Tinariwen • 11 december • Cultuurcentrum Hasselt


Bizar zicht wanneer gesluierde Touaregs rondlopen in het moderne cultuurhuis van Hasselt. Te gast was de Malinese groep Tinariwen, gekoesterd door grootheden als Bono en Peter Gabriel. De clichés werden bevestigd en het talrijke publiek gaf een staande ovatie aan het exotisch gezelschap.
Al jaren touren zij als nomaden de hele wereld rond met hun woestijnblues. Een vaste stek is hen vreemd en voor de opnames van hun recente lp/cd trokken ze naar de Joshua Tree woestijn in Californië. Nomaden zijn van nature ruilhandelaars en dit konden ze niet onder hun gewaden verbergen. Naast enkele cd’s werd er vooral gemikt op het verkopen van juwelen. Handelsgeest is hen duidelijk niet vreemd. Met succes trouwens.

Eenmaal op het podium waande je je onmiddellijk op het bekende Sphinx-festival, alleen de setting was anders en het zand ontbrak. Uit elk lied klonk een zekere tristesse. Onverstaanbaar, niet door zand in de keel dus, maar door gebrek aan inleiding, vertaling of duiding. Ze kenden maar 2 woorden: ça va? Tot 10-maal toe, zodat het op de duur hilarisch werd.
De groep bestond uit 1 djembe-speler, 4 gitaristen en een handenklapper. Die laatste had natuurlijk het meeste werk om bij elk nummer het publiek wat interactie aan te klappen, met wisselend succes.

Eenvoudige ritmische woestijnblues dreef op een kamelenloopje verder doorheen de avond en de zaal. Veel enthousiasme viel er niet te bespeuren in hun statische, bijna stoïcijnse spel. Maar dat kon het vrouwvolk niet deren. De bedwelming ging uit van bezwerende muziek én doordringende ogen. Meedeinen met trage ritmiek en repetitief elektrisch gitaarspel, een psychedelische benadering.
Pas na een uurtje kameelrijden kwam er schwung door de handenklapper die zich eindelijk mocht uitleven in, jawel, 2 nummers. De benjamin nam een gitaar en gleed als een Jimi Hendrickx in zijn jongste jaren over de snaren. Opzwepend. Onmiddellijk gevolgd door een hiphoptekst op 2 akkoorden, die deden verbazen. En als slot bracht de leadzanger nog een virtuoos akoestisch nummer met flamenco-invloeden. Ja, eindelijk kwam dan toch de kwaliteit bovendrijven.

Was dit nu een concert om een marathon te organiseren naar het volgend optreden? Niet echt, maar 300 dol enthousiaste fans bewezen de oordeelkundige programmatie van CC Hasselt.



Report: Marino Serdons - Photo’s: Stefan Meekers ©