2 maart 2016 • Parkstad Theater Heerlen (NL)
|
|
Perfectie bestaat niet… maar 10cc komt in de buurt |
|
Kwatongen beweren dat sinds het vertrek van Godley and Creme (1976), de band niets meer voorstelde, nochtans scoorde deze Britten hun derde nummer één hit in 1978 met ‘Dreadlock holiday’. Maar genoeg over de geschiedenis, het draait allemaal om het huidige 10CC. En die speelden een prachtige set met een perfecte geluidsbalans. De Rabozaal heeft dan ook een uitstekende akoestiek! Ze hadden er duidelijk plezier in, dat zag je. Goedgemutst en ontspannen waren ze, maakten hier en daar een grapje, maar brachten een zeer overtuigende set van muzikaal erg hoog niveau en met haast goddelijke samenzang.
Mick Wilson is tegenwoordig de leadzanger, maar hij staat ook in voor de percussie en neemt soms ook de akoestische gitaar of ukelele ter hand. Verder hebben we oorspronkelijk lid en bassist Graham Gouldman, die ook wel eens een gitaar vastpakt, gitarist Rick Fenn, die ook wel eens bas speelt, Keith Hayman op toetsen en drummer van de beginjaren Paul Burgess. En behalve Burgess zingen ze allemaal. Hun muziek en spelvreugde is aanstekelijk, en iedereen in het uitverkochte theater, keek tevreden en glimlachte goedkeurend. Het zaallicht gaat uit en plots klinken de eerste tonen van ‘The Wallstreet shuffle’ door de speakers. Het podiumlicht gaat aan en we zien vijf heren van middelbare leeftijd of ouder op de planken staan. Meteen valt het goede geluid en de balans op. Zie je wel dat het kan, er zijn nog geluidsmannen te vinden die oren aan hun kop hebben! De set is zorgvuldig samengesteld. Eerst brengen ze enkele hits, zoals het honky tonk-achtige ‘The things we do for love’ en het hoekig rockende ‘Good morning judge’. Met deze twee songs laten ze onmiddellijk horen hoe goed hun samenzang is en hoe ze de vier formidabele stemmen gebruiken. Een genot voor het oor en een kippenvelmoment! Daarna begint het avontuurlijke gedeelte van de set met iets minder voor de hand liggende songs en arrangementen, zoals het epische en spannende ‘I’m Mandy Fly Me’, het hilarische ‘Life is (like) a minestrone’, waarin de etenswaren je figuurlijk om de oren vliegen, de uitgesponnen en sterk opgebouwde Zappa-achtige poprock in ‘Art for art’s sake’. Het hele publiek zingt de tekst mee: “art for art’s sake, money for god’s sake”. Geïntegreerd in de song zitten een korte drumsolo van Paul Burgess en een kort duelletje tussen gitarist Rick Fenn en bassist Graham Gouldman. |
Het nerveuze en musicalachtige ‘Clockwork creep’ eigenlijk een zeer actuele song over een terroristenbom wordt gevolgd door dé 10CC-rapsodie van meer dan 10 minuten, met het Latin middenstuk, ‘Feel the benefit’. Het tweede kippenvelmoment van de avond.
Om het ietwat luchtig te houden, spelen ze tussendoor het prachtig rockende ‘Silly love’, waarna ze verder gaan met de popsong ‘The dean and I’ en de lichtvoetige roadsong ‘From Rochdale to Ocho Rios’. Dan volgt de finale. Hun tweede grootste hit, de langzame schuifelaar ‘I’m not in love’ wordt een hoogstandje. Songs opnemen met veel studiotechnieken en nogal wat overdubs is niet zo’n probleem, dat kan iedereen. Maar de meeste bands kunnen live die studiosound niet eens benaderen. Wel, ik kan zeggen dat deze mannen elke song tot in de perfectie gebracht hebben, sterker nog, ze transponeren de studiosound naar het podium en dat door een enkele keer een synthesizer of een zeer korte sample te gebruiken. De rest is allemaal organische muziek gespeeld door reguliere instrumenten en gezongen door onbewerkte stemmen. En dat moet je kunnen, dat is niet voor iedereen weggelegd. Afsluiten doen ze na een uur en een kwartier met het overbekende ‘Dreadlock holiday’ dat het publiek luidkeels meebrult. Het duurt niet lang of de band staat klaar om te bissen. We krijgen een a capella versie van hun allereerste en grootste hit ‘Donna’, een Zappa-achtige doowop-parodie uit 1972. Wat een stemmen! Hoe mooi en ontroerend muziek kan zijn bewijzen deze heren! Als klap op de vuurpijl krijgen we het machtig rockende ‘Rubber bullets’. Een betere afsluiter hadden we niet kunnen bedenken. “This is our last song”, zegt Graham Gouldman “we like to rock-out our set” en het publiek zingt het refrein maar al te graag mee! Een extra vermelding moet toch even gaan naar leadzanger Mick Wilson die oude tijden doet herleven met zijn hemelse stem: “load up, load up with rubber bullets”. Met dank aan Parkstad Theater Heerlen (NL) |
|
SETLIST
|