With Mark Holthusen • 20 april 2015 • CC Hasselt

Om de haverklap programmeert CC Hasselt een voorstelling van wereldformaat, niet altijd een publiekstrekker zoals blijkt bij de voorstelling ‘The rime of the ancient mariner’. Muziekliefhebbers bleven op hun honger zitten, video-theaterliefhebbers smulden van het technisch hoogstandje.
The Tiger Lillies werd opgericht eind jaren tachtig door Martyn Jacques en probeert sindsdien allerhande combinaties uit met zijn vaudeville/cabaret. Theater en muziek lenen zich perfect tot een symbiose, getuige hun eerdere creaties zoals Shockheaded Peter (met een realistisch theaterdecor) of The Little Match-girl (met een 3-D theaterdecor in hout en schuifpanelen). Bijpassende muziek situeerde zich steeds in een soort Brechtiaanse punk, cabarateske melodieën. Kortom: songs met een hoek af!
Met hun creatie uit 2012 ‘The rime of the ancient mariner’ dook Martin Jacques in het oeuvre van de Britse schrijver/dichter Samuel Taylor Coleridge. De ballade van een oude scheepsvaarder die gestraft wordt voor het afschieten van een albatros. Een prachtig poëtisch sprookje dat visueel werd uitgebeeld door videokunstenaar Mark Holthusen.
Al vanaf de eerste noot werd duidelijk dat de nadruk niet op het muzikale vlak zou liggen. Martyn Jacques staat bekend voor zijn accordeonspel en de hoge falsetstem. In het verleden nooit een probleem noch voor zanger noch voor publiek, maar die avond had hij duidelijk een krop in de keel. En voor de toeschouwer bleek de kopstem een te grote aanpassing, leidde zelfs tot ergernis bij sommigen. Jammer, want de prachtige poëtische en melancholische songs spraken tot de verbeelding. Versterkt door de videoprojecties van de Amerikaan Mark Holthusen.
Zelden zo sprookjesachtige beelden met 2/3D-effect kunnen bewonderen (zonder brilletje!). Vechtende matrozen, voorbijvarende schepen, vliegende albatros, draken, vissen, golven,….regen en sneeuw zo imaginair dat je zeelucht ruikte en voelde.
Alles zeer bewonderenswaardig, maar nooit beklijvend, ondanks prachtige songs zoals Cabin Boy, Hypocrites, Dead Man Ship, Albatross, …. Zang was volledig voor createur Martyn Jacques die zichzelf begeleidde op piano of accordeon. Een opluchting waaide door het publiek wanneer compagnon Adrian Stout even een normale stemgeluid mocht uitkelen terwijl hij zijn contrabas of muzikale zaag bespeelde. Mike Pickering stond in voor het slagwerk met een kinderlijk gevoel voor speelgoedgeluiden.
Concert of video-performance? Het publiek was duidelijk verdeeld. Zonder kijf kan nochtans gesteld dat beide disciplines mekaar mooi versterkten. Ook de korte bindteksten van Coleridge poëzie functioneerden als welriekende lijm. Aangezien het muzikaal wat eentonig was, trok de video terecht meer en meer aandacht. En terecht, de kracht lag in de ingenieuze projectie van barokbeelden. De muzikale composities evolueerden naar een ondersteuning van het videoverhaal. Het sprookje eindigde met een bisnummer I’m in hell’ onder een vuurrode gloed van brandende toortsen.
Nogmaals blijkt hoe moeilijk het is om mensen warm te krijgen voor experimentele multimedia voorstellingen. Zelfs een wereldvermaarde naam als The Tiger Lillies, wel niet op haar best, kon het Limburgse publiek niet overtuigen dat een mix van disciplines ook een meerwaarde betekent voor het culturele landschap.
NVDR: gezien het audiovisuele karakter van deze voorstelling mochten er geen foto’s gemaakt worden tijdens de voorstelling.