Van kleinschalig gebeuren naar een megaspektakel, slechts één naam Alcatraz Metal Festival |
|
|
DAY 1 - 13 augustus 2016 |
|
Vertical Divider
2 dagen, 21 metalbands en honderden ‘motherfucker’ kreten die zelfs Tarantino rode kaken zouden bezorgen, maar dat hoort er allemaal bij. Wat is Alcatraz Metal Fest groot geworden, wat is AMF groots geworden. Maar toch blijft het nog een festival waar je alles kunt zien op één hoofdpoduim, waar je de ganse line-up kunt volgen en niet bij ieder optreden vier andere groepen moet missen. Er worden ook kosten noch moeite gespaard om alles in goeie banen te leiden en dat is duidelijk merkbaar. Zowel op het terrein als in de VIP tenten wordt aan alles gedacht. De kick of is voor Thundermother. Indien het om de ‘looks’ ging, dan waren zij duidelijk gewonnen. Het is ook niet zo moeilijk voor 4 knappe meiden tegen al die lelijke metalmonsters, maar het gaat om de muziek. Ze brachten het er helemaal niet slecht van af en waren een uitstekende opwarmer voor de rest van de groepen. Vooral de nummers van ‘Road Fever’ zijn representatief voor hun ‘old school hard rock’, die verder afstapt van hun AC/DC geluid van hun eerste album. Jammer dat nog niet zoveel volk aanwezig was. De opkomst was al groter voor Metal Church. Een nieuwe CD, ‘XI’, maar vooral de terugkeer van zanger Mike Howe in hun rangen maakte dit optreden enorm interessant. De lat ligt zeer hoog op dit festival. Het bewijs is dat Metal Church zo laag op de affiche staat. Maar dat laten ze niet aan hun hart komen en ze schudden de aanwezigen dan ook wakker met nummers als ‘Fake Healer’en ‘Start The Fire’. Op speciale aanvraag van David Coverdale van Whitesnake mocht The Answer ook deel uitmaken van de line-up van AMF. Ik vond ze nogal Amerikaans klinken, maar het blijken Noord-Ieren te zijn. Hun muziek klinkt zowat tussen AC/DC en The Tragically Hip met een vleugje Guns ’N Roses. Cormac Neeson weet hoe hij een publiek kan bespelen en met nummers als ‘Under The Sky’ en ‘Thief Of Light’ hebben ze wellicht hun achterban wat uitgebreid. De wei warmt verder op en dat is niet alleen door de brandende zon, maar vooral door het topoptreden van Candlemass, één van de hoogtepunten van deze tweedaagse. Mats Léven heeft de rol van frontman uitstekend overgenomen van Messiah Marcolin. Hij is nu al vier jaar de zanger van Candlemass en ze hebben zelfs, tegen alle voornemens in, recent een EP opgenomen met hem. De Zweden hebben het ganse publiek mee en vooral ‘At The Gallow’s End’ is het doommetal nummer van de dag. De prijs voor de gekste bekken, de wildste sprongen en de bizarste houdingen gaat zonder twijfel naar Johannes Eckerström van Avatar. (ex aequo met Twisted Sister). Maar ook andere middelen worden gebruikt om het publiek te entertainen, zoals het afvuren van vergulde slingers die prachtig schitterden in de zon en als vurige linten over de reeds verbrande lichamen neerdaalden. En dan heb ik het nog niet eens over de muziek gehad. Johannes heeft een krachtige stem die zowel clean maar vooral met grunts uitstekend overkomt. Ik onthoud vooral ‘Hail The Apocalypse’, maar de nummers van de recente CD mogen er ook wezen. Triptykon heeft de pech om tussen Avatar en Anthrax, de twee meest dynamische groepen van de dag, te moeten optreden. Veel bewegen doen ze niet en ik ken hun repertoire niet, waardoor ik het optreden niet zo goed vond. Maar dat meningen verschillen bewijst dat ik van sommigen hoorde dat zij juist Tryptikon het beste van de dag vonden! Met Tom G. Warrior als zanger in hun rangen, bleken ze heel wat nummers van zijn ex-groep Celtic Frost te brengen. |
