Blog Archives - KEYS AND CHORDS

Ally Venable Band: No Glass Shoes

23/7/2016

DETAIL ALBUM

Tracks:

Trainwreck
No Glass Shoes
Woke Up This Mornin’
Wise Man
Messin’ With The Kid
Too Much Too Soon
Downhearted Blues
Love Me Like A Man

Platenlabel
Connor Ray Music

Labelnummer
CRM 1603

Distributie
Connor Ray Music

Promo-Agent
Mark Pucci Promo

Website Artiest
Ally Venable

De mooie Ally Venable debuteert met haar eerste album ‘No Glass Shoes’. Venable is amper 17 en komt uit Houston in The Lone Star State, Texas. Samen met Bobby Wallace (gitaar), bassist Zach Terry en drummer Elijah Owings presenteert ze in acht tracks, waarvan vijf originelen, haar kunnen. En dat is meteen merkbaar van bij de aftrap met het heavy ‘Trainwreck’. De gitaarriffs volgen elkaar in hoog tempo op en vormen samen met de strakke baslijnen, de basis voor de song. In de titeltrack komt de passie en hartstocht van Ally pas echt bovendrijven. De bluesy track vormt enigszins de introductie voor de Texaanse boogierocksong ‘Woke Up This Mornin’’. De karakteriserende Texas groove baant zich een weg tussen Ally’s gitaarriffs. Na de bluessleper ‘Wise Man’ komt Ally aandraven met Junior Wells’ ‘Messin With The Kid’. Ook dit nummer blijkt een kolfje naar de hand voor Venable. Opmerkelijk is hier ook haar speelse, maar tevens volwassen stemtimbre. Na deze feilloze en intact gebleven coverversie komt ‘Too Much Too Soon’ ons enigszins verblijden. Steve Krase’s bluesharp komt samen met Ally’s gitaarsolo’s het nummer verfraaien. Na het apollinisch voortkabbelende ‘Downhearted Blues’ is Bonnie Raith klassieker ‘Love Me Like A Man’ een meer dan waardige afsluiter. Krase is nog eens terug met zijn harp, terwijl de strakke backing structuur geeft aan het intonatie variërende nummer.
Ally Venable is een onmiskenbaar 17-jarig talent. Het album ‘No Glass Shoes’ is een ijzersterk debuut!

Philip Verhaege (5)

Ally Venable is an undeniable 17-year-old talent. The album 'No Glass Shoes' is a strong debut!

Kalo: Dear John

20/7/2016

DETAIL ALBUM

Tracks:

Dear John
Treat Me Bad
March to the Light
Marie
HeartBreak
Oh Father
Down Down Down
Blue Chevy
Looking for Me
Once I Had a Heart
Goodbye
Like It or Not
Tender Love
Can't Sleep at Night

Platenlabel
Eigen beheer

Labelnummer
Zonder Nummer

Distributie
CD Baby

Promo-Agent
Blind Raccoon

Website Artiest
Kalo

De Israëlische Bat-Or Kalo presenteert met haar sexy gitaarsound, opzwepende ritmes en ruw stemgeluid meteen haar tweede release ‘Dear John’. Na haar klassieke en jazz gitaar studies en de registratie van het album ‘Flech and Bones’, verhuisde Kalo naar New York waar ze een graag geziene gaste was in de clubs The Bitter End, Arlene’s Grocery en de Rockwood Music Hall.
In 2012 verliet ze The Big Apple en tokkelde ze haar weg naar het hart van de Dixie. Daar werkte ze aan het album ‘Dear John’, dat een zweem bevat van opwindende gitaarrock, folk, blues en innemende ballades. De titeltrack heeft de eer om het schijfje op een geweldige manier te openen. Kalo’s solide gitaarriffs nemen meteen de bovenhand. Mack McKinney (bas) en drummer Eric Nelson staan in voor de stevige beat. In het rustige en funky geïnfluenceerde ‘Treat Me Bad’ komt John Knudsons keyboard samen met Kalo’s gitaarsolo in de spotlights. Knudson blijft nog even zitten en neemt zijn banjo ter hand tijdens het folky ‘March To The Light’. De zweemzoete ballade ‘Marie’ zal wel een eerbetoon zijn aan een geliefde en leidt ons naar het popgevoelige ‘Heartbreak’. Van een ander gehalte is de boogie begeesterde ‘Oh Father’. Kalo’s gitarrriffs zorgen samen met Todd Clarck harpgevoeligheden voor een speelse blues constituent. Het funky ‘Down Down Down’ en het akoestisch en country ingeklede ‘Blue Chevy’ zorgen voor aangename gecontrasteerde tegenstellingen. Het Delta en bluesgrass beïnvloede ‘Looking For Me’ staat dan ook weer in diversiteit met het zwaar bas aansporende ‘Once I Had A Heart’. Maar wat dan gedacht van de hemels mooie en emotioneel beladen ballades ‘Goodbye’ en ‘Tender Love’. Tussen deze twee poëmen door zit nog de opwindende blues track ‘Like It Or Not’, dit is meteen ook de enige cover die bij elkaar werd gepend door Christin Karlsson. Als afsluiter hebben we het rustig uitdijende en akoestische ‘Can’t Sleep At Night’. Hiermee profileert Kalo zich tot een uitstekende songwriter die is begeesterd met een uiterst knap stemgeluid.

Philip Verhaege (4½)

Kalo presents herself as an excellent songwriter that also have a heavenly voice.

Gilli Smyth: Mother

20/7/2016

DETAIL ALBUM

Tracks:

I’m A Fool
Back To The Womb
Mother
Shakti Yoni
Keep The Children Free
Prostitute Poem, Street Version
Ok Man, This Is Your World
Next Time Ragtime
Time Of The Goddess
Taliessin

Platenlabel
Esoteric Recordings

Labelnummer
ECLEC 2551

Distributie
Cherry Red Records

Website Artiest
Gilli Smyth

Met het overlijden van Daevid Allen (Gong) vorig jaar, verdween ook een stukje nostalgie uit de hippiejaren. Gelukkig is er Esoteric Recordings die om de haverklap vergeten opnames terug leven inblaast.
Onlangs nog met het debut-album ‘Mother’ van Gilli Smith: co-founder van Gong en partner van Daevid Allen tot 1979 onder de goddelijke noemer Shakti Yoni. Haar rol bij Gong is altijd onderbelicht gebleven, alhoewel zij talrijke songteksten op haar naam mocht schrijven. Ook zo het album ‘Mother’, een creatief afreageren op haar taak als moeder. In 1974 verliet zij de band om alsnog voor haar kinderen te zorgen, wat haar in conflict bracht met haar creatieve ik. In 1978 verscheen dan eindelijk het conceptalbum ‘Mother’.
Ontegensprekelijk vind je heel veel invloeden van Gong: niet altijd even afgelijnde songs, veel spoken word, bizarre muzikale escapades. Een deel van de Gong-crew speelt trouwens ook mee op het album. Maar Gilli wist perfect hoe ‘Mother’ moest klinken en maakte dankbaar gebruik van het Gong-team.
Het album start met het toepasselijke en toegankelijke ‘I’m a fool’, handelsmerk van de bende. Schitterend begeleid op viool door Vera Blum. Nadien krijg je een samenraapsel van tekst, walvis-sounds en andere psychedelische trucs. Qua sfeer vergelijkbaar soms met Group 1850, soms met Frank Zappa’s Mothers of Invention. Maar ook een streepje jazz of wat ragtime. Gilli was-is (ja, ze leeft nog steeds, geboren in 1933) eigenlijk een belezen poëtische schrijfster en een Welsh verhaal kon niet ontbreken. De cd eindigt met een extract uit de ‘Mabinogion Stories’, doorweven met muzikale spinsels à la Gong. Een heel sfeervolle folkie-opname.
‘Mother’ beluistert zich niet als een opsomming van songs, wel als een inspiratiebron voor de eigen leefwijze en creativiteit. Een verlengstuk van het Gong-oeuvre, ja, maar ook de ultieme uitspatting van een moeder opgesloten in haar eigen lichaam.

Marino Serdons (3½)

Line-up:
Gilli Smyth (Voices)
Daevid Allen (Bass, Guitar)
Vera Blum (Violin)
Christian Trich (Bass Guitar)
Tony Pascual (Synthesiser)
Didier Malherbe (Flute, Sax)
Pip Pyle, Rafel Aguilo (Drums)

The creation of a mother caught in her own body. An extension of the Gong-period. But above all a honor for the woman who stood (still standing) for power and freedom.

