Depressief word je zeker niet van Mike Spine’s nieuwste telg. Pure americana met een song van Neil Young als titel.  Misschien een beetje jammer, want Mike Spine heeft genoeg schrijverscapaciteiten om origineler uit de hoek te komen.  Zijn carrière startte in Seattle in 1995 met een gelijknamige punkrock band. En vijf albums en vijftien jaren later geëvolueerd naar folkrock met de band The Beautiful Sunsets. Muziek verzacht de zeden nietwaar?  Als vijfjarige speelde hij orgel en op zijn tiende tokkelde hij op de gitaar.  Ondanks (of dankzij) zijn politiek activisme werd hij free-lance leerkracht en fulltime muzikant. ‘Don’t Let It Bring You Down’ moet de grote doorbraak forceren in Europa.  Opener ‘Sinaloa’ beklijft als een hit uit de vorige eeuw en triggert de repeat button. Een song geschreven in de Mexicaanse woestijn. Ook schitterend ‘Creeping Death’ uit dezelfde streek en met een repetitieve bass.  ‘Pineola’ is een murder ballad van Lucinda Williams. Leuk trouwens dat elke song een plaatsbeschrijving als ondertitel heeft, waardoor de content een diepere betekenis krijgt.  Hangt natuurlijk van jouw geografische kennis af en je reisverleden, maar toch. Het hele album straalt rust uit en varieert voldoende in de composities om de aandacht vast te houden.  Er staan drie covers op het album, de minst interessante songs.  Mike Spine’s eigen songs boeien veel meer en illustreren zijn talent.  Ondanks de harde soms lugubere teksten luistert de opname toch als een toffe ‘gathering’ met piano, orgel en gitaar.  Live zeker ook de moeite.
Op dit ogenblik toert Mike Spine door Europa met twee geplande concerten in België: op 31 maart 2018 in Coolock Café Brussel en op 1 april in Café De Floren App Mechelen.
 
Line-up:
Mike Spine (Vocals, Guitars, Songwriting)
Joey Prude (Drums,Precussion)
Ali Ippolito (Piano, Organ, Accordeon, Backing Vocals)
Robert Bartleson (Bass)
 
 
Marino Serdons (4)

Heel af en toe krijg je een album toegestopt dat bij een eerste beluistering als het ware meteen een positieve stroom energie door je lichaam doet gieren. Het raadsel van het ‘hoe en waarom’ kan je niet onmiddellijk ontrafelen, dat zal je pas lukken na meerdere luisterbeurten. Wel, dit gevoel overmeesterde mij bij ‘Interplanetary Travels’ van Condor Gruppe. Condor Gruppe, een Belgische band wordt gevormd door Michiel (guitar), Jan (bass), Krist (drums), Kris (keys, guitar), Milan W. (guitar), Dirk (trumpet, percussion), Matti (sax, percussion), Nicolas (sitar), Hanne (baritone sax) en Rozanne (horn). Hun debuutalbum ‘Latituds Del Cavall’ was meteen een voltreffer en kan je omschrijven als een visuele roadtrip door een broeierige, stoffige woestijn. Met de opvolger ervan ‘Frog Bog (A Tribute To Moondog)’ gooide de band het over een andere boeg en met ‘Interplanetary Travels’ biedt Condor Gruppe je dan weer een magistrale reis door het muzikale universum aan. Een reis die je meerdere malen wil ondernemen en die je met mondjesmaat het eerder genoemde raadsel zal helpen oplossen. Condor Gruppe brengt niet alleen de muziek uit alle windstreken samen, maar dompelt die mix ook nog eens onder in een intergalactisch bad. Het resultaat is verbluffend! De reis start met Afrikaanse percussie in opener ‘Abysis’ om daarna al vlug het aardse de rug toe te keren, met een ruimtelijk klinkend vervolg. Een instrumentale reis, aan boord van een ruimteschip gevuld met majestueuze muziek, maar die jammer genoeg een einde neemt wanneer we met de afsluiter afscheid nemen van de laatste man op de maan. Melancholie en heldhaftigheid smelten op dit album naadloos in mekaar. ‘Pink Floyd meets Ennio Morricone’ zou als review meer dan voldoende zijn. Beter is nog dit album zo vlug mogelijk in huis te halen zodat je tot de uitverkorenen behoort die een superieure reis door de muzikale kosmos maken. Een aanrader!
 
Lambert Smits (5)

Giles Robson behoord tot het kruim van een hedendaagse generatie blues mondharmonica spelers. Hij werd geboren op het glorieuze eiland Jersey in het Verenigd Koninkrijk. Op zijn zevende was hij al bedreven violist. Via de saxofoon en wat jazzy tunes ging het dan naar de mondharmonica. Hij hield vrijwel onmiddellijk van de sound van Little Walter, Sonny Boy Williamson en van de old-school Chicago blues. Zijn debuutalbum ‘Crooked Heart Of Mine’, met zijn band The Dirty Aces,  werd dan ook in ware Chicago-stijl geregistreerd. Twee jaar later was er dan het succesvolle ‘For Those Who Needs The Blues’. Nu vindt Giles Robson zijn soulmate in gitarist Chris Corcoran.  Hij is een van de opwindendste Engelse R&B artiesten. Met zijn trio zijn ze haast de enige instrumentale bluesband in de Londense blues scéne. Met de release ‘Listen Up’ uit 2016 vestigde het trio de aandacht van het tijdschrift Guitarist. Vorig jaar realiseerde Chris de release ‘Blues Guitar Grooves’. Hiernaast runt hij ook gitaar-workshops, heeft meer dan 180 shows per jaar met diverse line-ups en heeft een gitaarzitje bij de zeer gewaardeerde Laura B & Her Band.
Het duo Giles Robson & Chris Corcoran hadden nu het lumineuze idee om een instrumentale eerbetoon in te blikken voor Little Walter Jacobs. ‘Roller Coaster!’ Een dolle instrumentale rit door Walter’s blues wereld. Miles Davis zag hem als een van de grootste muzikale creatieve genieën van zijn tijd. Zover zelfs dat hij hem met Mozart durfde vergelijken. Hij was de Jimi Hendrix, de Charlie Parker of de Django Reinhardt van de mondharmonica. Little Walter had en heeft enorme invloed op de historie van zijn instrument, de mondharmonica. Count Basie nam zelfs zijn bandleden mee naar zijn shows om te bestuderen hoe hij soleerde. The Rolling Stones brachten vier van zijn nummers op hun recente Grammy Award winnende ‘Blue & Lonesome’ album en noemden de release naar een van die nummers. Marion Walter Jacobs  werd geboren in Marksville op 01 mei 1930 als zoon van een familie sharcroppers (pachters). In 1945 trok hij naar Chicago waar hij overleed op 15 februari 1968. Hij wordt aanzien als een van de blues pioniers en de mondharmonica. Jacobs prijkt dan ook meer dan terecht  in de Rock and Roll Hall of Fame.
Little Walter Jacobs was een visionair. Een muzikaal pionier die de kunst van de elektrische mondharmonica een andere dimensie meegaf. Hij had maar liefst 14 top-tien hits in de R & B-hitlijsten tussen 1952 en 1958.
Nu is er dus een muzikaal eerbetoon door Giles Robson & Chris Corcoran. Giles Robson is niet zomaar een imitator. Hij heeft zijn eigen stijl ontwikkeld. En dat doet hij op het album ‘Roller Coster!’ dan ook. De twaalf nummers zijn een powervolle en muzikale impressie. Maar Giles en Chris spelen die nummers niet zomaar klakkeloos na. Neen, ze verweven als het ware een nieuwe aspect doorheen de sound. En daarvoor gebruikten ze een Honeyboy Amps. De handgemaakte vintage sound versterkers van Andy Smith produceren de beoogde vintage Chicago blues klank. Het is een 12-sporen instrumentale eerbetoon aan de man die zijn muzikaliteit verwierf tot kunst. Giles en Chris interpreteren de instrumentale meesterwerken van Walter op hun eigen en wonderbaarlijk effectieve manier. Het duo beproeft hun muzikale weg door Walter's solo's helemaal niet te volgen. Maar hun eigen weg te gaan en toch dat Little Walter-gevoel te behouden. Het album werd opgenomen door Paul Richardson in Shack Studio Essex UK.
Robson’s virtuoze harpspel komt meteen tot uiting in de openingssong ‘Juke’. De enige harmonica-instrumental die ooit een nummer één hit was in de Billboard R & B Charts, en die gedurende acht weken op de eerste plaats bleef in 1952. Het beklijvende nummer ‘Blue Midnight’ stond ooit op Walter’s album ‘Hate To see You Go’ uit 1969 op het label Chess Records, net zoals het expressieve en pittig vertolkte ‘Roller Coaster!’. Het swingende ‘Mr Jacobs’ is het enige originele Robson/Corcoran  nummer. Na dit eerbetoon komen de knappe fraseringen van ‘That’s It’ ons verrassen. Giles harp arrangementen worden alweer sterk gealterneerd door Chris activerende en hypnotiserende gitaarriffs. En ook van de blues trage swooping tune uit ‘Lights Out’, origineel uit 1951, krijgen we meer dan eens goose bumps.
En dan moet de spreekwoordelijke ‘Rocker’ nog de revue passeren. Al komt Giles hier muzikaal echt wel dicht in de buurt van zijn mentor. Na deze boogiewoogie chapiter entameert Robson’s gepassioneerde virtuositeit in de blues trage ‘Deep South Guitar Blues’ van Lafayette Thomas. Het nummer was een idee van Chris en het duo zet de instrumentale riffs moeiteloos naar hun hand. In de origineel track is trouwens geen blues harp te horen, maar enkel Thomas gitaarriffs. Uit het ‘Boss Blues Harmonica’ album van Little Walter koos het duo het opvrijende en onvoorspelbare ‘Back Track’. Na de geïmproviseerde country blues ‘Mr Jacob’ (Reprise) wordt het tempo opgeschroefd met de beklijvende rock-‘n-roll instrumental ‘Off The Wall’, origineel uit 1953. Het melancholieke ‘Sad Hours’ mag ons uitgeleiden. Het nummer was ooit een grote hit voor Little Walter in 1952.
Een instrumentaal album hoeft niet te vervelen. Dit is een sensationeel huldebetoon aan een van de grote blues harpmaster uit de muziekgeschiedenis, Little Walter Jacobs…!
 
