|
|
2 december 2016 |
|
Vertical Divider
Tijdens de bloei van de kleinkunstperiode van decennia geleden, vormde Willem Vermandere samen met de Gentse Walter De Buck en de Antwerpse Wannes Van de Velde een trio dat zich met hun dialect als zangtaal een aparte, maar ook stevige positie wist te veroveren binnen het genre. Vermandere is echter niet louter en alleen een zanger. Naast beeldhouwer, is hij schilder, schrijver en dichter, maar ook een stukje filosoof. In zijn beginperiode waren de idyllische taferelen uit vervlogen tijden de meest voor de hand liggende onderwerpen van zijn liedjes. Wie kent er niet ‘Piere De Beeste’, ‘Laat Mie Maar Lopen’ of ‘Blanche En Zijn Peird’? Dat laatste was trouwens de aanzet om het publiek spontaan te laten meezingen. Gaandeweg slopen er andere en actuelere onderwerpen in zijn liedjes. Zijn fascinatie voor de schepping, religie en de daarmee de kop op stekende vragen, waren de aanzet voor ‘Eigen God Eerst’. Maar ook de steeds reëler wordende multiculturele samenleving en de ermee gepaard gaande angst voor het onbekende inspireerden hem voor een lied als ‘Bange Blanke Man’. De oorlog heeft in de Westhoek, woonplaats van Willem, diepe sporen getrokken. Sporen die ook vandaag nog duidelijk zichtbaar zijn. Wanneer bij een doortocht door West Vleteren, Willems aandacht getrokken wordt door een rij identieke witte grafzerken van gesneuvelde moslims, pakt hem dat. En wanneer iets of iemand Willems gevoelens raakt, dan maakt hij om het te verwerken, er een liedje over. Dat werd in dit geval dan ‘Moslims’. Maar ook Willems voorouders kregen een tweede leven in zijn werk. |
Vertical Divider
Het verhaal van ‘Moeder Cordula’ die haar acht zonen naar het verre Canada ziet emigreren en één van hen niet meer herkend wanneer die 40 jaren later voor het eerst op bezoek komt, is niet alleen pakkend maar zegt ook veel over de tijdsgeest toen de communicatiemogelijkheden nog niet waren zoals nu. Net zo goed wordt Willem geraakt door de stoet vluchtelingen die via zijn streek in Engeland een betere toekomst hopen op te bouwen, of de kijk op zijn eigen pensioen, nu hij de kaap van 75 reeds gepasseerd is. Voor Willem zijn het voedingsbodems waar de zaadjes voor schitterende liedjes worden geplant. Nummers die zowel tederheid, verdriet, ontreddering, heimwee maar ook hoop uitstralen. Begeleid door Freddy Desmedt op klarinet, dwarsfluit, saxofoon en percussie, Pol Depoorter op gitaar, mandoline en diverse snaarinstrumenten en Bart Caron op contrabas bracht Willem met o.a. bovengenoemde liedjes een bloemlezing uit zijn rijk gevulde repertoire. Willems liedjes, afgewisseld met zijn verhalen en vertellingen zorgden voor een oase van rust. Rust die hij nogmaals onderstreepte met zijn nieuw nummer ‘Haast U’, dat het jachtige dagelijkse leven van ’s morgens tot ’s avonds en van de wieg tot aan het graf meesterlijk illustreerde. ‘Er moesten er meer zijn lijk Piere de Beeste’ zingt Vermandere in het gelijknamige lied. Wel, wij zouden durven zeggen dat er ook meer lijk Willem Vermandere moesten zijn! |