23 augustus 2015 • Festivalterrein Bree

Dit festival is sinds enkele jaren danig uit zijn voegen aan ’t barsten. Van het, zeg maar familiefestivalletje, van pakweg tien jaar terug zijn geen sporen meer te vinden en met trots mogen we dit bij de grote festivals plaatsen dat België rijk is.
De zondag is wat mij betreft steeds de leukste dag. Allemaal Britse jukebox bands en sommige onder hen hebben blijkbaar een aanwezigheidspasje waar geen vervaldatum opstaat. Steeds terugkerende namen zijn o.a. Sweet, MUD II, Tremeloes en Slade.

Dit jaar op zondag weer een leuke affiche maar nu ook met drie namen die kennelijk nooit voorheen op Xavier’s Vostertfeesten hebben gespeeld, nl. The Hollies, ELO Performed by Phil Bates en het uit Kortrijk afgezakte Ed Sullivan Quartet want een nationale band hoort er hier altijd bij.

Dit jaar weer in een serieuze grote, en gelukkig –wat later op de dag bleek- een waterbestendige, tent want al was de zon weer goed van partij, tegen de late namiddag gingen de hemelsluizen ongenadig open en dit voor de rest van de dag.

Net voordat het Kortrijkse Ed Sullivan (hun naam ontleenden ze aan de Amerikaanse televisie icoon Ed Sullivan) aan hun set begon, was de tent al vrij goed volgelopen.
The Ed Sullivan Quartet is een sixties tributeband die probeert om niet te vervallen in clichés. Vier muzikanten die hun strepen verdienden in tal van andere bands (Captain Compost, TurboAliveBand, Unlock Dialogue,…) nemen je mee naar de heerlijke jaren ’60!
Een coverband, dat is zeker, en als je op zoek bent naar een sterke band voor de muzikale background op je komende feestje, klop dat eens aan bij dit quartet. Met sterke covers, waaronder de meezingers, ‘I Wanna Hold Your Hand’ (Beatles), ‘Somebody To Love’ (Grace Slick and The Great Society (later werd dit Jefferson Airplane), ‘Piece Of My Heart’ (Janis Joplin) en ‘Whole Lotta Love’ (Led Zeppelin) kregen we meteen al een serieuze indruk van deze band. Doe daar dan nog ‘It’s A Man’s World’ (James Brown), ‘Happy Together’ (Turtles) en ‘Game Of Love’ (Wayne Fontana & The Mindbenders) bovenop en deze zondag werd al sterk ingezet.

Een van de bands die de gedachte aan de overleden Les Gray (voormalig zanger en frontman van MUD) levend houden is MUD II. Zij hebben de laatste jaren al op veel sixties/seventies feestjes gespeeld. Vandaag stonden ze er weer en de glamrock begin jaren zeventig galmde uit de luidsprekers met o.m. ‘Shakin’ All Over’, ‘C’est La Vie’ (Greg Lake), een schitterende versie van Dobie Gray’s ‘Drift Away’ (ode aan Les Gray) en ‘Tiger Feet’.
Maar ook hun Kerstmissong (in augustus maar nu zonder het obligate kerstman hoofddeksel!!) ‘Lonely This Christmas’, waaraan Slade zich later op de avond ook aan zou vergrijpen, stond vandaag weer op de menu.

Dat het, wat mij persoonlijk betreft, iets minder gaat met de Tremeloes, heb ik in vorige uitspraken al duidelijk gemaakt. Maar vandaag hebben Dave Munden (hij is nu nog het enige overblijvende lid van de band) en zijn Trems er voor gezorgd dat ik deels mijn mening moet herzien. Wat Joe Brown nu ook zong, het klonk allemaal stukken beter dan bij een vorige passage. Toch verkozen ze nu ook weer om sommige songs een kwart maatje trager te zingen. Begrijpelijk als je begrijpt wat ik bedoel. Uiteraard kennen we hen nog als een van de grote hitmakers tijdens de jaren zestig en wie zong er niet mee uit volle borst op ‘Hello World’, ‘Even The Bad Times Are Good’ en vandaag was het niet anders. Het publiek probeerde dat nu ook op ‘Suddenly You Love Me’, ‘Me And My Life’, ‘Yellow River’, eigenlijk een hit voor Christie maar het waren de Tremeloes die hierop de muziek speelden en voeg daar nog ‘Twist And Shout’ bij en we kregen een Tremeloes te horen die best weer opperbest klonken.

