SUPPORT: DIABULUS IN MUSICA & CRIMSON SUN |
|
|
11 FEBRUARI 2017 |
|
Vertical Divider
Roeselare heeft de laatste tijd een ijzersterke reputatie opgebouwd als ‘place to be’ voor metalheads en dus is het niet verwonderlijk dat er op 11 februari een respectabel aantal fans opdaagt om drie ‘female fronted’ metalbands aan het werk te zien. Crimson Sun krijgt de ondankbare taak om te openen voor de toch al bekendere Diabulus in Musica en Amberian Dawn. Omdat nieuweling ‘The Spirit of Unchainable’, dat vier dagen geleden uitkwam, slechts drie singles bevat, wordt er vooral geput uit album ‘Towards the Light’ van een kleine twee jaar geleden. Songs als ‘The Storm’, ‘Memories Burning’ en ‘Awaken’ worden gedragen door een degelijke ritmesectie en erg aanwezig keyboardwerk waarvan het geluid vaak doet denken aan progrock, maar helaas staat het geluid tijdens een groot deel van het optreden verschrikkelijk slecht afgesteld. Daardoor verliezen ook de meer gitaargeoriënteerde nummers, waaronder ‘Clockwork Heart’, aan kracht en gaan de nuances verloren. Zo valt ook meteen op dat het drumwerk toch een stuk minder creatief is en minder interessante ‘fills’ en breaks bevat dan wat de volgende bands zullen laten horen. Omdat zangeres Sini Seppälä bovendien net iets te zwak klinkt en te weinig podiumuitstraling heeft om boven de haar omringende muzikanten uit te stijgen, geraken we nooit echt onder de indruk van deze Finnen. Van Diabulus in Musica verwachten we heel wat meer en gelukkig blijkt onze hoop niet voor niets te zijn. Na de intro ‘Battle of Atlantis’ van recentste album ‘Dirge for the Archons’ is het genieten geblazen. We zagen de band onlangs nog aan het werk, maar deze keer kunnen de Spanjaarden rond koppeltje Zuberoa Aznárez en Gorka Elso rekenen op een beter geluid en daardoor komt de band nog beter tot recht dan voorheen. Met het snelle ‘Earthly Illusions’ maakt de band onmiddellijk de intenties duidelijk en mag Zuberoa ook meteen laten horen dat ook haar operavocalen niets aan kracht of zuiverheid hebben ingeboet. Ook deze keer is het ontzettend meezingbare ‘Invisible’ weer een van de uitschieters, al wordt er met nummers als ‘Mechanical Ethos’ en even later ‘Ex Nihulio’ voor behoorlijk heavy werk gekozen. De alweer prachtig uitgevoerde ballad ‘A Speck in the Universe’ vormt een perfect rustpunt in het midden van de set, die met onder andere meesterwerkje ‘Ring Around Dark Fairies’ Carousel’ en ‘Sceneries of Hope’ voldoende herkenbaarheid, lekker in het gehoor liggende melodieën en afwisseling biedt. Een knap optreden. |
Vertical Divider
Waren we onder de indruk van Diabulus in Musica, Amberian Dawn weet zo mogelijk nog beter te doen. Zangeres Päivi ‘Capri’ Virkkunen laat al vanaf opener ‘Valkyries’ horen dat ze de laatste vijf jaar heeft benut om zichzelf ook iets oudere songs als ‘Valkyries’ volledig eigen te maken. Haar stem is veelzijdiger en bevat meer soul dan die van voorgangster Heidi, die soms te veel steunde op haar (nochtans goede) operavocalen. De dame begint ondertussen al wat rimpels te vertonen, maar dat kan zeker niet gezegd worden van haar loepzuivere stem. Ze staat dan ook met zichtbaar plezier op het podium, wat het duidelijkst wordt bij echte meezingers als ‘Fame & Gloria’ (geweldig refrein, toch). Een nummer als ‘Chamber of Dreadful Dreams’ krijgt live zelfs een extra dimensie die het boven studioalbum ‘Inuendo’ uit tilt. De muziek is minder complex dan die van Diabulus in Musica, maar als je melodielijnen weet te schrijven als die van ‘Magic Forest’ en het onvergetelijke refrein van ‘The Court of Mirror Hall’, maalt enkel een kniesoor daar om. Omdat Capri ook de liedjes die voor haar aantrede bij de band werden uitgebracht (zoals ‘Shallow Waters’) naar een hoger niveau weet te tillen, is het vanaf het begin tot het einde genieten geblazen – zowel van de gekke bekken die Capri voortdurend zit te trekken als van de muziek zelf. Ongelooflijk, trouwens, dat het enorm toegankelijke ‘Knock Knock Who’s There’, dat op een hoog Abbagehalte kan rekenen, geen absolute hit is in ons land. Hoe komt dat nu toch? Afwisseling is troef (het drumwerk bij de eerste maten van ‘Rise of the Evil’ had zo op een album van Dragonforce gekund), er wordt erg strak gespeeld en ook het geluid staat goed afgesteld, waardoor deze tiende verjaardag van zowel Amberian Dawn als Diabulus in Musica extra luister wordt bijgezet. Gaan we de volgende keer opnieuw kijken? Natuurlijk wel!
setlist: Diabulus in Musica
|