Corrado Rustici: Aham

20/7/2016

DETAIL ALBUM

Tracks:

As Dark Bleeds Light
Ananda's First Steps
The Duke And The Hare
The Guilty Thread
Roots Of Progression
Alcove Of Stars
The Last Light Spoken
AHAM Suite:
Part 1: The Enquiry
Part 2: Aham

Platenlabel
Eigen Beheer

Labelnummer
CDV20

Distributie
Niet Gekend

Promo-agent
Great Scott PR

Website Artiest
Corrado Rustici

De voor mij onbekende Corrado Rustici werd geboren in Napels, Italië, in een muzikale en artistieke familie. Op zijn vijfde leerde hij mandoline spelen, en drie jaar later hoorde hij voor het eerst The Beatles. Hij schakelde over naar gitaar, en op twaalfjarige leeftijd ontdekte hij Jimi Hendrix. Op zijn veertiende zat hij dan ook al in een eerste band, en ging hij naar de muziekschool. Tijdens de jaren ’70 werd hij beïnvloed door progressieve rock met bands zoals King Crimson, Van Der Graaf Generator, Jethro Tull, Emerson Lake and Palmer. Hij richtte de band Cervello op, beïnvloed door Griekse mythologie en sciencefiction. The Mahavishnu Orchestra opent zijn ogen. Vier jaar later stapt hij in een nieuwe band Nova, meer fusion rock gericht, en jazzgrootheden zoals Miles Davis, John Coltrane en Charlie Parker komen in zicht. Corrado verhuist naar Londen, en Narada Michael Walden stelt hem voor om naar de USA te verhuizen. Corrado wordt spiritueler, en in 1981 stelt hij de nieuwe band Aqua samen. Door de komst van de gitaarsynthesizer twee jaar later start hij de band Holiday of Hands op. Nog tijdens die jaren ’80 speelt hij op albums mee van Zucchero, Whitney Houston, Clarence Clemmons, Aretha Franklin, Narada Michael Walden, George Benson… Hij wordt Zucchero’s muzikaal directeur, en in 1995 komt zijn solodebuut uit. Later gaat hij ook andere artiesten produceren en werkt samen met o.a. Andrea Bocelli, Clarence Clemmons, Claudio Baglioni, Elisa, Eric Clapton, Francesco De Gregori, Francesco Renga, Jeff Beck, Jimmy Smith, Johnny Lee Hooker, Luciano Pavarotti, Luciano Ligabue, Negramaro, Paul Young, PFM, Rita, Sheila E, Sinead O'Connor, Stevie Ray Vaughn en Stewart Copeland.
Op zijn nieuw album verkent hij expressieve nieuwe sonische landschappen, waarbij hij enkel de gitaar gebruikt. Hij heeft dat zes jaar voorbereid, en komt zo tot ambiente fusion, progressieve jazz, etherale rock, stemmige pop en dramatisch klassiek. ‘Aham’ betekent in het Sanskriet ‘Ik ben’. De akoestische en/of elektrische gitaar met analoge pedalen en digitale plugins klinkt soms zoals een drum, een bas, strijkers, blazers en stemmen. Er zijn geen synthesizers gebruikt. Corrado wordt poëtisch op ‘The Guilty Thread’, en op ‘Alcove Of Stars’ hoor je Andrew Strong. "When I started to write the music for this album, I wanted to find out how far this wonderful instrument and I could go. During six years of work and experimentation, I've been incredibly surprised by the guitar's versatility and sonic capabilities , which have been seldom used or almost totally ignored up to this point. The deeper I went, I became more and more enthused and excited about the little and big secrets that the instrument kept revealing to me. The way in which the music was conceived and produced created some limitations, constrictions and a distinctive sonic palette, all of which contributed to the overall sound and mood of the album. I hope that after six years of R&D, I was able to create a musical space within which one can hear the first baby cry of what I like to call the 'Transmodern Guitar,'" Een emotioneel en stemmig werk, echter voor geoefende oren.

Patrick Van de Wiele (3½)

An emotional and moody body of work, destined for experienced ears.

Chad Bault: No Man’s Land

20/7/2016

DETAIL ALBUM

Tracks:

Month Of May
You & Me
I’m The Man
Snake Oil Merchants & Thieves
No Man’s Land

Platenlabel
Eigen Beheer

Labelnummer
Promo-cd

Distributie
Niet Gekend

Promo-agent
Chad Bault

Website Artiest
Chad Bault

Na deel te hebben uitgemaakt van diverse bands in evenveel muzikale genres, had Bault het allemaal wel gezien. Tenminste, dat dacht hij toch. Totdat hij vriend en producer Patrick Tetreault opnieuw ontmoette en hem vroeg om enkele tracks voor hem te produceren. Al spoedig merkten de heren dat hun muzikale voorkeur dezelfde was, namelijk alle vormen van de Amerikaanse rootsmuziek, vooral voor de verhalenvertellende genres. Als studioband koos Bault voor Patricks band The Pearls. Het resultaat van hun samenwerking is dit minialbum. Chads gave om via een song een verhaal te vertellen, uit zich reeds in het folky met stevige rockgitaren overgoten autobiografische ‘ Month Of May’. Ook lovesong ‘You And Me’ heeft wortels in de folk, terwijl de pedalsteel van Robin Suskind hier de ideale vervanger is voor de rockgitaren. Countryrockend presenteert Chad zichzelf in ‘I’m The Man’, terwijl hij op het sobere begeleidde ‘Snake Oil Merchants & Thieves’, zijn ingetogen zijde toont.
Met ‘No Man’s Land’ brengt Chad Bault zijn stilgelegen muzikale motor langzaam weer op gang.

Lambert Smits (3½)

Five storytelling autobiographical songs in Americana style.

Al Basile: Mid-Century Modern

20/7/2016

DETAIL ALBUM

Tracks:

Keep Your Love, Where's My Money?
Like You Or Despise You
Midnight Blue Persuasion
Tickle My Mule
I've Got To Have Meat (With Every Meal)
Like A Woman, Like A Man
Blank Dog
Carry These Blues
No Truth To The Rumor
Listen To The Elders
Night Crossing
Big Trees Falling
Lie Under The House With Me

Platenlabel
Sweetspot Records

Labelnummer
SST9752

Distributie
Niet Gekend

Promo-agant
Mark Pucci

Website Artiest
Al Basile

Gelukkig kunnen we het nog op regelmatige tijdstippen meemaken en dan heb ik het over muzikale verrassingen.
‘Mid-Century Modern’ van een man die we zeker nog kennen uit die andere fantastische bluesformatie Roomful Of Blues, waar hij de cornet voor zijn rekening nam, pakt hier uit met een schijfje om gewoonweg te koesteren… iedere seconde.
Al Basile, geboren in Haverhill, Massachusetts maar nu het meeste van zijn tijd in Rumford, RI verblijft, slaagt ons om de oren met een schijf waar we weer jaren op zaten te wachten.
Buiten de dertien fantastische songs wist hij zich ook te laten omringen door talentrijke muzikanten.
Als je de studio intrekt met o.a. een “Monster” Mike Welsh (gitaar), Bruce Bears (keys), Brad Hallen (bass), Mark Teixeira (drums) en de koperblazers Doug James (bariton, tenor sax), Rich Lataille (alto, tenor sax) en Jeff “Doc” Chanonhouse (trompet), dan zit je meer dan gebeiteld. Zet daar als producer die andere gigant Duke Robbilard aan ’t werk en laat hem dan ook nog even soleren op ‘Like A Woman, Like A Man’ en ‘Lie Under The House With Me’… wat kun je dan nog meer verwachten?
Basile ontwikkelde zijn muzikale waardes tijdens de jaren vijftig/zestig en we horen vooral sterke invloeden van jazz, blues maar ook de gospelmuziek liet hem niet koud.
Buiten zijn passage bij Roomful Of Blues herinneren we ons hem ook nog van het Knickerbocker All Stars Project. De nummers die we hier te horen krijgen werden in een tijdspanne van 14 dagen geschreven net nadat hij vorige zomer het All Stars Project afsloot.
13 nummers en allemaal even sterke nummers, je moet het maar kunnen.
Allemaal originele nummers en meteen grijpt ‘Keep Your Love, Where’s Is My Money’ ons als prachtige opener bij de keel. Meteen het juiste tempo om de benen te strekken. Even de soulrichting uitgaan doen we met het sterke ‘Like You Or Despise You’. Dit nummer neemt ons mee naar de prachtige sixties soultijd.
Nadat we afscheid hebben genomen van de sixties worden we weer uitgenodigd op de dansvloer met het temperantvolle ‘Tickle My Mule’ en nog steeds hebben we nergens één moment van verveling ontdekt. Mike Welch zorgt hier voor de schitterende gitaaruitstap. Big Band, jump en jazz, het zit allemaal verweven in het knappe ‘I’ve Got To Have Meat (With Every Meal)’ en dan krijgen we de eerste interventie van Duke Robbilard die zijn talenten etaleert op ‘Like A Woman, Like A Man’. Welch wordt hier geruggesteund door de meester zelf. Echte old school blues wordt hier gepresenteerd in ‘Blank Dog’, weer zo’n nummer waarvan er veel te weinig gemaakt worden. Hetzelfde mag gezegd worden over ‘No Truth To The Rumor, een nummer dat zich diep wortelt in je onderbewustzijn. Met het jazzy ‘Listen To The Elders’, een wijze raad die Al meegeeft, is het weer even tijd om in een rustpauze te fluctueren en luister toch eens hoe dit soort muziek de dag van vandaag nog superb klinkt. Alsof de jaren ‘40/’50 nooit zijn weggeweest.
13 nummers en het geheel klokt af op een klein uurtje. Je krijgt een gans uurtje muziek die je meteen in een goede bui brengt ondanks alle wereldse problemen waarmee we de dag van vandaag geconfronteerd worden.
Basile weet met deze nieuwe worp meteen, vanaf de beginstreep tot aan de finish, onze aandacht op te eisen. Al Basile, een man die we zeker eens op een Vlaams podium zouden moeten kunnen zien en indien mogelijk met alle muzikanten die hem in de studio op een fantastische manier bijstonden. Zeer sterk aan te raden album en zonder enige aarzeling aanschaffen…

Alfons Maes (5)

Line-up:

Al Basile (vocals, cornet)
“Monster”
Duke Robbilard (gitaar, producer)
Mike Welsh (gitaar),
Bruce Bears (keys)
Brad Hallen (bass)
Mark Teixeira (drums)
Doug James (bariton, tenor sax, klarinet),
Rich Lataille (alto, tenor sax)
Jeff “Doc” Chanonhouse (trompet)

Basile knows how to get our attention right from the start to the finish. Al Basile, a man we should definitely see on a Flemish stage and if possible with all the musicians who stood by him in the studio in a fantastic way. Very strong and recommended album. Purchase this album without any hesitation ...

