De Franse band Lehmanns Brothers bestaat uit Alvin Amaïzo (gitaar), Pierre Sanges (bas), Jordan Soivin (trombone), Dorris Biayenda (drums), Noé Hourant (gitaar), Julien Anglade (zang & keyboard), Florent Micheau (sax) en Leo Kiefer (trompet). Ze brengen een mix van contemporary jazz, funk en Afro-beat. Voeg daarbij elementen uit hiphop, Neo Soul en house, en het plaatje is compleet. Ze werden beïnvloed door James Brown, Jamiroquai, The Roots en A Tribe Called Quest. Deze EP werd dit jaar uitgebracht, en bevat 5 tracks. Van bij de opener ‘MN’ sleurt hij je mee in een zinderende partysfeer, waarna de funk meer aan bod komt op de titeltrack. ‘I Wanna Be Your Lover’ is eerder jazzy mid-tempo, gevolgd door een instrumentale ‘Prelude’, waarna ‘The Cure’, meteen het langste nummer hier, na een trage intro, afsluit met een erg dansbare beat. Een mij onbekende band, die heel wat succes oogst tijdens hun live optredens. Voor wie houdt van cross-over. 

Patrick Van de Wiele 

​Alhoewel singer-songwriter Christina LaRocca oorspronkelijk uit New York City afkomstig is, verblijft ze sinds 2014 in LA. Christina groeide op in een Italiaans gezin vol met muzikanten en zangers. In New York City was ze actief als blues en soulzangeres, maar nu heeft ze haar muzikaal hart verpand aan het Zuidwesten van de USA. Op haar nieuw album, dat officieel pas op 12 juli as. uitkomt, slaat ze een brug tussen soul met invloeden uit alternatieve rock, Americana en zelfs reggae. Daarbij wordt ze bijgetreden door Gene Micofsky (gitaar & bas), Leanne Bowes (bas), Dylan Hayden Cooper (drums), Zak St. John (drums), Jake Pinto (piano & orgel) en Andros Rodriguez (synthesizer), plus enkele gastmuzikanten. De schijf opent met het country getinte ‘A Man Like You’, dat als single op de markt gebracht werd. Op ‘Capsized’ wordt er gescratcht, waarna ‘Home’ begint als een folk track, maar verderop een sterke beat meekrijgt. ‘Smoke Marijuana’ is een swingend reggaenummer, dat ook al op single verscheen. De titeltrack bouwt op tot een krachtige song, waarna ‘Hearts Beat Faster’ warempel de dancetoer opgaat. En powerballade ‘Breathe’ gaat over het gevecht tussen hart en brein. Verder nog twee verborgen bonustracks, nl. ‘Child of the Sun’ en het klassieke R&B nummer ‘I Am Only Human’. Christina kan zingen en op gevoelige wijze een song brengen, maar toch had ik liever wat meer soul gehoord. 

Patrick Van de Wiele (4)

​Mo’ Horizons is een duo van Dj’s uit Hannover, en hun muziek kan je best omschrijven als een mengeling van downtempo, acid jazz, nu jazz, soul, funk, dub, trip hop, bossa nova, drum ‘n’ bass enz. Dj’s Ralf Droesemeyer en Mark "Foth" Wetzler brachten een aantal 12” uit, en waren voor het eerst te horen op compilatiealbums zoals ‘Buddha Bar’. In 199 kwam hun debuut ‘Come Touch the Sun’ er, en andere albums volgden. Tot ze beslisten om hun eigen label, Agogo Records, op te richten, waarop ook deze nieuwe CD uitkwam. Hiervoor werkten ze samen met muzikanten van over de hele wereld, en diversiteit, eenheid en duurzaamheid zijn de centrale thema’s. ‘Wagabunga Dance’ is een Balkan samenwerking met Stoyan Royanov uit Bulgarije. Vervolgens komt ‘Rhythm Is a Dancer’, een cover van Snap, opgenomen in Columbia, met meer percussie. Tricky Pantrick uit Tsjechië werkte mee op hangdrum aan ‘Mo Space (Part Two)’ en ‘Hang Loose (Part Two)’. En op ‘La Vida Es Solo Hoy’ hoor je Ivan Camelo uit Colombia. De single ‘You Gotta Know It’ wordt gezongen door Noam Bar uit Israël, terwijl Mr. Morski uit Bulgarije ‘Little Mouse’ versterkt. En Nené Vasquez uit Venezuela is terug te vinden op het zonnige ‘Ella Dice’. Dezelfde Noam Bar samen met Elvis Aljus ofwel Gypsy Brown uit Australië op percussie geven ‘Gypsy Ghetto Feel’ een swingend  soul voorkomen. Als bonustrack krijg je een instrumentale remix van het reggaenummer ‘Inner Melody’ van Griekse collega Palov. Het is duidelijk dat Mo’ Horizons met deze ‘Music Sun Love’ het vuur brandend houden!