Philip Verhaege (5)

De tijd van hits als ‘Kiss On My List’, ‘Maneater’ en ‘Private Eyes’, die hij samen met Daryl Hall als Hall & Oates scoorde, heeft John Oates reeds lang achter zich gelaten. Inmiddels nadert de man de leeftijd van 70 en dan wordt het tijd om nog eens iets van die ‘bucket list’ te schrappen. Eén van die dingen die op John’s lijst stond, was het uitbrengen van een album met zijn versies van American rootssongs. Samen met de fantastische The Good Road Band speelde hij ‘Arkansas’ in en dit meesterwerkje ligt nu in ons afspeelapparaat. En ja, dit is een meesterwerkje in de puurste betekenis van het woord. Met Sam Bush op mandoline, Russ Pahl op pedalsteel, Guthrie Trapp op elektrische gitaar, Steve Makcey op bas, Nathaniel Smith op cello en Josh Day op drums en percussie, heeft Oates een subliem musicerende band naast zich. John’s stem mag dan wat krassen vertonen, maar dit is net de patina die het American rootsgenre nodig heeft.  Voor zijn songkeuze ging John grasduinen in de traditionele songs uit de Mississippi Delta. Naast die traditionals die hij van een eigen arrangement voorzag, vervolledigde hij zijn zoektocht met werk van Mississippi John Hurt,  Blind Blake en het in 1932 door Jimmie Rodgers bekend geraakte ‘Miss The Mississippi And You’. Blues, ragtime, bluegrass en countryblues zijn dan ook ruimschoots aanwezig. Voor de titeltrack, net als voor ‘Dig Back De ep’ kroop Oates zelf in de pen, met als resultaat twee nummers die mooi blenden met het oudere en traditionele oeuvre. Zelfs de manier waarop gemusiceerd wordt toont opvallende vergelijkingen met die van de pioniers. Ontspannen, zichzelf amuserend werken John en zijn maten zich door de 10 nummers.
Met ‘Arkansas’ heeft John Oates niet alleen een item van zijn ‘bucket list’ geschrapt, maar ons ook voorzien van een heerlijk, nostalgisch klinkend album.
 
Lambert Smits ( 4 ½)

Originaliteit zit vaak in een klein hoekje en maakt dikwijls het grote verschil. Dat hebben deze uit Louisville, Kentucky komende Laurie Jane & The 45’s goed begrepen. Hoe ze dat verschil maken, leest u verder in deze review. Maar laten we eerst de band voorstellen. Die bestaat allereerst uit het echtpaar Laurie Jane en Cort Duggins, waar Laurie Jane de vocals waarneemt en Cort zich laat horen op gitaar, lapsteel en piano. Voor de ritmesectie tekenen Jason Embry en Scott Dugdale, respectievelijk op staande bas en percussie. Van de 11 songs op dit album, nam Cort er 8 voor zijn rekening. Aanvullen deed hij met Dixon’s ‘Howlin’ For My Darlin’’, het van Etta James gekende ‘Got Me Where You Want Me’ en ‘It’s Been A Long Time’. Maar in welk hoekje zit nu dat klein beetje originaliteit dat het grote verschil maakt? Wel daarvan komt reeds een beetje aan de oppervlakte in opener ‘Wait So Long’, een mix van blues en rockabilly. Niks bijzonders hoor ik u al zeggen. Juist, maar de toevoeging van slide aan een hoofdzakelijk op rockabillyleest gebouwd nummer, geeft het een heel aparte, maar vooral enorm smaakvolle touch. Met opvolger ‘Lucky Boy’ wordt er wat aan snelheid ingeboet. Geen probleem, want de heerlijk fifties klinkende heldere stem van Laurie Jane zorgt voor een vertrouwde in countrysoul badende retrosound. Een nog hogere dosis originaliteit legt het viertal aan de dag in ‘Howlin’ For My Darlin’’. Niet alleen wordt dit nummer omgetoverd tot een heuse rockabillysong, maar Laurie Jane doet met haar sensuele zang het nummer bovendien nog stevig boosten. Een straf soulstaaltje geeft zij ten beste in ‘Down This Road’, terwijl Cort op gitaar mag schitteren tijdens het smooth sounding ‘It’s Been A Long Time’. En ook tijdens het daaropvolgende countrygetinte ‘Couldn’t Cry Alone’ mag Cort in de spots blijven staan, al heeft hij nu de gitaar geruild voor de lapsteel. Met het coveren van Etta James’ ‘Got Me Where You Want Me’ bewijst Laurie Jane duidelijk haar klasse. Superieure versie, waarna de band alle schuiven van het rockabillymeubel nog eens opent tijdens afsluiter ‘Not With You’.
Moeten wij nog zeggen dat ‘Midnight Jubilee’ een verdomd goed album is? Hopelijk kunnen Laurie Jane en haar kompanen hiermee internationale erkenning afdwingen.
En het zou een mooie aanvulling op dit album zijn, moesten we tijdens het komende festivalseizoen deze band live mogen meemaken. Let’s hope so!
 