Pete Kronowitt: A Lone Voice

15/7/2016

DETAIL ALBUM

Tracks:

Change Is Gonna Come
Got Guns?
Tears On The Back Of Her Head
You Are Here
Necessary Evils
Puppet Master
Holding Your Hand
Body, Choice & Mind
Follow The Leader
The Beast
She Gives
Perfect Day

Platenlabel
Mean Bean Records

Labelnummer
MBR103

Distributie
Niet Gekend

Promo-agent
Glass Onyon

Website Artiest
Pete Kronowitt

De uit San Francisco, California afkomstige singer/songwriter Pete Kronowitt is met het in Nashville opgenomen ‘A Lone Voice’ aan zijn vierde album. Alhoewel de titel de indruk zou kunnen wekken dat je enkel een door een akoestische gitaar begeleidde stem zou horen, is dit helemaal niet het geval. Pete laat zich begeleiden door de klassieke bas/drum/gitaren combinatie en vult die aan met Hammond, accordeon, mandoline en viool. Kronowitt giet verhalen, waarin vaak een boodschap vervat zit, in folkmelodieën, waaraan hij soms een licht rockend karakter geeft, zoals in ‘Got Guns’. Hammond en viool bieden dan weer de rust die ‘Tears On The Back Of Her Head’ nodig heeft. In de met accordeon en viool opgedirkte rocker ‘Necesssary Evils’ komt Pete in de buurt van Petty en ook ‘Puppet Master’ rockt een aardig eindje weg. Vocaal krijgt Pete in de bloedmooie lovesong ‘Holding Your Hand’ hulp van Halley Elwell, terwijl Phil Madeira’s pianospel ‘Body, Choice & Mind’ een swingend karakter aanmeet. Afsluiter ‘Perfect Day’ heeft niets gemeen met het gelijknamige nummer van Lou Reed of toch? Ook Pete’s song ontroert door zijn eenvoud.
‘A Lone Voice’ houdt het midden tussen folk en folkrock. Kronowitt is een degelijk songschrijver met een oor voor lekker in het gehoor liggende melodieën.

Lambert Smits (4)

Twelve well-constructed songs that are a cross between folk and folk rock.

Markey Blue: The Blues Are Knockin’

15/7/2016

DETAIL ALBUM

Tracks:

I’ll Wait For You
That Ain’t Good Enough
Cold Outside
Cash Is Always King
The Blues Are Knockin’
Be My Train (Little Milton Tribute)
Lay Down Lucille (BB King Tribute)
Nobody’s Fool
Me Missing You
Worries

Platenlabel
Soul Sound Records

Labelnummer
Zonder Nummer

Distributie
CD Baby

Promo-agent
Blind Raccoon

Website Artiest
Markey Blue

Gitarist Ric Latina en zangeres en percussioniste Markey vormen samen Markey Blue. Op ‘The Blues Are Knockin’’, hun tweede full album, doen zij beroep op een aantal studiomuzikanten, waaronder een blazerssectie. Ric Latina geeft op slidegitaar meteen een knap staaltje van instrumentbeheersing weg in opener ‘I’ll Wait For You’, waarna Markey in het uptempo ‘That Ain’t Good Enough’ laat horen wat zij vocaal in huis heeft. En dat is niet niks. In ‘Cold Outside’ duiken de blazers op en daarmee doet ook de soul zijn intrede, wat zij nog eens herhalen in ‘Nobody’s Fool’. ‘Cash Is Always King’ is een mooi voorbeeld van een slowblues, met andermaal creatief gitaarwerk van Ric. Die knappe gitaar introduceert ook de titeltrack, een traditionele bluesballade met passionele zang van Markey. Op het album staan twee tributesongs voor artiesten voor wie het duo een enorme bewondering koestert. Eerst is er het aanstekelijke ‘Be My Train’ ter ere van Little Milton, door Ric van een verbazingwekkende gitaarpartij voorzien. ‘Lay Down Lucille’ eert B.B. King, waar Rics gitaar iets meer naar die van Stevie Ray Vaughan knipoogt. In bluesballade ‘Worries’ mag Markey voor de laatste maal laten horen hoe getalenteerd zij wel is.
‘The Blues Are Knockin’’ is zeker geen bluesalbum waarvan er dertien in een dozijn zijn. Vakmanschap, passie voor de blues en een enorm inlevingsvermogen, zowel van de gastmuzikanten als van Ric en Markey, maken van dit album één van de betere in zijn genre.

Lambert Smits (5)

Both traditional blues and soul brought by the passionate voice of Markey and the amazing guitar of Ric Latina. Beautiful album!

Camera: Phantom Of Liberty

15/7/2016

DETAIL ALBUM

Tracks:

Affenfaust
Fröhlichkeit
Festus
Nevernine
Ildefons
Reindenken/Raus
Tjamahal
Tribal Mango

Platenlabel
Bureau B

Labelnummer
BB235

Distributie
Sonic Rendezvous

Promo-agent
Klanderman Promo

Website Artiest
Camera

Berlijn blijft een smeltkroes van creativiteit. Dwaal door de grauwe straten, observeer de massa jeugd, en je beseft dat de multiculturele samenleving ook een opportuniteit biedt. Kunstgalerijen vind je bij de vleet en muzikale experimenten worden geproduceerd als een losse scheet. Ook in de 20ste eeuw speelde Duitsland reeds een voortrekkersrol op elektronisch vlak. Klaus Schulze, Kraftwerk, Tangerine Dream, Neu, Can… krautrock: geen loze bands of begrippen. Allen ontstaan met eindeloos geduld tot de juiste klank of compositie werd ontdekt of bereikt.
Die sfeer ontwaar je ook bij Camera. Het is hun derde cd, binnenkort verkrijgbaar via Bureau B., het label bij uitstek voor nieuwe elektronische muziek. Zowel het label Bureau B. als de band hullen zich ongewild in een waas van geheimzinnigheid. Met zekerheid kunnen we stellen dat een zekere Michael ‘Drummer’ ritmevast zijn instrument beslaat, vriend Tim Brockmann de keyboardplayer is en dat een zekere Steffen Kahles het hele zaakje heeft geproduced. Voor de rest een grote waas omheen een toekomstige superband.
Wat hoor je? Een vernuftige opeenvolging van synth-lijnen, schreeuwende gitaren en een consistent ritme op drum. Een energetische drive waar de elementen van krautrock onmiskenbaar doorvloeien. Geen experimenteel geklungel maar doordachte structuren, psychedelische hoogstandjes en leuke soundscapes. Geen imitatie, wel een vervolg op hun illustere voorgangers.
Wanneer Camera op deze weg voortborduurt, staan ze binnenkort op het hoogste niveau. Schitterende Neu-Krautrock! Vanaf augustus verkrijgbaar op cd/lp - blauw vinyl.

Marino Serdons (4)

Line-up:

Michael Drummer (Percussie)
Timm Brockmann (synths, keyboards)
?? (Guitar)

Psychedelic guitars, hypnotic synths and live-drums. Overwhelming music of a new German Superband.