Wie we muzikaal ook nog opperbest mogen noemen is Slade weliswaar reeds jaren zonder de charismatische frontman Sir Noddy Holder maar het doel van deze glamrockoutfit is puur amusement presenteren en daar zorgt meneer Dave Hill nog steeds voor met gekke bekkentrekkerij en zijn outfit waarmee hij zo graag rondparadeert.
Met nog steeds uitstekend klinkende versies van ‘Gudbuy T’Jane’, ‘Look Whot You Done’, ‘Cuz I Luv You’, ‘Far Far Away’, ‘Mama Weer All Crazee Now’ en ‘Merry Xmas Everybody’ zaten we al een eindje op weg naar de band die nu voor het eerst op de Vostertfeesten zou spelen en het publiek op een nostalgische trip van formaat zal trakteren, The Hollies.
Nog twee originele leden zijn in de band, nl. Tony Hicks (gitaar, zang) en drummer Bobby Elliott. Dus geen Bernie Calvert (bas), Graham Nash (gitaar, zang) en Allan Clarke (zang) meer. Maar mocht het ooit tot een reünie komen tussen deze vijf kerels, dan sta ik op de eerste rij om hen in deze originele line-up weer eens te kunnen meemaken. Een uurtje Hollies nummers om bij weg te dromen. Een kleine greep uit hun omvangrijk oeuvre waren ‘Sorry Suzanne’, ‘On A Carrousel’, ‘Jennifer Eccles’, ‘Bus Stop’, ‘I’m Alive’ en daar daar bovenop nog maar bij ‘The Baby’, het nog steeds fantastisch klinkende ‘Carrie Ann’, ‘He Ain’t Heavy, He’s My Brother’ en het nummer dat op iedere setlist prijkt ‘The Air That I Breathe’ en je dag kan niet meer stuk.
Well done, Hollies en nu toch maar eens denken aan een échte reünie, niet?

Als volgende op de affiche de Sweet maar nu zonder zanger/frontman/basspeler Pete Lincoln. Hij liet zich verontschuldigen.

Hij moet zijn stem laten rusten en daarom was Paul Manzi (Raw Glory, Arena), een vriend van de band, vanavond gastmuzikant. Tony O’Hora nam de bas en de lead vocals voor zijn rekening. Wat me vanavond opviel aan hun set was dat ze er allemaal nogal een beetje statisch bijstonden maar dat kon ik niet zeggen van hun muziek. De jukebox werd weer volgepropt met de nodige ‘vijf frank’ stukken en het muzikale feest ging van start. Op de tonen van onder meer ‘Peppermint Twist’, ‘Wig Wam Bam’, ‘Little Willy’, ‘Blockbuster’, ‘Fox On The Run’ en de meezingers (door de diehardsfans toch op de eerste rijen vooraan het podium) van formaat ‘Ballroom Blitz’ liepen we zeker maar reeds voldaan naar het einde van deze Trip Through Memory Lane.

Dat Jeff Lynne er al jaren niet meer bij is, is een voldongen feit en daarom kregen we ELO (Electric Light Orchestra) vanavond in een andere gedaante op het podium. Phil Bates is nu zanger/frontman van een band die ons toch ook sterke klassiekers leverde: ‘Roll Over Beethoven’, ‘Don't Bring Me Down’, ‘Telephone Line’ en dan mogen we zeker ‘Sweet Talking Woman’ niet vergeten.

Vanavond kregen we een flinke portie nummers die de herinnering aan kerels als Jeff Lynne (The Idle Race), Carl Wood (The Move) en Bev Bevan (The Move) weer levend voor onze geest haalden. Dat deden ze uiteraard met hun klassiekers waaronder ‘All Over The World’, ‘Showdown’, ‘Confusion’ en andere memorabele songs. En vermits ELO een band was met een breed muzikaal spectrum kregen we er ook nog enkele discobeats bovenop.

Voor mij zaten de Vostertfeesten 2015 er op. Xavier had voor de gelegenheid weer een speciale T-shirt laten maken “Xavier = Tevree”. En zo was het ook!

Weer mijn felicitaties aan het gense team dat weer instond voor een onberispelijke editie van dit festival. De sterkte van dit festival zit hem vooral in de gezelligheid, de sterke muziek maar ook waarop het ganse team de bezoekers weet op te vangen. Steeds met een glimlach en nooit verlegen zitten voor een antwoordje op je moeilijkste vragen.

Op naar 2016!