Patrick Van de Wiele (4)

​Het dertiende studioalbum van de Noorse singer-songwriter & multi-instrumentaliste Susanna Sonata is een samenwerking geworden met een kwartet van vrouwelijke muzikanten. Die band vernoemde zich naar de Illustrious Brotherhood of Our Blessed Lady, een veertiende -eeuwse broederschap, terwijl de titel van de cd verwijst naar het werk van de Nederlandse kunstenaar Jheronimus Bosch, die er lid van was. Dit is dus een album met religieuze ondertonen, die wijzen op werken van Bosch zoals “Allegorie op de gulzigheid”, “De dood van een vrek” enz. Het is echter geen soundtrack voor zijn schilderijen, maar een waarschuwing die nog steeds geldt, want de mensheid staat nog steeds voor een tweestrijd. Toch kan je dit geen muzikale parafrasering van Bosch’ werk noemen. Dat is immers veel complexer met uitbeeldingen van zondigheid en zelfs de hel. Muzikaal kan je dan weer vergelijkingen maken met het werk van Joni Mitchell, Kate Bush of meer esoterische musici zoals Laurie Anderson en zelfs Yoko Ono. Een bevreemdend album.

Patrick Van de Wiele (3½)

​Dit is het debuutalbum van een nieuwe band uit Gent rond Nele De Gussem, zangeres en gitariste bij BRNS, Maya’s Moving Castle, Future Old People Are Wizards, Inwolves. Nele verzamelde het beste van de Gentse jazz- en popscene om zich heen, en dat zijn de zingende zusters Rana en Sherien Holail Mohammed, drummer Simon Raman, bassist Nils Vermeulen en synthesizerspeler Koen Quintyn. De band kwam voor het eerst in 2017 samen en stond al in het voorprogramma van Mauro Pawlowski en op het hoofdpodium bij St. Jacobs. Ondertussen zijn de singles ‘Screens’ en ‘Lonely Giant’ al goed ontvangen, en dient de nieuwe single ‘A Cake Spell’’ zich aan, die de cd opent. Hun muziek is sterk psychedelisch, doet wat denken aan Pink Floyd, maar vermengd met indie pop en elektronica. Twee weken geleden werd een tournee afgetrapt met een try-out in de Handelsbeurs, waarna Nederland en Duitsland volgen, om te eindigen in Leuven. Ietwat bizar, getuige daarvan de hoes die een halve kiwi boven een bergtop voorstelt. De bandnaam komt van het menselijke (hUman) en de maChine. Een cyborg dus?

