Support : Simon Lenski
|
|
01 november 2016 |
|
Vertical Divider
Een halfuurtje warmlopen voor de headliner dwong Simon Lenski om het allerbeste uit zijn nieuwe band te puren. Een intrigerende klagerige opener die mij kippenvel gaf. Hoorde ik hier de lagere zangstem van Robert Wyatt? Net zoals met Soft Machine in de jaren ’60 worden alle conventies met de voeten getreden, wat leidt tot bizarre vernieuwende songs. Een mantra-intro en gebroken parlando in ‘I like kiss mine’. Sinistere klanken met snerpende cello in ‘The House’, heel experimenteel en beklijvend. Afsluiter ‘Hold your horse’ werd mooi opgebouwd met trance, elektronica, piano, met een ‘industrial’ slot. De invloeden van DezMona en ZitaSwoon zijn nooit ver weg maar Simons songs zijn nog experimenteler. You like it or you hate it bleek de teneur onder het publiek. Waanzinnig goed wat mij betreft en vooral….baanbrekend! Onlangs verscheen de EP Oh City, waar je je nogmaals kan laten verrassen. Tindersticks houdt het bij het klassieke instrumentarium. Geen grote trucs uit de elektronische doos van Pandora. Wel integere songs met nadruk op melodie en zang. Kenmerkend zijn de onverstaanbare murmelende, fluisterende teksten. Uitstekend begeleidt door gitaren en keyboard, op een strak en rijkelijke drum. Een nonchalante Stuart verscheen op het podium met linkerhand in broekzak, hemd losjes uit de broek en met een rood roosje op de revers van zijn jasje. |
Vertical Divider
Een houterige stripfiguur, tijdens zijn zangpartijen wat schuifelend. Ingetogen weemoedige songs volgden elkaar op, wel altijd speciaal ingekleurd met een xylofoon, summiere leadgitaar (een enkele shoegaze sound), melodische keyboard/piano of zacht paukenslagwerk. Slechts enkele songs bulkten van fysieke energie door het knappe up-tempo slagwerk van Earl Harvin, inventief en gevarieerd bij elk nummer (De ster van de avond.) Stuart Staples streeft naar perfectie in de uitvoering. Pure sfeerschepping met langzaam opbouwende spanning en mooie melodieën vol repetitieve sequenties. Plaatst een kinderlijke xylofoon tegenover een distortion-gitaar! In ‘The Waiting Room’, de recente release, zoekt hij de ultieme intense emotie onder begeleiding van trage orgelklanken. Schitterend belicht in twee gebundelde spots. Less is more! Als afsluitend bisnummer mocht het sublieme ‘My Oblivion’ niet uitblijven. Wondermooi gezongen door de niet erg spraakzame Stuart Staples. De organisatie, samenwerking tussen Cultuurcentrum en Muziekodroom Hasselt onder de naam AMP, kan met fierheid terugblikken op deze prachtige avond. Het volgende concert in de reeks belooft iets swingender te worden met TaxiWars op 12/11 in de Muziekodroom. Bekijk het volledige programma op CCHA . |