5 februari  2016 • Ancienne Belgique (Club), Brussel
Het is al een hele dag aan het regenen in Brussel, een grijze dag dus. Maar ik heb wel een goed voorgevoel. Er is heel wat volk in de AB maar dat is grotendeels voor de grote zaal voor ‘De Nieuwe Lichting’.
Ik begeef mij naar de AB Club, even de trappen op naar de kleine zaal bovenaan. Er hangt hier al sfeertje die mij doet denken aan de jaren ’80, toen de AB ook al “The Place to Be” was. Ondertussen loopt ook deze kleine zaal aardig vol. Ook de media is goed present voor de cd-voorstelling. Ik ben dan ook benieuwd naar ‘It Takes a While’, de opvolger van ‘Beaten Borders’.
Ongeveer om 21:00 uur stappen drie mannen onder een enthousiast applaus het podium op. Met erg weinig licht beginnen zij aan een set die vol mystiek zit! 
Openen doen ze met ‘How Long’, een eerste nummer van hun nieuwe cd, een song met heel wat harmonica-loops en discreet spel van Tony op drums en Jasper op de bas. Meer van hetzelfde krijgen we met de twee volgende nummers, ‘Calling Masala’ en ‘Why Would I Worry’. Maar nu is de dualiteit van stemmen echt aan het werk. De bariton basstem van Jasper Hautekiet is in perfecte harmonie met deze van Steven. Met ‘The Game is Up’ zijn alle remmen los gegooid. Het publiek swingt er op los en Steven de Bruyn laat zich leiden door zijn harmonica. Wat een présence heeft deze kerel. Eén van mijn favoriete nummers op hun nieuw album. 
Met ‘It Takes a While’ en ‘Hunters of the Heart’ wordt het kennerspubliek duidelijk aan het luisteren gezet. Zit het wel allemaal goed? Ja, hoor, zeer goed bezig zijn deze mannen. Allemaal pareltjes van hun nieuwste cd ‘It Takes a While’.
Dan krijgen we een knappe versie van ‘Some People’, een ouder nummer verschenen op ‘Beaten Borders’, maar wat een supersfeer wordt hier gecrëerd. Tony heeft ondertussen zijn Skahoedje afgezet omdat het nu eenmaal te warm werd. Het kwik begint danig te stijgen en niet alleen muzikaal. Met ‘Shopping Again’  (op ‘It Takes a While’), iets voor de vrouwen onder ons, vermoed ik,  en ‘Checking In’ (ook op ‘Beaten Borders’) onthoud ik zeker dat de mannen er heel veel zin in hebben en een waar super geheel vormen. De jazzy stijl van Tony Gyselinck op drum, de zware bas van Jasper en de unieke geluidjes en creativiteit van Steven hebben mij het grijze, kille weer boven Brussel al lang doen vergeten. Met ‘Join The Bus’, van hun eerste cd ‘Pop Off’, gaan we de exotische toer op. Een sfeertje van Afrikaanse reggae met weer eens een uitzonderlijke Tony, maar nu met grootse Afro-jazz klanken. Shit man, dit is goed!
Met ‘Winter Bones’, de afsluiter van hun nieuwste cd, krijgen we nu iets totaal anders voorgeschoteld. Dit nummer is opgedragen aan “de Jos”, die deze zalige avond helaas niet meer kon bijwonen. We wisten al met z’n allen dat Steven de grootste harmonicaspeler van het land is geworden sinds onze eigen Toots Thielemans er mee stopte wegens een te hoge leeftijd, maar hij kan ook geniale nummers schrijven. Een nummer vanuit de onderbuik gecomponeerd en zo gespeeld dat het ons meteen bij de keel pakt. Met de twee volgende songs ‘Trying To Listen’ en ‘Headphone City’ krijgen we de bevestiging van hun typische geluid op hun laatste cd. Dualiteit van de twee prachtige zangstemmen, een vette bas, heerlijke jazz-drum en Steven, al spelend op al zijn Hofner Harmonica’s, zijn Omnichord en zijn Kaossilator. Soms mis ik een gitaar, maar neen, ze zijn perfect als trio. Met Jos Vandeloo had Vlaanderen magisch-realisme in de literatuur, nu hebben wij dat ook dankzij The Rhythm Junks in de muziek.

Tijd voor de bisnummers dan. ‘Offline’ en ‘Best Kept Secret’ mogen de avond afsluiten. Een jazzy sfeer, met een heerlijke bluesharp en een goeie boogie om alle zorgen weg te dansen.

De 200 aanwezigen hebben duidelijk genoten. Dit zijn zo van die avonden waarvan je zegt, “Wij willen meer aub!”

Na de show toch nog vlug een snelle babbel met Steven en meteen hun cd aangekocht. Hij draait ondertussen in mijn auto aan één stuk door. Ik geniet verder, zelfs “On the road…”

Met dank aan Filip De Groote.