Patrick Van de Wiele (3½)

Op de website van de Amerikaanse singer-songwriter Scott Gilmore is geen biografie te vinden, maar ik kwam toch te weten dat hij uit LA komt. Na 3 albums komt hier nu de eerste cd die hij voor Crammed Discs opnam. Daarvoor schreef hij 9 nummers, die hij zelf produceerde, en waarvoor hij alle instrumenten zelf bespeelde, zoals drummachines, synthesizers, akoestische & elektrische gitaren, elektrische bas enz. Uit het hart van de San Fernando Valley komt een Californische sound uit de jaren ’70, waarin psychedelica, dromerige pop en geëxperimenteer samenzitten. Enkel op de afsluiter ‘Of Places Read’ hoor je zijn stem. De overige tracks zijn klanktapijten, die nogal experimenteel aandoen, en waar hier en daar de vocoder in weerklinkt. Moeilijk toegankelijk, als je het mij vraagt, wat niet weerhoudt dat andere dit zullen pruimen.

Patrick Van de Wiele (3½)

​De uit Argentinië afkomstige bassist Pablo Aslan wordt veelgevraagd voor zijn kennis van traditionele en eigentijdse tango. Zijn talenten als bassist, leraar en producer worden daarbij gewaardeerd. Momenteel maakt hij deel uit van het Glass House Orchestra, en het Astoria Tango Orchestra. Tevens speelt hij regelmatig met kleine ensembles in New York City. Deze nieuwe cd, die al dateert van vorig jaar, werd zowel in Buenos Aires als in New York opgenomen. Pablo wordt bijgestaan door Pablo Saravi op viool, Hernán Briático op viool, Adrián Felizia op viola en Gloria Pankaeva op vioolcello, evenals door 2 gastmuzikanten: de Cubaanse saxofonist/klarinettist Paquito D’Rivera, en de Uruguayaanse bandoneón meester Raúl Jaurena. U krijgt hier een nieuw arrangement te horen van Heitor Villa-Lobos’ ‘Preludio N°1’, een bewerking van Duke Ellington’s ‘Come Sunday’, de tangoklassieker ‘La cumparsita’, Roger Davidson’s ‘Tango para cuerdas’, maar ook originele composities zoals ‘Confluencias’ en ‘Reflejos’. Pablo heeft in zijn carrière al jazz, Latin Jazz, symfonische werken en kamermuziek gespeeld, evenals improvisaties, Broadway shows, en songs uit de top 40. Dit klinkt voor mij eerder als klassieke muziek, dan als tango. Een eclectisch album dat tango met bas en strijkers combineert. 

Patrick Van de Wiele (3½)

​Het duo Yagull uit New York bestaat uit componist/gitarist Sasha Markovic en componiste/pianiste Kana Kamitsubo. Dit is het tweede album van dit echtpaar, na ‘Kai’ vernoemd naar hun zoon. Ze werkten er twee jaar aan, en afgezien van één track, zijn ze de enige muzikanten hierop. Het is meteen hun meest intiem en persoonlijk project, aangezien ‘Yuna’ verwijst na het kind dat zou geweest zijn, moest Kana geen twee miskramen gehad hebben. ‘Searching for the Moon’ opent nogal delicaat, met een spel tussen piano en gitaar. Maar opmerkelijk is een cover van Black Sabbath’s ‘Sabbath Bloody Sabbath ‘, helemaal niet zoals het origineel hoor. De dromerige creaties overheersen hier, zoals ‘Muse’, ‘Mori (Forest Song)’ enz. De titeltrack werd ingezongen door Ayumi Ueda. Een album om stil van te genieten.

Patrick Van de Wiele (3½)

​Naast frontman van bands zoals The Grand, Morudes en Amgala Temple is de Noor Amund Maarud ook bedrijvig in zijn Amund Maarud Band en als soloartiest. Voor zijn drie laatste releases in rock en blues werd hij genomineerd voor de Noorse Grammy Awards. Als één van de meest prominente en energieke bluesgitaristen in zijn thuisland tijdens zijn twintig jaar durende carrière, besliste hij nu om zijn krachten te bundelen met Lucky Lips, de Europese bluesgrass band van 2017. Zijn bedoeling was om muziek te componeren met een geluid dat niet afhankelijk was van speciale effecten. Hiermee ging een droom in vervulling, die al jaren aan het rijpen was. Verschillende van de tracks werden samen geschreven met songwriter & producer Jace Everett uit Nashville. Toch meen ik op opener ‘Change Of Heart’ een bluegrass invloed te horen. Dat geldt tevens voor ‘Don't Tell Me How To Spend My Time’, waarna de titeltrack meer de blues richting uitgaat. Toch blijft het geluid van de banjo pertinent aanwezig, ook op ‘Indian Butterfly’. ‘My Guitar’ rockt meer en ‘Going Home’ is een duet met Lucky Lipszangeres Malin Pettersen. Afsluiter ‘Carry Me’ doet dan weer denken aan Ry Cooder. Aldus combineert deze cd zowel het country als het blues genre.

