(ge)varenwinkel 2015 • (day 2 ) • 29 augustus 2015 • festivalterrein varenwinkel

report & photo's: freddy vandervelpen ©

Met: Selwyn Birchwood (US) – Jarekus Singleton Band (US) – Eugene Hideaway Bridges (US) – Chris Bergson Band (US) – D-Tale (B) – Congo Faith Healers (UK) – The Blues Vision (B)

Met nog serieus wat ‘kopfschmerzen’ van gisteren en onder een loden zon trek ik iets na de middag terug richting Varenwinkel voor de 2de dag van het Gevarenwinkel festival. Het campingbezoek met het traditionele ‘live’ optreden laat ik dit jaar links liggen om toch nog enigszins gezond de dag door te kunnen komen.

Vandaag niet minder dan 7 groepen op de affiche (5 mainstage & 2 rootstent) en een lekker zomerweertje. Dus gaan we ons, na het feestje met Nikki Hill gisteren, terug opmaken voor het tweede deel van dit bluesfest. Vandaag staan er wel een paar stevige gitaarslingers op het podium en we beginnen dan meteen met eentje van eigen bodem.

Arne Demets heeft er nog maar pas een tour opzitten met Guy Forsyth en mag vandaag, samen Hanne Vandekerckhove op  basgitaar en Bernd Coene aan de drums, de kop eraf bijten met zijn ‘The Blues Vision’. Dat Arne weet hoe hij zijn ‘strings’ moet beroeren is al lang geen geheim meer. Hij zal dat hier nog eens extra in de verf zetten met enkele nummertjes van gitaargod Jimi Hendrix zoals o.a. ‘Hey Joe’. De ritmesectie met Hanne en Bernd is voortreffelijk en in deze formatie staan zij ook nog garant voor de backing vocals. En zo is dag 2 dan weer gestart.

Tijd om me naar de rootstent te begeven waar al een tijdje met veel klaroengeschal de Britse formatie ‘Congo Faith Healers’ werden aangekondigd. Een klaroen was nergens te bespeuren maar wel een trompet met aan het einde van het mondstuk Victor. Frontman en bezieler van deze ‘genezers’ is Sonny West. Verder bestaat de groep nog uit Jay Tubsman aan de drums en Akos aan de contrabas.
Mag het al eens plezant worden? Jazeker en dat zal hier ook gebeuren want deze Congo Faith Healers spelen in de Britse kroegen gewoon de pannen van het dak. Met hun van Mambo doordrenkte set worden, op de tonen van nummers als ‘Voodo Queen’ en Mambo’s Dead’, de eerste danspasjes van vandaag een feit. Na een goed driekwart uur moet dit tropisch feestje plaats maken voor Chris Bergson op het grote podium.

Zijn naam zou laten vermoeden dat hij van het hoge noorden afkomstig is maar deze fijne man komt gewoon uit Manhattan.  Met steengoede blues, soms een beetje overgoten met een souljasje weet deze Chris Bergson je onmiddellijk te boeien. Veelal eigen werk, want deze Chris Bergson staat ook gekend als een uitstekend singer-songwriter. Met nummers als ‘Greyhound Station’ en ‘Just Before The Storm’ uit zijn laatste album ‘Live at Jazz Standard’ krijgen we na het mambofeestje terug degelijke blues geserveerd. Weerom goed en …are you experienced? Back to the chick’n shack om de danspasjes terug vanonder het stof te halen…

Na de kennismaking met deze ‘The Congo Faith Healers’ zijn we stilaan toe aan de eerste van de drie laatste namen van het hoofdpodium. Eugene ‘Hideaway’ Bridges was hier al eens te gast in 2008 en helaas moet hij het al een tijdje doen zonder Gene ‘King Sax’ Walker die vorig jaar kwam te overlijden. Zijn eerste noten zijn steeds een verwelkoming, zeker nu ook dit jaar BB King van ons is heengegaan.

Met een herdenking aan BB King, maar ook aan zijn vader en dominee, wordt zijn frisse aanpak hier best gewaardeerd. Nog maar pas heeft hij zijn nieuwste album ‘Hold On’ voorgesteld bij het platenlabel Armadillo. Deze aimabele man werd geboren in New Orleans en verkaste later richting Texas. Met hem een babbel slaan is onmiddellijk een les in levenswijsheid ondergaan, want over de filosofische aanpak van het leven kan hij uren praten. Wat hij ook bijzonder goed kan, is zijn ‘blues’ overbrengen en je voelt onmiddellijk aan dat deze man echte songs weet te brengen. Nummers met inhoud en  swingende grooves. De aankondiging werd nu eens niet gegeven door Geert ‘den doktoor’ maar door Julie Varenwinkel-Thys. Ja u hoort het goed, de nieuwe mascotte van het festival. Na ‘One More Time’ en ‘Take Me Back to Perth’ laten wij ons terug meenemen richting kleine tent om daar  te genieten van een Belgische bluesband.

Den Huibbe heeft er plezier in en kondigt wat graag de volgende gasten aan. D-Tale moeten we aan iedere zichzelf respecterende bluesfan niet meer voorstellen. Mario Pesic, Patrick Cuyvers, Jan Ieven  en Steve ‘Dynamite’ Wouters zijn diegene die D-Tale een gezicht geven op het kleine podium. Moest er iets fout gaan…no problemo, want backstage staan Renaud Lesire en Big Dave van de voortreffelijke formatie Little Hook klaar als back-up.

