Van kleinschalig gebeuren naar een megaspektakel, slechts één naam Alcatraz Metal Festival |
|
|
DAY 2 - 14 augustus 2016 |
|
Vertical Divider
Ik denk dat de opkomst op dag 2 nog groter was. Misschien heeft het grote aantal trash groepen daar iets mee te maken? Ook de weergoden bleven de metalfans gunstig gezind. Zonnig, af en toe bewolkt met veel voorkomende moshpits en voldoende wind voor crowdsurfing. De security was er klaar voor. En wij ook! De grotere en vroegere opkomst zal voor een stuk aan het populaire Flotsam and Jetsam gelegen hebben. Die bliezen dan ook meteen de slapers uit de vermoeide ogen van de metalfans die er na een korte nacht alweer klaar voor waren. De eerste moshpit was een feit tijdens ‘Life Is A Mess’. Veel nummers van hun recentste titelloze album werden gespeeld, maar ook oudere nummers zoals ‘Desecrator’ en ‘Hammerhead’ waren keuzes waar het publiek het volledig mee eens was. Het tweede deel van het eerste trash drieluik was Exodus, een oude bekende van het festival. Dit is hun derde passage, maar de eerste met Steve Souza en volgens mij ook meteen de beste. De luchtbeelden op de videoschermen van de moshpit tijdens ‘Toxic Waltz’ zijn indrukwekkend en iedere groep roept dan ook weer om de grootste moshpit ooit. Ook een wall of death zien ze graag vanop het podium. Hun repertoire overkoepelt 30 jaar en ze brengen dan ook zowel ‘Bonded By Blood’ uit 1984 als ‘Blood In, Blood Out’ van 2014. DevilDriver werd opgericht door Dez Fafara, de frontman van de nu-metalband Coal Chamber. De groep werd nooit zo succesvol als Coal Chamber, maar live staan ze ook hun mannetje. Enkel ‘Daybreak’ en ‘My Nigth Sky’ zijn afkomstig van hun onlangs verschenen ‘Trust No One’, maar het inmiddels opgehitste trash publiek vind het al lang niet meer belangrijk van welk album een nummer afkomstig is, als het maar trash is! Korpiklaani betekent letterlijk de bosclan en zo zien ze er ook uit. Een vreemd allegaartje met ondermeer een boskabouter op bas, een kale accordeonist en een boom van een violist. Ze brengen een mengvorm van Finse folkmuziek (Humppa) en metal, wat door het publiek enorm geäpprecieerd wordt. En wie dacht vooraan plaats te nemen omdat het crowdsurfen en het moshpitten voorbij was, had het dus helemaal verkeerd, want men wist van geen ophouden. Ook hun songtitels mogen er wezen. ‘Pilli on Pajusta Tehty’, ‘Metsämies’ en ‘Ruumiinmultaa’. Maar vooral ‘Vodka’ blijft in je hoofd hangen. Persoonlijk vind ik Korpiklaani niet slecht maar dan slechts voor een twintigtal minuten. Ik weet niet of het de keuze van Lita Ford was of van de organisatie, maar vlak voor haar optreden ‘Balls To The Wall’ van Accept door de luidsprekers laten knallen was een schot in de roos. Haar laatste album ‘Time Capsule’ bevat een verzameling van heropgenomen nummers die al jaren in haar kast lagen. Maar die nummers laat ze hier links liggen. Ze zingt over haar verleden bij The Runaways (ooit nog op Torhout/Werchter) in ‘Living Like A Runaway’, ze speelt zelfs een nummer van The Runaways (‘Cherry Bomb’), en ze heeft het over haar come-back, ‘The Bitch Is Back’ (Elton John cover). Haar stem is niet altijd toonvast maar met haar ervaring en haar heavy metal look maakt ze veel goed. Mooi optreden maar niet de muziek waarmee AMF 2016 in mijn geheugen zal blijven hangen. Children of Bodom is een metalband uit de Finse stad Espoo. De stijl van de band valt onder het genre melodieuze deathmetal, hoewel hun muziek ook wel beïnvloed is door powermetal, symphonic metal en black metal. Zo staat het op Wikipedia. Ik was in ieder geval blij nog eens een keyboard te horen op dag 2 van dit festival en zelfs een keyboard dat af en toe de hoofdrol vervult. Hun laatste nummer ‘Downfall’ had zelfs een mooie Marillioneske intro. Nog opvallende nummers waren ‘Morrigan’ en ‘I Worship Chaos’ van hun laatste album, maar ook het twintig jaar oude ‘Lake Bodom’ heeft de tand des tijds doorstaan. Max Cavalera had deze keer zijn Soulfly meegebracht naar België. Maar hij speelt op al zijn optredens nummers van Soulfly, Sepultura, Cavalera’s Conspiracy en Nailbomb, dus het doet er eigenlijk niet zo toe. |
