’, het nummer waaruit Pierre Kartner (Vader Abraham) zijn inspiratie putte voor zijn ‘Het Kleine Café Aan De Haven’, en nog steeds een meezinger van formaat, maar ook ‘Green Fields Of France’ en ‘Absent Friends’ waren weer zeer emotioneel geladen momenten in hun show. Van muisstille passages gesproken.
Met bisnummers ‘Wild Mountain Thyme’ en nog een instrumentale traditional waarvan ik me niet meteen de naam meer herinner, kwam er een einde aan een sterke teergevoelige set. Toch nog maar eens voor de zoveelste keer onderstrepen dat Ierland hét kwaliteitslabel ‘Voortreffelijke Muziek’ mag dragen en het moeten niet steeds een U2, een Van Morrison, The Dubliners en/of zelfs The Chieftains te zijn om ons een leuke gedenkwaardige muzikale avond aan te bieden. Deze Keltische minnezangers uit Dublin vertonen elk een penetrerende passie voor muziek, ze verwerken deze in hun nummers, zowel bij eigen songs als met covers, maar met zoveel overredingskracht dat je haast zou wensen dat er aan dit soort concerten nooit een einde zou mogen komen. Line-up:
|