Angel Forrest: Angel’s 11

DETAIL ALBUM

Tracks:

1. Hangman
2. All The Way
3. Spoil Me Up
4. Hold On Tight…Mr. I’m Alright
5. Tumbleweed
6. Goodbye
7. Let Me Go
8. Wildflower
9. Touch Of My Hand
10. Crucify
11. You And I

Platenlabel
Ad Litteram Records

Labelnummer
ALCD-0216

Distributie
Select Distribution

Promo-agent
Sarah French Publicity

Website Artiest
Angel Forrest

Angel Forrest komt uit het Franstalige gedeelte van Canada, Quebec. Al zingt ze in het Engels. Haar muzikale carrière omspant al 27 jaar. In 1996 nam ze haar eerste album op. In 2013, 2014 en 2015 kreeg ze The Maple Blues Award For Female Vocalist. 
Op 11 maart verscheen haar negende album ‘Angel’s 11’. Samen met haar partner schreef ze, zoals gewoonlijk, alle 11 songs, maar wat speciaal is aan deze cd is dat elke song een andere gitarist de lead voor zijn rekening neemt. In de loop der jaren heeft ze veel muzikale vrienden leren kennen en voor Angel was het tijd om die eens allemaal op een album samen te brengen. 
Angel heeft een aardige rockstem met een gruizig randje. Ze heeft af en toe een beetje weg van Janiva Magness, dan weer een beetje Janis Joplin, dan weer wat Bonnie Raitt, en jammer genoeg ook wat van schreeuwlelijk Beth Hart. Het is een cd vol rhythm ‘n’ blues, rock en een klein vleugje soul. De 11 verschillende gitaristen klinken allemaal een beetje in de stijl van Robben Ford en John Scofield wat erg jammer is, want als je 11 gitaristen uitkiest, zorg je er toch voor dat je veel verscheidenheid hebt, maar zo had Angel het niet begrepen geloof ik. Het is een aardig album, maar echte uitschieters zijn er niet. Ik heb de indruk dat er voor de gemakkelijke weg is gekozen en het uiteindelijk allemaal uitdraait op middelmatige bluesrock. Nochtans begon de cd enorm sterk met de opener ‘Hangman’, een moderne discoboogie in de stijl van Bonnie Raitt. Het soulvolle en met blazers opgedirkte ‘All the way’ klinkt aanstekelijk en overtuigend. Maar ook het jazzy ‘Spoil me up’ is een lekker nummer, mede door gitarist Steve Strongham en de blazerssectie. Ook afsluiter ‘You and I’ is een mooi meerstemmig gezongen akoestische folknummer met country-invloeden. Bij al de rest hoor ik alleen maar cliché’s, voor de hand liggende arrangementen en gitaristen die allemaal op Robben Ford en/of John Scofield willen lijken. En hoe komt het toch altijd dat dit soort zangeressen hun stem zo moeten vervormen, met een overdreven intonatie en pronunciatie, zodat het gewoon onnatuurlijk en zelfs ongemakkelijk klinkt.
Weet je wat het is, Bonnie Raitt en zelfs af en toe Janis Joplin kunnen mij overtuigen en die klinken gemeend en ‘echt’. Angel Forrest kan me niet overtuigen, het zal wel aan mij liggen, maar ik geloof ze niet. De diepgang is er niet!

Peter Jacobs (3½)