DETAIL ALBUM

Tracks:

1. Expo 2000 (Re-Recorded)
2. Gone And Passes By (Re-Recorded)
3. Are You Gonna Be There (At The Love-In) [Re-Recorded]
4. It's All Over Now Baby (Re-Recorded)
5. No Way Out (Re-Recorded)
6. Misty Lane (Re-Recorded)
7. I Ain't No Miracle Worker (Re-Recorded)
8. Sitting There Standing (Re-Recorded)
9. Sweet Young Thing (Re-Recorded)
10. Don't Need Your Loving (Re-Recorded)
11. I'm Not Like Everybody Else (Re-Recorded)
12. Let's Talk About Girls (Re-Recorded)
13. The Inner Mystique (Re-Recorded)

Platenlabel
Purple Pyramid Records

Labelnummer
CLP-2196-2

Distributie
Cleopatra Records

Promo-agent
Glass Onyon

Website Artiest
The Chocolate Watch Band

The Chocolate Watch Band (ex-The Hogs) kende nooit het succes dat hun illustere collega’s The Grateful Dead, Jefferson Airplane en The Doors te beurt viel maar wil dat daarom zeggen dat hun muziek minder aantrekkelijk klonk? Integendeel zelfs, wat deze band ook maakte, hun langspelers ‘Riot On Sunset Strip’ (1967), ‘No Way Out’ (1967), ‘The Inner Mystique’ (1968) en ‘One Step Beyond’ (1969) klonken stukken beter dan het werk van sommige van hun illustere collega’s.
Dat we van deze band ooit nog nieuw werk (nou ja, heropgenomen nummers uit hun albums) mochten verwachten lag een beetje buiten de verwachtingen maar dankzij Purple Pyramid (label van Cleopatra Records in Los Angeles) krijgen we nu een schijfje vol met ‘nieuw werk’ van de Watch Band. Met deze nieuwe release trachtte de Watch Band zijn eigen progressieve én psychedelische sound van hun eerste drie langspelers, met Ed Cobb als producer, te herproduceren en geloof me, ze sloegen hier in over de ganse lijn. Van de Loomis-Aguilar line-up uit 1966-1967 bleven alleen David Aguilar, Bill Flores en Gary Andrijasevich over. De andere muzikanten die we hier nu op deze nieuwe release horen zijn Timmy Abbott (gitaar) en Alby Cozzette (gitaar) en of we hier veel verschil horen met hun werk uit de jaren zestig, neen, alle nummers stralen de juiste sfeer uit van toen garagerock en progressieve muziek in de USA een draai begon te vinden.
In 2000 verscheen ook nog ‘Get Away’ en een jaartje later konden we kennismaken met hun ‘At The Love-In Live’ (live album).
Uit hun langspeler ‘No Way Out’ werden ‘No Way Out’, ‘Gone And Passes By’, ‘Expo 2000’ en ‘Let’s Talk About Girls’ aangepakt. De nummers werden zorgvuldig heropgenomen en dat is het enige verschil dat we horen met de originele opnames. Hetzelfde mogen we zeggen over ‘Sitting There Standing’ afkomstig van ‘Riot On The Sunset Strip’ en uit ‘The Inner Mystique’ kwamen de nu nieuwe juweeltjes ‘I’m Not Like Everybody Else’, ‘I Ain’t No Miracle Worker’ en ‘Inner Mystique’ zelf. Tijdens de nieuwe opname van deze songs werd zeker gelet op kleine details en dat maakt het beluisteren van deze heropgenomen nummers zo aantrekkelijk.
Ook hun eerste single ‘Sweet Young Thing/(It’s All Over Now) Baby Blue’ kregen een toch ietwat beter klinkend jasje aangemeten. Luister hoe trouw de sound van de jaren zestig hier wordt weergegeven, let ook de schitterende gitaarriffjes die het geheel echt aantrekkelijk maken. Dat  hun versie van ‘(It’s All Over Now) Baby Blue’ nog steeds tot onze favorieten behoort moeten we u misschien niet vertellen.
The Chocolate Watch Band was ook te zien in de speelfilms ‘The Love-Ins’, (1968) een prent lichtjes gebaseerd op het leven van hippie goeroe Timothy Leary en laat ons kennismaken met de échte hippiescene van het Haight/Ashbury district in San Francisco, en de uit 1967 afkomstige ‘Riot On Sunset  Strip’.
Zelfs met zelf heropgenomen nummers weet The Chocolate Watch Band ons met ieder nummer te verbazen want wie niet op de knieën gaat  voor het schitterende bluesy ‘Sitting There Standing’, het met voortreffelijk gitaarriffjes beginnende ‘Sweet Young Thing’ en natuurlijk de Dylan cover (It’s All Over Now) Baby Blues’, dan weet ik ook niet wat jouw smaak van muziek is.
Zeker een band om de dag van vandaag live eens te mogen aanschouwen.

Line-up:

• Timmy Abbott (gitaar)
• David Aguilar (lead vocals, percussie, harmonica)
• Bill Flores (bass)
• Gary Andrijasevich (drums, backing vocals)
• Alby Cozzette (gitaar, backing vocals)

Alfons Maes (5)

DETAIL ALBUM

Tracks:
Let’s Go

1. Heartaches In Heartaches
2. Special Look
3. Shot Full Of Love
4. Never Together (But Close Sometimes)
5. Goodbye Eyes
6. Maryann
7. Too Many Heartaches In Paradise
8. Don’t Get Sand In It
9. Let’s Go
10. Dance Little Jean

Acoustic

1. How Long?
2. Cupid’s Got A Gun
3. Sarah In The Summer
4. Let It Roll
5. Hello, I Am Your Heart
6. Love Will Find A Way
7. Tryin’ Times
8. This Train Keeps Rollin Along
9. Badlands
10. One Sure Honest Line
11. The Broken Road

Platenlabel
BGO Records

Labelnummer
BGOCD1186

Distributie
Proper Music Distribution

Website Artiest
Nitty Gritty Dirt band

De Nitty Gritty Dirt Band werd in 1966 opgericht in Long Beach, California. Met een repertoire dat zowel country, folk, rock als pop en bluegrass getint is, heeft deze band bij ondergetekende steeds een streepje voor gehad. En dit vooral om deze veelzijdigheid aan genres, die de band altijd op een schitterende manier wist te vertolken. Als voetnoot valt nog te vermelden dat Jackson Browne bij de oprichting enkele maanden deel uitmaakte van deze band. Van 1976 tot 1981 viel ‘Nitty Gritty’ weg en opereerde de groep als de Dirt Band. Vanaf 1982 transformeerde ze opnieuw in de Nitty Gritty Dirt Band. En eerlijk gezegd, past dit beter bij hun muziek, al kan ik niet dadelijk verklaren waarom dat zo is. Sinds hun bestaan onderging de groep meerdere personeelswisselingen en momenteel is de Nitty Gritty  Dirt Band nog steeds actief. Zanger/gitarist Jeff Hanna en drummer Jimmie Fadden zijn de originele bandleden, die vanaf de oprichting lid waren. Multi-instrumentalist John McEuen, die ook bij start van de band aanwezig  was, verliet echter in 1987 de groep om in 2001 terug te keren. Bob Carpenter die de toetsten bespeelt, trad toe in 1977. Bekendheid verwierf de groep destijds met hun cover van ‘Mr. Bojangles’ die opgenomen werd in de Grammy Hall Of Fame in 2010. Hun baanbrekend album ‘Will The Circle Be Unbroken’ werd zowel in de Grammy Hall Of Fame als in de US Library Of Congress opgenomen. En nu bundelt BGO Records twee albums van deze band op één cd. Het eerste ‘Let’s Go’ stamt uit 1983 en was het eerste dat terug onder de volledige bandnaam uitgebracht werd. Bovendien maakte  hierop naast Jeff Hanna, Jim Ibbotson zijn entree als zanger. Niet alle fans waren destijds gelukkig met dit album. Onterecht eigenlijk, want ‘Let’s Go’ herbergt fantastische songs. Mooie rockballades zoals o.a. ‘Shot Full Of Love’, de soft neo-rockende titeltrack en zelfs, alhoewel het niet de stijl was van de groep, voortreffelijke powerpop in ‘Maryann’ van Marshall Crenshaw.
Met het in 1994 verschenen ‘Acoustic’ keerde de band meer terug naar hun roots, wat hen niet altijd in dank werd afgenomen. Mandoline, dobro en accordeon  kwamen weer meer in de spotlights. Dit alles aangevuld met de unieke vocale harmonieën van Hanna, Fadden, Ibbotson en Carpenter, maakt van ‘Acoustic’ een album waar de nadruk meer op folk en country, en minder op rock ligt. Op beide albums hoogtepunten aangeven is praktisch onmogelijk want zowel ‘Let’s Go’ als ‘Acoustic’ boeien van begin tot einde. Bovendien klinkt de muziek van de Nitty Gritty Dirt Band ook vandaag nog allesbehalve gedateerd. Super compilatie!