Young Gun Silver Fox: West End Coast

14/7/2016

DETAIL ALBUM

Tracks:

You Can Feel It
Emilia
Better
Distance Between Us
See Me Slumber
In My Pocket
So Bad
Spiral
Saturday
Long Way Back

Platenlabel
Légère Recordings

Labelnummer
LC 14924

Distributie
Broken Silence
Zebralution

Promo-agent
Willwork4funk promo

Website Artiest
Young Gun Silver Fox

Ongelooflijk dat dit album ons nu pas bereikt. Het verscheen eind vorig jaar. Steeds meer muzikanten en producers tappen uit oude vaatjes. Er grijpen er steeds meer terug naar de oudere stijlen en sounds. Kijk maar naar de grootste hits van de laatste tijd Mark Ronson, Pharrell Williams, etc. Allemaal sounds van 30 a 40 jaar geleden. Organische, échte muziek gespeeld door mensen, geen machines of computers. Muziek gespeeld op echte instrumenten beleeft een herwaardering en opleving. Geen elektronische rommel meer.
Zo geldt het ook voor de Britse zangers en songschrijvers Andy Platts en Shawn Lee. Ook al komen ze uit London, ze creëren hier opnieuw de Amerikaanse jaren zeventig West Coast sounds. Grappig is daarin de titel van het album dat verwijst naar de Amerikaanse West Coast pop die ze maken, maar ook naar West End in Londen waar ze habiteren.
Het moet gezegd, deze heren weten waarmee ze bezig zijn. Ze benaderen de seventies sound perfect. Sterker nog, het zijn stuk voor stuk steengoede songs. Alle elementen van de stijl zitten erin. Sterke koortjes, pakkende melodieën, prachtige arrangementen. Opener ‘You Can Feel It’ klinkt als een combinatie van Steely Dan en Fleetwood Mac, het enige Engelse aan dit album. De rest van de songs klinken helemaal Amerikaans, het lijkt wel of producer Todd Rundgren zich ermee moeide. Platts en Lee hebben dit schitterend gedaan.
Je geniet van West Coast pop van ‘You Can Feel It’ en ‘Emilia’, het Chicago-achtige ‘Better’, het Steely Dan achtige ‘Distance Between us, in onvervalste Michael McDonald-stijl. De songs ademen muziek van bijvoorbeeld Chicago, Steely Dan, The Doobie Brothers. In ieder geval muziek waar je behoorlijk vrolijk van wordt.
De intro van ‘See Me Slumber’, eigenlijk het hele nummer, behalve de stem doet denken aan Randy Newman. De koortjes zijn subliem!
Gaandeweg de cd vordert verschuift de stijl ook een beetje. Het wordt wat commerciëler, iets meer eind jaren 70 aan het begin van de discoperiode. Ze klinken nu iets meer als Earth, Wind and Fire.
Hoogtepunten zijn opener ‘You Can Feel It’, het gezapige ‘Emilia’, het trage, maar pakkende ‘Better’, het Doobie Brothers-achtige ‘In My Pocket’, het Earth, Wind and Fire’-achtige ‘So Bad’ en het Curtis Mayfield/ Isaac Hayes-achtige ‘Long Way Back’. Het is een prachtig album dat dwangmatig om meer vraagt!

Peter Jacobs (4)

This album is the perfect recreation of the West Coast seventies sound. It’s sophisticated music with echoes from, Steely Dan, Doobie Brothers, Earth, Wind & Fire or Chicago. It’s a beautiful retro-album that compulsively asks for more.

Travis Green: A Little Too Late

14/7/2016

DETAIL ALBUM

Tracks:

A Little Too Late
Please Don’t Cry
Everybody Knows
The Only Love
Keep You Off My Mind
Damage Done
Caroline
Road Runs Cold
Salt And Sand
Don’t Forget

Platenlabel
Eigen Beheer

Labelnummer
Zonder Nummer

Distributie
Niet Gekend

Website Artiest
Travis Green

Travis Green is een Texaanse zanger die country, western swing, rhythm ‘n’ blues en rock ‘n’ roll brengt, en zeker niet te verwarren is met de gospelzanger Travis Greene.
Dit is Greens eerste full album. In 2014 bracht hij ‘Clarity’, een E.P. uit. Dit is een formidabele cd. Green beheerst alle bovenstaande stijlen. Zijn stem klink nogal country, maar in de stevigere rock ‘n’ roll songs zoals in de opener ‘A Little Too Late’, het opzwepende ‘Caroline’, en in de Tex-Mex rocker ‘Keep You Off My Mind’ komt hij ook overtuigend over. Maar dat is nog niet alles, want ook de country songs ‘Please Don’t Cry’ en ‘Damage Done’ klinken authentiek en gemeend.
Het aan Albert Collins verwijzende ‘Everybody Knows’, een rhythm ‘n’ blues met een grappige tekst (“everybody knows that you’re a bitch at heart”), geeft je een dansimpuls. ‘Road Runs Cold klinkt dan weer als een combinatie tussen Chris Isaac en Tom Waits. ‘The Only Love’ is een rhytm ‘n’ blues tearjerker, een één-tegelschuifelaar die iets wegheeft van Tampa Reds ‘It Hurts Me Too’. Maar ook bij het ritmische en epische ‘Salt And Sand’ kan je niet stil blijven staan, het absolute hoogtepunt van dit album.
Maar we zijn nog niet uitgepraat, want de ‘cast’ muzikanten die Travis Green om zich heen verzamelde op dit album op te nemen is adembenemend. We hebben de Amerikaanse ster saxofoniste ‘Nancy Wright’ , toetsenist Jim Pugh die van 1989 tot 2014 in de band van Robert Cray speelde en uit Noorwegen Chistoffer ‘Kid’ Andersen, bekend van Charlie Musselwhite, Rick Estrin & The Nightcats en Elvin Bishop. Ik zou niet zeggen een supergroep, maar het komt toch dicht in de buurt. En allemaal, stuk voor stuk geven ze het beste van zichzelf. Zij maken samen met de sterke songs en de vloeiende en elastische stem van Travis van dit album een prachtige debuutplaat!

Peter Jacobs (4)

Line-up:

Travis Green (zang)
Kid Andersen (gitaar, pedal steel)
Randy Bermudes (bas)
Jason Hansen (drums)
Jim Pugh (toetsen)
Nancy Wright (sax)
Lisa Leuschner Andersen (achtergrondzang)
Courtney Knott (achtergrondzang)

What a cast of musicians! Star saxophone player Nancy Wright, Jim Pugh on keyboards and Kid Andersen on guitar. What more do you want. Together with the superb songs and Travis Green’s beautiful voice, tyhey make an album you probably won’t forget in a long time. Very Strong country, rhythm ‘n’ blues and rock ‘n’ roll songs.

The Norman Beaker Blues Trio: Live In Belgrade

14/7/2016

DETAIL ALBUM

Tracks:

Only I Got What The Other Guys Want
When The Fat Lady Sings
Talk To Me
Tough On Me Tough On You
It’s Over
Love Her Like The Sky
Sitting On Top Of The World
Born Under A Bad Sign
Break It Down
I Can't Be Satisfied
Ain't No Big Deal
Five Long Years
Tale Of Blue City

Platenlabel
Eigen Beheer

Labelnummer
Zonder Nummer

Distributie
CD Baby/Norman Beaker

Promo-agent
Mama Bear Enterprises

Website Artiest
Norman Beaker

Wat we eerst willen meegeven is dat Norman Beaker Band op zaterdag 13 augustus
de’ headliner’ zal zijn op de jaarlijkse Blueshappening in Zelzate. Wie niet weet waar Norman live voor staat krijgt op dit album de uitgelezen kans op zijn sound te ontdekken. Samen met bassist John Price en drummer Steve Gibson trok hij op 27 maart 2015 naar Belgrado in Servië, en meer bepaald naar de Dom Omladine muziektempel. Deze twaalf tracks zijn als het ware een meesterwerk die is ingezaaid met rauwe en geëlektrificeerde blues. Beaker was bijzonder goed bij stem en de backing klinkt strakker dan ooit. Norman’s gitaarvirtuositeit viert hoogtij bij het openingsnummer ‘Only I Got What The Other Guys Want’, om meteen zijn fans te bedelven onder de heerlijke ballade ‘When The Fat Lady Sings’. En die enthousiastelingen gaan verder uit de bol bij het accomoderende ‘Talk To Me’ en John Mayall’s ‘It’s Over’. Solo voerde Beaker het krachtige ‘Love Her Like The Sky’ uit om na de blues ballade ‘Sitting On Top Of The World’ te experimenteren met zijn snaren tijdens het bevallige ‘Born Under A Bad Sign’. Uiteindelijk slaat hij nog eens genadeloos toe in het meesterlijke ‘I Can’t Be Satisfied’ van Muddy Waters en het blues gekruide ‘Ain’t No Big Deal’. Norman Beaker maakt een einde aan zijn concert met het opwekkende ‘Tale Of The City’. De indrukwekkende drumsolo geeft nog een laatste keer de voorzet voor Normans opwekkende gitaarriffs.

Philip Verhaege (5)

Norman Beaker is one of the least celebrated movers on the U.K. blues scene. This album is one of the best live releases of this year!