Vertical Divider
De fans dragen altijd de Braziliaanse kleuren en zwaaien met de Braziliaanse vlag. Toch blijven de Sepultura nummers het meest succesvol. En hij speelt er ook wel wat zoals ‘Refuse/Resist’, ‘Roots Bloody Roots’ en ‘Arise / Dead Embryonic Cells’. En dan gebruikt hij ook nog een Black Sabbath nummer ‘Iron Man’ en enkele kortere rifs van ‘The Trooper’ van Iron Maiden en zelfs een stukje ‘Master Of Puppets’. Zijn zoveelste passage in België en opnieuw niet vlekkeloos, want juist zingen is niet zijn sterkste punt en ook zijn zoon begaat een aantal fouten op de drums. Hij probeerde het nog goed te maken met een shirt van de Rode Duivels. Kreator uit Duitsland was al ooit eens hoofdact op dit festival. Samen met Sodom en Destruction vormt Kreator de Grote Drie van de Duitse trash metal. Zanger/gitarist Mille Petrozza heeft nog altijd die boze blik, maar misschien moet je ook boos kijken om dit uit je strot te krijgen. De laatste inspanning voor de trashfans. Twee rode flares kondigden het optreden aan. De lichtshow was veel verbeterd ten opzichte van hun vorige optreden toen ze alleen rode lampen meebrachten. Maar nu zat er al wat meer kleur in. En confetti!! Tot tweemaal toe vlogen de papiersnippers over de weide. Tijdens ‘From Flood Into Fire’ viel dan ook de stroom nog eens uit, maar na een korte pauze konden ze het nummer opnieuw starten. Hun recentste werk dateert van 2012, maar zelfs zonder een nieuw album, blijven de fans enthousiast. Tobias Sammet van Edguy mag deze keer optreden met zijn mega project Avantasia dat nu al 7 CD’s heeft uitgebrachten ze speelden ook nummers van alle 7 albums. Het podium werd omgebouwd tot een soort kasteel/ruïne met trappen waarlangs een ganse reeks guest zangers afdaalden. Deze reeks werd geopend door Michael Kiske (Helloween) en verdeeld over de rest van het optreden krijg je nog Eric Martin van Mr Big, Jorn Lande (Masterplan), Ronnie Atkins (Pretty Maids) en Bob Catley (Magnum) te horen. Amanda Somervilledoet de backing vocals samen met Herbie Langhans, maar ze mag ook af en toe de lead vocals overnemen. Wat een line-up, maar da’s nog niet alles, want de groep bestaat verder uit Sacha Paeth en Oliver Hartman op gitaar, Andre Neygenfind op bas, Felix Bohnke op drums en Michael ‘Miro’ Rodenberg op keyboards. Deze power/symphonic metalopera is niet onmiddellijk de muziek voor dit festival maar toch is het publiek laaiend enthousiast. Het klinkt dan ook fenomenaal en ik hoop ze ooit nog eens terug te zien, maar dan met een avondvullend programma. En dan was het de beurt aan Twisted Sister. Na een inleidende video met talloze TS logo’s en foto’s uit de oude doos was het zover. “This is our last concert in Europe, ever! And we are not The Scorpions or Kiss or Judas Priest or Ozzy Osbourne. If we say we retire, we retire!”, aldus Dee Snider hoofdzuster van de groep. Daarom noemt deze toer dan ook ’40 And Fuck It’. De groep verloor vorig jaar A.J. Pero, drummer en mede-oprichter en zijn nu op toernee met Mike Portnoy (ex-Dream Theater, Transatlantic, Flying Colors, Whinery Dogs,...), die door de groep als zesde Twisted Sister wordt aangekondigd. Twisted Sister teert al jaren op hun vroeger werk en ook deze avond passeert al hun bekend werk nog een laatste maal de revue. ‘The Price’ wordt opgedragen aan Lemmy, Dio en hun vriend Pero. Dee Snider gebruikt weer iedere vierkante centimeter van het podium en toont voor de laatste keer zijn gekke sprongen. Alle meezingers krijgen nog een laatste live versie, zoals ‘The Kids Are Back’, ‘I Am (I’m Me)’, ‘The Kids Are Back’ en natuurlijk ook ‘We're Not Gonna Take It’ en nog vele andere. Fan of geen fan, iedereen gaat naar huis met een leeg gevoel of komen ze toch ooit nog terug?? Dit kan tellen als afsluiter van een schitterend festival waar we al zeker volgend jaar weer willen bij zijn. Er bestaan nog zekerheden en Alcatraz Metal Fest is er één van! |