Lambert Smits (5)

DETAIL ALBUM

Tracks:

1. Snake Doctor
2. Whiskey 
3. Judgement Day
4. Monkey Man 
5. Don't Believe
6. House of Rising Sun
7. Walking 
8. Never Trust the Living
9. Bucksnort Annie
10. The Sad Night Owl
11. Ingrid Cold

Platenlabel
CSB/Roxy Music llc

Labelnummer
Promo-CD

Distributie
Niet Gekend

Website Artiest
Johnny Mastro

Johnny Mastro is met zijn Mama’s Boys terug in de lage landen en dat gaat natuurlijk niet onopgemerkt voorbij. Samen met zijn Mama’s Boys zijnde Johnny Mastro, Smokehouse Brown, Dean Zucchero en Rob Lee brengen ze ook deze ‘Never Trust The Living’ mee om de fans te plezieren. Tijdens de tour die nu loopt is de drummer van dienst wel Christophe Gaillot maar op de CD speelt Rob Lee. Dit album werd vorig jaar opgenomen in de Music Shed Studio’s in New Orleans en voor de art-work tekent een goede vriend van ons beiden Pink Arguello en dat levert altijd wel enkele speciale beelden op.
Begin deze maand nam Walter de Paduwa voor Radio 21 nog een interview af met Johnny Mastro die met deze ‘Never Trust The Living’ aan zijn 9de studio album toe is. Normaal is Johnny Mastro afkomstig van Long Beach maar zijn ‘home’ bevindt zich nu in New Orleans. Johnny Mastro richtte deze groep op in 1994 en is meer dan 200 dagen per jaar ‘on the road’.
Krachtige en diep indringende blues kunnen brengen is steeds het streefdoel geweest van Johnny en zijn Boys met een perfecte mix van oud en nieuw waarbij ze hun ‘roots’ niet uit het oog verliezen. Deze nieuwe telt 11 nummers en bevat bijna allemaal nieuw werk met uitzondering van Freddie King zijn ‘The Sad Night Owl’. Ook werd er voor de traditional ‘House Of The Rising Sun’ een nieuw arrangement geschreven en ook ‘Judgement Day’ kreeg een nieuw jasje aangemeten.
Het nieuwe arrangement voor ‘House Of The Rising Sun’ is wel eentje om bij stil te staan want hier krijgen we een zeer intieme Johnny Mastro te horen op de chromatische smoelschuif. ‘Whiskey’ en titeltrack ‘Never Trust The Living’ zijn dan weer nummers zoals we Johnny Mastro hebben leren kennen. Deep blues met zijn doordringende harmonicasound vergezeld van de doorleefde slide klanken van de ‘Les Paul Golden Top’ die ooit nog Woodstock mocht beleven maar dan aan de schouders van Alan Wilson van Canned Heat.
 ‘The Sad Night Owl’ van Freddie King wordt hier ook op zeer indringende wijze gebracht en met de stompende boogie ‘Ingrid Cold’ krijgen we een nummer dat zonder twijfel op live concerten iedereen wel in beweging zal brengen. Met ‘Bucksnort Annie’ is het dan weer pure rock-’n-roll. Dus meer dan voldoende afwisseling op deze nieuwe van Johnny Mastro & Mama’s boys.
Bookings: [email protected]

Freddy Vandervelpen (4)

DETAIL ALBUM

Tracks:

1. Deckchair Poem 1
2. Jennifer Brown
3. Bad Is Bad
4. My Heartbreaker
5. We're All Chasing Peter Pan
6. God Loves An Idiot
7. People
8. Educating Rita
9. Everybody Wants To Live In America
10. Marmite
11. Quick Joey Small
12. The Bus Goes On
13. Jerk
14. We Like Tarts
15. I'm Gonna Tear Your Playhouse Down
16. Silicon Boobs
17. Just Life

Platenlabel
Angel Air Records

Labelnummer
SJPCD456

Distributie
Proper Music Distribution

Website Artiest
Deckchair Poets

Vrolijkheid zindert over land en zee tot in je huiskamer. Vanuit een luie ligzetel met een aperitiefje in de hand en 2 vingers in de neus rockt de duogroep Dekchair Poets een lustig zandkasteel bij elkaar. Een allegaartje van verdoken hippies en progressievelingen jammen en componeren spelenderwijs songs die je humeur weten op te krikken. Opereren ze als de groep Jerusalem, dan krijg je het serieuze werk. Maar met Deckchair Poets hoor je de lichtvoetige humoristische zijde van een collectief van 12 superartiesten. Ken je zeker: Geoff Downes (keyboard: Asia, Yes), Dave Meros (bass: Spock’s beard, Eric Burdon, Iron Butterfly), Nick D’Virgillio (drums: Genesis, Tears for Fears). Geoff Downes richtte in 2013 samen met zanger Lynden Williams de band Deckchair Poets op tijdens een mooie zonnige strand waarbij ze hun poëtische creaties in de vorm van Limericks gestalte gaven. Een nieuwe supergroep om de ‘peculiar songs’ in onder te brengen. Het debuutalbum ‘Who need pyjamas’, met een zebra op de hoes, kreeg nogal gemengde kritieken te verwerken. Een frisse moderne rocksound nogal ongelukkig onder het progrock-etiket.
De opvolger ‘Searchin’ for a lemon squeezer’ die hier uit mijn Dali’s schalt, tapt uit hetzelfde lekkere vaatje. Al bij aanvang word je op het verkeerde kermispaard getild met een mooi gedeclameerde poëm, gevolgd door een serie rocknummers waarbij het hele scala van rock (-‘n-roll), blues, cabaret, bubblegum, sixtiespop en seventiesrock de revue passeert. Het swingt en rockt op de draaimolen van je cd-speler. Vergis je niet: het is absoluut geen doorslag van Asia of Yes. Deckchair Poets wil een breder publiek plezieren met toegankelijke deuntjes, enkele spitsvondigheden en grappige tussendoortjes (‘Marmite’). Het album telt 17 vrij korte maar krachtige nummers, een smeltkroes van stijlen geplukt uit de rijke westerse muziekgeschiedenis. Hou je van muziek, dan zal je zeker een aantal hitgevoelige songs voor eeuwig willen downloaden. Luister naar ‘Educating Rita’ of ‘Quick Joe Smal’. Nog beter: loop op de releasedatum 7 juli naar de platenboer. Leuk ook dat je de lyrics nu reeds gratis kan downloaden op hun website. (www.deckchairpoets.com)

Line-up cd:

• Lynden Williams
• Ollie Hannifan
• Nick D’Virgilio
• Ashley Cutler
• Geoff Downes
• Ray Drury
• Rachael Hawnt
• Will ‘Harmonica’ Wilde (broer van Dany Wilde)

Marino Serdons (4)

DETAIL ALBUM

Tracks:

1. Six Strings Down
2. The Man Behind The Guitar
3. Alberta
4. The Dusty Town
5. You Got To Move
6. Trouble In My Mind
7. Proud Mary
8. My Babe
9. Stop Breaking Down
10. Blues Stay Away From Me
11. Swing Low Sweet Chariot
12. Rollin’ and Tumblin’
13. Bonus:
14. Old Love
15. Little Wing
16. Hey Bo Diddley

Platenlabel
Sam Blues

Labelnummer
ASB004

Distributie
Niet gekend

Website Artiest
Back To The Roots

Je moet niet ver gaan zoeken om goede akoestische blues te vinden die ongecompliceerd wordt gebracht door muzikanten wiens hart voor ‘country blues’ op de juiste plaats zit. Tijdens de laatste editie van ‘Nuit du Blues de Charleroi’ stond zo’n band geprogrammeerd en wat was het lekker luisteren naar deze 5 akoestische boys.
Hun naam… Back To The Roots zegt al meer dan voldoende en deze band bestaat uit Alain Augustyniak (vocals & washboard), Dominique Grebert (dobro), Serge Douay (guitar), Stéphane Bihan (contrabass) en Chris Deremaux en zij bewijzen dat blues voor iedereen toegankelijk kan blijven en ook zonder versterkers kan worden aan de man gebracht. Heerlijk om te beluisteren en dus zijn we hun laatste album ‘The Man Behind The Guitar’ eens van dichterbij gaan beluisteren.
Uitgezonderd van ‘I Can’t Forget You’ en ‘The Dusty Town’ die van de hand zijn van Alain Augustyniak zijn verder alle nummers zo een beetje klassiekers geworden en buiten het arsenaal van blues is er ook John Fogerty zijn ‘Proud Mary’ op te horen. Het meeste indruk maakt deze BTTR bij mij met hun versie van Leadbelly zijn ‘Alberta’ en bij de negro spiritual ‘Swing Low Sweet Chariot’ stel ik me de vraag waarom we hier nog niet meer van deze fransmannen hebben gehoord, ja want deze BTTR zijn afkomstig van het noorden van Frankrijk en dat is dus zeker geen euvel om ze naar hier te krijgen, dat heeft Michel Roccetti dan maar eens bewezen.
Bij het beluisteren van deze akoestische versies van alle nummers mis je op geen enkel moment de elektrische toestanden en dit is country blues zoals een Big Bill Broonzy of Sonny Terry en Brownie McGhee ze voor ogen hadden en als ze dan nog met een hemelse versie van The Delmore Brothers hun ‘Blues Stay Away From Me’ afkomen roep ik uit volle borst laat deze ‘blues’ maar komen…
Bookings: [email protected]

Freddy Vandervelpen (4)

DETAIL ALBUM

Tracks:

1. Nothin’ But The Blues
2. Every Time I See Her
3. Long Lonely Night
4. The Story Of Ike Dupree
5. Ice Water
6. One Way Street (Down The Line)
7. Down To The River
8. Too Cold Ohio Blues
9. The Rainmaker
10. Blues Said: ‘Old Man…’
11. That Lil’ Fice
12. Steak For Two
13. Lighten Up

