The Heath, Toe Maar, Urbanus & De Fanfaar, Ellen Foley, Stan Van Samang, The Romantics, Cosmo’s Foger-T, Dirk Stoops |
|
|
day 2 - 20 augustus 2016 |
READ HERE our exclusive interview WITH the romantics
READ HERE OUR EXCLUSIVE INTERVIEW WITH ELLEN FOLEY
|
Vertical Divider
Een coverband is ideaal om een dag van een festival als de Vostertfeesten te openen. Wanneer die band dan nog uit het goede hout gesneden is, kan dat enkel maar toegejuicht worden. En dan was het geval bij The Heath. Door uit het repertoire van de meest uiteenlopende artiesten te kiezen, maakte The Heath het zich niet makkelijk. Michael Jackson, Dolly Parton, Guns N’ Roses en AC/DC passeerden de revue. Dat de ene cover al beter klinkt dan de andere, is normaal. Niettemin leverde The Heath een prima prestatie. Doe Maar, de groep rond Henny Vrienten, wist destijds de muziekscene te verrijken met hun Nederlandstalige songs, die zowel ska, punk als reggae bevatten. ‘Doe Maar Net Alsof’, ‘De Bom’, ‘Ze Is Van Mij’, ‘Eén Nacht Alleen’, ‘Pa’ en ‘Doris Day’, zijn nummers die iedereen, muziekliefhebber of niet, kent. Henny Vrienten en zijn maten stonden niet op het podium, maar wel hun landgenoten van Toe Maar, die feilloos alle bekende Doe Maarsongs door de speakers lieten knallen. Goede tributeband die Toe Maar! Iemand die al jaren meedraait in de Vlaamse showbusiness is Urbanus. Eerst was de man uit Tollembeek nog Urbanus van Anus, maar al vlug noemde hij zich kortweg Urbanus. In de loop der jaren verzamelde Urbanus heel wat hits, zoals ‘Vaarwel Theo, ‘ Gladde Iolen’, ‘Quand Les Zosiaux’, ‘Madammen Met Een Bontjas’, ‘Belastingcontroleur’, ‘Wanhopië’, ‘Hittentit’ en ‘1-2-3 Rikke Tikke Tik’, om maar enkele van zijn hoogvliegers te noemen. Met De Fanfaar, die eigenlijk een stevige rockband is, brengt Urbain deze songs op een heel originele en eigentijdse manier. Dat deed hij, aangevuld met Urbanusmopjes ook in Bree. Het publiek had hij aan zijn kant en ‘Bakske Vol Met Stro’ klonk fantastisch, zelfs met de zomerse temperaturen. Als Urbanus ‘Ge Moogt Naar Huis Gaan’ aanheft, weet je dat de komiek zijn valiezen gaat pakken, wat hij ook deed, maar niet zonder nog eerst nog met een lange rij fans op de foto te gaan. Wij gingen echter nog niet naar huis, want er stonden nog een aantal niet te missen acts op de affiche. Eerst was er Ellen Foley. De tijd dat ze op ‘Paradise By The Dashboard Light’ naar een blijvende liefde hunkerde, terwijl Meat Loaf het meer op een ‘onenightstand’ begrepen had, ligt ver achter haar. Maar aan haar zangtalent heeft de tijd niets kunnen veranderen. |
Vertical Divider
Ellen heeft een podiumpresence om U tegen te zeggen en de manier waarop zij nog steeds vol vuur en passie haar songs vertolkt, dwingt een enorm respect af. ‘What’s A Matter Baby’, het door Jagger en Richards gecomponeerde ‘Stupid Girl’ en Ian Hunters ‘Don’t Let Go’, allen uit haar in 1979 verschenen debuutalbum ‘Night Out’, klonken na zoveel jaren nog steeds ‘up to date’. Bovendien stak ze haar politieke overtuiging, in het kader van de komende presidentsverkiezing in haar thuisland Amerika, niet onder stoelen of banken. Ellen Foley is gewoon een grote dame! Wie op een grote schare fans mag rekenen, is zeker Stan Van Samang. Zijn deelname aan het VTM programma ‘Liefde Voor Muziek’ heeft zijn zangcarrière zeker nog een boost gegeven. Dat was trouwens te merken aan het publiek dat gewoon uit Stans hand at. Met een setlist met songs als ‘Poison’, ‘Scars’, Siren’, ‘Lucky Me’ wat hij schreef voor de film ‘Wat Mannen Willen’ en natuurlijk ‘Goeiemorgend, Goeiendag’ en ‘Een Ster’ kreeg Stan dat zonder problemen voor mekaar. Professionalisme heeft hij met hopen, maar wat wij misten toch net dat tikkeltje rock & roll. Maar het publiek ging uit de bol en dat is uiteindelijk het beoogde effect van iedere artiest. Wie ons wel dat tikkeltje, zeg maar karrenvrachten rock & roll bezorgden, waren de gasten van The Romantics. Flink overstuurde gitaren, een pompende en hijgende bas en Brad Elvis die achter zijn drumkit wel de reïncarnatie van Keith Moon leek te zijn, waren de ingrediënten voor een rock & rollshow zoals we er nog maar zelden eentje te zien en te horen krijgen. Hun door iedereen gekende klassiekers ‘Talking In Your Sleep’ en ‘What I Like About You’ werden door de aanwezigen uit volle borst meegebruld. Maar ‘Tell It To Carrie’, ‘Stone Pony’, ‘A Night Like This’ en ‘Gimme One More Chance’ bezorgden ons net zo goed, dat overweldigende rock & rollgevoel. The Romantics kwamen, speelden en deden ons eventjes weer onze leeftijd vergeten. Super band! Met de opkomende vermoeidheid, werden we met onze neus weer terug op onze leeftijd gedrukt. Het was mooi geweest, maar voor de fantastische CCR coverband Cosmo’s Foger-T en dj Dirk Stoops moesten wij noodgedwongen passen. |