​16 april 2016 • Ancienne Belgique Brussel
Arno in de AB gaan bekijken is speciaal. Het is zijn “stad”. Enkele weken na de aanslagen was het duidelijk dat Arno zong voor “Brussel”. Dit was een concert om in te kaderen. Mijn collega Michel wist me te vertellen dat de sfeer te vergelijken was met het optreden van Arno en Jane Birkin, de ex van Serge Gainsbourg, zo’n 15 jaar geleden. 
De vieux motherfucker toonde aan het publiek in de AB dat hij nog scherp staat. De volle twee uur speelde hij de zaal plat. Hij droeg liedjes op aan zijn welbekende tante uit Oostende, aan zijn lesbische postbode en aan zijn meme.
Die laatste sprak hij toe met de woorden: “Méme, ik zit in den AB. Quelle bazar, samedi soir. Bruxelles, ma belle!!” 
​
Arno had heel de avond wel humor voor ons in petto, het leek alsof hij solliciteerde naar een job als stand up comedian.
Alles wat hij uit zijn botten sloeg was naar mijn gevoel gemeend. Op een bepaald moment droeg hij de song ‘Brussel’  op aan Molenbeek. Het refrein was omgevormd tot “Dancing in the streets of Molenbeek, Brussels/ where they eat sprouts, and mussels raw. Pas op ze hebben stromend water en zelfs kleuren tv. Leve Molenbeek, godverdomme!” 

Hij bracht het nummer in een mengelmoes van onze drie landstalen. Weer één van zijn geslaagde kwinkslagen. Het publiek skandeerde “Molenbeek, ole, ole”… alsof de hooligans terug in Brussel stonden. ”Kippenvel”. Ook ‘Lange Jojo est la’ passeerde de revue. Dit nummer mocht natuurlijk niet ontbreken tijdens de show. Het slotakkoord was hilarisch want met de beklijvende woorden  “Les filles du bord de mer” sneerde Arno naar de Brusselse burgemeester.
“En douceur pour notre bourgemestre Mayeur!!!”
De muzikanten begonnen rustig aan de avond, maar na ‘Ask me to dance’ sloeg de vlam in de pijp. TC matic was steeds aanwezig. De sfeer zat er goed in en de goesting werd steeds groter. ‘Je veux nager’ zette de AB in vuur en vlam.
Arno dacht tijdens zijn songs ook terug aan de jaren ‘60. Een periode waarin er nog geen sprake was van facebook en mails en waarin ze nog nooit gehoord hadden van  fucking Cola Zero. Het publiek smaakte dit en het dak ging er af. Maar Arno kreeg de AB ook muisstil met ‘Les yeux de ma mére’. Op dat ogenblik zag ik drie vrienden elkaar omhelzen en was het alsof één van de mannen juist zijn moeder had verloren. Dit pakte hen diep en op dat ogenblik was de vriendschap duidelijk zichtbaar.

Godverdomme, dit was  putain, putain  een goed concert. Zoals mijn goede vriend zei… Diene ouwe, da es ne peij!!!


Met dank aan Kevin van Ancienne Belgique