Platenlabel
Presidio Records

Labelnummer
002

Distributie
Niet Gekend

Promo-agent
Hemifran

Website Artiest
Whelan

De Amerikaanse gitarist, songschrijver en bandleader Sid Whelan vormde in 2013 de naar hem genoemde band. Hun eerste album is het in datzelfde jaar verschenen, met blues gerelateerde ‘Flood Waters Rising’, dat het eerste deel is van een op stapel staande trilogie. Later zouden nog het op country gebaseerde ‘Grandpa’s Rye’ en het met rock en soul doordrenkte ‘New York Taxi’ moeten verschijnen. Ondertussen vloeiden echter weer een aantal songs uit Whelans pen, zodat een tussentijds album zich opdrong. En dat is ‘The Story Of Ike Dupree’ geworden. Geen samenraapsel van songs, maar een album met een thema. Tijdens de naweeën van de orkaan Katrina werd er in New Orleans nogal losjes omgesprongen met de politiebevoegdheden, wat al vlug tot misbruiken leidde. ‘The Story Of Ike Dupree’ vertelt het verhaal van een fictief persoon die strijdt tegen dit onrecht. Ike is geen heilige, niet perfect, maar via dertien songs wordt hij hier het symbool van overlevingskracht. Via de platencollectie van zijn vader kreeg Whelan, zeg maar samen met de moedermelk blues en jazz toegediend, wat duidelijk een invloed heeft op zijn songschrijven. Aangezien het Whelans eerste album is waarop hij gebruik maakt van een serieuze blazerssectie, moest hij allereerst op zoek naar iemand die bedreven was in het uitschrijven van arrangementen voor de toeteraars. Met Fred Wesley, geroemd om zijn werk met James Brown, Parliament Funkadelic en de Count Basie Band, kon hij geen betere keuze gemaakt hebben. Komt daar nog bij dat de grootmeester op de trombone  ook effectief meespeelt op dit album, dat diep in de blues geworteld is. ‘The Story Of Ike Dupree’ klinkt echter niet echt authentiek. Whelan laat zich inspireren door de pioniers van het genre, maar geeft er ook een hedendaagse touch aan. Zo krijgt het aan zijn echtgenote opgedragen ‘Every Time I See Her’, door het op Muddy Waters geënt gitaarriffje  een heerlijk boogie sfeertje. ‘Lonely Night’ straalt, mede door de creatieve horns, iets New Orleans uit en doet aan Dr. John denken, terwijl de titeltrack als het ware met een vleugje zwarte magie wordt geïnjecteerd. In het superfunky ‘Ice Water’ zie ik in gedachten James Brown vanuit het hiernamaals zijn bekende danspasjes ten beste geven. Zijn helden Sonny Terry en Brownie McGhee eert Whelan in stijl met een door harmonica gestuurde ‘Too Cold Ohio Blues’. Stilzitten wordt moeilijk wanneer de blazers de aftrap geven voor een swingend ‘The Rainmaker’, waarna we via een jazzy ‘Blues Said: “Old Man…” in een gore, met rook gevulde club belanden. Subtiele jump met een knipoog naar Louis Jordan en Rickie Lee Jones zorgen ervoor dat ‘That Lil’ Fice’ de zoveelste knaller op rij wordt. Zin in een man/vrouw duetje, dan bedient het jazzy bluesy ‘Steak For Two’ je op je wenken.
De fantastische originele songs, de relaxte laidback stem van Sid, de eigenzinnige funky blazers, de sensuele backing vocals en het hitsige gitaartje van Whelan maken van dit schijfje er eentje dat simpelweg de confrontatie mag aangaan met de releases van heel wat hedendaagse bluesartiesten.

Lambert Smits (4½)

DETAIL ALBUM

Tracks:

1. The Only Good Addiction Is Love
2. Bad Light
3. Rothko
4. Lorca
5. Tienes Mi Alma En Tus Manos
6. Flesh And Mind
7. We Can Burn
8. MoMa
9. Desolation Angels
10. Les Rouges Et Les Noirs
11. The White Birds

Platenlabel
Eigen Beheer

Labelnummer
Geen

Distributie
Niet Gekend

Promo-agent
Broere Promotion

Website Artiest
Sean Taylor

Voor ‘The Only Good Addiction Is Love’, zijn zevende album gooit de 31 jarige Engelse singer/songwriter het over een compleet andere boeg. De opnames gebeurden andermaal in de Congress Home Studios in Austin Texas, onder het waakzaam oog van producer Mark Hallman, gekend van zijn werk met o.a. Carole King. Hallman is ook een multi-instrumentalist, wat hij overigens ook uitvoerig etaleert op dit album. Liet hij zich in het verleden nogal eens inspireren door zijn onmiddellijke omgeving en het daarbij horende nachtleven, dan zoekt Taylor het nu hogerop. Kunst, en meer bepaald schilderkunst en literatuur zijn momenteel de kapstokken waar Sean zijn meesterwerkjes aan mag ophangen. De titel van het album spookte onmiddellijk door mijn hoofd. Ik had het gevoel deze uitspraak onlangs ergens opgevangen te hebben, maar wist niet dadelijk waar. Google, de geheugenopfrisser bij uitstek, hielp mij terug op het juiste pad. ‘The Only Good Addiction Is Love’ is een uitspraak van marxist en voormalig president van Uruguay Jose ‘Pepe’ Mujica, de armste president ooit maar tevens een president zoals velen wel zouden willen. Mooier had Taylor het niet kunnen maken. Opener en tevens titeltrack pakt je al meteen bij je nekvel. Een mooie, zoetgevooisde, soms zelfs fluisterende Sean op een bedje van imponerende muziek, waarbij violiste Hana Piranha zeker een pluim op haar hoed mag steken. In dat nummer stelt Sean aan Leonard Cohen de vraag wat hij zou moeten doen. ‘I’m still waiting for an answer and he’s singing the blues’ is de zin volgend op de vraag. Kan het nog mooier?  Het licht rockende ‘Bad Light’ is zo een beetje ‘JJ Cale meets Marc Bolan’, leuk gitaarrifje en relaxte stem. Schilder Mark Rothko, vertegenwoordiger van het abstract expressionisme wordt geëerd in ‘Rothko’. ‘Desolation Angels’ is dan weer een ode aan de gelijknamige novelle van Jack Kerouac. Dat ook een museum inspirerend kan zijn, laat Sean horen in ‘MoMa’ wat de afkorting is voor Museum Of Modern Art in New York.
Sean is een super songschrijver, die bovendien een niet onaardig stukje gitaar speelt, wat hij nog eens duidelijk maakt in het instrumentale ‘Lorca’. Bovendien verstaat hij de kunst om zijn teksten van indrukwekkende melodieën te voorzien, die met de hulp van vakbekwame muzikanten uitgroeien tot ware kunstwerkjes. En zo is de cirkel rond op ‘The Only Good Addiction Is Love’.

Lambert Smits (5)

DETAIL ALBUM

Tracks:

1. Thinking Of My Life
2. Built For Comfort
3. Pretty Woman
4. Whisky In My Jar
5. Hello L.A. Bye Bye Birmingham
6. Changed My Mind, Changed My Sign
7. That Woman's Got Something
8. Willie The Pimp/ Lie Back And Enjoy It
9. I'm A Thief

Platenlabel
Esoteric Recordings

Labelnummer
ECLEC2216

Distributie
Cherry Red Records

Website Artiest
Geen gevonden (voor de originele band)

Juicy Lucy was samen met o.m. Soft Machine, Pink Floyd en Van Der Graaf Generator een van de meest baanbrekende progressieve bands die het Verenigd Koninkrijk rijk was.
In 1969 lieten ze van zich horen met hun debuut ‘Juicy Lucy’ en in de band vonden we zanger Ray Owen (The Misunderstood), steelgitarist Glenn Ross Campbell, saxofonist Chris Mercer, gitarist Neil Hubbard (The Grease Band, Bluesology) en bassist Keith Ellis (The Koobas, The Misunderstood) en als slagwerker zat Pete Dobson op het drumstoeltje. Ze scoorden meteen met een cover van Bo Diddley’s ‘Who Do You Love’. Op het volgende album ontdekten we reeds een serieuze line-up aanpassing: gitarist Micky Moody (Whitesnake, Snafu) verving Hubbard, Paul Williams, die we nog kennen van bij Zoot Money, werd nu zanger van dienst en Rod Coombes (Jeff Beck) nam de plaats in van drummer Pete Dobson. Ray Owen koos voor een solo carriére.
Met ‘Lie Back And Enjoy It’ krijgen we eigenlijk een meer toegankelijke Juicy Lucy maar dat was vooral te danken aan het gitaarspel van Moody. ‘Thinking Of My Life’ brengt ons gewoonweg in de juiste stemming dankzij het knappe gitaarwerk van Moody, de sterke drumbeat en de interactie van Campbell’s steel gitaar. Dat Juicy Lucy ook schitterende slows kon  leveren wordt duidelijk gemaakt op ‘Built For Comfort’, een bluessong van grootmeester Willie Dixon. Chris Mercer mag met zijn sax voor de extra zomerse geluiden zorgen. ‘Pretty Woman’, en niet te verwarren met de klassieker van Roy Orbison, verscheen als single en als b-kant kregen de fans ‘I’m A Thief’ dat hier nu als bonustrack te vinden is. Nog een knap nummer is ‘Whisky In My Jar’ waarin de fingerpicking van Moody hoogtij viert en hij trekt dit door op het prachtige ‘Changed My Mind, Changed My Sign’, toch een nummer met ietwat commerciële impact. ‘That Woman's Got Something’ had evengoed een bluesklassieker kunnen zijn uit de Deltastreek maar het is een 100% zuiver nummer van de band zelf. Je hoeft niet altijd een zwarte te zijn om een leuke bluesy songs te schrijven. Voor ‘Willie The Pimp/Lie Back And Enjoy It’ ging de band even snuffelen in het werk van de ook reeds jaren geleden overleden Frank Zappa. Een cover die er best mag wezen, en klinkt eigenlijk een stuk beter dan het origineel. En als laatste nummer de bonustrack ‘I’m A Thief’. Dit hadden ze voor mijn part ook al A-kant mogen uitbrengen. Deze song ademt gewoonweg de echte Juicy Lucy sfeer uit, een nummer dat zeker nu niet mag ontbreken in je JL-collectie.

Alfons Maes (4)

DETAIL ALBUM

Tracks:
Studio

1. Need your Touch
2. Sympathy
3. You Should Have Been There
4. Go Drive it
5. Why Should I Care
6. Once Bitten, Twice Shy
7. All I Want (is all I See)
8. High Society
9. Shut up
10. Born to be Wild

Live

1. Hard Drivin’ Man
2. Teenage Depression
3. Out this Town
4. Do Anything You Wanna Do
5. I Might Be Lying
6. Life on the Line
7. Power and the Glory
8. The Kids are Alright
9. Wolly Bully
10. Gloria

+ live dvd

In 1975 werd in Essex de pub rockband Eddie & The Hot Rods opgericht. Ze zijn best gekend voor hun hit ‘Do Anything You Wanna Do’ uit 1977. Ze bestonden oorspronkelijk uit gitarist Dave Higgs (die daarvoor in de Fix met Lee Brilleaux gespeeld had), drummer Steve Nicol, bassist Rob Steel, en zanger Barrie Masters. In 1981 gingen ze uit elkaar, maar zijn sedertdien verschillende malen heropgericht, steeds rond Masters. Hun repertoire bestond in het begin uit covers van R&B songs uit de jaren ’60, maar ook uit originele songs geïnspireerd op Dr. Feelgood. Toch staan ze gecategoriseerd bij de stichters van de punk. Op deze cd + dvd zijn zowel studio als live tracks gebundeld. De studiotracks zijn gekozen uit hun recente albums, en drijven op sterke gitaarritmes. ‘You Should Have Been There’ is zo’n song van Dr. Feelgood. En ‘Born to be Wild’ is uiteraard een cover van de klassieker van Steppenwolf. Daarna volgen de live tracks, en die razen er nog meer van door. ‘Hard Drivin’ Man’ is een tracks van J. Geils Band, terwijl ‘Teenage Depression’ terug te vinden is op de bijbehorende dvd. Uiteraard staat hun hut ‘Do Anything You Wanna Do’ er ook op. Hun eerste single was ‘Wooly Bully’ een cover van Sam The Sham & The Pharaohs, gevolgd door nog een cover namelijk ‘Gloria’ van Them.
Op de bijbehorende dvd staat een live optreden in de Londense Astoria, gefilmd op 20/8/2005. De band hield toen hun 30ste verjaardagsparty. Het is een festijn voor wie houdt van wilde rock.