Lambert Smits (4 ½)

Als liefhebber van oerdegelijke jump, swing, boogie en creatieve blazers, betrap ik er mijzelf op dat ‘If You Were Gold Baby’, het in 2016 uitgebracht album van deze top neuroloog en tevens saxofonist uit Indianapolis, nog regelmatig mijn afspeelapparaat bezet houdt. Laaiend enthousiast bedacht ik Spenos’ album toen dan ook met de maximum score. Een nieuw album van hem wekt dan ook dadelijk onze nieuwsgierigheid. Nieuwsgierigheid die ook nu weer overgaat in mateloze bewondering. Ook nu koos Gus weer voor een mooi samengaan van eigen materiaal en zorgvuldig gekozen tunes uit het verleden. Onder die covers horen we werk van o.a. T.N.T Tribble, Eddie Boyd, Bobby Elvin, Buddy Johnson en Titus Turner. Nummers die hij brengt samen met topmuzikanten. Zo horen wij de ‘tot tien keer verkozen trombonist van het jaar’ Wycliffe Gorden, de legendarische drummer Cecil Brooks III en voor de backing vocals kon Gus zelfs beroep doen op twee ex-Raelettes. Met de swingende titeltrack waan je je meteen op de aanvang van een heerlijke dansavond in de fifties in een luxueuze ballroom. Afgeborstelde heren en tot in de puntjes verzorgde dames, nippend aan de champagne, wagen hun eerste zaterdagavondse danspasjes, terwijl Gus Spenos en band alles uit de kast halen. Gus kent genres als swing, jump, rhythm & blues, boogie en bop als zijn broekzak. Moeiteloos switcht hij van genre tot genre en van eigen songs naar covers. Covers die hij bovendien van een zodanige eigen twist voorziet dat ze compleet nieuw lijken. ‘She Walked Right In’ is hier het mooie bewijs van. Alhoewel Spenos een supergetalenteerde saxofonist is, trekt hij het muzikale laken niet volledig naar zich toe. Het is bewonderenswaardig hoe hij trompettisten, trombonespelers en collega saxofonisten kansen geeft om te schitteren, wat ook volledig in de geest is van de big bands uit het midden van de vorige eeuw. Hoe de man het doet, is mij een raadsel, maar de manier waarop hij zijn eigen nummers nu al tot standaards verheft, is fenomenaal. Ik ben er stellig van overtuigd dat een jazzy sleper als ‘Livin’ Is A Crime’ een klassieker in wording is. Buddy Johnson’s instrumental ‘Lil’ Dog’ zet het uitzonderlijk hoog niveau van de instrumentalisten terecht nog maar eens in de spots.
Liefhebbers van steengoede jump, swing, rhythm & blues, jumpblues, bop, creatieve blazers en heerlijk piano- en Hammondwerk, laaf je met volle teugen aan ‘It’s Lovin’ I Guarantee’, want deze titel dekt volledig de lading. Gus, ik hoop dat je met dit album een internationale doorbraak forceert. Je verdient het man!
 
 
Lambert Smits (5)

Laten we even een spreekwoord pimpen "Noord, Zuid, Oost, Jenny Van West's nieuwste plaat is best … te pruimen". Nee, niet OK, deze stevig verbasterde zegswijze klinkt veel te oneerbiedig voor het hier besproken resultaat! Van West's nieuwste, getiteld 'Happiness To Burn' is namelijk naast de opvolger van haar debuut ‘Something Real’ (2015) en de hieropvolgende EP ‘Honey & Hive’ (2016), niets minder dan een showcase van Amerikaanse rootsmuziek (al geeft de traditionele blues verstek) geworden.
De tijd gaat snel, gebruik hem wel. De Portlandse laat er dan ook geen gras over groeien en trapt de deur in met het jazzy, piano-gedreven ‘Happiness To Burn’. Oftewel: wegdromen naar cruiseschepen en rokerige jazzclubs. Niettegenstaande nooit een voet op Illinois-e bodem gezet te hebben en niettegenstaande veel te jong om het kunnen beamen, roept het titelnummer visioenen op van het Chicago van de jaren ’40. Heerlijk nummer. Met een opengetrapte deur kan men twee kanten op. Ze sluiten of ze laten openstaan. Van West gaat voor de tweede optie en rijgt parel na parel aan het parelsnoer dat ‘Happiness To Burn’ is geworden. Ballades en tearjerkers als ‘Never Alone’, ‘Threshholds’ en ‘Where I Stand’ (met een zalige lapsteel) wisselt ze af met de swingende happy-go-tune ‘Twenty-Seven Dollars’ en de country-rocker ‘45’.  Jenny’s muziek (althans de 10 nummers op ‘Happiness To Burn’) valt niet onder één noemer te vatten: Van West is, in de meest positieve zin, een beetje vanalles. Een toefje jazz, een snuifje rock, een scheutje country, maar vooral een serieuze portie vakvrouwschap!
Veel woorden maken we er verder niet meer aan vuil. ‘Happiness To Burn’ is een plaat geworden, die enkel goede nummers herbergt! Met als uitschieter – voor uw recensent althans - ‘Empty Bowl’. Kippenvelnummer waar stem, gitaar, piano en lapsteel heerlijk in elkaar haken om de luisteraar op sleeptouw te nemen. Straffe madam, straffe plaat!
​
Jan Coonen (4 ½)

Prachtige harmonieuze samenzang kende zijn hoogtepunt in de jaren vijftig. Met groepjes die vaak a capella op straat oefenden en geassocieerd werden met doowop, kon je bijna diezelfde straten plaveien. Ondanks het feit dat muziek uit de vijftiger jaren weer hot is, denk maar aan de rockabilly, rock-‘n-roll en country, genres die momenteel door vele bands omarmt worden, gebeurt het zelden dat een vocale groep de kop op steekt. Eén van de redenen is ongetwijfeld dat mooi accorderende stemmen niet voor het grijpen liggen. Gelukkig zijn er toch vier heren en een dame die dit genre nieuw leven inblazen, namelijk de Spaanse The Velvet Candles. Wij zagen de band enkele malen als backinggroep en telkens werden wij van onze sokken geblazen. The Velvet Candles stonden de afgelopen jaren op podia van de grootste rockabillyfestivals verdeeld over heel Europa. Acht jaar geleden namen ze bij het El Toro label hun debuut ‘The Story Of Our Love’ op, dat nu eindelijk een opvolger krijgt met ‘Today’. Het toeren en de daarmee gepaard gaande optredens hebben de Candles geen windeieren gelegd. Waren ze destijds reeds enorm goed, wel dan klinken ze nu nog beter. Het vijftal verzamelde 12 nummers die hen nauw aan het hart liggen, voorzag ze van de typische ‘Velvet Candles’ sound en nodigde competente begeleiders uit. Het uptempo ‘Oh What A Night For Love’ dompelt je al dadelijk in die heerlijke nostalgische fiftiessfeer, gevolgd door het rockende ‘Out Of My Mind’. Dit is puur genieten van hemelse stemmen. Kippenvelmomenten volgen mekaar in razendsnel tempo op. The Velvet Candles smijten zich met succes op ‘Aggravation’ een song uit de fifties van Norman Fox & The Rob Roys, terwijl je van een Spaans vakantiegevoel voorzien wordt op ‘Amor Bajo Cero’, gekend van Los 5 Latinos. De Rogers/Hammerstein song ‘People Will Say We’re In Love’ werd door grootheden als Ella Fitzgerald en Frank Sinatra gecoverd, maar de met sax opgepoetste versie van The Velvet Candles, maakt er een stomende rhythm & blues van. Wanneer tot slot zangeres Mamen Salvador, gesteund door de heren, de lead voor haar rekening neemt in het a capella gebrachte ’Please Say You Want Me’, kan je niet anders concluderen dan dat The Velvet Candles met dit album een superschijf hebben afgeleverd. Congratulations!
 
