13 november 2015 • Sportpaleis Antwerpen

The Night of the Proms 2015 ging gisteren op vrijdag 13 november 2015 van start, een datum die we allicht niet snel meer zullen vergeten omwille van de diverse bloederige terreuraanslagen die die avond in de Franse hoofdstad Parijs plaatsvonden.

Kennelijk heeft men binnen de organisatie gekozen voor een totale ‘verjongingskuur’ want de Proms zullen het voortaan moeten doen zonder de aanwezigheid van dirigent Robert Groslot, presentator Carl Huybrechts, en zonder de alomgekende vriendelijke backingzangeressen. Die werden nu vervangen door het Nederlandse trio The Pretty Vanillas bestaande uit Michelle Oudeman, Rob de Nijs (neen, niet die van ‘Malle Babbe’) en Julia van de Ketterij. Gelukkig is er nog steeds die ene magnetische pool waarvoor het grotendeel van het publiek toch steeds komt, de nu al legendarische John Miles, die er keer op keer in slaagt het publiek uit de bol te laten gaan.
Met namen als Natalie Imbruglia, Basement Jaxx en Gavin DeGraw zit men al snel in de goede richting.

Maar er was meer!

Het was veelvoudig Grammy Award winnaar en producer David Foster die tijdens zijn talentenjacht ‘Born To Sing’ ene zekere Fernando Varela ontdekte en wie door Foster wordt ontdekt, die mag zeker zijn dat het niet bij die ene gelegenheid blijft. De uit Puerto Rico afkomstige Fernando Varela deelde reeds podia met o.m. Neil Diamond, Lionel Richie e.v.a. 
Volgens een soulmate van hem, Placido Domingo, is Varela gezegend met een stem waarvan er slechts enkele van te vinden zijn.
Vanavond mocht hij dit hier in het Sportpaleis, dat niet echt uitverkocht was, even komen bewijzen. Hij had er dan ook maar enkele nummers voor nodig om dat te doen. Met prachtige songs als ‘Verita’ en ‘Nessum Dorma’ bewees hij tijdens de eerste set van dit spektakel dat hij hier terecht op zijn plaats stond.

Basement Jaxx, voor velen een bejubelde band, voor andere dan weer een leuke ontdekking.
Met hun explosieve pophouse-sound weten de twee heren van Basement Jaxx als geen ander hoe feestmuziek moet gemaakt worden. Simon Ratcliffe (gitaar) en Felix Burton (percussie), afkomstig uit Groot-Brittannië, hadden ook vandaag weer de twee kleurrijke dames Vula Malinga and Sharlene Hector meegebracht. Ze hebben in het verleden reeds samengewerkt met o.m. Yoko Ono, Justin Timberlake maar ook Janet Jackson en Sam Sparro zijn geen onbekenden voor dit duo. Ze vergasten ons op enkele leuke popdeuntjes waarvan we ‘Samba Magic, hun grote hit ‘Red Alert’ en ‘Good Luck’ onthielden.

Voor de singer-songwriter afdeling deed men een beroep op de 38-jarige Amerikaan Gavin DeGraw. Afkomstig uit New York, volgde hij muzieklessen aan de beroemde Berklee muziekacademy te San Francisco, Ca. 
Zijn muziek wordt gecatalogeerd onder de noemer blue-eyed soul. Of dit de juiste benadering is, laat ik in het midden maar in zijn nummers horen we duidelijk invloeden van o.m. Billy Joel en natuurlijk ook de Beatles.
Vanavond, al zittend aan de piano of als een jong veulen lopend over de catwalk, kregen we toch een leuke set waaronder we ‘Soldier’ en ‘I Don’t Want To Be’ hoorden. Tijdens zijn rodeloperloop probeerden vele jonge meisjes hem de hand te schudden maar slechts enkele lukten daarin. Na de pauze nog een warme stevige versie van ‘Not Over You’.

Natalie Umbruglia is zeker geen onbekende meer en zij was vanavond de vrouwelijke eregaste.
Voor de Brits/Australische Natalie begon het, net als haar collega Kylie Minogue, met enkele gastrolletjes in de een of andere soapserie, en het was pas in 1997 dat ze met haar eerste nummer 1 ‘Torn’ internationaal doorbrak.

