​Muziek houdt gelukkig geen rekening met huidskleur. Terwijl de zwarte bevolking in Amerika nog hard te lijden had onder de heersende discriminatie en streed voor gelijke rechten, vermengden zwarte artiesten hun rhythm & blues reeds met de blanke country & western. Net als volume 1, herbergt ook het tweede volume weer 28 zwarte artiesten die muzikale grenzen verlegden en genres deden samenvloeien. De legendarische Clyde McPhatter mag meteen het startsein geven met een subliem swingende rhythm & bluesversie van Hank Snow’s countrysong ‘I’m Movin’ On’. Wie helemaal in de country zat,  al zou je het misschien niet dadelijk van hem verwachten, was Ike Turner. En toch deed hij dat, en nog wel in stijl, in het instrumentale van knap gitaarwerk voorziene ‘Going Home’. Lou Rawls zou later prachtige soul opnemen. Hier hoor je hem in ‘He Holds Your Hand’. Hij nam het op in 1962 en het nummer laat op een schitterende manier horen hoe gospel en country & western naadloos in mekaar overgaan. ‘Goodnight Irene’ werd voor het eerst opgenomen door Lead Belly. Oorspronkelijk was het nummer een mix van folk en blues. Cecil Gant gaf het in 1950 een goed passende countryoutfit. ‘It Makes No Difference Now’ is een typisch weemoedig countrynummer. Jimmie Davis nam het op in 1938 en intussen werd het meermaals gecoverd door o.a. Merle Haggard. De versie van Ray Charles op deze compilatie brengt een prima in countrysfeer zittende Charles aan de oppervlakte. Diezelfde Jimmie Davis inspireerde ook Richard Berry om Davis’ countryklassieker ‘You Are My Sunshine’ met een flinke dosis rhythm & blues te injecteren. Wie ook succesvol countrysongs naar hun eigen muziekgenres transformeerden, waren Lazy Lester en Little Esther. De eerste bezorgde ‘I Hear You Knockin’’ een swampy bluessfeer, terwijl Esther Jim Reeves’ hit ‘Am I Easy To Forget’, alhoewel zij dicht bij het origineel bleef, door haar uitstraling en interpretatie het in een heus rhythm & bluesnummer veranderde. Een straf staaltje van een complete metamorfose van een nummer geeft King Curtis. Hank Williams’ ‘Your Cheatin’ Heart’ geeft hij een fantastische rhythm & blues make-over en als je goed luistert hoor je er een ‘Stand By Me’ begeleiding in. Ronduit knap! Als uitvinder van de twist, kende Hank Ballard de knepen van het vak. Dat etaleert hij hier ook in het van Buck Owens gekende ‘Excuse Me (I’ve Got A Heartache)’ dat hij ook geschikt maakt voor de ‘twistende moves’.
Het is duidelijk dat de ‘Rhythm & Western’ serie de zoveelste serie is die kwaliteit hoog in het vaandel draagt en een must have is voor de ware muziekliefhebber. Traditiegetrouw baadt deze, net als alle overige Atomicat uitgaves, ook in een schitterende hedendaagse geluidskwaliteit.
 
Lambert Smits

​De in 1925 geboren en in 2011 overleden Ferlin Husky had maar liefst 3 muzikale carrières. Een eerste als de country-pop vertolker Ferlin Husky, waar hij met ‘A Dear John Letter’ samen met Jean Shepard in de Country & Western Charts belandde. Het was niet het enige nummer waarmee Ferlin de hitparade bestormde. Ook ‘Gone’ en ‘Wings Of A Dove’ waren hiervoor de hulpmiddelen. In totaal had hij tussen 1953 en 1975 maar liefst vijftig hit noteringen. Een tweede en derde carrière had hij als de meer naar Honky Tonk neigende Terry Preston en de hillbilly minded Simon Crum. Deze overstegen echter nooit deze van Husky. Als Crum wist hij nog te scoren met ‘Cuzz You’re So Sweet’, ‘A Hillbilly’s Deck Of Cards’ en ‘Country Music Is Here To Stay’. Husky had een toch wel unieke manier om nummers te brengen. Vaak waren zijn songs, zoals ook uit deze compilatie blijkt, doorweven met parlando stukken, wat de nummers een enorme intieme en intense sfeer bezorgde. Een schitterend voorbeeld hiervan is ook het van een educatieve inborst blijk gevende ‘The Drunken Driver’. De techniek van de lyrics te declameren op de muziek brengt tevens nog andere, op dit album te horen tracks schitterend op smaak.
Via 31 tracks krijgen we een fraai beeld van de vroege opnames en dito hits van Ferlin Husky, Terry Preston en Simon Crum, drie artiesten in één en dezelfde persoon. Fans van Husky zullen ongetwijfeld te vinden zijn voor een aantal ‘hard to find songs’, die hier wel terug te vinden zijn.
 