The Move: Something Else From The Move

14/7/2016

DETAIL ALBUM

Tracks:

Move Bolero
It'll Be Me
Too Much In Love
Flowers In The Rain
Fire Brigade
Stephanie Knows Who
Somethin' Else
So You Want To Be A Rock And Roll Star
The Price Of Love
Piece Of My Heart
(Your Love Keeps Lifting Me) Higher & Higher
Sunshine Help Me
So You Want To Be A Rock And Roll Star
Stephanie Knows Who
Somethin' Else
It'll Be Me
Sunshine Help Me

Platenlabel
Esoteric Recordings

Lanemnummer
ECLEC 2546

Distributie
Cherry Red Records

Website Artiest
The Move

In 1968 bracht deze Britse band uit Birmingham een live ep uit, van een concert in de beroemde Marquee Club van Londen op 27 februari 1968, en daarom prijkten er alleen maar covers op. Om even het geheugen wat op te frissen: ‘So You Want To Be A Rock ‘n’ Roll Star (The Byrds), ‘Stephanie Knows Who’ (Love), ‘Something Else’ (Eddie Cochran), ‘It’ll Be Me’ (Jerry Lee Lewis) en het prachtige ‘Sunshine Help Me’ van Spooky Tooth waren de songs die we hierop terugvonden.
Dankzij het kwaliteitslabel Esoteric Recordings krijgen we nu het zo goed als het volledige concert en als extra nummers de ep die in 1968 dus verscheen.
Met ‘Move Bolero’ wordt geopend en de klank is wonderwel nog intact gebleven. Uiteraard speelden ze die avond ook enkele van hun grote hits waaronder ‘Flowers In The Rain’ en ‘Fire Brigade’. Beluister deze een goede 50 jaar na data en je staat versteld hoe fris deze nummers nog klinken. Dat ze ondertussen het een en ander aan diggelen hadden geslagen was geen uitzondering vanavond, ze stonden er nu eenmaal voor bekend. Een ietwat psychedelische benadering van de Byrds’ ‘So You Want To Be A Rock ‘N’ Star’, ze maken er echt iets speciaal maar een prachtig nummer als ‘Sunshine Help Me’ zonder keyboards, het doet toch wel vreemd aan als je je het origineel nog herinnerd. En zeker wanneer je weet dat keyboardswizzard Gary Wright (Spooky Tooth) het nummer schreef.
Nog meer goodies vonden we terug onder de noemer: ‘Too Much In Love’ en het prachtige ‘Piece Of My Heart’ van niemand minder dan de de veel te vroeg overleden blues queen Janis Joplin.
Gezien sommige nummers niet echt geschikt waren voor de ep besloot men er ook enkele te gebruiken van hun gig in dezelfde club maar dan van het concert van 5 mei 1968. Ondertussen had Chris “Ace” Kefford” de band verlaten. Trevor Burton nam zijn plaats in.
Gensters vlogen zeker in het rond maar die waren vootal afkomstig van het garnituur dat steeds aan diggelen werd geslagen. Hoe dan ook, een concert van The Move bijwonen zorgde steeds voor gemengde gevoelens. Maar je moest wel steeds op je hoede zijn (zeker vooraan het podium) zodat je niet het slachtoffer werd van rondvliegende voorwerpen.

Alfons Maes (4½)

Anyway, attending a concert by The Move always caused mixed feelings. But you had to constantly be on guard (especially in front of the stage) so that you were not the victim of flying beaten broken objects.
Fortunately, the visitors could enjoy fully of their strong live music.

Steve Hackett: Blues With A Feeling

14/7/2016

DETAIL ALBUM

Tracks:

Born In Chicago
The Stumble
Love Of Another
Way Down South
A Blue Part Of Town
Footloose
Tombstone Roller
Blues With A Feeling
Big Dallas Sky
The 13th Floor
So Many Roads
Solid Ground

Bonus Tracks:

On Cemetery Ground
Patch Of Blue

Platenlabel
Esoteric Recordings

Labelnummer
ECLEC 2553

Distributie
Cherry Red Records

Website Artiest
Steve Hackett

In 1994/5 liet Steve Hackett, ex-Genesis en progrocker in hart en nieren, de fans met verbazing achter door de release van een ‘puur’ bluesalbum. Pro’s and cont’s, zoals altijd. Maar na al die jaren ook wat in de vergeethoek geraakt. Onterecht, want met de heruitgave van ‘Blues With A Feeling’, wordt het bewijs geleverd dat dit een tijdloos sterk album betreft.
Steve belicht in dit album een onbekende muzikale kronkel in zijn hersenen. Van kindsbeen af had hij interesse voor de blues, exciting and emotional, zoals hij het zelf noemt. Speelde naast gitaar verdomd goed de blues harp (mondharmonica in ons Vlaamse boerenland) . Maar kon dat bij Genesis niet kwijt en vandaar dat verdomhoekje.
Of je nu een bluesfan bent of niet, Steve brengt met deze heruitgave opnieuw ode aan een niche genre. Enkele covers maar vooral eigen bluescomposities sieren dit album. Als toemaatje aan dit digitally geremastered werk, volgen nog 2 schitterende bonus tracks: ‘On Cementary Road’ en ‘Patch Of Blue’.
De opener swingt al onmiddellijk met de cover ‘Born in Chicago’ van Nick Gravenites. Naargelang de cd vordert merk je ook de grote diversiteit die Steve aan de dag legt. Een solo op gitaar, even later op harmonica, maar even goed wat meer harmonische geluiden die op de achtergrond toch aan Genesis refereren (‘Blue Part Of Town’) West-Coast invloeden vind je dan weer in ‘So Many Roads’. (Zitten we in een jam-session met Mike Bloomfield? ) Hoe mooi kan een compositie zijn!!
Schitterend gitaarspel in het lijzig gezongen ‘Way Down South’. Vier minuten en nog te kort.
In ‘Tombstone Roller’ vervormt hij zijn gesproken zangstem en verbaast door ritmewisselingen en “fingerspitzen gefühl”. Titelsong ‘Blues With A Feeling’ is dan weer een eerbetoon aan Little Walter Jacobs, één der beste Chicago-blues harmonicablazer.
Zelden zo’n gevarieerd en rijkelijk bluesalbum gehoord. Blues blijft de hoofdstijl, en krijgt regelmatig een upgrade uit een ander stijlhoekje.PURE KLASSE. Subliem en niet te missen!

Marino Serdons (4½)

Line-up:

Steve Hackett (Vocals, Guitar, Harmonica)
Julian Colbeck (Keyboards)
Doug Sinclair (Bass Guitar)
Hugo Degenhardt (Drums)

Lovely to hear this album again. One of best albums of the last century, now with 2 additional songs . Re-release proves the outstanding superiority of Steve Hackett. Don’t miss this album this time!!!

V.A.: Soho Continental

14/7/2016

DETAIL ALBUM

Tracks:

The Millermen And The Raindrops: Italian Style
Peppini Di Capri: Cinquo Minuti Ancora
Bob Leaper: Sandra (Bossa Nova)
Henri Salvador: Rendezvous A Lavandou
Ted Heath: Capuccina
Johnnie Pate: Muskeeta
Charles Blackwell: Taboo
Frankie Vaughan: Kookie Little Paradise
Morgan Brothers: Milk From The Coconut
Tommy Kinsman: Madison A Saint-Tropez
Gerd Bottcher: Du Schaust Mich An
Victor Silvester: Esso Besso
Edmundo Ros: Harry Lime Cha Cha
Tony Scott: Cha Cha Pop Pop
The Swe Danes: Hot Toddy
Kessler Sisters: Teenager Blues
Connie Francis: Baby
Marino Marini: Papa Loves Mambo
George Shearing Quintet: Cubano Chant
The Modernes: Mambo Inn
Les Scarlet: Panama Cha Cha Cha
Pepe Jamarillo: Perhaps Perhaps Perhaps
Gillian Hills: Cou Couche Panier
Bob Leaper: Nicola (Bossa Nova)
Harry Robinson Crew: Mainly Spain

Platenlabel
Croydon Municipal

Labelnummer
CR9019

Distributie
Cherry Red Records

Website Artiest
Niet van toepassing

Migrerende muzikanten die op de vlucht waren voor Wereldoorlog 2 vonden vaak een onderkomen in de creatieve Londense wijk, Soho. Het barste er van de Italiaanse restaurantjes, eethuisjes en bars en was dus de uitgelezen plek om op te treden. Niet alleen probeerden deze artiesten via de muziek carrière te maken, vaak ontwikkelden zij door het veelvuldig optreden ook een eigen muzikale stijl. Het is logisch dat daar een mengelmoes van stijlen en invloeden mekaar bevruchtten. Rock & roll, mambo, samba, rhumba, cha-cha-cha, bossa nova, soft jazz en exotische ritmes maakten hiervan deel uit en zijn dan ook terug te vinden op deze compilatie. Voor sommige artiesten werd deze periode een springplank naar een indrukwekkende carrière, terwijl anderen ondanks hun talent jammer genoeg in de vergetelheid geraakten. De overvloed aan muzikaal talent maakte dat de producers een enorme keuze hadden. Dankzij het verzamelalbum ‘Soho Continental’ krijgen de afvallers nu toch nog hun verdiende aandacht. Het feit dat zij samen met hun collega’ s die wel van de muziek hun beroep konden maken hier verschijnen, geeft tevens een inkijk in de keuze die de platenfirma’s en producers destijds maakten. Bovendien brengt ‘Soho Continental’ je gedurende een uurtje terug naar de tijd die bepalend zou worden voor de amusementsmuziek.

Lambert Smits (4)

Migrant musicians who were on the run for world war two often found a home in London's Soho. The result of all the musical influences that they brought from all over the world, are well represented on this album.

