Eyes of Blue: Crossroads Of Time – Remastered & Expanded Version

DETAIL ALBUM

Tracks:

1. Crossroads Of Time
   
2. Never Care
3. I'll Be Your Friend
4. 7+7 Is
5. Prodigal Son
6. Largo
7. Love Is The Law
   
8. Yesterday
9. I Wonder Why
10. World Of Emotion
11. Inspiration For A New Day

Bonus Track

1. Q III
   

Platenlabel
Esoteric Recordings

Labelnummer
ECLEC 2522

Distributie
Cherry Red Records

Website Artiest
Geen gevonden

Net zoals vele andere progressieve bands uit eind jaren zestig,  ging ook deze band gebukt onder het juk van slechte – of totaal geen-publiciteit die de platenlabels toen hanteerden. Blijkbaar hadden ze alleen maar voeling met de destijds grote namen en liet men de minder bekende bands maar al te graag op een zijpad achter.
Eyes Of Blue was een van deze vele outfits. Maar ze hadden een groot voordeel:  ze winnen in 1966 de vermaarde ‘Beat Contest’-prijs uitgeschreven voor het Britse muziekblad Melody Maker. Dat leidde tot een contract bij het progressieve sublabel Deram (Decca).
Nadat enkele singles werden uitgebracht, vertoonde producer Lou Reizner, een Amerikaan die nog school liep met Quincy Jones,  een serieuze aandacht voor hen.
Dankzij Esoteric Recordings worden hun twee albums weer onder de aandacht van het grote publiek gebracht en nu met extra tracks.
De legendarische Welsche band bestond toen uit Gary Pickford-Hopkins (vocals – zanger bij o.m. Rick Wakeman, Wild Turkey en overleden in 2013), Wyndham Reese (vocals), Phil Ryan (ex-Ancient Grease, Pete Brown, Big Sleep, keys), Ray “Taff” Williams (ex-Neutrons, Ian Gomm, Bonnie Tyler, Pete Brown, gitaar), Ritchie Francis (ex-Buzzy Linhart, Big Sleep, bas) en John Weathers (ex-Ancient Grease, Graham Bond, Big Sleep, Gentle Giant, drums). En zoals u kan lezen beschikten ze over een indrukwekkende staat van verdienste.
‘Crossroads Of Time’ was hun eerste langspeler die via Mercury in 1969 op de markt kwam.
Elf nummers vonden we op de originele langspeler en nu werd er één extra track aan toegevoegd.
Her en der duiken er oosterse tintjes op en dat geeft een extra dimensie aan sommige van hun songs. Dat deze outfit au serieux moest genomen, bewees de legendarische Quincy Jones, die samen met hen aan de soundtrack werkte van o.m. ‘The Toy Grabbers’ en ‘Connecting Rooms’ en in laatstgenoemde hadden ze zelfs nog een kleine cameorol.
Wat me meteen opviel bij ‘Love Is The Law’ is dat het nummer blijkbaar geschreven werd in de schaduw van de Animals grote hit ‘Don’t Let Me Be Misunderstood’. Luister maar eens goed en de  vraag is dan weer: wie heeft van wie gepikt?
Veel nummers zitten vol met schitterende orgelondersteuning, ‘The Prodigal Son’ en ‘Never Care’ bewijzen dat je met een orgel –Hammond of niet- een meerwaarde kunt  creëren.
Op dit debuut gingen de jongens even te leen bij de Beatles en maakten van het klassieke ‘Yesterday’ nu een echte progressieve versie. Met meer dan één stemmetje dan in het origineel maken ze er nu iets totaal nieuws van. Ook hier komt het orgel weer op het voorplan. Zalige momenten.
Het extra instrumentale nummer (de mono versie), ‘Q III’ is dan weer een zo’n nummer dat boordevol met schitterende gitaarriffs zit die in duel gaan met de prachtige tonen van het klavier.
‘Crossroads Of Time’ mogen we zonder nadenken bij de klassiekers uit de progressieve golf van eind jaren zestig, begin jaren zeventig rekenen.
Helaas, maar zij waren geen geval op zich, hadden destijds de regerende platenlabels het voor het zeggen. Promotie kwam zelden uit die hoek en de muzikanten werden gewoon aan hun lot over gelaten… ondanks het toch schitterende werk dat ze steeds wisten te leveren.

Alfons Maes (4½)

We consider 'Crossroads Of Time' as a classic album from the progressive wave of the late sixties and early seventies in Britain. That is a fact!
Unfortunately, and they were not alone, the reigning record companies didn't make a lot of promotion for young beginning bands. Promotion rarely came out of that corner and the musicians were just left on their own ... despite their strong albums ...