Lambert Smits 

​Met het ooglapje voor zijn rechteroog, het gevolg van een ongeval, had Dick Curless een kenmerkende look. Zijn baritonstem was het ideale instrument om zijn cowboysongs te laten schitteren. Zijn grootste successen scoorde hij echter in het ‘truck-driven’ genre met ‘Drag Em Off The Interstate Sock It To Em J.P. Blues’, ‘Travellin’ Man’, ‘Big Wheel Cannonball, ‘Highway Man’ en ‘A Tombstone Every Mile’.  Tussen 1965 en 1973 wist Dick maar liefst 22 maal de Billboard Charts binnen te dringen. Zijn carrière als countryartiest startte hij evenwel met het zingen van zowel country als western. Songs die door zijn warme bariton een speciale touch kregen. En net deze nummers zijn op deze Jasmine verzamelaar terug te vinden. Niet zijn grote hits, maar wel nummers die de artiest in wording opnam in de late vijftiger en vroege zestiger jaren. Net als in zijn latere ‘truck-drivin’ songs’ valt ook hier Dick’s groot inlevingsvermogen in de nummers op. Geen flauwe vertolkingen, maar nummers die puurheid uitstralen.
‘Don’t Fence Me In, The Early Recordings 1956-1960’ is dan ook eerder een album voor ‘die-hard’ Curless fans. Zij kunnen hun collectie een boost geven met deze ‘early recordings’.
Dick Curless werd geboren in 1922 en overleed in 1995.
 
Lambert Smits 

​Hoogstwaarschijnlijk roept de naam Cliffie Stone niet dadelijk één of andere associatie op. En toch had deze legendarische artiest op de ‘double bass’ een niet te onderschatten invloed. Een toelichting is hier wel echt op zijn plaats. Stone was niet alleen een kei op de staande bas, ook achter de micro verdiende hij zijn sporen. Het belangrijkste misschien is nog dat hij van onschatbare waarde was voor Capitol Records, als sessiemuzikant en arrangeur. Daarenboven had hij een serieuze invloed op de country en western muziek. Een zwaargewicht was hij niet alleen muzikaal, maar ook letterlijk. Met zijn 300 pounds was Cliffie een imposante verschijning. Zijn  opnames, of het nu onder eigen naam of als backing voor anderen betreft, zijn ronduit indrukwekkend. Zeker als je weet dat hij maar liefst vijf bands leidde, een eigen platenfirma en uitgeverij opstartte en te zien was in muziek gerelateerde televisieshows. De lijst van de artiesten die beroep deden op Cliffie’s talent is bewonderenswaardig. Op deze schitterende compilatie kan je dan ook zijn samenwerking horen met Merrill Moore, Speedy West, Jeanne Gayle, Tex Ritter, Ramblin’ Jimmie Dolan, Hank Thompson, Tennessee Ernie Ford, Rob Roubian, Merle Travis, Helen O’Connell, Spike Jones, Skeets McDonald, Sheb Wooley, The Farmer Boys, Jimmy Bryant en Shug Fisher. Niet te verwonderen dat Cliffie Stone ingewijd werd in de Academy of Country Music Pioneer (1972), de Country Music DJ Hall of Fame (1979), de Western Swing Society Hall of Fame (1987), de Country Music Hall of Fame en de Hollywood Walk of Fame (beiden in 1989). Dat hij dit verdiende blijkt duidelijk uit deze, door Mark Armstrong samengestelde compilatie. De nadruk ligt op de opnames tussen 1947 en 1958. De eerste 8 tracks laten Cliffie met eigen band of solo horen. De overige tracks belichten zijn samenwerking met anderen. 30 uptempo tracks die stuk voor stuk Cliffie’s talent in de spots plaatsen. Hillbilly, countryboogie en flarden rock-‘n-roll die na die een halve eeuw later nog niets aan kracht hebben ingeboet. Opener, de klassieker ‘Blue Moon Of Kentucky’ swingt meteen dat het een lieve lust is. Maar ook van instrumentals valt er te genieten . Dat kan je op ‘Sugar Rock ‘n’ Roll’, met een knappe sax van een jammer genoeg onbekende muzikant. Zo ook in ‘The Last Round-Up’ uit 1958. Een eerste maal hoor je Stone als zanger in het in 1947 opgenomen ‘Domino’. Rhythm & blues met een ietwat jazzy inslag bezorgt Jeanne Gayle je samen met Cliffie Stone’s Music in ‘Bim Bam Baby’. Relaxed klinkt even later ‘I’ve Got Five Dollars And It’s Saturday Night’ van Tex Ritter, met Merle Travis op gitaar. Vrolijk opbeurend rockend werkt Tennessee Ernie Ford zich door ‘Love Makes The World Go Round’. Subliem is zeker ‘Frettin’ Fingers’ van Jimmy Bryant en Speedy West, een fraai staaltje van swingende razendsnelle gypsy jazz. Kortom dit album is een hoogvlieger zonder meer.
Cliffie Stone werd geboren op 1 maart 1917 en overleed op 16 januari 1998.
Bovendien krijg je van alle tracks info over opnamedata en personeelsbezetting.
Deze verzamelaar met Cliffie Stone’s werk voor Capitol is een niet te missen uitgave. Liefhebbers van de overige door Atomicat uitgebrachte hillbilly releases, weten wat hen te doen staat.
 