Ondertussen werd ze reeds beladen met een karrenvracht awards en de filmliefhebbers zullen haar ook nog wel herinneren als Lorna Campbell in de komische prent ‘Johnny English’ aan de zijde van de Britse komiek Rowan Atkinson. Vanavond moest ze weer een rolletje spelen, eentje waarmee ze het publiek op haar hand moest krijgen. 
En wonderwel slaagde ze in haar opzet. Met meteen haar grote hit ‘Torn’, waarop ‘Instant Crush’ volgde en ze in de tweede helft van de show ook nog ‘Shiver’ bracht, ze liet het publiek van meet af aan uit haar hand eten.
Maar of zij echt de zesde mooiste vrouw van de wereld is/was, dat moet dan wel de beslissing zijn geweest van een jury die eigenlijk de definitie van het woord ‘mooi’ niet (goed) kent. Hopelijk zat er geen Thai in de jury want voor hem betekent het woord ‘mooi’ gewoonweg schaamhaar.

De zowat bekendste naam, maar eigenlijk niet echt sterk actief in de hedendaagse muziekwereld, is de eveneens uit Engeland afkomstige Joe Jackson maar nu verblijvend in Berlijn. Weer zo’n typisch geval waarvan je geen vijf hits op een hand kunt noemen. Met zijn album ‘Look Sharp’ uit 1979 scoorde hij fenomenaal. En uit dat album onthouden we vooral ‘Is She Really Going Out With Him?’
Vanavond, en speciaal voor de Proms, brengt hij een resem van zijn hits maar nu in nieuw geschreven arrangementen. Blijkbaar heeft de tijd danig aan hem geknaagd want het leek er wel op dat we een ventje van bijna 90 jaar, terwijl hij net 61 is, naar de piano zagen schuifelen. Gelukkig voor ons (en ook voor hem) was zijn stem nog best te pruimen en kregen we toch nog echt aanvaardbare versies van ‘Hometown’, ‘Steppin’ Out’, het nog steeds dynamische ‘Is She Really Going Out With Him’ en als toetje op zijn taart volgde nog ‘Slow Song’. Ik vreesde hier voor zijn performantie maar nog maar eens werd het bewijs geleverd dat alles wat je op een bepaald ogenblik ziet slechts een momentopname is. Well done, Joe!

Een groot symfonisch orkest zonder dirigent Robert Groslot, ook hier fronsten we danig onze wenkbrauwen, maar gelukkig was die vrees ongegrond. Alexandria Arrieche, de Braziliaanse dirigent, en gelukkig niet in de outfit zoals vele van haar vele Braziliaanse strandzusters, bleek inderdaad de juiste keuze. Ze loodste het grote orkest met veel bravoure doorheen de ganse show. Ze bleek inderdaad de juiste substituut voor Groslot te zijn.

En om dan nog even in het klassieke kader te blijven was er ook nog het meidenkoor Scala, nog steeds onder leiding van de gebroeders Kolacny. 
Scala hebben we de laatste maanden vrij vaak op de planken gezien maar of ze vanavond voor een meerwaarde hebben gezorgd, eerlijk gezegd heb ik dat vanavond niet echt ondervonden.

En met de verjongingskuur in het achterhoofd rolden ook even wat koude rillingen over de rug: kreeg onze leuke muzikale clown Patrick De Smet, percussionist en duivel-doet-al, nog een plaatsje in het programma? Ja hoor, het leuke intermezzo van hem vond nog steeds plaats maar nu moest hij zich waarmaken op een vibrafoon of toch op een muziekinstrument dat daar sterk op leek.

Een Night Of The Proms zonder John Miles zou hetzelfde zijn als een café zonder bier.
Deze man hoeft al jaren geen introductie meer. Hij kreeg vanavond welgeteld twee nummers om het publiek weer uit zijn dak te laten gaan en dat deed bij met ‘Wrecking Ball’ en natuurlijk weer met een uitstekende versie ‘Music’. De overbekende piano-intro werd nu door een andere pianist gespeeld.

Achteraf mocht Regi Penxten, en ik vraag me nog steeds af wat die daar kwam doen, de show beëindigen. Of men bij de Proms nu ook wil gaan naar een formule à la ‘Regi’s Party Mix’… hopelijk was dit een eenmalige gelegenheid.
En dan wat daar ook nog de nieuwe presentator, Kobe Ilsen, die Carl Huybrechts moest vervangen. Niet slecht wat meneer Volt hier neerzette.

Hoe dan ook, het programma leek te voldoen aan de vele toeschouwers hun wensen. En dat ze bij de organisatie van de Proms een lijn van verjonging invoerden, dat werd vanavond voor een eerste keer sterk, zeer sterk onderlijnd.