Vertical Divider
Een rare keuze als je een nieuwe groep wilt promoten. Iets te duistere muziek voor deze heldere, warme dag. Belladonna & co, beter bekend als Anthrax staan voor de tweede maal op dit festival met evenveel succes. Joey is enthousiast als altijd en krijgt de ganse meute aan het zingen. Da’s ook niet zo moeilijk met meezingers als ‘Got The Time’ (cover van Joe Jackson) en ’Madhouse’. Zelfs als je de nummers niet kent, kan je al vlug ‘Time - got the time tick-tick-tickin' in my head’ meebrullen. Als je dan ook nog een nummer speelt met als titel ‘Caught In A Mosh’, weet je al wat de reactie zal zijn. In 2008 besloot Jourgensen een punt te zetten achter Ministry en beweerde dat een reünie nooit zou gebeuren. (waar hebben we dat nog gehoord?), maar drie jaar later was die reünie er al. Er kwam zelfs een nieuw album ‘Relapse’. Het overlijden van gitarist Mike Scaccia was de aanzet voor de recentste plaat ‘From Beer To Eternity’, volgens Al nogmaals de laatste opnames van de groep maar ook die plannen zijn alweer gewijzigd. Hun industrial metal is een buitenbeentje op dit festival maar werd toch goed gesmaakt door het publiek. Ze startten met een aantal nummers uit hun laatste album maar vooral de oudere nummers van ‘Psalm 69: The Way To Succeed And The Way To Suck Eggs’ waren de hoogtepunten van een geslaagd optreden. Tijd voor wat ouderwetse hard rock met Airbourne, met deuntjes die je blijft onthouden of die je eigenlijk al kent voor je ze hoort. Deze Australische groep rond de O’Keefe broers is voornamelijk geïnspireerd door hun idolen AC/DC. Af en toe lijken de nummers zelfs heel goed op die van onze andere tegenvoeters, maar niemand heeft daar problemen mee en nog het minst het publiek. Het is al een tijdje geleden dat ik Whitesnake nog zag optreden en de laatste keer dacht ik dat de stem van David Coverdale voorgoed stukgezongen was, maar nu blijkt het tegendeel. Zijn stem is terug op het juiste peil voor deze muziek. Bijna anderhalf uur wordt er genoten van klassiekers en hits. De groep komt uit de tijd dat een bas-, drum- en gitaarsolo nog een verplichting waren, maar een groot deel van de fans van de groep komen uit hetzelfde tijdperk en hebben daar helemaal geen problemen mee. Zeker niet als je daarnaast ook nog nummers te horen krijgt als ‘Fool For Your Loving’, ‘Crying In The Rain’, ‘Is This Love’, ‘Give Me All Your Love’ en ‘Here I Go Again’. De voorziene tijdsduur zat er daarmee op, maar niemand protesteerde toen er een extra nummer gespeeld werd. Vooral als dat dan nog ‘The Still Of The Night’ is. Het concert eindigt met een stukje van ‘We Wish You Well’ met de passende actuele tekst ‘We wish you well, we wish you well, in times of trouble, may your hearts be strong’. Velen gingen naar huis na Whitesnake. Vermoeidheid? Of had Whitesnake beter laatst gespeeld? Het optreden van Within Temptation was er in ieder geval niet minder om en er bleef nog publiek genoeg om de sfeer erin te houden. De opstelling was mooi om zien, met verschillende niveau’s. De drummer en de toetsenist mochten op het hoogste niveau spelen en de gitaristen een niveau lager, maar da’s dan letterlijk bedoeld want op muziekniveau zitten ze allemaal op dezelfde hoogte. Sharon blijft de ster van de groep en staat voortdurend in de spotlight, maar da’s normaal voor een female fronted gothic band. Het strijkorkest verscheen op een video tussen de groepsleden alsof ze echt aanwezig waren. Mooie bombastisch muziek die (te) perfect gespeeld wordt met de verplichte nummers ‘Mother Earth’ en ‘Ice Queen’ op het eind. Een mooie afsluiter! Op naar dag twee! |