Old Fire: Songs From The Haunted South

14/7/2016

DETAIL ALBUM

Tracks:

Old Fire
Along Came A Sadness
Helix
Know How
It’s Easier Now
A Stranger In The Family
Bloodchild
Faust
Shadows
A Slight Grip, A Gentle Hold
Laser Beam
The Orchids
Deadhouse Dream

Platenlabel
KSCOPE

Labelnummer
Promo-cd

Distributie
V2 Records Benelux / Bertus

Website Artiest
Old Fire

Wanneer je 10 jaren creatief werkt aan een cd dan kan je niet anders dan kwaliteit verwachten. Of het in je smaakt valt, doet er niet toe. John Mark Lapham had een idee, beet er zich in vast en het ‘spooky’ resultaat kan nu eindelijk in alle intimiteit beluisterd worden.
‘Songs From The Haunted South’ bestaat uit 13 songs, covers en originals, vertolkt door JM Lapham en niet minder dan 21 bekende (en minder beruchte) kompanen uit bands als The Earlies, The Late Cord en Shearwater (zie line-up). ‘Old Fire’ heeft het van piano, cello, gitaren en soundscapes. Ingrediënten die je ook terugvindt bij zijn vorige bands. Geen zware luide uitspattingen, wel melancholische sfeervolle bewerkingen van o.a. Psychic TV’s ‘The Orchids’ en Jason Molina’s ‘It’s Easier Now’. De cd kadert in een ambient geluid dat neigt naar rustige progrock, maar altijd met een mysterieuze onderlaag. Denk misschien aan This Mortal Coil, Brian Eno,…
Mark Lapham verkreeg de medewerking van diverse vocalisten zoals Sara Lowes (The Earlies) en van niemand minder dan Tom Rapp. ‘Shadows’ wordt in Tom’s gekende intrigerende wijze ingezongen en doet nostalgische gevoelens opflakkeren. Ook Tom’s sixties band Pearls Before Swine bediende zich van een eenvoudig klassiek instrumentarium om een doomy sfeer op te roepen. ‘Helix’ , van Shearwater, drijft op een Rhodes piano. ‘It’s Easier Now’ zweeft op een tremelo (Fender?) gitaarsound. ‘Faust’ neemt je mee naar de bottom of the well, duivels.
Het artwork spruit uit de hand van Vaughan Oliver (gelieerd aan Cocteau Twins, Pixies, Throwing Muses,…) Op de hoes geen foto van John Mark, wel van zijn bivakkerende vader. Heimwee?
Weldra verschijnt nog een vinyl-versie voor de liefhebbers. Music store Fopp (je weet wel die spotgoedkope shop in London) titelde ‘Old Fire’ als de cd van de maand. En niet onterecht!

Marino Serdons (4)

Line-up:
Mark Lapham (programmer-electronics)
Warren Defever (Guitar)
Thor Harris (Drums)
Christopher Barnes –Christian Madden(Piano)
Semay Wu (Cello)
Tom Rapp -Sara Lowes -DM Stith – Alex Maas(Vocals)
…..and many more.

Old Fire gives you a lot of beautiful quality songs in a melancholic musical environment. Not to be missed!

Mattias Roos: My Story

14/7/2016

DETAIL ALBUM

Tracks:

Masterpiece
Get Up
Dreaming
Perfect Day
For You
Always Together
Second Touch
Miracle
Pressure
Feels Like Home
My Story

Platenlabel
Eigen Beheer

Labelnummer
Zonder Nummer

Distributie
Niet Gekend

Promo-agent
Lynne Lyons – Play That Jazz

Website Artiest
Mattias Roos

Enkele maanden geleden besprak ik hier de cd ‘Only You’ van de Zweedse groep Soweco, en vond die zeer goed. Die band werd destijds medeopgericht door keyboardspeler Mattias Roos. Mattias heeft nu een solo cd uitgebracht. Zijn keyboards en songwriting overspannen verscheidene muzikale genres, maar deze keer situeren die zich ook in het smooth jazz en West Coast genre. Op de “feel good” opener ‘Masterpiece’ hoor je saxofonist Greger Hillman, gevolgd door het leuke ‘Get Up’. Iets verder staat de single ‘Dreaming’, die uiteraard zachter is en dromerig overkomt. Mooi! ‘Perfect Day’ is lekker ontspannen, en dat kan je ook zeggen van ‘For You’. ‘Always Together’ is een ballade, waarna ‘Second Touch’ het kalm aan doet. ‘Miracle’ komt zo losjes uit de pols en zo ontspannen over, gevolgd door het up-tempo ‘Pressure’. Op het vrolijke ‘Feels Like Home’ is saxman David Ehrlin te horen, waarna de titeltrack afsluit. Deze muziek zou evengoed uit het zonnige Californië kunnen komen, zo goed slaagt Mattias in zijn opzet. Excellent voor wie houdt van Brian Culbertson en Jonathan Fritzen.

Patrick Van de Wiele (4½)

This Music could as well come from sunny California. Excellent for lovers of Brian Culbertson and Jonathan Fritzen.

Lisa Downing: The Wisdom of My Shadow

14/7/2016

DETAIL ALBUM

Tracks:

Forbidden Dance
Tragic Dream
Black Wedding
Mischief
Mad World
Postludium
Cloudwalker
The Torii Gates
Harlem Nocturne
One More Day
Moonrise
Sad Lisa
The Dragon Within
Diaphanous Breeze

Platenlabel
Vision Quest Enterprises

Labelnummer
5159LD

Distributie
Niet Gekend

Website Artiest
Lisa Downing

Lisa Downing leeft haar hele leven al in de streek van Denver, Colorado, en treedt sinds 1982 naar buiten met haar pianospel. Sinds haar tweede levensjaar is ze al gefascineerd door dat instrument, en op haar tiende kochten haar ouders er één. Na haar studies in 1977 begon ze zelf pianolessen te geven, en studeerde daarna verder aan de universiteit van Denver en aan het Metropolitan State College. Ze studeerde in 1982 af met een graad in traditionele en niet-traditionele muziek, met nadruk op het keyboard. Negen jaar later kwam haar debuut-cd uit. Samen met haar echtgenoot, Pete Foster, is ze eigenares van het label Vision Quest Entertainment, wat nu tevens een talentagentschap geworden is. Ik besprak in 2010 hier 2 cd’s van haar, nl. ‘A Delicate Balance’ en ‘Christmas For Two’. Nu is haar nieuwste cd uitgekomen, die opent met ‘The Shadow Trilogy’. Die trilogie valt uiteen in ‘Forbidden Dance’, ‘Tragic Dream’ en ‘Black Wedding’. Drie originele nummers, maar daarna zijn 6 van de 10 resterende tracks ofwel covers, ofwel samenwerkingen met andere componisten. Zo wordt ‘Mad World’ van Tears For Fears gecoverd, ‘Harlem Nocturne’ ook, en ‘Sad Lisa’ van Cat Stevens ook. Daarnaast covert ze ook het klassieke stuk ‘Postludium’ van de Hongaarse componist Ernö Von Dohnányi. Het album sluit af met een bonustrack: ‘Diaphanous Breeze’ een herbewerking uit ‘A Delicate Balance’. Contemplatieve pianomuziek dus, met een tikkeltje New Age.

Patrick Van de Wiele (3½)

Contemplative solo piano Music, with a dash of New Age.

Jim Suhler & Monkey Beat: Live At The Kessler

14/7/2016

DETAIL ALBUM

Tracks:

Intro By Eric Nadel
I Declare
Across The Brazos
Doin' The Best I Can
Tijuana Bible
My Morning Prayer
Deja Blue
Texassippi
Reverie
Sunday Drunk
Devil In Me
Panther Burn
Scattergun
Po' Lightnin'
Prayin' For Rain
Restless Soul