Lambert Smits (4 ½)

Dat momenteel rock-‘n-roll en rockabilly nog steeds in de lift zitten, bewijzen de in deze genre opererende bands, die als paddenstoelen uit de grond rijzen. Velen zijn geroepen, maar weinigen zijn uitverkoren om een doorbraak te forceren. Oorzaken van het niet tot het grote publiek door te kunnen dringen, zijn vaak te zoeken in de mindere performances of het ontbreken van een visie. Twee dingen die je Pascal Snijders, Jeroen van Delden, John Hofmans en John Rietberg al zeker niet kan verwijten. Alhoewel de band nog maar pakweg 2 jaren bestaat, hebben deze heren reeds een stevige reputatie opgebouwd. En een visie hadden ze al in 2016, toen besloten werd om niet in ‘the strictly rockabilly’ val te trappen. Neen, Supersonics wou breder gaan. Rock-‘n-Roll, Americana, country, rockabilly, rhythm & blues en zelfs een streepje ’60 garage, het moest allemaal kunnen. En om maar dadelijk klare en duidelijke taal te spreken, het kan inderdaad. Zanger en leadgitarist Pascal Snijders, die overigens op leadgitaar geassisteerd wordt door Jeroen van Delden, schreef alle 16 nummers, wat meteen ook al uniek is. Een album zonder covers, we love it! Nog een pluspunt is dat Pascals hoofd een broeiplaats is voor schitterende melodieën, waarin de verschillende genres naadloos versmelten. Maar ook aan de lyrics is duidelijk aandacht besteed, wat ook niet altijd vanzelfsprekend is. Bovendien heeft de man een stem uit de duizend. Opener ‘Face The Rain’ laat al dadelijk horen, hoe knap je rockabilly, country en Americana kan laten samenvloeien. ‘Don’t Bring Me Down’ drijft op een heerlijke beat, die mij doet denken aan Neil Christian’s ‘That’s Nice’. En als je een zin als ‘I feel like a mustang burning up an empty road’ in de titeltrack kan bedenken, weet je het wel. Hier huist kwaliteit. Kwaliteit die ook terug te vinden is in die heerlijke naturel klinkende gitaar, die alle nummers doorkruist. Met ‘Mexical Annie’ wordt het gaspedaal wat rust gegund en blenden  de akoestische gitaar en zijn elektrische variant subliem, maar met ‘Earned My Right To Be Hated’, andermaal een knappe uitspraak, zitten we terug op kruissnelheid. Met het niet vermelde ‘Oh Oh Ann’ krijg je als toemaatje nog een lekker akoestische Americanasong op je bord.
SUPER maakt niet voor niets deel uit van de bandnaam. Wat een groep, wat een sound, wat voor songs, kortom wat een album! Supersonics breekt potten met ‘Close To You’. Iets wat ze zeker ook live zullen waarmaken tijdens  het komende Sjock festival in Gierle. Niet te missen!
 
Lambert Smits (5)

Wilderman, het nieuwste project van Chris Carlier (bas, back. voc. en composities) en Elvis Peeters (stem en teksten), die zich laten vergezellen door Koen Van Roy (baritonsax) en Toon Van Dionant (drums), is zonder meer uniek. Nooit eerder maakte Vlaanderen kennis met een band die muzikaal zo een gedurfde richting insloeg. Zelf definiëren de heren zich als “een band die jazz combineert met het groteske, expressionistische literaire idioom van Paul van Ostaijen”, een omschrijving die ons al dadelijk deed watertanden. Carlier en Peeters maakten deel uit van het rockensemble De Legende en werkten ook samen rond muziek voor theaterproducties. Ervaringen die zij hier aanvullen met hun rijke creërende capaciteiten. Kwaliteiten die tot superieure prestaties leiden. Dat horen we meteen in ‘Brood’. Geïntroduceerd door de staande bas, voegen zich drums en sax even later toe, zodat een jazzy groove ontstaat, waarop Peeters je zijn korte, scherpe en krachtige zinnen, vaak oneliners naar het hoofd smijt. Dit raakt je, hier ervaar je een bovennatuurlijke schoonheid, waarom hebben we hier zolang op moeten wachten? En waarom moet een ‘broken heart song’ melancholisch klinken? Niks van, dit kan anders en moet anders. Goed begrepen Wilderman, recht op het doel af met ‘Misverstand’. Prachtig! ‘Lawaai’, want ‘stilte is saai’ is dan weer een oer punksong met een freewheelende sax. De A kant sluit af met het gevoelige ‘Dit Is Verdriet’, waar Wilderman wat naar Gainsbourg knipoogt. Veel woorden zijn er niet nodig om een formidabel nummer te maken. Het soms wat donker klinkend ‘Alles Stroomt’ op de B kant, is daar het beste bewijs van. Hoogtepunten opnoemen is hier gevaarlijk, omdat ieder nummer van een uitzonderlijk artistiek hoog niveau is. Toch heb ik een voorliefde voor ‘Rommelpot’ en het aan zuurpruimen, azijnpissers en pessimisten opgedragen ‘Smijt Een Bom’. Afsluiten doet Wilderman met de uit het album getrokken single, het meest commercieel klinkende, rustige ‘Laat Mij’, dat de playlist van Radio 1 haalde.
Vernieuwend, verbazingwekkend, pakkend en uniek, zo klinkt ‘Wilderman’. Dit is een enorme aanwinst voor het vaak indommelende Vlaamse muzikale landschap. Een juweel van een album!
‘Wilderman’ verschijnt op vinyl, maar bijgesloten krijg je ook de cd.
 