Patrick Van de Wiele (4)

DETAIL ALBUM

Tracks:

1. Strongest Heart
2. Ancient Rime
3. Not This Time
4. Write You A Letter
5. Passed Down The Line
6. So Much To Gain
7. Keep A Fire In The Rain
8. You Walk Beside Me
9. AGB Bannatyne
10. Home On The Road

Platenlabel
Eigen Beheer

Labelnummer
Zonder Nummer

Distributie
Niet Gekend

Promo-agent
Hemifran

Website Artiest
Amanda Rheaume

Met ‘Keep A Fire’ is deze Canadese singer/songwriter, die in 2014 de ‘Canadian Folk Music Award’ in ontvangst mocht nemen voor ‘Aboriginal Songwriter Of The Year’, aan haar derde album toe. Haar eerste ‘Acoustic Christmas’ verscheen in 2009, in 2011 gevolgd door ‘Light Of Another Day’. De vele optredens en de daarbij horende reizen in haar thuisland, confronteerde Amanda met voor haar, tot dan toe, onbekende gegevens over haar familie. Dit greep haar zo fel aan dat ze de net verworven familiegeschiedenis in songs ging gieten. Songs die nu gebundeld zijn op ‘Keep A Fire’, waarvan de cover overigens een collage is van oude familiefoto’s. In ‘Keep A Fire In The Rain’ vertelt Amanda over haar Frans-Canadese grootouders, die omwille van een gemengd ras huwelijk door beide gemeenschappen verstoten werden. Ook het simpele, akoestische ‘So Much To Gain’ en het door elektrische gitaar en fiddle gedragen ‘Not This Time’ gaan over haar overgrootouders. Relatiebreuken en de daarmee gepaard gaande pijn en ontgoocheling zijn de onderwerpen in ‘Strongest Heart’, waarin uiteindelijk de liefde overwint.
Amandas heldere stem is gezegend met een natuurlijke vibrato, zodat de soms zwaar op de hand liggende onderwerpen toch nog charmeren. Ook de aangename melodieën, en de moderne, vaak rockende aanpak van haar band dragen hier in hoge mate toe bij.
 ‘Keep A Fire’ zal voor Amanda ongetwijfeld een stukje verwerking zijn van de toch wel schokkende familiale ontdekkingen. Gelukkig is het niet allemaal kommer en kwel en sluit Amanda het album af met het, over de gastvrijheid op haar tournees handelende, bluesy rockende ‘Home On The Road’. Misschien kan Amanda op een volgend album dit genre eens in het daglicht stellen?

Lambert Smits (3½)

CD 1
Studio

1. Gotta Get Over
2. I’ve Got A Rock ‘N’ Roll Heart
3. Run Back To Your Side
4. Tears In Heaven
5. Call Me The Breeze
6. Forever Man
7. Believe In Life
8. Bad Love
9. My Father’s Eyes
10. Anyway The Wind Blows – with J.J. Cale
11. Travelin’ Alone
12. Change The World
13. Behind The Mask
14. It’s In The Way That You Use It
15. Pretending
16. Riding With The King – with B.B. King
17. Circus
18. Revolution

CD 2
Live

1. Badge
2. Sunshine Of Your Love
3. White Room
4. Wonderful Tonight
5. Worried Life Blues
6. Cocaine
7. Layla (Unplugged)
8. Nobody Knows You When You’re Down & Out (Unplugged)
9. Walkin’ Blues (Unplugged)
10. Them Changes – with Steve Winwood
11. Presence Of The Lord – with Steve Winwood
12. Hoochie Coochie Man
13. Goin’ Down Slow
14. Over The Rainbow

CD 3
Blues

1. Before You Accuse Me
2. Last Fair Deal Gone Down
3. Hold On, I’m Comin’ – with B.B. King
4. Terraplane Blues
5. It Hurts Me Too
6. Little Queen Of Spades
7. Third Degree
8. Motherless Child
9. Sportin’ Life Blues – with J.J. Cale
10. Ramblin’ On My Mind
11. Stop Breakin’ Down Blues
12. Everybody Oughta Make A Change
13. Sweet Home Chicago
14. If I Had Possession Over Judgement Day
15. Hard Times Blues
16. Got You On My mind
17. I’m Tore Down
18. Milkcow’s Calf Blues
19. Key To The Highway – with B.B. King

Platenlabel
Reprise Records

Labelnummer
93624 92789

Distributie
Warner Music

Website Artiest
Eric Clapton

Via het Reprise-label komt er een nieuwe cd-box uit van Eric Clapton en de hoeveelste compilatie dit nu is van Mr. Slowhand, ik ben de tel kwijt. Maar ditmaal alleen de nummers die hij op de markt bracht toen hij nog onder contract stond bij dit label. Naar aanleiding van deze release werden zijn fans van het eerste uur ook bedacht met nieuwe T-shirts, mugs en andere prullaria. Dit contract liep van 1983 t/m 2013 en ondertussen is Mr. Clapton niet blijven stilzitten want we konden ook reeds proeven van zijn langspeler uit 2013 ‘Old Sock’ en het vorig jaar verschenen pareltje ‘The Breeze An Appreciation Of J.J. Cale’.
Deze box werd in drie secties onderverdeeld en zal allicht enigszins afwijken van de andere releases, dus hou daar rekening mee.
Op het eerste schijfje allemaal studionummers van Clapton solo maar ook enkele waarop JJ Cale en BB King te horen zijn. Dit zijn  o.m. ‘Anyway The Wind Blows’ (met Cale) en natuurlijk ‘Riding With The King’ met de betreurde BB King. Maar er werd ook aandacht besteed aan bv. ‘Change The World’, dat gebruikt werd in de speelfilm ‘Phenomenon’ en dat bekroond werd met een Grammy voor beste song van dat jaar.
Op schijfje nummer twee duikelen we het live verleden met Clapton in en we krijgen toch zeer knappe versies van enkele van zijn Cream-periode songs ‘Badge’, ‘Sunshine Of Your Love’ en een pakkende versie van het nog steeds innemende ‘White Room’. Dat Clapton graag met Stevie Winwood optrekt is geen publiek geheim meer en van hun samenwerking krijgen we ‘Presence Of The Lord’ en ‘Them Changes’. En onder al dat moois zouden we haast Clapton’s versies vergeten van de klassieker ‘Hoochie Coochie Man’ en ‘Cocaine’.
Blues is niet echt het label dat we op zijn werk mogen kleven maar wel wat er op de derde schijf in aanbieding staat. Met dit derde luik duikelen we de Eric’s blueswereld binnen. Mocht je de volgende nummers niet kennen, dan kun je maar snel deze compilatie aanschaffen, zelfs indien je géén fan zou zijn van Clapton of van de blues: ‘It Hurts Me Too’, ‘Sweet Home Chicago’, ‘Terraplane Blues’ en ‘Ramblin’ On My Mind’ zijn maar enkele van de pareltjes die je meteen over de streep van twijfel zullen trekken.
Nu ben ik ook niet altijd een grote fan van ‘God’ geweest maar ik sta toch steeds met mijn mond open van verbazing hoe hij op zijn eigen, fijne manier de snaren van zijn gitaar weet te bepotelen.
Met deze compilatie valt meteen één detail op: we krijgen een box met echt zorgvuldige geselecteerde nummers die zich toch onderscheiden van zijn overige songs maar ik ben ook op zoek geweest naar evt. niet eerder uitgebrachte nummers – wat de dag van vandaag een nieuwe modeverschijnsel is geworden- maar helaas zijn die er niet te vinden. Is de aanschaf dan wel gerechtvaardigd? Natuurlijk, want iedere fan van gelijk welke muzikant zal dit soort compilaties zonder enige moment van twijfel aanschaffen, waarom niet, als je nadien wil beweren dat je ‘alles’ van je idool in je glazen kast hebt steken want daar horen dit soort compilaties wel degelijk bij.