Platenlabel
UnderworldIndieRecords

Labelnummer
UND0027

Distributie
UnderworldIndie Records

Promo-agent
Mark Pucci Promo

Website Artiest
Jim Suhler

We leerden Jim Suhler jaren geleden persoonlijk kennen in de blues club De Blauwe Wolk in Grotenberge. Helaas is deze muziektempel vergane glorie die plaats heeft moeten ruimen voor jawel, appartementen. Hoe kon je het raden… Eindelijk is er de langverwachte live registratie van Jim Suhler & The Monkey Beats. Voor enig livemateriaal moeten we eigenlijk al terug gaan naar het jaar 2008 toen er een live DVD beschikbaar was. Suhler werd geboren in Dallas, Texas en is een van de vaandeldragers van de Texaanse bluesrock. Als hij niet op tournee is met George Thorogood vind je hem wel steevast in een of andere club. Voor deze opname trokken Jim Suhler (vocals, gitaar), Cheris Alexander (bas), Shawn Phares (keyboard) en drummer Beau Chadwell naar de legendarische The Kessler Blues Club in Dallas, TX. Na een korte intro van de ‘master of ceremony’ Eric Nadel komt de band meteen onder stoom. Het album bevat vijftien tracks en komen allen uit albums die verschenen zijn na het millennium. Uit ‘Tijuana Bible’, ‘Bad Ju Ju’ en uit Jim’s soloplaat ‘Dirty Road’ zijn er telkens vier nummers weggeplukt. Verder is het smullen van twee nooit eerder uitgebrachte nummers zoals ‘Doin’ The Best I Can’ en de instrumentale ballade ‘Reverie’. De show opent met het meeslepende ‘I Declare’. Suhler’s considerabele stem krijgt meteen ondersteuning van Shawn Phared pianoschikkingen. De Zuiderse track ‘Across The Brazos’, uit het album ‘Panther Burn’, wordt hier bewilligd door opwindende accordeon arrangementen. Suhler toont zijn super slide-techniek in de rock-‘n-roll song ‘Doin’ The best I Can’. De song ‘Tijuana Bijbel’ uit het gelijknamige album, heeft dreunende baslijnen en aanwakkerende gitaarriffs. Na het instrumentale ‘My Morning Prayer’ en een simpele ‘thank you’, komt het hemels mooie ‘Deja Blue’ aangewaaid. De song is begeesterd door de strakke ritmesectie en de accordeon tune zadelt ons op met dat lekker cajun gevoel. De akoestische slide gitaar in ‘Texassippi’ geeft het opus hier een existent countrygevoel. Het hooglopende ‘Sunday Drunk’ groeit langzaam en gestaag uit tot een echte rocksong. Het nummer ‘Devil In Me’ opent met een apollinische drumsolo, die hier meteen ook de basis vormt voor Suhler’s solide slidegitaar. En de bottleneck blijft nog even disponibel in het nummer 'Panther Burn’.
De coole shuffle in ‘Scattergun’ wordt bewilligd door een fikse partij piano boogiewoogie arrangementen. Maar de funky baslijnen zorgen voor een verfrissende beat in het nummer ‘Po’ Lightnin’, dat meteen ook een eerbetoon is aan de legendarische Lightin’ Hopkin.
Van de liefdesballade ‘Prayin’ For Rain’ gaat het genadeloos naar de gitaar boogie ‘Restless Soul’. Het aanporrende slidewerk zet meteen aan tot een laatste bewegingsmove! We hebben lang gewacht op een live-album, maar het was het wachten meer dan waard!

Philip Verhaege (5)

Jim Suhler turns already for several decades into the Texas blues scene. We have been waiting long for a live album, but finally we can enjoy at home from his live performing. Great Stuf!

Harper And The Midwest Kind: Show Your Love

14/7/2016

DETAIL ALBUM

Tracks:

Hell Yeah
What’s Goin’ Down
Show Your Love
Drive Brother Drive
I Can’t Stand This
It’s All In The Game
It’s Time To Go
We Are In Control
Let’s Move
Hey What You Say
I Look At Life

Platenlabel
Blueharp Records

Labelnummer
003

Distributie
Niet Gekend

Promo-agent
Frank Roszak Promo

Website Artiest
Harper and Midwest Kind

Peter D. Harper, of kort Harper is een Australische, in het Brits Koninkrijk geboren singer/songwriter. Hij heeft een zeer aangename stem, hij speelt voornamelijk didgeridoo, en mondharmonica. Zijn mondharmocicaspel lijkt heel veel op dat van John Popper van Blues Traveler. En al zijn dat soms wat veel noten, een toeteraar is hij zeker niet! Ook zijn didgeridoospel is meesterlijk te noemen, maar om 5 van de elf songs te voorzien van dit monotone en beperkte geluid is toch net iets van het goede teveel.
Harper noemt zijn muziek worldblues. In mijn oren heeft het totaal niks met blues te maken. De enige song die een beetje bluesy overkomt is de ballad ‘I Can’t Stand This’. Over wereldmuziek wordt op zijn site ook veel gebabbeld, maar ook daar moet je serieus naar zoeken. Of zou zijn muziek ineens wereldmuziek worden door het gebruik van een didgeridoo? Wat ik hoor op dit album is veel rock en poprock met een licht rootstintje, met een beetje mondharmonica en didgeridoo. Maken die instrumenten er dan gelijk wereldmuziek van?
Harper is een uitstekende songschrijver en sommigen van zijn songs liggen ook goed in het gehoor. Het poppy ‘What’s Goin’ Down’ komt in de buurt van The Delta Saints en is ook het meest meezingbare nummer van het album. Met een goede promotie zou dit wel eens een hit kunnen worden. ‘I Look At Life’ geeft je een beetje een soundtrackgevoel, maar dat zal wel door de mondharmonica komen dat een beetje de sfeer van Ennio Morricone creëert. Deze afsluiter van de cd is in ieder geval enorm slaapverwekkend en was beter niet toegevoegd aan het geheel. Uitschieters zijn het rockende slidenummer en opener ‘Hell Yeah’ met een schitterend meerstemmig gezongen refrein en het trage en slome ‘What’s Goin’ Down’ dat een prachtige melodie heeft en heel catchy klinkt. Maar ook het akoestische ’Drive Brother Drive’ met een pakkende chorus en nogal wat percussie (Harper speelt ook djembe) voert je gelijk mee in het ironische verhaal. Het is een leuke en aanstekelijke song. Het absolute hoogtepunt is het grollende, kreunende en rockende ‘It’s All In The Game’. Het album ‘Show Your Love’ klinkt niet slecht, maar af en toer een beetje té lichtvoetig en té ondiep om indruk te maken bij het publiek dat hij tracht aan te spreken, vrees ik!

Peter Jacobs (4)

Line-up:

Peter D.Harper (zang, harmonica, didgeridoo, djembe, keyboard)
Will Rideoutt (gitaar, achtergrondzang)
James Norris (bas)
Cam Lewis (drums)

Nice album of the Australian singer/songwriter Peter D. Harper. There are some catchy songs, some light ones. There some outliers on this album, like ‘Hell Yeah’, ‘What’s Going Down’ and ‘It’s All In The Game’. It would be even better with some more rough edges.

Flame Tree: Featuring Nik Turner

14/7/2016

DETAIL ALBUM

Tracks:

Mosquitos
Past Lives
In The Distance
Liquid
Organic Truth
Tantalium
Wild Flower

Platenlabel
Purple Pyramid Records

Labelnummer
CLO 0298

Distributie
Cleopatra Records

Promo-agent
Glass Onyon

Website Artiest
Nik Turner
Dennis Rea

Nik Turner kan je gerust een bizarre duizendpoot noemen. Loslopend wild in de muziekbranche. Origineel en officieel wordt hij altijd geroemd om zijn verleden met de supergroep Hawkwind, die space-rock op ons los liet. Tijdens en nadien gaf Nik zich met sax en fluit over aan de new age rage.
Maakte enkele schitterende experimentele solo-albums (Xitintoday), en heeft zich nu laten verleiden om samen met gitarist Dennis Rea van het voormalige Earthstar een pure experimentele jazz fusion album te blazen. Flame Tree gunt je geen rust. Een rollercoaster, een regen van vrije klanken. Een uur lang word je bestookt met jazz-rock van de bovenste plank. Het slagwerk van Jack Gold-Molina rolt door je lijf en wordt de drive van de gejaagdheid. Als vervelende ‘Mosquitos’ zwermt de noise door je hoofd. Maar na verloop van tijd wen je eraan en ontdek je de structuren. Songtitels krijgen een betekenis. Dennis Rea (61) stamt uit de generatie van Klaus Schulze, Tangerine Dream, maar ook liefhebber van King Crimson en Van Der Graaf Generator. Zijn gitaar sniert doorheen de plaat als een vlijmscherp mes. De raakvlakken tussen beide heren worden stilaan duidelijker. Alsof ze uit hun comfortzone treden en een nieuwe insteek geven aan het begrip fusion-jazz, elk vanuit hun specialiteit.
Grensverleggend maar niet om elke dag de oversteek te wagen als luisteraar.

Marino Serdons (3)

Line-up:

Nik Turner (Tenor Sax, Flute)
Dennis Rea (Guitar)
Paul “PK” Kemmish (Acoustic Bass)
Jack Gold-Molina (Drums)

Be aware, this album will change your ideas about music and may confuse you!