Patrick Van de Wiele (3½)

​De buitengewone klassieke en jazzpianist Ketil Bjornstad bracht eerder vorig jaar op ECM het bejubelde album ‘A Suite of Poems’ uit, gebaseerd op de gedichten van Lars Saabye Christensen met vocaliste Anneli Drecker. Het omzetten van poëzie en andere geschriften op muziek is een belangrijk onderdeel in de immense cataloog van muzikant, componist en auteur Bjornstad. Dat deed hij bijvoorbeeld al met interpretaties van Harry Martinsson, Knut Hamsun, John Donne en Edvard Munch. Op dit nieuwe album wordt hij bijgestaan door vocaliste Eva Bjerga Haugen, die beter bekend is als jazzzangeres en voor haar bijdragen in theaterproducties over Marlene Dietrich en Edith Piaf. Daarnaast debuteerde Eva op de leeftijd van 15 jaar als klassieke geschoolde pianiste bij het Norwegian Radio Orchestra. Dit keer werd gekozen voor teksten van auteur Kjersti Annesdatter Skomsvold. Uiteraard begrijp je van dat Noors niks. Bjornstad was al jaren op zoek naar de juiste stem om deze werken te vertolken en dat is dus nu gebeurd.

Patrick Van de Wiele (3½)

​De roman ‘2084: The End of the World’ van de Algerijn Boulaem Sansal is een tijdloos eerbetoon aan de sciencefictionklassieker ‘1984’ van George Orwell. Het gaat uiteraard over de totalitaire staat Abistan, in de nabije toekomst. De geschiedenis is uitgevaagd, en andere culturen verboden. Abi en zijn vriend Koa onderzoeken de wettigheid van de regering en de godsdienst. Zijn ontdekken massadeportatie, en restanten van democratie. Het boek vermengt aspecten van de Islam met oppresieve regimes. De Italiaan Francesco Gazzara, van wie ik recent nog de cd ‘Portrait in Acid Jazz’ besprak, brengt hiermee een conceptalbum, dat daarop gebaseerd is. Francesco verdeelde zijn cd in 4 tracks, en voegde er 3 akoestische bonustracks aan toe. Maar het is tevens een knipoog naar het album ‘1984’ van Anthony Phillips (eerste gitarist en oprichter van Genesis). Francesco gebruikte zowel digitale als analoge instrumenten, zoals synthesizers, drum box, Hammond B3 orgel, piano. Hij componeerde eerder al soundtracks voor film en Tv, en werd hier vooral beïnvloed door John Carpenter. De muziek klinkt inderdaad cinematografisch, en is daarom interessant voor de verzamelaar van soundtracks. Naast de 4 tracks, krijg je 3 akoestische pianoversies. 

Patrick Van de Wiele (3½)