Lambert Smits 

Op 30 april 2020 is het 95 jaar geleden dat Johnny Horton geboren werd. Amper 35 jaar oud, overleed hij op 5 november 1960 bij een auto-ongeval. Meerdere platenlabels brengen simultaan met de 95ste verjaardag van Hortons geboorte, compilatiealbums uit, zo ook het Jasmine label. Dit is niet alleen een mooi eerbetoon, maar tevens brengen ze de veel te vroeg overleden artiest opnieuw onder de aandacht. Horton mag dan wel op jonge leeftijd overleden zijn, toch liet hij een aantal nummers na die meer dan de moeite van het beluisteren waard zijn. Voor de ‘singing fisherman’, zoals Horton omwille van zijn hobby vaak genoemd werd, begon het allemaal toen hij in contact kwam met Hank Williams. Later zou Johnny zelfs huwen met Hanks weduwe, Billie Jean. Horton was erg veelzijdig, want zijn songs kan je zowel bij rockabilly, hillbilly, honky-tonk, country en western en zelfs mainstream pop, onderbrengen. Deze genres zijn goed vertegenwoordigd in de 33 hier gebundelde nummers. De eerste vier nummers stammen uit Johnny’s periode bij Mercury, de overige tracks dateren van zijn tijd dat hij bij Columbia onderdak vond. Hits als ‘Honky-Tonk Man’, ‘I’m Ready, If You’re Willing’, ‘I’m Coming Home’, Honky Tonk Hardwood Floor’, ‘The Battle Of New Orleans’, ‘Sink The Bismark’, ‘North To Alaska’ en ‘Johnny Freedom’, aangevuld met zoveel ander fraais, tref je allemaal aan op deze verzamelaar.
Nog niet bekend met het werk van Johnny Horton? Dan is het nu daar het ideale moment voor. ‘With this album you can’t go wrong’. Een aanrader!
 