Alfons Maes (4)

DETAIL ALBUM

Tracks:

1. It Takes Time
2. Higher Love
3. Right Place Wrong Time
4. What Have I Done Wrong
5. Giving Up
6. Every Night About This Time
7. Fathers day
8. I Need You So Bad
9. I’ll Take Care Of You
10. Follow Your Heart
11. Moanin
12. All Your Love
13. Precious Lord

Platenlabel
Stony Plain Records

Labelnummer
Promo-CD

Distributie
Niet Gekend

Website Artiest
Ronnie Earl

Voor Ronnie Earl ligt vaderdag dit jaar op 17 juli want dat is de datum dat hij zijn nieuwste album met de toepasselijke titel ‘Father’s Day’ uitbrengt en dit viert hij dan ook samen met zijn 62ste verjaardag die plaatsvond op 10 maart ll. want dat was de dag dat hij als Ronald Horvath het leven zag. Verder uitwijken over zijn leven is niet de bedoeling want deze Ronnie Earl is nu reeds een levende legende.
Om zijn en alle vaderdagen van de bluesliefhebbers te vieren zijn er 13 tracks geselecteerd op dit album in de gekende stijl van Ronnie en zijn Broadcasters. Voor de making-off van deze ‘Father’s day’ werd beroep gedaan op 2 guest performances die er best mogen wezen. Als eerste doet hij beroep op de vocale kwaliteiten van Diane Blue. Buiten een indrukwekkende soul en blues stem kan deze diva ook een behoorlijk stukje bluesharp spelen en stond reeds aan de zijde van Irma Thomas. Beklijvende blues is het resultaat wanneer deze Diane Blue haar inbreng levert met nummers als ‘What Have I Done Wrong’  Blues met een portie soul zoals het wondermooie ‘I’ll Take Care Of You’!
De tweede inbreng is ook al niet van de minsten want ook een Michael Ledbetter vinden we hier terug tussen de credits. Michael kennen we uiteraard ook als gitarist en zanger bij de Chicago based formatie van Nick Moss. Deze charismatische persoon brengt zijn blues met degelijke intensiteit waardoor je verplicht wordt alle aandacht naar hem toe te spitsen. Blues met een grote B, luister maar eens naar ‘Father’s Day’! Beiden brengen nog een knap duet in ‘Follow Your Heart’.
Naast deze twee getalenteerde vocale collega’s doet Ronnie Earl ook terug beroep op zijn Broadcasters die op het moment bestaan uit Dave Limina op de keyboards en de ritme sectie met Lorne Entress aan de drums en op de bass Jim Mouradian. De rest van de muzikanten die hun medewerking verlenen zijn Nicholas Tabarias, Tim O’Connor, Larry Lusignan en de ‘horn section’ bestaande uit Mario Perrett en Scott Shetler. Voor dit prachtig geschenk op vaderdag grijpt Ronnie Earl ook terug naar enkele nummers van zijn mentors zoals Otis Rush en Magic Sam.
Deze ‘Fathers Day’ werd opgenomen in de Wellspring Sound Studio in Massachusetts en is het 9de album van Ronnie Earl bij Stony Plain Records, dus volg je hart en koop hem als geschenk voor je vader of voor jezelf want het is allerbeste blues zoals we dit gewoon zijn van Ronnie Earl.

Freddy Vandervelpen (5)

DETAIL ALBUM

Tracks:

1. Jump For Joy
2. Cold Sweat
3. Come On Home To Me
4. Love Mechanic
5. Ring Around The Tub
6. Yonder Wall
7. Bad, Bad Feeling
8. Last Night
9. Talk To Me Baby
10. Rocket To The Moon
11. Five Long Years
12. Ain’t No Stranger

Platenlabel
Cozmik Records

Labelnummer
CCD006

Distributie
Niet Gekend

Promo-agent
Frank Roszak Promotions

Website Artiest
JC Smith Band

Deze JC Smith Band is reeds aan hun vierde album toe en dus wordt het tijd om onze lage landen ook ‘live’ eens onder de indruk te brengen want op de zijn laatste album ‘Love Mechanic’ heeft deze JC Smith ons zich meer dan voldoende overtuigd. Afkomstig van de West Coast is natuurlijk de jump en swing hun ding zoals ze laten horen op de opener ‘Jump For Joy’.
Maar het blijft bij deze JC Smith Band niet alleen bij WC swing maar ook soul staat hoog gequoteerd bij deze band zoals je kan horen op de sleeper ‘Come On Home To Me’ al gaan ze met  de klassieker ‘Cold Sweat’ van James Brown wel een andere richting uit en wordt dit nummer dat geschreven werd door Brown met Alfred ‘Pee Wee’ Ellis duidelijk richting blues getransformeerd.
Met titeltrack ‘Love Mechanic’ is het een mix van beiden maar met  een meer dan duidelijke funk attitude, een nummer van de hand van JC Smith zoals ook het jump & swing nummer ‘Ring Around The Tub’. Ook met Elmore James zijn ‘Yonder Wall’ doen ze leuke dingen en onder invloed van hun arrangement met extra inbreng van een ‘horn section’ wordt funk weerom het hoofdingrediënt.
‘Last Night’ van W. Jacobs vinden we ook terug in het arsenaal van Fleetwood Mac en JC Smith draagt hier op deze ‘Love Mechanic’ dit nummer op aan enkele overleden blues collega’s zoals Willie Big Eyes (1936-2011) en Hubert Sumlin (1931-2011). Een nummer dat mede door de horns en Todd Reid op de keyboards in een aangrijpende versie wordt gestoken…we’re moaning for the lost of those guys!
Om af te sluiten grijpt deze JC Smith naar de Chicago Blues met ‘Ain’t No Stranger’ van Toronzo Canon en daarmee zijn er al zoveel stijlen van onze geliefkoosde blues aan bod gekomen dat we niet anders kunnen dan op replay te drukken. Deze ‘Love Mechanic’ is voor mij een welgekomen kennismaking met deze JC Smith en zijn band. Twaalf tracks die toch een diversiteit aan de dag brengen en waar je enkel goedgemutst kan van worden en voor onze programmeurs…there’s plenty of fresh fish in the sea…

Line-up:

• JC Smith: guitar, vocals
• Robert Green: bass
• Abraham Vasquez: sax
• David Sanchez: sax
• Donnie Green: drums
• Tommy Maitland: trumpet
• Todd Reid: keyboard
• Gene Renolds: trombone

Freddy Vandervelpen (4½)

DETAIL ALBUM

Tracks:

1. The Soft Bombs – Echoes
2. Arcade Messiah – Four Horsemen
3. The Bevis Frond – China
4. Wreaths – Sundown
5. Superfjord – CTA-102
6. The Luck of Eden – Starship Trooper
7. Julie’s Haircut – Shh/Peaceful
8. Sendelica – I Feel Love

Platenlabel
Fruits de Mer Records

Labelnummer
Promo CD’s

Distributie
Fruits de Mer Records

Website Artiest
Niet gekend

Heeft u ooit overwogen wat er zou gebeuren wanneer een platenfirma met veel tijd aan 8 bands zou vragen om uitgetrokken covers op te nemen van tracks uit de jaren ’60 en ’70? Heel wat albums uit die periode hadden destijds slechts 1 tracks per plaatkant. Zo begon dit project ‘Side Effects’ met één enkele track, een versie van Pink Floyd’s ‘Echoes’ door The Soft Bombs. De platenfirma probeerde de frontman van die band dat uit te spreiden over twee kanten van een single, maar die vlieger ging niet op. Dan kwam een andere band die van geen ophouden wist, en 18 maanden later zijn er zo 8 bands die allen een bekend nummer op die wijze gecoverd hebben. Dit project begint dan ook waar Rick Wakeman tijdens de opnamen van ‘Tales From Topographic Oceans’ zou gepauzeerd hebben. De muziek die gecoverd werd varieert van psychedelische en progressieve rock, via krautrock, jazzrock, en zelfs via Donna  Summer! Bekende tracks zoals ‘Four Horsemen’ van Aphrodite’s Child en uiteraard buitenbeentje ‘I Feel Love’ van Donna Summer worden er door opgefrist. Dit project komt er op 4 albums in een doos. Een specialleke van Fruits de Mer Records!

Patrick Van de Wiele (3½)

DETAIL ALBUM

Tracks:

1. Let’s Dance
2. Follow Your Heart
3. Brad’s Song
4. Just Sing
5. The Quiet
6. The Only Person Who Won’t Drink With Me Is You

Platenlabel
Eigen Beheer

Labelnummer
Zonder nummer

Distributie
Niet Gekend

Promo-agent
Hemifran

Website Artiest
Tod Hughes

De Canadese singer-songwriter Tod Hughes, wiens grote voorbeelden Bob Dylan, Johnny Cash, Leonard Cohen, Neil Young en JJ Cale zijn, levert met de ep ‘Changing Gears’ zijn debuutschijfje af. Tods bedoeling is songs te schrijven vanuit het hart. Songs die handelen over hoop, verlangen, vreugde, liefde en geluk, maar die tevens doorspekt zijn met pijn, onbegrip en teleurstelling. Kortom alle gevoelens die eigen zijn aan de mens. Bovendien zou hij zijn luisteraars graag via zijn teksten aan het denken zetten. Nu is dat een zeer nobel streven, maar dan moeten die teksten ook voldoende diepgang hebben. Diepgang die uitnodigend is om de grijze hersenmassa aan het werk te zetten. En dit ontbreekt nu net op ‘Changing Gears’. Zijn teksten zijn vaak niet meer dan lyrische beschouwingen. Bovendien spreken songs als ‘Let’s Dance’, ‘Follow Your Heart’ en ‘Just Sing’ voor zichzelf en hebben zij geen verder betoog nodig. In ‘The Quiet’ vinden we wel een sprankeltje diepgang, maar daar blijft het ook bij. Komt daar nog bij dat Tod ook geen groot zangtalent is en zijn stem komt vaak nogal zeurderig over. Muzikaal zijn de songs wel best te pruimen. ‘Let’s Dance’ is een leuke country uptempo met een aanstekelijk twang gitaartje en ‘The Quiet’ heeft door het gebruik van het wah wah pedaal wel iets psychedelisch.  Afsluiter ‘The Only Person Who Won’t Drink With Me Is You’ is dan weer een aangename countryrocker. Maar als je als artiest de luisteraars aan het denken wil zetten, is er toch meer nodig dan wat ‘Changing Gears’ te bieden heeft. Tod kan zich in de toekomst beter focussen op de melodieën, want op dat vlak scoort hij wel.