Damian Draghici: The American Dream

14/7/2016

DETAIL ALBUM

Tracks:

Donna Lee
Ceora
Giant Steps
From Within
Spain
Modinho
You Must Believe In Spring
My Song
More Than Yesterday
See The World
Curumin
Waltz For Debbie
One Note Samba

Platenlabel
Century Jazz Records

Labelnummer
CJR 3187

Distributie
CD Baby

Promo-agent
Great Scott PR

Website Artiest
Damian Draghici

De Roemeen Damian Draghici werd geboren op 31 maart 1970 in Boekarest. Hij was senator in het Roemeens parlement. Hij ontsnapte aan het communisme met doorheen de bergen van Joegoslavië naar Griekenland te wandelen. Maar op zeventienjarige leeftijd begon zijn muzikale droom, toen hij in een nachtclub binnensloop om daar een Amerikaans jazzcombo aan het werk te zien. Hij bespeelt de panfluit, en dat in de wereld van de jazz. Op zijn album helpen jazzmuzikanten hem om de Amerikaanse droom waar te maken. Zo bewijst hij op zijn beurt eer aan de jazzgiganten die zijn artistieke expressie beïnvloed hebben. Inderdaad, 20 jaar geleden kwam hij aan in de USA, om er aan het Berklee College of Music in Boston les te volgen. "'The American Dream' has been a dream of mine for a while now," zei hij. "Here's how the story started almost 30 years ago. When I was 17 years-old during the communist times in Bucharest, Romania, I saw and heard for the first time real American jazz musicians playing live. That was the moment I fell in love with jazz and I knew that I had to go to America to learn jazz - to play and improvise bebop on my instrument - to become the Bebop Pan-piper." Het album bevat 13 bebop klassiekers, aanvangend met ‘Donna Lee’ van Charlie Parker, waarop trompettist Arturo Sandoval en pianist Russell Ferrante hem een handje toesteken. Daarna volgt Lee Morgan’s ‘Ceora’ met trompettist Chris Botti, en momenteel de single op de radio. John Coltrane’s ‘Giant Steps’ volgt met Eddie Daniels op klarinet en Stanley Clarke op bas. Iets verder staat ‘Spain’, een cover van Chick Corea, alweer met Russell Ferrante op piano, gevolgd door Antonio Carlos Jobim’s ‘Modinho’, gezongen door Luciana Souza. Op Michel Legrand, Marilyn & Alan Bergman & Jacques Denny’s ‘You Must Believe in Spring’ hoor je ook Larry Koonse op gitaar, waarna Keith Jarrett’s ‘My Song’ eraan komt. Verder ook nog Castro Neves’ ‘More Than Yesterday’, Pat Metheny’s ‘See The World’, Cesar Camargo Mariano’s ‘Curumin’ met Frank Gambale op gitaar. Afsluiten doet ie met Jobim’s ‘One Note Samba’. Inventief spel op de panfluit is het wel, maar minder mijn smaak. Voor liefhebbers van bebop.

Patrick Van de Wiele (3½)

Inventive playing on the pan flute, for lovers of bebop. 13 standards that relive the American Dream

Charlie Haley: Today

14/7/2016

DETAIL ALBUM

Tracks:

Today
Don’t Change
Follow Me
California
You Know It’s True
Amen
The Other Side

Platenlabel
Eigen Beheer

Labelnummer
Promo CD

Distributie
CD Baby

Website Artiest
Charlie Haley

De Amerikaanse artiest Charlie Haley uit Sycamore heeft 3 jaar geleden zijn debuutalbum ‘Soul Searching’ uitgebracht. Nu is de opvolger er, met voorop de single ‘Today’. Dit nummer is een mix van blues, rock en Christelijk geïnspireerde rock. Deze track werd geïnspireerd door een bijna doodservaring vorig jaar. De overige nummers zijn ook van hetzelfde kaliber. Rockende up-tempo tracks, die vlot overkomen.

Patrick Van de Wiele (3½)

A new EP with the single ‘Today’ up front. A mixture of blues, rock and Christian rock.

Bulgogi: Juan Dissed The Cyclops Baby

14/7/2016

DETAIL ALBUM

Tracks:

School
Hymn
The Drill
Rotten

Platenlabel
Eigen Beheer

Labelnummer
Promo-cd

Distributie
Niet gemeld

Promo-agent
Glass Onyon

Website Artiest
Bulgogi

Bulgogi betekent ‘vuurvlees’ in het Koreaans. Maar het is ook een vierkoppige rockband uit Ashville, North Carolina. Met ‘Juan Dissed The Cyclops Baby’ leveren ze een EP af met vier nummers vol waanzin. Als je wel open staat voor iets heel erg experimenteel dan moet je zeker eens naar Bulgogi luisteren. Elk nummer zou zo kunnen opgesplitst worden in vier tot vijf aparte nummers. Het heeft iets van een rockopera.
De EP opent met ‘School’, en je weet onmiddellijk welk (vuur)vlees je in de kuip hebt. Een mix van Ween, Gwar, Tenacious D en The Darkness, dat is wat Bulgogi ongeveer is. Raar? Inderdaad, maar toch klopt het geheel wel. ‘Hymn’ gaat op dit elan door al hoor je in het eerste deel van het nummer iets meer (death)metal en komt in deel twee zelfs wat hip hop langs. In ‘The Drill’ en ‘Rotten’ gooien ze er nog een flinke scheut Radiohead doorheen en vliegen we zo naar het einde van ‘Juan Dissed The Cyclops’.
Geen evidente schijf maar toch wel de moeite om eens te beluisteren.

Tom Coppers (3½)

Put some Gwar, Ween and Tenacious D in the mixer and you get Bulgogi. Four songs of madness, nothing more nothing less… But nice to listen to...

V.A.: 61 Classics From The Cramps Crazy Collection

14/7/2016

DETAIL ALBUM

Tracks:
Disc 1

Peanuts Wilson: Cast Iron Arm
Ray Harris: Come On Little Mama
Gene Lamarr: That Crazy Little House On The Hill
Betty McQuade: Blue Train
Sparkle Moore: Tiger
Fabian: Tiger
Grace Tennessee: Pow Wow
The Original Starfires: Fender Bender
Joe Clay: Did You Mean Jelllybean
Andre Williams: Pass The Biscuits Please
Stan Freberg: John And Marsha
Carl Perkins: Let The Jukebox Keep Playing
Homer Denison Jr.: Chickie Run
Ron Haydock: 99 Chicks
Earl Wade: I Dig Rock ‘N’ Roll
Danny Dell And The Trends: Froggy
The Dial Tones: Boss
Moses Longpiece: Slide Her Under The Door
The Phantom: Whisper Your Love
The Flamingos: Only Have Eyes For You
Jackie And The Starlites: Valarie
The Ideals: Knee Socks
Marvin And Johnny: Ding Dong Baby
Kenny Owen: I Got The Bug
Gene Summers: Taboo
Young Jessie (With The Flairs): Lonesome Desert
The Revels: Midnight Stroll
Johnny Burnette Trio: Eager Beaver Baby
Edwin Bruce: Sweet Woman
Sid King And The Five Strings: Let ‘Er Roll
Billy Ward & The Dominoes: Jennie Lee

Disc 2

The Nite Cats: Jungle
Ronnie Ray’s Playboys: The Vulture
Bob Taylor: Thunder
The Champs: Nite Owl
The Quotations: Imagination
The Fleetwoods: Unchained Melody (A Capella Version)
The Clovers: Rotten Cocksuckers Ball
The Ventures: Ya Ya Wobble
The Five Sharps: Stormy Weather
Ronnie Dawson: Action Packed
The Storey Sisters: Bad Motorcycle
Bill Carter: Baby Brother
Gene Maltais: Gang War
Andre Williams With The Five Dollars: M M M Andre Is Moving
The Imps: Uh Oh
Ronnie Isle: Wicked
The Musical Linn Twins: Indian Rock
Clyde Stacey: Hoy Hoy
Portuguese Joe: Teenage Riot
Ric Cartey: My Babe
Betty McQuade: Tongue Tied
Ersal Hickey: Hangin’ Around
John Buck: Forbidden City
Vernon Green And The Phantoms: Sweet Breeze
The 5 Jones Boys: Mr Ghost Goes To Town
Ken Nordine: Strollin’ Spooks
Bob McFadden And Dor: Noisy Village
Arthur Lyman: Taboo
Les Baxter: Lust
The Legendary Stardust Cowboy: Paralized

Platenlabel
Righteous Psalm

Labelnummer
Psalm 23.860

Distributie
Cherry Red Records

Website Artiest
Niet van toepassing

The Cramps was een Amerikaanse punkband die ook bindingen had met de psychobilly. De band, die bestond uit spilfiguren Lux Interior en echtgenote Poison Ivy, werd opgericht in 1976 en nam een eind toen Lux stierf op 4 februari 2009. Zelf speelt het duo geen enkele noot op dit dubbelalbum, maar het duo verzamelde heel wat platen, die vaak ook inspiratie leverden voor het oeuvre van The Cramps. En uit die collectie werd deze compilatie samengesteld. Op enkele bekende namen na, zoals die van Carl Perkins, Fabian en Johnny Burnette, bevatten beide cd’s min of meer obscure opnames. De hier gemaakte selectie getuigt niet steeds van goede smaak, maar dit maakt dit album net super interessant. De nummers geven een mooi beeld van de rock & roll, rockabilly, country, blues, rhythm & blues, doo-wop en instrumentale surf uit de jaren ’50, een periode die tevens een eigen muziek bezorgde aan de toenmalige tieners. Dat The Cramps echter ook een neus hadden voor niet voor de hand liggende, niet steeds van goede smaak getuigende, maar wel opvallende songs wordt hier duidelijk. Neem nu bijvoorbeeld het bluesy humoristische ‘Pass The Biscuits Please’ van Andre Williams of het kolderieke ‘John & Marsha’ van Stan Freberg of nog beter, de waanzinnige afsluiter van The Legendary Stardust Cowboy. Deze rariteiten maken samen met de meer commercieel klinkende nummers van ’61 Classics From The Cramps Crazy Collection’ een parel van een album. Dit is verplichte kost voor fans van de muziek uit de fifties.

Lambert Smits (5)

A superb compilation of rock and roll, rockabilly, country, blues, rhythm & blues, doo-wop and surf composed of the record collection of Lux and Ivy, key figures of the former punk band The Cramps.