​Nadat in 2012 het debuut ‘Worldstyle’ van dit duo uit Boedapest het levenslicht zag, is nu de opvolger hier. Twee jaar geleden werd al de single ‘Revolution!’ uitgebracht, en dat is wel een hele tijd geleden. Dit duo vermengt blues, dub, funk en hip-hop en op de opener ‘Brotherhood ‘ hoor je rapper KRSA. Ashley Slater zingt daarna ‘Revolution’ in, gevolgd door ‘Keep Going On’, wat mij meer aan souljazz doet denken, met vocalen van Bryant Goodman. Vervolgens komt Denise M’Baye op de proppen op het dub en reggae-achtige ‘All My Life Is in This Bag’. En ‘Come Away with Me’ wordt gezongen door Fedora, een Hongaarse zangeres van bass muziek. Verder Afro-geïnspireerde beats op ‘It Works’ met M3NSA uit Ghana, en Ashley Slater keert weer voor de blues van ‘People Kill People’. Een dub dan met ‘Pass It On’, waarop KRSA en Bogár rappen en zingen. ‘Bad Man’s Ballad’ gaat over de politiek, terwijl de ballade ‘Wings’ weerom gebracht wordt door Denise M’Baye en M3NSA. Nogmaals Ashley Slater dan op ‘Life Is Love’, waarna het jazzy ‘All Is Blues’ de laatste track is, die me doet denken aan de acid jazz van Ronnie Jordan. Een amalgaan aan muziekstijlen dus, voor wie houdt van openheid in muziek. 

Patrick Van de Wiele (4)

​Singer-songwriter, violiste en psychologe Kimia Penton werd geboren in het Midden Oosten, groeide op in Londen, en woont nu in Dallas, Texas. Op haar zevende nam ze klassieke vioollessen, en hield zowel van Westerse als Oosterse muziek. Tijdens haar tienerjaren begon ze zelf songs te schrijven en gitaar te spelen, om op die manier verschillende culturen en muziekgenres te bestuderen. Haar nieuwe EP bevat een mix van pop, jazz, en wereldmuziek. Het zijn allemaal originele tracks die ze schreef samen met gitarist & pianist Kelyn Crapp. Daarnaast kreeg ze nog steun van bassist Mike Luzecky, drummer Matt Young, en keyboardspeler Jordan Gheen. De EP opent met het folkachtige ‘Not Goodbye’, gevolgd door het jazzy ‘Show Me Love’. De titeltrack is akoestisch, waarna ‘Stepping Stones’ op piano gestoeld is. Vervolgens keert Kimia terug naar folk met ‘First and Last Time’, waarna de EP besluit met het levendige ‘Alive Again’, voor mij de beste track hier. Elke song bevat een boodschap van doorzetting, perspectief en hoop. 

Patrick Van de Wiele (3½)

​De muzikale carrière van gitarist Sterling Koch omvat meer dan 45 jaar. De afgelopen 17 jaar is hij gekend voor zijn blues gitaar, zowel op zes snaren als op lap steel gitaar. Sterling stond al in het voorprogramma van Savoy Brown, Lita Ford, Johnny Winter All Star Band, Shemekia Copeland, Rick Derringer, Matt Schofield, Steepwater Band, Poppa Chubby, Dave Keller enz. Nu is zijn 15de solorelease uitgebracht. Het is een instrumentaal album geworden, waarop hij terugkeert naar de conventionele elektrische gitaar met 6 snaren. Op de cover staat overigens een rode Telecaster. Zijn bluesy, soulvolle stijl vermengt zich met urban en hiphopritmes, zodat een mengvorm ontstaat van blues en smooth jazz. Opener ‘Easy Road’ bvb. heeft al funkinvloeden, waarna ‘Holiday’ iets meer ritme in zich draagt. ‘Unconditional’ klinkt ontspannener, en verderop drijft ‘Enough’ op een wah wah gitaar. ‘Rebel’ is een rustig nummer, terwijl ‘How to Love’ eerder neigt naar de akoestische jazz van Earl Klugh. De titeltrack sluit af op een rustig tempo. Een album dat grenzen probeert te overschrijden, mar toch gitaarfans zal aanspreken. 