Lambert Smits (3)

DETAL ALBUM

Tracks:

1. Lonesome Breeze
2. Ain’t Been Back Home
3. No Trouble
4. 61 HWY
5. River Runnin’ Dry
6. She Run Oft
7. Ain’t Gonna See Ya No More
8. Blood Moon
9. Drizzlin’ Rain
10. Miss Me When I’m Gone
11. Travelin’ All Around
12. Grateful

Platenlabel
Eigen Beheer

Labelnummer
Promo-CD

Distributie:
Niet Gekend

Website Artiest
Lou Shields

Het prettige er aan om al zoveel jaren mee te draaien als recensent is dat je nog steeds nieuwe dingen leert te ontdekken en vorig weken op Goezot in ’t Hofke was weer zo een moment, zijn naam Lou Shields. Van promotor Kurt De Bont vernam ik dat de eigenschappen van deze Lou Shields zich niet alleen toespitste op het maken van muziek maar dat hij ook als kunstenaar door het leven gaat met daarbij nog een duidelijke passie voor skateboarden.
Backstage had ik deze uit Chicago afkomstige muzikant/kunstenaar al wel aan een tafeltje zien zitten en hij was nu eens niet bezig met het socializen maar hield zich intensief bezig met het maken wat zijn volgend kunstwerk wel zou kunnen zijn. Diep in verdachte verzonken maakte hij een pracht van een potloodtekening en misschien is dit wel zijn manier om zich te kunnen focussen op zijn aankomend optreden, een optreden dat bijzonder gewaardeerd zou worden door de aanwezigen.
Nu steekt in de CD speler zijn ‘American Relic’ welk een album is van vorig jaar  maar helaas was de allernieuwste op deze tour reeds uitverkocht en dat zegt dan weer meer dan voldoende over deze Lou Shields. Gewapend met zelf ontworpen gitaren kon hij de tent op Goezot best vermaken bijgestaan met aan beide voeten een deel van een skatebord die voorzien waren van percussie toestanden.
Deze ‘American Relic’ telt 12 nummers en is verzameling van liedjes waarmee hij de ‘Old Country’ probeert te vereenzelvigen zoals hij deze zich voorstelt. Geïnspireerd door de eenvoud van het Amerikaanse landschap waarbij visioenen opdagen van bergen en landschappen gescheiden door ‘route nationals’ die dit land doorkruisen. De geur van oude houten vervallen schuren en de aanwezigheid verroeste ijzeren scharnieren gaven deze Lou Shields meer dan voldoende inspiratie voor het maken van een album met daarbij passende tekeningen.
Deze ‘American Relic’ is dan ook hoe hij zijn oude Amerika aanvoelt en het is dan ook met gans zijn hart dat hij iedereen met datzelfde gevoel wil laten kennismaken. Prachtige folksongs die geschreven zijn met de gedachte ver verzonken in de oude wereld waarbij elektrische toestanden uit de boze zijn. Van inspirerende slide zoals op ‘Blood Moon’ tot ‘mooie ballads enkel vergezeld van zijn banjo als op ‘Drizzlin’ Rain’. Of neem nu de puur akoestische nummers als ‘Ain’t Been Back Home’ of ’Grateful’ die je zonder ontkomen in diezelfde ‘spirit’ laten meedrijven zo als deze Lou Shields ze aanvoelt.
Neem je kans waar wanneer deze Lou Shields in één of andere juke-joint in je buurt in alle eenvoud je zal begeesteren en waardoor je jezelf perfect kan inleven in het leven van deze kunstenaar. Laat je meedrijven en geniet van, deze nog ruwe diamant.
Booking: Kurt De Bont +32 495 535308

Freddy Vandervelpen (4)

DETAIL ALBUM

Tracks:

1. Let’s Get High
2. Blues Won’t Take My Rest
3. I’m In Love Again
4. Ramblin’ On My Mind
5. Worried Life Blues
6. They Raid The Joint
7. Ride With Your Daddy Tonight
8. Trouble Blues
9. I’m Gonna Miss You
10. That Ain’t Right
11. Can’t Afford To Do It
12. Boogie Woogie Ball
13. Honey Don’t Let Me Go
14. She Don’t Move Me No More

Platenlabel
Delta Groove

Labelnummer
DGPCD169

Distributeur
Niet gekend

Website Artiest
Bob Corritore
Henry Gray

Henry Gray zag op 19 januari 1925 het levenslicht aan de buitenrand van New Orleans en wanneer zijn ouders enkele jaren later verhuizen naar Alsen op een boogscheut van Baton Rouge begon zijn talent als pianist op de voorgrond te treden. Hij werd ontdekt door een zekere Mrs. White die hem ook pianolessen begon te geven en wanneer hij in de plaatselijke kerk begon te spelen was dit ook het sein voor zijn ouders om een piano in huis te halen.
Op zijn zestiende begon hij in plaatselijke bands te spelen en dit was de start van een opmerkelijke carrière van meer dan zestig jaar. Na het beëindigen van zijn militaire dienst verhuisde hij na WOII richting Chicago waar hij in 1956 werd aangesproken door Howlin’ Wolf om deel uit te maken van diens band. Wat volgde was een indrukwekkende lijst van blues broodheren waarbij hij speelde. In 1968 verliet hij Howlin’ Wolf en keerde terug richting Alsen, vond er werk in een school tot aan zijn pensioen maar bleef al die jaren wel trouw aan de blues door deelname aan verschillende festivals zoals het Chicago Blues Fest, The Montreal Jazz Fest, het Baton Rouge Blues Festival en vele anderen. In 1998 ontving hij nog een Grammy nominatie voor zijn Tribute aan Howlin’ Wolf.
Bob Corritore werd in een ander tijdperk geboren dan Henry Gray en werd als ‘Chicago native’ op 12-jarige leeftijd helemaal bevangen door de blues van Muddy Waters. Hij begon zich te verdiepen in de bluesharp en liet zich nadien inspireren door mensen als Carey Bell, Big Walter Horton en Junior Wells. Later in de negentiger jaren opende hij zijn eigen club in Phoenix, AZ en noemde ze ‘The Rhythm Room’. Het oprichten van zijn eigen huisorkest The Rhyhtm Room All Stars was enkel het logische gevolg en met diezelfde band wist Bob Corritore verschillende van zijn collega’s te begeleiden. Hij werd in 1997 opgenomen in de Arizona Blues Hall of Fame.
In 1996 leerde hij ook Henry Gray beter kennen en sindsdien vond er een regelmatige samenwerking plaats tussen deze 2 virtuozen. Dit eerste deel van deze Henry Gray-Bob Corritore Sessions is een verzameling als gevolg van een samenwerking van 19 jaar en is een selectie van 14 prachtige bluessongs waaraan een keur van prachtige bluesperformers hun samenwerking verleenden. Onder hen Robert Lockwood Jr., Nappy Brown, Dave Riley, Kid Ramos, Kirk Fletcher, Chris James, Doug James, Brian Fahey en nog zo vele anderen.
Een collectie die verrassendebluesnummers laat horen met als opener ‘Let’s Get High’ maar ook klassiekers als Robert Johnson ‘Ramblin’ On My Mind’ bevat. Blues zonder franjes als in ‘I’m In Love Again’ of Lowell Fulson’s‘Trouble Blues’ maar ook opzwepende boogie woogie met het ‘Boogiewoogie Ball’. Dus zonder meer een prachtverzameling om in huis te halen en zo je verzameling bluesalbums met een pareltje aan te dikken.

Freddy Vandervelpen (4½)

DETAIL ALBUM

Tracks:

1. The Path from Gabou
2. N’doké (Little Bro)
3. Mikhi Nathan Mu-Toma
4. If Only I Knew
5. Alpha Yaya
6. Kana-Sila
7. Tatono
8. Mandé
9. Abdou N’Diaye
10. Future Strings in E

Platenlabel
ARC Music Productions

Labelnummer
EUCD2585-1

Distributie
Niet Gekend

Promo-agent
Music & Words

Website Artiest
Seckou Keita

De Senegalese Kora speler Seckou Keita werd door zijn oom voorgesteld tot de internationale scène in 1996. Als wonderkind ontving hij een strikte training door zijn grootvader, en begon hij al op zijn zevende lessen te nemen. Hij leerde tevens verschillende ritmes en drumtechnieken. In 2000 kwam zijn debuut ‘Baiyo’ uit, dat later door de platenfirma ‘Mali’ herdoopt werd. Veertien jaar later heeft hij al 5 succesvolle albums afgeleverd, 400 concerten in 30 landen opgevoerd enz. Op zijn nieuwste album verkent hij wat het betekent om wereldburger te zijn. Vele eeuwen geleden toen de geesten van het Afrikaanse bos de eerste kora aan de griot Jali Mady Wuleng gaven, bezat het 22 snaren. Toen Jali Mady stierf namen zijn collega griots één snaar weg. Maar in de geboorteplaats in Zuid Senegal en Guinee Bissau overleeft de kora met 22 snaren. Het is dus een snaarinstrument, waarop hier traditionele Afrikaanse muziek gespeeld wordt. Voer voor liefhebbers van wereldmuziek.

Patrick Van de Wiele (3½)

DETAIL ALBUM

Tracks:

1. Night Time Is The Right Time
2. Let's Pin A Rose On You
3. I Need Your Loving
4. My Love
5. It's All Over
6. Anyone Who Knows What Love Is
7. Nobody But You
8. You're Looking Good
9. I'm So Clean
10. Satisfy My Soul
11. My Only Souvenir
12. Little Bitty Pretty One
13. Put Your Tears Away
14. In My Love Mind
15. Mama Come On Home
16. Without Love (There Is Nothing)