Lambert Smits (4 ½)

​De Amerikaanse band Chillociraptor is mij totaal onbekend. Ik ontdekte ze op Facebook, en kreeg prompt deze cd uit 2015 toegestuurd. De groep bestaat uit Danilo Gossain (componist, producer, technicus, arrangeur, percussie, elektrische gitaar en keyboards), Antonio Gandia (componist, arrangeur, producer, elektrische & akoestische bas, elektrische gitaar, keyboards) en Nacho Maldonado (componist, producer, sax, fluit, EWI, keyboards). De band werd opgericht door Danilo Gossain, een producer uit Bogota, Colombia, die tweemaal voor een Grammy Award genomineerd werd. Danilo studeerde af aan het Berklee College of Music in Boston en is professor aan de El Bosque universiteit in Bogota. Antonio studeerde ook af aan het Berklee College of Music, en voelt zich zowel thuis in R&B, Latin, pop, rock, reggae en jazz. Nacho Maldonado studeerde muziek aan de University of Music van het National Institute of Fine Arts of Mexico. In januari 2016 werden ze beloond met The Akademia Award voor “Best Instrumental Album”, en in juni van dat jaar behaalden ze de bronzen mediale tijdens The Global Music Awards. Dit album werd opgenomen via het Internet in 5 verschillende landen: Colombia, Mexico, USA, Venezuela en Japan, waarbij ze hulp kregen van verschillende gastmuzikanten. De muziek is jazzfunk, maar met elementen van chill, Latin, smooth jazz enz. zoals opener ‘Your Scent on My Skin’. Op de intro van ‘Bocagrande Bay’ waan je je op het strand, waarna relaxte reggae aan bod komt op ‘Kingston Woman’. Het opgewekte ‘Xara’ komt voorbij, en ‘Magic in Your Eyes’ klinkt weer zo heerlijk ontspannen. ‘Night Vision’ stoelt op Indiaanse fluit, en afsluiter ‘Hacia El Sol’ is meer Latin. Alleszins een leuke kennismaking met deze ontspannen jazzfunk!

Patrick Van de Wiele (4)

​Al meer dan een decennium is de naam van multi-instrumentalist Michael Moss verbonden met de avant-garde jazzmuziek van New York. Hij leidde projecten zoals 4 Rivers, Free Energy, Zone, en stond op scène met Sam Rivers, Dave Liebman, Paul Bley, Alvin Jones, McCoy Tyner. Nu verzamelde hij 22 muzikanten om zich heen in het Accidental Orchestra, en die brengen 2 uitgesponnen tracks op deze cd. De eerste valt uiteen in 5 delen, en duurt meer dan 35 minuten. De tweede beslaat meer dan 20 minuten. Het is free jazz, en voor mij onaangenaam om te beluisteren. Experimenteel tot en met en vol van improvisaties. Niet gemakkelijk toegankelijk. 

Patrick Van de Wiele (3½)

​De Duitse broers Peter & Bernhard Meyer, bekend van het Melt Trio, hebben een nieuwe band samengesteld. Peter Meyer speelt gitaar en elektronica, Bernhard Meyer speelt bas, Wanja Slavin speelt sax, klarinet, fluit, synthesizer en Jim Black drums. Hun sound is gebaseerd op post avant-garde NY-Berlin jazz. De broers componeerden 12 originele tracks voor dit debuut, dat opent met het dromerige ‘Drown Dreams’, waarna het trage ‘Name of Cold Country’ volgt. ‘Mr Manga’ is dan weer alternatieve jazzrock, gevolgd door het duistere ‘Downbear’. En verderop klinkt ‘E Dance’ al even somber. Daarentegen is ‘Spectral’ meer ambient, en al bij al brengt deze band alternatieve soundscapes, in het experimentele progressieve jazz vakje. 

Patrick Van de Wiele (3½)

We schrijven 11 februari 2018. Nog enkele dagen vooraleer Cupido, Valentinus en misschien zelfs Eros van stal gehaald worden.  Frappant hoe het ‘feest der geliefden’ een insteek voor een recensie voor Todd Kessler wordt. Enige verklaring lijkt gepast. Het zit zo: enkele weken geleden werd Todd’s werk ‘About Memory’ voor het eerst beluisterd. De vonken bleven bij de eerste luistersessie achterwege.
Met andere woorden: geen liefde op het eerste zicht/gehoor.  Te ingetogen, te zangerig (tja, … euh … is dat niet logisch? Het gaat nu eenmaal over muziek), ... De ervaring leert echter dat er gevaar schuilt in het gaan over één nacht ijs. Een spreekwoordelijke waarheid die ook hier van toepassing bleek. Per luistersessie groeide de appreciatie voor de  geroutineerde, in Chicago residerende singer-songwriter die ooit – hou u vast – zijn kans waagde in ‘America Has Got Talent’.  ‘About Memory’ staat voor zeemzoete Americana en Folk die per luisterbeurt beter in het oor lijkt te liggen. En de luisterbeurten kunnen elkaar in dit geval snel opvolgen. Op korte tijd kan men een behoorlijk aantal keer naar het hier besproken werkje luisteren. Simpele verklaring: Kessler’s nieuwste klokt, met zijn 8 nummers, af op net iets minder dan een halfuurtje. De gulden middenweg tussen EP en LP. Heeft Todd uit luiigheid een klein, kort plaatje gemaakt? Of was het een doelbewuste keuze? We gokken op het laatste! Overdaad schaadt. Dus zal de heer Kessler gedacht hebben: ‘Beter slechts 8 supergoede nummers, dan 8 goede en 2 slechte of 8 goede en 4 middelmatige’.
En de songs op ‘About Memory’ zijn dan ook van een hoge kwaliteit. Hier en daar een ietsie-pietsie aan de melige kant, maar daar is bij ons weten nog nooit iemand van gestorven. Niettegenstaande geen liefde op het eerste zicht/gehoor, wist Kessler ondergeschrevene voor zich te winnen! Zeg maar: liefde op het derde of vierde zicht/gehoor! En de liefde is dan ook nog eens de rode draad doorheen het album. Songtitels als ‘Only Love Is Real’ en ‘The Things We Do For Love’ liegen er niet om. Maar ook  in nummers als ‘Old Fashioned Way’ (over het spel der verleiding) en ‘Someday You'll Be A Man’ (uw recensent’s favoriete nummer op de plaat, een levens- of liefdesles voor Kessler’s jongste telg) staat de liefde centraal. Knappe teksten en dito begeleiding (mooi evenwicht tussen gitaar, piano en allerhande soundscapes).
 
Eindconclusie 1: Todd Kessler. ‘t Is ‘n ‘lieve’, met veel liefde (in zijn teksten) …
Eindconclusie 1 bis: ‘About Memory’ is een knap plaatje.
​
 
Jan Coonen (4)

Het album dateert al van november 2017, maar belandt nu pas in mijn lader.  J. Briozo is het alter ego van Jeff Crandall, een multi-instrumentalist-componist-singer uit Minneapolis USA.  Och de zoveelste americana band?  Ja, maar dan eentje die je toch de wenkbrauwen doet fronsen richting sky high. Terwijl Jeff opnames deed met de band Swallows, ging hij in de studio ernaast zijn eigen creaties tapen.  Sporadisch vroeg hij assistentie van de bandleden voor eigen invulling van zijn ‘open frameworks’.  Deep In The Waves klinkt hierdoor fris en origineel in een mix van rock, jazz, psych, orchestral en folk.   Swallows, de band waarvan hij leadzanger is, speelt vooral rootsrock americana.  Zijn eigen composities zijn rustiger met akoestische gitaar of lapsteel  (‘Rain Song’, ‘Las Cruces’, ‘ Blue’) en uitzonderlijk wat retro (‘Spinning Out’Sun Sun True’).   Jeff Crandall verloochent zijn  afkomst niet en brengt schitterende originele songs waarin de americana slecht onderhuids aanwezig is (en vooral van zijn medemuzikanten komt?)  Luister eens naar het mooie fluweel gezongen ‘Firefly’ met subtiele percussie en background vocals: puur genot! ‘Blue’ duurt maar 1:39 maar kleedt je uit tot het diepste van je wezen.  J. Briozo weet prachtige lyrics te pennen en zingt ze gevoelig tot op het bot.  Schitterend eclectisch debutalbum! Eigenlijk een singer-songwriter pur sang!
 