Patrick Van de Wiele (4)

​Er is een Keltisch regenwoud dat leeft en ademt in Wales. In 1184 werd het land geschonken aan Cisteriaanse monniken. Deze cd vertelt het verhaal via muziek, geïnspireerd door RSPB Carngafallt, het tehuis van een complex ecosysteem, dat een deel van het regenwoud in het hart van Powys omvat. Jazzpianist en componist Gwilym Simcock, de zwarte Welshe singer-songwriter Kizzy Crawford en het orkest Sinfonia Cymru fusioneren hier jazz, klassiek en soulachtige folk. De songs verkennen de 4 seizoenen in twee talen (Engels en Welsh) en aan dit project gingen 4 jaar vooraf. Het kamerorkest Sinfonia Cymru stamt uit Cardiff en verleende er zijn medewerking aan. Het is een project dat de natuurliefhebber waarschijnlijk zal kunnen bekoren, en BBC Radio 4 zond in 2016 een documentaire erover uit. Het zal tevens volgende maand live opgevoerd worden. Ik weet niet goed hoe ik dit moet catalogeren.

Patrick Van de Wiele (3½)

​Uit de as van de punkband The Fat White Family stelde songwriter en gitarist Saul Adamczewski, samen met zijn schoolmakker Ben Romans-Hopcraft, in 2015 in The Queens Head pub in zuid Londen, een nieuwe groep samen. Saul schreef een aantal songs in die pub, en nam die later op tape op in Sean Lennon’s studio in New York. Die tape, met heel wat overdubs, werd Insecure Men’s debuutalbum. In tegenstelling echter tot die punk, brengt deze nieuwe band een mengeling van exotica, easy listening, lounge en tijdloze popmuziek. Tot Saul’s invloeden behoren immers de exotica van Arthur Lyman, de vroeg-elektronische pop van Perrey & Kingsley, de gladheid van The Carpenters, de songs van Harry Nilsson, en de sfeerschepping van David Lynch. Vooraf werden de typische eighties tracks ‘Subaru Nights’ en ‘Teenage Toy’ als single uitgebracht. ‘Mekong Glitter’ handelt over de streek waar Gary Glitter verbleef nadat hij gevangen gezeten had, en klinkt ruwer dan de vorige tracks. En ‘Heathrow’ heeft niks te maken met die luchthaven, maar klinkt eerder als een dansje op een eiland in de Stille Zuidzee. ‘The Saddest Man in Penge’ gaat dan weer over Saul’s tijd als drugsverslaafde bouwvakker in Penge, waarna Cliff Richard de inspiratiebron vormt in het zagerige ‘Cliff Has Left the Building’. ‘Whitney Houston and I’ is een song gezongen vanuit het standpunt van wijlen haar dochter Bobbi. Een debuut dus van een artiest die zich na een drugsverslaving herpakt heeft en nu gedateerde pop brengt. Voer voor “indie lovers”. 

Patrick Van de Wiele (3½)

​De erfgenamen van wijlen pianist Keith Emerson zijn blij met de re release van dit album, dat reeds lang niet meer verkrijgbaar was. Er werd daarvoor gebruikt gemaakt van de “master tapes” in Abbey Road, en het bijbehorend cd-boekje bevat tekst in Engels, Italiaans en Duits. Zijn oudste zoon Aaron zei: “Since the passing of my father, we have been inundated with requests for a reissue of the album ‘Emerson Plays Emerson’. This album was a labor of love for Dad, so we decided to go with the original artwork to stay as true to the original as possible as we understand how happy Dad was with it. I know he would be happy with this re-issue, so on behalf of myself, Jo and my boys, of Damon and his family, of my mother Elinor, and of my father’s fiancé Mari, and with thanks to Daniel Earnshaw, Martin Darvill and Stewart Young for all their hard work, we hope you enjoy it!” Toch bevat het album niet zozeer songs, maar wel thema’s, en we her bezoeken oude tracks zoals ‘Honky Tonk Train Blues’, ‘Creole Dance’ en ‘Close to Home’, allemaal terug te vinden op vroegere ELP albums. De overige tracks zijn composities die hij door de jaren heen schreef. Dit is dus geen nieuw ELP album, maar eerder een overzicht van zijn mogelijkheden. 

Patrick Van de Wiele (3½)