Platenlabel
RPM Records

Labelnummer
Retro 968

Distributie
Cherry Red Records

Website Artiest
Ronnie Jones

Voor deze man duikelen we weer graag de Sixties in want een performer als Jones kan mooie referenties voorleggen. Deze van Amerikaanse (Springfield, Massachusetts) afkomstige, naar Groot-Brittannië uitgeweken maar nu in Italië residerende zanger zat een tijdje bij Alexis Korner’s Blues Incorporated en dat was toch niet niks.
Het was Jones die eigenlijk een blauwdruk werd voor de latere R&B vertegenwoordigers zoals Geno Washington, Jimmy James en Herbie Goins. Toen hij solo optrad werd hij geruggensteund door The Night Timers, een band die toch een van de grote rivalen werd van Georgie Fame & The Blue Flames. Deze band bestond uit John McLaughlin (gitaar), Eddy Thornton (trompet), Joe Moretti (gitaar), Dave Morse (keys), John Paul Jones (keys in een later versie van deze outfit), Dave Price (bass, gitaar) en Bill Stevens (drums).
Gedurende zijn korte loopbaan bracht hij toch enkele leuke singles uit. Na zijn muzikale escapades verkaste hij naar Italië maar een tweede succesvolle loopbaan bleef uit.
Tijdens zijn verblijf in Groot-Brittannië nam hij diverse songs op waarop o.a. John McLaughlin, Jack Bruce, John Paul Jones, Ginger Baker, Ritchie Blackmore en ook Nicky Hopkins graag hun medewerking verleenden.
Dankzij het Britse label RPM Records én  Cherry Red Records krijgen we nu een totaal overzicht van ’s mans carriére.
We krijgen een waaier aan diverse songs die de ware geest van de échte Rhythm & Blues uitstralen want ‘Night Time Is The Right Time’ is de eerste knappe song die ons bij het nekvel grijpt. Met ‘I Need Your Loving’, toch wel een zeer gekende song, is het swing time geblazen en blijven stilzitten is geen optie. R&B ten top en naadloos sluit die andere grote klepper ‘My Love’ hierop aan. Met ‘Its All Over’ wordt er serieus wat gas teruggenomen want deze tearjerker zorgde destijds voor een volle dansvloer. Dit dansuurtje gaat nog even verder met ‘Nobody But You’ een al even fantastische slow waarbij eventueel van partner kon gewisseld worden.
‘Anyone Who Knows What Love Is’ had eigen zijn volgende succes moeten zijn, daarvoor was producer Andrew Loog Oldham ingehuurd maar het was eigenlijk Irma Thomas die hiermee een kleine hit had in de VS. ‘Nobody But You’ verscheen destijds als b-kant van deze single. Toch vreemd dat zo’n knappe songs de hitparade niet haalden. Met ‘You’re Looking Good’, dat knappe keyboards arrangementen laat horen, ging het al niet beter en met het swingende ‘I’m So Clean’ leverde Jones toch weer een voortreffelijke plaat af. ‘Satisfy My Soul’ van het duo Wilson/Oliver is toch een plaat die voor mijn part lang in de hitparade mocht blijven hangen. Toch allemaal knappe R&B nummers en doe daar dan ‘Little Bitty Pretty One’ (van Bobby Day) bij en je avond kan niet meer stuk. Met dit nummer dook hij terug de hitparades in. Dit is muziek om op te dansen niet om te beluisteren vanuit je luie zetel. Jones bewijst met ‘Put Yours Tears Away’ (b-kant van ‘Little Bitty Pretty One’) dat hij een groot zanger was, zelden heb ik andere zangers gehoord met zo’n krachtige en aantrekkelijke stem.
In 2001 verscheen zijn meest recente werk ‘Wake Up Reggae’. In Italië, waar hij nog steeds woont, tourt hij nog op regelmatige basis met zijn band The Soul Syndicate.
Toch wel een zanger die sterk onderschat werd want wat hij hier presenteert zijn gewoonweg allemaal pareltjes. Nummers van onschatbare waarde, songs die eigenlijk nog dagdagelijks op vele radiostations wereldwijd zouden moeten gedraaid worden. Van dit soort muziek krijg je –gelukkig- nooit genoeg.

Alfons Maes (4½)

DETAIL ALBUM

Tracks:

1. Blow My Blues Away
2. The Fool
3. You’re Fine
4. Three Wheels Automobile
5. Livin’ In A Campsite
6. Woman Don’t Lie
7. Travellin’ Man
8. Bad Boy
9. Outskirts Of Town
10. That’s Life
11. Rocket 88
12. Eddie’s Shuffle

Platenlabel
GG Records

Labelnummer
GGREC001

Distributie
Niet gekend

Website Artiest
Luca Giordano
Quique Gomez

Zo nu en dan ontmoet je muzikanten die niets liever willen dan andere ondersteunen en op de laatste editie van Duvel Blues leerde ik zo Quique Gomez en Luca Giordano kennen en belanden we al vlug op een terrasje voor een gezellige babbel. Deze 2 blues fanaten hebben elkaar goed gevonden en vullen mekaar stevig aan. Quique wist me te vertellen dat het zonde is dat de echte spirit voor de blues bij vele jongeren toch een beetje aan de teleurgang is begonnen en dat hij samen met zijn partner in crime Luca daar terug een andere wind zouden in laten waaien.
Op Duvel 2015 mochten ze beiden de avond afsluiten aan de zijde van Chicago legende Jimmy Burns maar ook de ‘Opper Satan’ van dat festival bracht enorm veel waardering op voor dit duo en plaatste ze dan ook meteen als opener voor het festival en ook wij van Keys and Chords willen daarom deze twee globetrotters in de spotlights zetten door de bespreking van dit album.
Niet dat het een allernieuwste album is maar het is de erkenning die telt. Op deze ‘Chicago ‘3011 Studio’s Sessions’ worden Quique en Luca nu eens voor de afwisseling bijgestaan door hun band bestaande uit Harlan Terson (bass), Marty Binder (drums) en Ariyo aan de black & white keys. Voor dit album zijn zelfs 6 van de 12 tracks geschreven door dit sympathieke duo en als verrassing hebben ze er zelfs een bonus track aan toegevoegd om al jammend deze prachtplaat in stijl af te sluiten.
Opmerkelijk is ook dat de waardering door hun collega’s wordt geuit door de medewerking van toch wat grote namen zolas Billy Branch, Eddie C. Campbell, Bob Stroger en uiteraard Jimmy Burns. Een verzameling van de ‘finest’ Chicago blues met vooreerst Bob Stroger (bass & vocals) op ‘Bad Boy’. Dit album is een verzameling van de blues zoals de meesten het wel graag horen, van diepgaande harmonica blues zoals op ‘Woman Don’t Lie’ tot een mooie tearjerker zoals alleen dit genre ze kan voortbrengen en dan hebben we het over hun eigen ‘Three Wheels Automobile’.
Op ‘That’s Life’, het nummer waarop Jimmy Burns zijn opwachting maakt, belanden we met dit nummer zelfs in het crooner tijdperk met in mijn verzameling nog een prachtversie van “O’l Blue Eyes, blues old style that we like”. Billy Branch laat zijn kunnen op de bluesharp horen op een klassieker, het swingende ‘Rocket 88’ en Eddie C. Campbell heeft voor de medewerking zijn eigen ‘Eddie’s Shuffle’ in aanbieding. Als afsluiter geven ze allen nog van ‘jetje’ op ‘Jammin’ With Friends’ en zo hebben we hier te maken met een prachtverzameling van Chicago Blues en toch een beetje opmerkelijk dat een Spanjaard en een Italiaan ons zo met de neus op de feiten drukken.
Nog eens bij vermelden dat dit album reeds dateert van 2012 maar gepost wordt uit het diepste respect dat deze Quique Gomez & Luca Giordano blijven gaan voor de blues, de échte Chicago stijl!

Freddy Vandervelpen (4)

DETAIL ALBUM

Tracks:

1. You’re Late Miss Kate
2. Don’t Cry No More
3. Henrietta
4. My Little Mama
5. Mutha
6. Dance Dance Short Fat Fanny
7. Bluebird
8. Sugar Doll
9. Meet Me In The Barnyard
10. Sugaree
11. Gotta Be Loose
12. Make Me Dance Little Ant
13. Rock Yea
14. Going My Way

Platenlabel
Rhythm Bomb Records

Labelnummer
RBR5759

Distributie
Niet Gekend

Website Artiest
The Playboys

Opgericht in de helft van de jaren 80, heeft deze Engelse band inmiddels reeds op alle grote rockabillypodia gestaan. Ondanks hun toch niet meer zo piepjonge leeftijden, houdt dit viertal het heilige rockabillyvuur nog steeds brandend. In hun beginjaren waren ze reeds gekend als ‘the wildest band’ en nu zoveel jaren laten zijn zij dat nog steeds. Waar zanger/gitarist Rob Glazebrook en zijn kompanen ten tonele verschijnen, kan je er donder op zeggen dat het feestje lang zal duren en vooral wild zal zijn. In tegenstelling tot hun vorige albums, die meestal een mix waren van eigen songs en covers, kozen de heren voor ‘Gotta Be Loose!’ een ander uitgangspunt. Hun plan was om net die songs te coveren die hen destijds op het wilde Playboyspad zetten. Dat waren niet altijd de meest bekende nummers, maar wel songs die een onuitwisbare indruk bij hen nalieten . Zo staan er op ‘Gotta Be Loose’, naast de titeltrack van Wailin’ Bill Dell o.a.drie nummers van Jimmy Dee, waaronder het energieke ‘Henrietta’, Jimmy Bings ‘Mutha’, ‘Sugar Doll’ van Johnny Jay, Phil Cays ‘Meet Me In The Barnyard’, ‘Sugaree’ van Rusty York, en het buitenbeentje destijds ‘Bluebird’ van Clyde Scott. Met een enorm respect voor al deze nummers, die hen zo nauw aan het hart liggen, geven ze die een subtiele Playboy behandeling. Voeg daarbij Robs in echo gedrenkte, energieke stem, de recht uit de fifties stammende gitaarpartijen en de honkende en scheurende sax van Clive Osborne en je krijgt de meest authentieke ‘wild sound’ die je heden ten dage kan krijgen. Live zijn deze heren een heuse energiebom, die eenmaal op het podium zo snel mogelijk tot ontploffing moet gebracht worden. Diezelfde sfeer via een cd kunnen overbrengen, is maar voor weinig artiesten weggelegd. The Playboys horen hier ontegensprekelijk bij. Zet tafels en stoelen aan de kant, duik in je fifties garderobe, haal de nodige drank in huis en steek ‘Gotta Be Loose!’ in je cd-speler en ‘a pleasant time is guaranteed for all’. O ja… .en vergeet de repeatknop niet in te drukken.