 
Line-up:
Jeff Crandall (Vocals,Guitars,Piano,Organ,Bass,Percussion)
Aaron Kerr (Bass, Cello)
Brett Hansen (Electric Guitars, Lapsteel, Backing Vocals)
Justin Deleon (Drums, Percussion)
Tyson Allison (Percussion,Organ, Guitar, Chimes, Backing Vocals)
Jim Baldrica (Trumpet, Trombone, Sax, Flute)
Kimberly Vang, Kallie Bruett (Backing Vocals)


Marino Serdons (4)

Laat er geen twijfel over bestaan dat Muddy Waters een van de meest invloedrijke blues artiesten is uit de hedendaagse muziekgeschiedenis. Ondermeer The Stones, The Yardbirds, Eric Clapton, Johnny Winter en zelfs Led Zeppelin konden niet weerstaan aan de rauwe geëlektriseerde Chicago blues sound van Muddy Waters. Larry Williams aka Mud Morganfield is de oudste zoon van McKinley ‘Muddy Waters’ Morganfield. Larry werd opgevoed door zijn moeder en ooms en was vrachtwagenchauffeur. Pas na de dood van zijn vader dacht hij aan muzikale carrière.
Met zijn cd ‘Son Of The Seventh Son’ uit 2012, trad hij onvoorwaardelijk in de voetsporen van zijn vader. Zowel uiterlijk als de stellaire vocale partijen hebben een overduidelijke vergelijking. De traditionele Chicago West Side stijl is dan ook een constant factor in de nummers.
Drie jaar geleden schitterde Mud aan de zijde van Kim Wilson in de excellerende release
‘For Pops’ (A Tribute To Muddy Waters). Nu is er dus ‘They Call Me Mud’ en dat is Morganfield's derde album voor het label Severn Records. Het album is gecoproduceerd door Morganfield en gitarist Rick Kreher. Tien van de twaalf nummers zijn geschreven door Mud Morganfield. Met ‘Howling Wolf’ en ‘Can Not Get No Grindin’ vinden we ook twee covers van zijn vader. Mud heeft voor deze gelegenheid ‘de cream van de Chicago blues’ rond zich verzamelt in de Joyride Studios in Chicago, IL. Gitaristen Billy Flynn en Rick Kreger, drummer Melvin ‘Pookie Stix’ Carlisle, Studebaker John (mondharmonica), Sumito Ariyo Ariyoshi (piano) en bassist E.G.McDaniel zijn de stellaire ritmesectie. Zes van de originele nummers zijn ook voorzien van de blazerssectie met trompettist Phil Perkins en Michael Jackson saxofoon. Inclusief de titeltrack waarmee het album wordt geopend. Op het nummer ’48 Days’ speelt Mud zowaar basgitaar. De blazerssectie is een constante in het R&B begeesterde ‘Cheatin’ Is Cheatin’.     Mud’s dochter, Lashunda Williams, komt de band vocaal vervoegen in de schitterende ballade ‘Who Loves You', waar ook Anne Harris haar vleugels uitspreidt met haar viool arrangementen. Mud’s diepe bariton stem is een must voor nummers als ‘Oh Yeah’ en ’24 Hours’. Onze vriend Mike Wheeler werd uitgenodigd met zijn gitaar voor ‘Who’s Fooling Who?’ en Billy Branch speelt harp in de afsluitende jazzy instrumentale ‘Mud’s Groove’, waar Mud ook voor de baslijnen zorgt. Wie houdt van authentieke Chicago blues moet bij Mud Morganfield zijn.
 
Philip Verhaege (5)

Diane Moser is een Amerikaanse componiste en pianiste die doorheen haar thuisland opgetreden heeft met jazzensembles, big bands, orkesten, kamermuziekensembles, dansgezelschap-pen en theatergezelschappen. Ze behaalde haar B.A. aan het Empire State College in New York en haar M.M. in Jazz Piano aan de Manhattan School of Music. Ze leidt de Diane Moser’s Composers Big Band, een ensemble dat 17 man sterk is, en leidt tevens een kwintet, en later een trio. Tevens heeft muziek gemaakt voor films en documentaires. Diane geeft les aan het Vermont College of Fine Arts MFA Music Composition Program in Montpelier, VT, en aan The New School for Jazz and Contemporary Music in New York City. Ze houdt van natuurgeluiden en begon te experimenteren met vogelgezangen in muziek. Diane wordt bijgestaan door Anton Denner op fluit en piccolo en door Ken Filliano op contrabas. Opener ‘Birdsongs for Eric’ is opgedragen aan Eric Dolphy, waarna het eerste deel van de ‘MacDowell's Woodlands Suite’ volgt, dat uiteenvalt in 5 tracks: ‘Hello’, ‘Dancin’ with the Sparrows’, ‘If You’ll Call Me, then I’ll Call You’ (voor Mark Dresser), ‘Won’t You Come Out to Play’ en de intermissie ‘The (Un)Common Loon’. Het tweede deel bevat 3 tracks: ‘Variations on “A Hermit Thrush at Eve”’, ‘Folksong’ en ‘When Birds Dream’. Mij komt het nogal geïmproviseerd over, gaande van experimenteel tot eigentijds klassiek. 

Patrick Van de Wiele (3½)

​Stel je voor dat Frank Sinatra een ontmoeting zou gehad hebben met gitarist Django Reinhardt in een café in Parijs… Dat is de inzet van deze nieuwe cd van de Amerikaan Roch Lockyer, die zowel zingt als gitaar speelt. Roch wordt hier bijgestaan door Ben Powell op viool, Rob Hardt op klarinet en Ed Bennett op bas. Hij brengt songs die ofwel Frank ofwel Django gebracht hebben. Klassiekers zoals ‘It Had To Be You’, ‘Just One Of Those Things’, ‘Summer Wind’, ‘My Foolish Heart’ en ‘Embraceable You’ passeren de revue. Toch hebben de songs meer een sfeer van gipsy jazz, de jazz die de Franse gitarist Django Reinhardt bracht. Er staan ook 2 gitaartracks op, nl. ‘Musings/Improv #1’ en ‘Improv #3’. Toch verkies ik de originele uitvoeringen. 

Patrick Van de Wiele (4)