Bij Mario Pesic denken we luidop ook aan John Hiatt en dat zullen we geweten hebben. Zeker wanneer Hiatts Harleynummer ‘Riding With The King’ door de boxen galmt. Je ziet zo dat deze vier gasten plezier hebben in hun optreden want de ‘fun’ druipt er vanaf. Zeker Patrick en zijn ‘beast’ zijn met moeite in te tomen. Met ‘Feels Like Rain’ dachten we nog dat D-Tale om regen ging smeken maar gelukkig bleef het krukdroog, maar dan wel enkel aan de buitenkant. Iedereen blij!!!

Toen Bruno Verhoeven bij CEO Bruce Iglauer van Alligator Records ging informeren naar Selwyn Birchwood werd het meteen duidelijk dat hij twee vliegen in één klap kon vangen. Alligator Records, huis van zo goed als alle grote namen van de hedendaagse blues, is natuurlijk ook de thuisbasis van de twee ‘coming men’ in de blues. Eerst is er natuurlijk Selwyn Birchwood maar daarnaast heeft Mr. Iglauer ook Jarekus Singleton onder zijn vleugels genomen. Het zou nu eens goed uitkomen moest Gevarenwinkel beiden op de ‘bill’ kunnen zetten. En zo geschiedde!
De eerste die op de dubbele hoofdaffiche pronkt van deze editie is Jarekus Singleton en het is Mister Alligator zelf die zijn poulain mag komen aankondigen. Deze 30 jarige blues artiest is gezegend met een sterke stem en weet zijn visie over de moderne blues onmiddellijk over te brengen naar het enthousiaste publiek. Gelukkig of helaas, het is maar te zien van welke zijde je het bekijkt, maar bijna zou deze Jarekus niet verzeild zijn geraakt in de blueswereld. Misschien was hij zonder een ernstige blessure nu wel te bewonderen op een of ander basketballcourt.
Stevige blues met soms een dunne lijn richting rock is wat Jarekus en zijn band hier de tent op Varenwinkel brengen. ‘Refuse To Lose’ is dan meteen ook een nummer dat zijn vechtlust om het te maken weergeeft. Intense blues van diep uit het hart met soms nog tijd om een show ten beste te geven met zijn bassist.

Ja de tent kan het best waarderen, and everybody was pushing for more… maar ook hij moet tenslotte samen met zijn puike Clevenger gitaar terug backstage.

Richting Rootstent leek op het op een volksverhuizing, want velen konden best nog een uurtje D-Tale verdragen. Wij trokken backstage om plannen te smeden en de president van een teloorgegane bluesfeest in de buurt te overtuigen om opnieuw de koe bij de horens te vatten…wordt vervolgd!

Bijna middernacht en Bruce Iglauer mocht voor een tweede keer het grote podium op. Ditmaal mocht hij zijn andere beschermengel, Selwyn Birchwood aankondigen. Toen ik de eerste keer van Selwyn Birchwood hoorde, ben ik meteen gaan googlen. Wat ik daar ontdekte was bewonderenswaardig te noemen en ook de verhalen van de bezoekers van het Chicago Bluesfest speelden behoorlijk de loftrompet over deze aankomende bluesman. Eind april trok ik dan ook met grote verwachtingen richting  Nacht Van Wuustwezel, maar kwam ik behoorlijk teleurstellend terug thuis. Was het een slechte nacht of waren de vele positieve verhalen lichtjes overdreven, ik weet het niet. Op Ospel kon ik er niet bij zijn dit jaar en ook daar waren er voor -en tegenstanders. Er zijn er natuurlijk die altijd stroop smeren, dus moest ik nog maar eens wachten tot deze editie van Gevarenwinkel.

Het enige dat me in april is bijgebleven waren een paar sterke slidenummers gezeten op een stoeltje en toen ik datzelfde zitattribuut zag verschijnen op het podium met daarop zijn slide gitaar stemde het me toch al een beetje positief. Vanavond brengt het footstompin’ ‘Don’t Call No Ambulance’ wel degelijk de juist ‘mood’ erin en ook het met slide doordrenkte ‘Hoodoo Stew’ is nu meer dan behoorlijk. Het zal zeker een slechte dag zijn geweest in Wuustwezel.
Zijn begeleidende band is nog steeds dezelfde en de imponerende baritonsax van Regi Oliver doet ook vanavond meer dan behoorlijk zijn werk. Is het door de druk van Bruno Gevarenwinkel of is het de sfeer, ik weet het niet maar vanavond is deze Selwyn Birchwood dan wel geslaagd voor het examen, ook al is het geen Chicagoblues en dat mocht er wel bij gestaan hebben op de affiche.

Editie 2015 zit erop en we moeten weer een jaartje verder zonder dit Hagelands bluesfest. Zeker staat vast dat de locatie voor 2016 zal veranderen, maar de inzet van deze ploeg zal steeds gewaarborgd blijven. Alles geven voor de volle 100% zoals we dat van hen gewoon zijn. Bedankt dat we er weer bij mochten zijn. Natuurlijk gaan we hier niet de ganse tijd met bloempotten smijten want er zijn toch een paar minpuntjes. Het eerste is dat dit jaar de ‘Jokke’ nu eens onmiddellijk herkenbaar was en zo moeten we er helaas nog een jaartje meer over doen alvorens naar de bookmakers te trekken. Het tweede is dat de mensen van klank en licht in de grote tent zich toch nog eens moeten bezinnen, want met momenten was het zelfs slecht te noemen. We willen niet alleen de artiesten horen maar ze ook kunnen zien.