Lambert Smits 

Als één van de meest invloedrijkste muzikanten uit de 20ste eeuw, is deze fenomenale gitarist enorm bekend geworden. Zijn formidabele fingerpicking stijl, waarbij het lijkt alsof je twee gitaren hoort, is zeker een voorbeeld geweest voor veel gitaristen. Alhoewel hij heel wat countryopnames maakte, had Chet toch een voorliefde voor de jazz. Atkins werd opgenomen in de Rock & Roll Hall of Fame, de Country Music Hall of Fame, de Musicians Hall of Fame en het gitaarmerk Gretsch honoreerde hem zelfs met zijn eigen signature model. Chet behoorde ook tot The Nashville ‘A’Team, een groep studiomuzikanten die de typische Nashville sound creëerden. Met meer dan 100 albums op zijn naam in diverse muzikale genres, heeft iedere muziekliefhebber wel iets van hem in de kast staan. Nu hoeft dat niet per sé een album te zijn uit zijn solocarrière, want als studiomuzikant en producer, bezorgde hij collega’s muzikanten aantrekkelijke noteringen in de Country & Western Charts en de US Pop Charts.
Deze door Jasmine op de markt gebrachte dubbel-cd is dan ook uniek. Op het eerste schijfje krijg je een selectie uit zijn schitterende solocarrière. Opnames die Chet maakte in de periode van 1946 tot 1962. ‘Theme From The Third Man’, ‘Mr. Sandman’, ‘Tiger Rag’ en ‘Night Train’ zijn maar enkele van de 34 opgenomen pareltjes. Het tweede schijfje bundelt dan 34 songs waar Chet zijn talenten als studiomuzikant en producer ten dienste stelde van collega muzikanten. Ook hier passeren weer een aantal bekenden de revue. Artiesten als o.a. Hank Williams, The Everly Brothers, The Louvin Brothers, Webb Pierce, Elvis Presley, Janis Martin, Jim Reeves en Roy Orbison konden op zijn tussenkomst rekenen.
‘Trambone’ is een sublieme uitgave, die een zeer volledig beeld schetst van een artiest wiens gitaarspel ook vandaag nog een inspiratiebron is.
 
Lambert Smits (5)

DETAIL ALBUM

Tracks:

1. You All Come: Arlie Duff
2. A Satisfied Mind: Joe ‘Red’ Hayes
3. Why Baby Why: George Jones
4. Black Land Farmer: Frankie Miller
5. Don’t Big Shot Me: Link Davis
6. Poor Man’s Riches: Benny Barnes
7. So Tired Of Crying: Curtis Gordon
8. The Say We’re Too Young: Eddie Bond
9. All The Time: Sleepy LaBeef
10. Crazy Blues: The Big Bopper
11. My Pillow: Roger Miller
12. When Do We Go From Here: Jimmie Skinner & Connie Hall
13. Talk To Me Lonesome Heart: James O’Gwynn
14. Running Bear: Johnny Preston
15. Family Bible: Claude Gray
16. Wham Bam: Dave Edge
17. Can’t Find The Doorknob: Jimmie & Johnny
18. Hey Listen Boy Blue: Merl Lindsay
19. Shotgun House: Eddie Noack
20. Blue House Painted White: Sonny Burns
21. She Thinks I Still Care: George Jones
22. My Father’s Voice: Judy Lynn