​De voorbije maand juli van 2017 vloog de Braziliaanse muzikant Ricardo Bacelar van zijn thuis naar Miami, wat hij de hoofdstad van de Latin muziek noemt. Hij verzamelde een ensemble van Latijns-Amerikaanse muzikanten rond zich om de roots van de Braziliaanse muziek te eren, en terwijl toch het unieke van een jazzalbum te behouden. Producer Cesar Lemos (Ricky Martin, Paulina Rubio) hielp hem daarbij. Tijdens de jaren ‘80en ’90 maakte pianist Bacelar deel uit van de populaire Braziliaanse rockband Hanoi Hanoi, vooraleer een drastische ommekeer te maken met zijn debuut ‘In Natura’ in 2001. Dit is pas zijn derde album, en er staan authentieke instrumentale stukken op en 4 gezongen songs, ofwel Braziliaanse klassiekers en originele composities. ‘A Volta da Asa Branca’ is een voorbeeld van volksmuziek, terwijl ‘Suco Verde’ eerder naar fusion neigt. Daarna wordt ‘Nothing Will Be as It Was’ gezongen door Maye Osorzio, en dit is ook fusion, maar hier vertolkt op pedal steel gitaar en synthesizer. ‘River of Emotions’ is een tussenspel op solo piano, waarna ‘Menina Baiana’ een jazzversie brengt van een song van Gilberto Gil. Vervolgens is de klassieker en bossa nova ‘Somewhere in the Hills’ aan de beurt, die alle zo dikwijls gecoverd werd. ‘Partido Alto’ is een fijne jazztrack, waarna de ballade ‘Parts of Me’ een tweede piano tussenspel vormt. De Braziliaanse vocalisten Rose Max en Ramatis Moraes zingen ‘Sambadouro’, gevolgd door het gezongen ‘Oh Mana Deixa Eu Ir (Caico Cantiga)’ eerder naar smooth jazz opgaat. De titeltrack is een Braziliaanse klassieker, en een eerbetoon aan de Braziliaanse artiest Jackson do Pandeiro. Daarna vormt ‘Depois dos Temporais’ weerom eerder volksmuziek, terwijl ‘Vento de Maio’ een orkestrale versie van een gezongen track is. ‘Sernambetiba, 1992’ is een originele compositie, waarna ‘The Best Years’ afsluit. De cover van de cd is een schilderij van de Braziliaanse schilder Emiliano di Cavalcanti. "When I recorded the album, I wanted to pay homage to Brazilian music presenting the distinct performances of Latin American musicians, who put elements of their own cultures into the fusion of influences, giving a lot of personality to the work. I wanted to make a Brazilian music record for the international market, inserting other elements to add another point of view and extol the importance of this special repertoire," zei Bacelar. "Jazz is the language of improvisation and communication. The fusion of elements of cultures and influences in a recording turns the music into a transmission vehicle of knowledge." En die uitspraak spreekt voor zichzelf, dacht ik. Voor liefhebbers van Braziliaanse muziek, zoals ik. 

Patrick Van de Wiele (4)

Het langverwachte studio album van de Belgische The BluesBones is op onze deurmat beland.
In 2013 bracht de band de live cd/dvd  ‘Live @ De Bosuil’ op de markt. Een jaar eerder werkten de band keihard en met succes aan hun debuutplaat ‘Voodoo Guitar’. Maar ook het album ‘Saved By The Blues’ was een knaller van formaat, net zoals het spraakmakende ‘Double Live’ uit 2016. In datzelfde gezegende jaar wonnen The BluesBones de Belgian Blues Challenge en representeerden ze ons land op de European Blues Challenge in Denemarken. Daar wisten ze zich de tweede stek toe te -eigenen en haalden heel wat media-aandacht naar zich toe. Het ging plots heel hard voor The BluesBones. Nu is er dus ‘Chasing Shadow’, met zijn officiële releasedatum van 23 maart 2018. Het album zal worden voorgesteld door ‘Move2Blues’ in het MOD in Hasselt. Vocalist Nico De Cock heeft, samen met de andere bandleden, een schrijvende hand in de  meeste nummers. Op uitzondering van de blues ballade ‘Betrayal’, dat uit de pen vloeide van keyboard virtuoos Erwin Risbourg.
De aangename blues stem van Nico De Cock laat zich makkelijk instigeren door de opwindende gitaarriffs van Stef Paglia, de ingetogen baslijnen van Geert Boeckx, de keyboardtunes van Edwin Risbourg en de effectieve mokerslagen van drummer Koen Mertens.
Het vijftal trok hiervoor naar de Save The Music Studio en het geheel werd geproducet door Tim Janssens. De interactie tussen de bandleden in de studio  is zo accuraat dat alweer een structureel hoog niveau wordt bereikt. De sounds is uiteraard, en vooral sinds de komst van Hammond Orgel virtuoos Edwin Risbourg, allang niet meer dezelfde dan in hun begin periode. En dat kan wij hier alleen maar toejuichen. Verandering van spijs doet eten. Dat Nico een prima zanger dito frontman is weten wij ook al langer dan vandaag. Het album opent meteen met het funky en swingende ‘Find My Way Out’. Risbourg komt met zijn gevarieerde toetsen meteen in de spotlights. In het swampy ‘Going Down’ komt Stef Paglia ons overdonderen met zijn hypnotiserende gitaarriffs. En als hij er ook nog eens een excellerende gitaarsolo tussen puurt kan de pret niet meer op. In het stemming wisselende ‘Demon Blues’ zorgt de instrumentale interactie tussen Edwin Risbourg en Stef Paglia, samen met Nico’s uitstekende vocale prestatie, voor heel wat goose bumps. Het nummer ‘A Beter Life’ is een aanwakkerende blues rocker. Koen Mertens drumsticks en Geert Boecks baslijnen zijn essentieel voor de sound. En als ook Paglia nog eens op de proppen komt met een loepzuivere gitaarsolo weten we met onze affectie haast geen blijf. In het prettig en soulvol spijkerende ‘Love Me Or Leave Me’ komt Risbourg met zijn geïnfluenceerde orgeltunes alweer in de schijnwerpers. Een eerste ballade vinden we met ‘Sealed Souls’. In haast zeven minuten komen Risbourg’ warme Hammond orgel en Paglia’s uitgesponnen maar ingetogen gitaarsolo Nico’s doorknede vocalen feilloos accorderen. Van het moderne en melodieuze ‘Romance For Rent’ gaat het gezwind naar de psychedelische rock arrangementen uit ‘Psycho Mind’. Edwin Risbourg is tekstueel verantwoordelijk voor de slow blues ‘Betrayal’. En dan komt ‘SeeSaw Blues’ ons plots bevredigen. Een heerlijk vrolijk nummer dat ons vrijwel meteen doet denken aan de fifties. Goddelijk! En de ritmesectie kan zich ook uitleven in het zeer funky en aanstekelijke ‘The End’. Let’s freaky…!
 
Philip Verhaege (5)

In 2016 presenteerde zangeres en tenorsaxofoniste Saara ‘Sara Lee’ Lehtomäki met ‘Queen Of Your Heart’ haar debuutalbum, waarvoor ze erg goede reviews kreeg, onder meer van het gerenommeerde blad Vintage Rock. ‘Heart Of Stone’ is dus het vervolg hierop en ook nu schreef ze op één song na, namelijk ‘Let Me Love You’, alle nummers samen met haar gitarist Markus Tiiro. Met explosieve rhythm & blues, gemixt met rockabilly en soul, slaat Lee je vanaf opener ‘1-2-3 He’s Mine’
je keihard in je gezicht. Een zwoele sax en Sara’s imponerende stem geven het nummer een ietwat soulvolle jazzy feel. Meteen valt Sara’s prachtige stem op en laat ze tevens horen dat ze ook erg goed met de sax overweg kan. Twee hoogstaande kwaliteiten, die al vlug aangevuld worden met nog een derde, namelijk het songschrijven, waarbij ze diversiteit niet schuwt. ‘I’m A Lover’ heeft een Diddleybeat als basis, waarop ook de op staande bas bedreven Jari Lehtomäki, hier op mondharmonica aardig uit de hoek komt. Op ‘Trouble Knows I’m Coming In’ wringt ze zich met klasse in een rockabillysong, waarna ze met ‘Wasting Time’ de slow jazzy soul opzoekt. ‘Hey Bartender’ is dan weer een tof licht rockende song, waar Sara als het ware de longen uit haar lijf blaast en voor een pracht van een intieme slowblues kan je terecht bij ‘Let Me Love You’, opgesmukt met een knappe gitaarsolo van Markus Tiiro. Sara Lee is van alle muzikale markten thuis. Zo laat ze de old school swing herleven in ‘I Can’t Tell I Love You’ en ‘Third Man Down’ dompelt ze met hulp van Jussi Huhtakangas op lapsteel in een countrysfeertje. Gevoelig sluit Lee af met het jazzy ‘Black Roses’.
Sara Lee heeft met ‘Heart Of Stone’ een album afgeleverd dat laat horen dat ze zonder meer klaar is voor de grote doorbraak.
 