Lambert Smits (4½)

DETAIL ALBUM

Tracks:

1. The Followers
2. Looking West
3. Tales
4. The Bridge
5. Serene
6. Chasing Kites
7. Riversides
8. Compass Points
9. Breezin’ On
10. Libra
11. Bluster
12. Uzun Ince Bir Yoldayin

Platenlabel
MGP Records

Labelnummer
MGPCD016

Distributie
Niet Gekend

Website Artiest
Pete Oxley
Nicolas Meier

Pete Oxley begon zijn muzikale carrière in Parijs vooraleer hij in 1997 naar de UK kwam. Kort daarna opende hij The Spin jazzclub in Oxford, die in 2012 de Parliamentary jazz Award won als “The Best Venue in the UK”. Pete treedt soms op met sommige bekende jazzartiesten zoals Chris Garrick, Gilad Atzmon, Tim Whitehead, Dave O’Higgings, Bobby Wellins, John Etheridge en zijn eigen band Curious Paradise. Hij heeft nu al 14 bejubelde cd’s op zijn actief. Als componist werd hij onlangs geselecteerd uit een handvol Britse jazzmuzikanten om zijn composities op te nemen in het definitieve “European Real Book”. Nicolas Meier daarentegen bezit een Metheny-esque jazz vermengt met Turkse geïnspireerde wereldmuziek. Nick heeft uitgebreid rondgetoerd met zijn band en stond op de planken met Bill Evans en Brad Mehldau. Zijn recente album ‘Kismet’ is een mengeling van Flamenco, jazz, Latin en muziek uit het Midden-Oosten. Op hun nieuwste album bespelen ze een brede waaier aan gitarren, en andere snaarinstrumenten. Hete merendeel van de schijf is akoestisch, met folk en wereldinvloeden. Er staan 11 originele tracks op plus één Turks traditioneel nummer. Op ‘Uzun Ince Bir Yoldayin’ bespeelt Meier een baglama, een luit uit het Midden-Oosten. ‘Breezin’ On’ is ietwat funky, terwijl ‘Bluster’ eerder naar blues neigt. Er wordt nogal ontspannen gespeeld.

Patrick Van de Wiele (3½)

DETAIL ALBUM

Tracks:

1. Big Chef
2. Nervous
3. Space Mambo
4. Early In The Morning
5. What I’m Saying
6. Tell Me Pretty Baby
7. Rockin’
8. Brownie
9. Call Me A Tramp
10. Hoodoo
11. Keep Your Hands Off My Pocket
12. Jambalaya Walk

Platenlabel
Penniman Records

Labelnummer
PENNCD005

Distributie
Niet Gekend

Website Artiest
The Limboos

Wanneer wij de laatste keer van onze sokken werden geblazen door een debuutcd? Het is al enige tijd geleden, maar gelukkig kwam daar verandering in met deze van de Spaanse The Limboos. Roi Fontoira (gitaar en zang), Sergio Alarcon (gitaar, orgel en percussie), Marcus Mascato (bas) en Daniela Kennedy (drum en percussie) maken wel erg speciale muziek.
 Is het rhythm & blues? Ja……en neen. Is het rock & roll? Ja…..en neen. Is het dan misschien rockabilly? Ja…..en neen. Wat is het dan wel? Ik stel voor dat we dit genre simpelweg ‘Limboos’ dopen. De basisprincipes van de rhythm & blues, rock & roll en rockabilly zitten allemaal ergens in de songs verweven, maar de toevoeging van o.a. bossa nova, samba, mambo en noem maar op, resulteert in exotische songs die je gedachten al vlug verdrijven richting zonovergoten stranden en wuivende palmbomen. Let op, het zijn echter geen sentimentele songs. Daar is de met licht schuurpapier bewerkte stem van Fontoira, die soms neigt naar de zangers van de beatbandjes uit de sixties, niet geschikt voor. Wel voor no-nonsense songs, met hemelse gitaarsolo’s, opzwepende,  gul uitgestrooide percussie en aanstekelijke ritmes. Dit komt al dadelijk aan de oppervlakte in het rockende ‘Big Chef’ met een middenstuk a la Bo Diddley. Voor instrumentale songs, die kunnen wedijveren met deze van Los Straitjackets, draaien The Limboos hun handen niet om. Luister maar eens naar de door percussie vooruit gedreven titeltrack met een ronduit fenomenale twang gitaar. Laat je echter niet op het verkeerde been zetten door een nummer als ‘Early In The Morning’. Roi mag dan wel zingen dat hij bij het opstaan de blues heeft, gezien de frisheid van het nummer geloof ik er echter niets van. Met zo een warme muziek smelt je blues als sneeuw voor de zon. The Limboos zijn bovendien een erg veelzijdige band, getuige hun dicht bij de rhythm & blues aanleunende ‘What I’m Saying’, terwijl ‘Rockin’’ dan weer het dichtst bij de pure rockabilly komt.
Met ‘Space Mambo’ heeft deze band puur goud in handen. Zoek niet verder naar de toekomst van de rootsmuziek, je kan ze ontdekken op ‘Space Mambo’.

Lambert Smits (5)

DETAIL ALBUM

Tracks:

1. She Had To Go
2. Love’s First Lesson
3. Old Portland Town
4. Baby Let It Go
5. El Bracero
6. When I Go
7. Sticks And Stones
8. The Good Samaritan
9. Thanks For The Smiles
10. 500 Miles

Platenlabel
Inside Recordings

Labelnummer
INRO4141-8

Distributie
Niet Gekend

Promo-agent
Hemifran

Website Artiest
Joel Rafael

Met ‘Baladista’ is deze uit San Diego County, California komende Joel Rafael niet aan zijn proefstuk. Dit album is inmiddels zijn negende. Zijn voorliefde voor het werk van Woody Guthrie gaf hij te kennen in ‘Woodeye’ uit 2003 en het in 2005 op de markt gebrachte ‘Woodboy’. Rafael is een folk singer-songwriter maar wel eentje die zich niet geroepen voelt om aansluiting te zoeken bij de nieuwe generatie singer-songwriters. De omschrijving troubadour is hem meer op het lijf geschreven. De man die met een akoestische gitaar en een mondharmonica rack van dorp tot stad trekt om zijn songs voor het publiek te spelen. En zo profileert hij zich ook via de 10 ballades op dit schijfje. Zich begeleidend op akoestische gitaar en mondharmonica wordt hij hier, weliswaar subtiel, gesteund door elektrische gitaren, pedal steel en bas. Misschien niet slecht bedoeld al wekt het toch de indruk dat deze toevoeging enkel uit commerciële overwegingen gebeurde, zodat het geheel wat meer up to date zou klinken. Nu heeft een echte troubadour geen nood aan deze tierlantijntjes. Immers de gitaar, mondharmonica en vooral de stem moeten de klus alleen zien te klaren en bovendien op overtuigende manier. En dat kan Joel Rafael. Net als zijn grote voorbeelden Guthrie en de jonge Dylan, zijn Rafaels songs het middel om zijn gevoelen te uiten of maatschappelijke wantoestanden aan te klagen. Zijn spijt over zijn gedrag dat in het verleden de oorzaak was van een relatiebreuk doet hij uit de doeken in ‘She Had To Go’ en in ‘El Bracero’ neemt hij het Amerikaanse immigratiebeleid stevig op de korrel. Het meest spectaculaire  nummer is echter ‘Sticks And Stones’. Hiervoor nam Rafael, Guthries ‘Don’t Kill My Baby And Son’ als uitgangspunt. In Rafaels song wordt het lynchen uitgevoerd, maar klinkt tevens de echo van racisme, net als in Woodys nummer. Afsluiter is het klassieke ‘500 Miles’ dat door de jaren heen door praktisch iedere folkartiest gecoverd werd. In de film ‘Inside Llewyn Davis’ die het verhaal vertelt van een folkzanger die zijn carrière moeilijk op de sporen kan krijgen, is deze song één van de hoogtepunten.  In Rafaels versie wordt het ook een stukje zijn persoonlijk verhaal.
Joels gitaarspel en prestaties op de mondharmonica ondersteunen zijn songs op de juiste manier. Geen onnodige ‘spielereien’, maar net wat nodig is. Zijn stem is wat breekbaar en doorleefd, maar net daardoor weet hij de luisteraar bij de les te houden. Ook zijn teksten zijn rechttoe rechtaan. Geen poëtische omschrijvingen, maar gewoon openhartig en eerlijk. Dit alles maakt van ‘Baladista’ geen onaardig album, al denk ik wel dat Rafael met deze uitgave in de sixties hogere ogen zou gegooid hebben.

Lambert Smits (4)

DETAIL ALBUM

Tracks:

1. Brave New Worlds
2. Cosmic Blue
3. Re-Boot, Reawaken
4. Children Of Eve
5. Safe And Sound
6. Tour Of Duty
7. The Love Bomb (Universal Love)
8. Value Change For Survival
9. Heaven On Earth

Platenlabel
Esoteric Antenna

Labelnummer
EANTCD1050

Distributie
Cherry Red records

Website Artiest
FM

Lang geleden dat ik nog met zoveel genot een nieuwe cd heb beluisterd.  FM heeft met ‘Transformation’  een mooie voorzet gegeven.  Progrock wordt naar een hoger niveau getild door de introductie van de electric violin.  Niet één maar 2 vioolvirtuozen worden op je trommelvlies los gelaten.  Niet origineel zal je opmerken?  Neen,  in de rijke jaren zeventig waren er meer rockgroepen die zich bedienden van dit emotioneel instrument.  Maar, we schrijven 2015, …. waar het niet zo vanzelfsprekend is om met een rijker instrumentarium (dan synthesizer) symfonische arrangementen  te produceren.  
Verwarring alom wanneer 2 bands dezelfde naam dragen.   FM , op het Esoteric  label, is van Canadese oorsprong (1976) en telde onder  haar leden de onlangs overleden Nash The Slash. (dus niet de Britse variant die Europa teistert met lauwe rock).
Mix een snuifje Yes of Asia met wat elektronische wave van producer Terry Brown (gekend van o.a. Dream Theater), een laag lyrische teksten ondersteunt door snerende violen en je wordt enkele decennia  terug gekatapulteert.  Naar een tijd waarbij je nog stressloos in je zetel -met ogen dicht- kon genieten van de heerlijke klanken en dromen van een betere wereld.   Luister even naar  het prachtige ‘Children of Eve’: wat onmiddellijk herinnering oproept aan de legendarische Curved Air met invloeden van East of Eden.  Graaf dieper in de arrangementen en vind telkens nieuwe subtiele variaties. (bv.  Safe and Sound) Geniet van originele intro’s in theatrale stijl.
FM brak geen noten in de jaren ’80, ondanks een klein succes met de lp ‘Black Noise’ (1978).  En met de cd ‘Transformation’ zal ook nu de grote massa niet overlopen van enthousiasme.  Maar voor de echte prog-fan is dit verplichte ongesneden notenkoek om te exploreren.  

Marino Serdons (4)