Platenlabel
Eleven Light City

Labelnummer
ELC04

Distributie
Cherry Red Records

Website Artiest
Geen website

De naam Pappy Daily doet misschien niet bij iedereen onmiddellijk een belletje rinkelen, daarom een kennismaking met deze producer, A & R man en zakenman, die vooral bekend staat om zijn aandeel in het lanceren van de carrière van countrylegende George Jones. Harold W. Daily, beter gekend als Pappy Daily, stond echter aan de wieg van nog meer artiesten, die later massa’s platen zouden verkopen. Laten we de man voor het gemak gewoon Pappy noemen. Als kind verloor hij reeds zijn vader en toen zijn moeder een nieuwe partner leerde kennen, verhuisde het gezin naar Houston, van waaruit Pappy zijn carrière zou starten. Alhoewel hij geen enkel instrument bespeelde, en hij geen notie had van muziek, had hij oren naar een goede song. Aanvankelijk werkte hij bij de spoorwegen, maar de opkomst van de jukebox begin jaren 30, deed hem besluiten om een eigen bedrijfje op te richten, nl. South Coast Amusement Company. Onder deze naam verkocht Pappy jukeboxen, een bezigheid die hem aardig wat duiten opleverde. Jammer genoeg raakte de productie van deze afspeelapparatuur in het slop toen Amerika in WO II belandde. Tijdens de heropleving na de oorlogsperiode besloot Pappy om in plaats van jukeboxen te verkopen, zich toe te leggen op de verkoop van platen. Zijn eerste winkeltje kreeg de naam Daily’s Record Ranch. Had hij aanvankelijk weinig last van concurrentie, dan kwam daar begin jaren 50 spijtig genoeg verandering in. De platenwinkeltjes kwamen als paddenstoelen uit de grond en Pappy  wist dat hij het roer moest omgooien, wilde hij in de muziekbusiness overleven. Het gevolg was dat Pappy aan groothandelaars begon te verkopen. Ondertussen ontmoette hij Jack Starns, die een succesvolle promotor en manager was. Starns als de muziekspecialist en Pappy als de expert in distributie, een mooie samenwerking lag voor de hand. Pappy begon opnames te maken met lokaal talent die hij dan probeerde te slijten aan 4 Star Records. Wanneer die op het aanbod ingingen, zorgde Pappy ervoor dat die platen op iedere jukebox in zijn netwerk terecht kwamen, wat een grote impact had op de carrière van de artiest, maar ook op de verkoopcijfers van de plaat in kwestie. Wegens het succes besloten Pappy en Starns om een eigen label op te starten, Starday (STARns + DAilY) Records. Met ‘You All Come’ van Arlie Duff scoorde het jonge label reeds zijn eerste grote hit. Maar daarna waren er pakweg 60 floppende opnames nodig alvorens Joe ‘Red’ Hayes’ ‘A Satisfied Mind’ de volgende topper werd. Na deze hit verliet Jack Starns Starday Records. Wanneer George Jones zijn dienstplicht vervuld had kwam hij bij Starday Records terecht, en alhoewel Pappy niet dadelijk overtuigd was van zijn talent, bleef hij met de jonge Jones opnemen. Kwam daar nog bij dat Jones geen gemakkelijke jongen was. Een ongelukkige jeugd en een nogal opvliegend karakter waren hier de oorzaken van. Naast zijn muzikale mentor werd Pappy al vlug ook een vaderfiguur voor Jones. Eind 1955 had Pappy met ‘Why Baby Why’ eindelijk het lang verwachte schot in de roos met Jones. Meer dan 100.000 exemplaren werden ervan verkocht en de inmiddels legendarische countrylegende George Jones was geboren. Daarna sloot Pappy een overeenkomst met het Mercury label en kwamen artiesten als Link Davis, Benny Barnes, Sleepy LaBeef en The Big Bopper bij Pappy voor opnames. De samenwerking met Mercury werd echter door het label opgezegd en Pappy verkocht zijn aandelen in Mercury. Pappy kon het blijkbaar niet laten en richtte in 1959 D Records op. Opnieuw werd Mercury ‘compagnon de la route’ maar wel onder de voorwaarden dat zij enkel mee in zee gingen wanneer D Records bewezen had dat een opname lokaal aansloeg. Pappy had geluk want al vrij vlug overtrof ‘Chantilly Lace’ van The Big Bopper de stoutste verwachtingen. En de successen volgden mekaar op. Jimmie & Johnny scoorden met ‘Can’t Find The Doorknob’, Dave Edge boekte succes met ‘ Wham Bam’ en Merl Lindsay had een hit met ‘Hey Little Boy Blue’. Maar jammer genoeg kwam er met Eddie Noacks ‘Shotgun House’ een tweede maal een einde aan de samenwerking met Mercury. Samen met zijn ‘poulain’ George Jones maakte Pappy de overstap naar United Artist waar Pappy al vlug de verantwoordelijkheid kreeg over de country & western, met o.a. Sonny Burns en Judy Lynn.  Lang duurde dit niet want vrij vlug stapten Pappy en George over naar het label Musicor. Dit label kocht Pappy samen met Art Talmadge, die hij kende van bij Mercury en United Artists. George Jones maakte ondertussen kennis met Tammy Wynette en wou enkel nog platen opnemen samen met zijn echtgenote. Het probleem was dat Tammy onder contract lag bij Epic en Jones bij Musicor. Eén van hen moest dus van label switchen en het was Jones die van Musicor naar Epic verhuisde. Pappy trok zich hierna grotendeels terug uit de muziekbusiness en boekte enkel nog successen als muziekuitgever. In 1987 stierf Pappy.
De bovengenoemde songs, aangevuld met nog een rij anderen zijn op deze verzameling te beluisteren. Eerlijkheidshalve dient wel vermeld dat van The Big Bopper niet ‘Chantilly Lace’ maar ‘Crazy Blues’ opgenomen werd. Dat Pappy een neus had voor degelijke songs met een zekere hitwaarde blijkt overduidelijk uit deze verzamelaar. De meeste songs situeren zich in de country & western, maar artiesten als Sleepy LaBeef, The Big Bopper en Eddie Noack hadden toch meer gemeen met de opkomende rockabilly dan met country & western. ‘You All Come! – The Pappy Daily Story 1953-1962’ biedt niet enkel en alleen een degelijke inkijk in de verwezenlijkingen van Pappy Daily, maar is tevens een mooi eerbetoon aan een man, die al te vaak over het hoofd wordt gezien.

Lambert Smits (4)