 
Lambert Smits (4 ½)

Saxofoniste en zangeres PennyLeen Krebbers leerde de muziekwereld kennen door Hans Dulfer. Rosa King leerde haar performen en hoe het is om een vrouw te zijn in de muziekbusiness. Bij Kaz Lux kwam alles samen, zowel vocaal als instrumentaal.
Na vele omzwervingen richtte ze haar eigen band Penny Leen op. Ze werd een gedegen singer-songwriter en in 2011 verscheen haar debuut album ‘No Hesitation’.
‘Still Waters/Savage Waves’ is haar tweede album. Gemaakt met maar liefst 35 verschillende muzikanten die op 25 jaar ‘in de scene’, goede vrienden van haar werden. Onder leiding van Gabriël Peeters, nam ze 12 songs (en een bonus track) op.
Het werd een zeer eclectisch album met onder andere pop, rock, songs met Keltische invloeden en singer-songwriter materiaal. Zeer eigenzinnige songs die soms catchy, dan weer overdadig bombastisch klinken.
Krebbers heeft een krachtige soulvolle stem en het duet met Mark Lennon van Venice, ‘Help Me’ mag er zeker zijn. De big band shuffle ‘What I Want To Know’ is waarschijnlijk nog een overblijfsel van vroegere bezigheden en valt een beetje buiten het geheel. Op ‘Love Me’ rukt er een heel koor aan en het geeft de song een gospelgevoel. Na een hoop bombast is het vederlichte ‘Happy As Can Be’ een verdiende afwisseling. ‘Not Good Enough’ knipoogt naar Anouk. Het is te zeggen, het ligt er vingerdik bovenop.
Still Waters/Savage Waves is een sterk album, zeker wat de songs betreft, al kan ik me niet van de indruk ontdoen dat wat minder veel instrumentatie en een iets sobere productie voor wat minder bombast en wat meer ademruimte voor PennyLeens stem zou gezorgd hebben. Al zal deze plaat haar zeker een vast stekje in de Nederlandse pop/rock-scene opleveren.
 
Peter Jacobs (4)
 

Kon de in 2016 uitgebrachte EP ‘Taking Back The Time’ ons nog redelijk bekoren, dan gebiedt de eerlijkheid ons te zeggen dat dit niet het geval is voor ‘Strong Roots & Readings’. Wij eindigden destijds de review met “Het wordt hoog tijd dat R.X. Bertoldi een full cd op de markt brengt!”. Dit wou echter niet zeggen dat wij zaten te wachten op een full album met enkel covers, wat ‘Strong Roots & Readings’ jammer genoeg is. Bovendien bevat dit album ook nog twee songs, namelijk ‘Wagon Wheel’ en ‘Ol’ ‘55’ die ook reeds op de EP stonden.
Akkoord, Bertoldi stak in het verleden zijn bewondering voor zijn idolen niet onder stoelen of banken, maar hij verwerkte die opgedane invloeden tenminste in originele nummers.
‘Strong Roots & Readings’ is dan ook niet meer dan een album van een betere coverband. Weliswaar niet slecht gebracht maar toch blijft het een gemiste kans.
 
Lambert Smits (2 ½)

Singer-songwriter, maar zeker ook bluesman, PK Gregory is alleen. Nee, dat is niet zielig… Hij is het levende bewijs dat de one-man band nog bestaat. Hij werd geboren in Alaska, maar woont in Noorwegen. Een stuk warmer zal hij gedacht hebben. ‘Honkabilly Blues’ is zijn derde album en de titel omschrijft ook volledig de inhoud.
Percussie, gitaar, mondharmonica en zang neemt hij zonder enige moeite allemaal voor zijn rekening. Alle songs werden live in de studio opgenomen, zonder overdubs, ritmeboxen, vocale hulpstukken of muzikale protheses. PK heeft een zeer aangename volle stem. Zijn muziek klinkt warm en vooral organisch echt, als je begrijpt wat ik bedoel. Gospel (‘The Jesus Cure), Americana (‘Major Stone’) singer-songwriter materiaal (‘Pizza And A Bag Of Fun Dip’), rockabilly/Jerry Lee Lewis (‘Kelly Got The Stomach Flu’), rare songs (‘She Showed Me A Picture Of Her Cat’),  Bob Dylan op speed (‘My Soul Is A Wasteland Of Pain And Death’), Britse sixties pop (‘Beat Me Sensless With Your Love’) en ga zo maar door! Het staat er allemaal op en kan zeer adequaat omschreven worden als ‘honkabilly blues’. En weet ja wat het mooie is. Het is allemaal verdomd goed gespeeld en gezongen. Dit is, in zijn genre, als dat dan al bestaat, een zeer sterk album! Wat zou ik deze man graag eens live aan het werk zien!
 
Peter Jacobs (4)

Het album mag dan wel op naam van Gleb staan, de prachtige nummers zijn toch wel het resultaat van een collaboratie met talentvolle muzikanten zoals Gavin Harrison (King Crimson) op drums, Nick Beggs (Steven Wilson) op bass, en Theo Travis (Robert Fripp) op fluit en sax. Voeg daar nog de keyboards bij van jordan Rudess (Dream Theatre) en een superband ziet het licht.
Nochtans hebben ze elkaar niet ontmoet in de opnamestudio.  De Russische pianovirtuoos Gleb Kolyadin nam vorig jaar een aantal pianostukken op in de befaamde Mosfilm studio van Moskou en stuurde deze naar de respectievelijke muzikanten voor hun eigen invulling.  Het inspiratievolle resultaat op dit ‘solo’-debutalbum (Gleb en Gavin behoren eigenlijk ook tot de band Iamthemorning) blijft na elke luisterbeurt verbijsteren.  Het hele album ademt kwaliteit en gevoeligheid.  De wijze waarop Gleb de pianotoetsen enerzijds streelt, anderzijds behamerd dwingt niet alleen respect af.  Ontroering en ontzag!  Gavin Harrison weet met percussie perfect in te spelen op de vraag van het pianospel.  Beluister dit werk als  instrumentale klassiek geïnspireerde progrock. Enkele composities krijgen  hier en daar enkele flarden tekst mee, gezongen door niemand minder dan Mick Moss (Antimatter) en Steve Hogarth (Marillion).  Nadruk ligt echter op het instrumentale samenspel, en dan vooral op het compositorisch talent van Gleb Kolyadin.  Volgens Gavin Harrison (de beste percussionist heden) een bijzondere talentvolle pianist die nieuwe wegen verkent op zijn instrument. En of hij gelijk heeft.  Schitterend album, nu te verkrijgen op cd én vinyl, in een schitterende uitvoering met booklet.
 
Line-up:
Gleb Kolyadin (Piano
Gavin Harrison (Drums, Percussion)
Nick Beggs (Bass)
Theo Travis (Flute, Sax)
Jordan Rudess (additional Keys)
Steve Hogarth, Mick Moss (Lyrics, Vocals)
 
 
Marino Serdons (4 ½)