|
In de herfst van 2000 schreef ik onderstaand artikeltje voor het tijdschrift van mijn toenmalige werkgever. Maar het is nog steeds actueel, en ik heb het uitgebreid met uiteraard de nodige muziek.
De laatste jaren geraakt het gebruik om Halloween te vieren steeds meer ingeburgerd. Overal ziet u dan spoken, pompoenen, heksen, enz. Er worden zelfs Halloweenzoektochten (met de nodige griezels) en thema-attracties georganiseerd. Maar weet u waarvan deze gewoonte afstamt, en wat de oorspronkelijke betekenis ervan was? Lees verder bij het licht van uw pompoen… Onze moderne viering van Halloween is afkomstig van het oude Keltische vuurfestival “Samhain”, dat in die tijd gehouden werd om het einde van de oogststijd en het begin van de winter aan te kondigen. De overgang van zomer naar winter was toen een belangrijke seizoenswisseling, omdat het leven van de Kelten drastisch veranderde. Die tijd van het jaar werd als zeer magisch gezien omdat de sluier tussen onze wereld en die van de doden dan zeer dun was. Die nacht konden de levenden communiceren met de doden, maar ook de slechte geesten dwaalden over de Aarde. Om deze af te schrikken maakten de druïden vuren, waarin ze rituele dierenoffers brachten, en schminkten de Kelten zich. Dit religieuze festival herdacht tijdens die nacht de grote gevechten en de legenden van koningen en helden. Alle vuren in de huizen werden gedoofd, en terug ontstoken vanuit het centrale vuur van de druïden. Nadat de Romeinen elementen van deze heidense gebruiken overnamen in het Christendom, zagen in de 11de eeuw de Engelse termen het licht: “All Hallow’s Day” voor Allerheiligen, en “All Hallow E’een” voor Allerzielen. Het feest, dat een van de 3 Keltische oogstfeesten was, werd vooral in Ierland, Schotland en Wales gevierd, en emigreerde met de Ierse en Schotse kolonisten naar de nieuwe wereld in 1846. Het begon toen zijn occulte ondertoon te verliezen en werd louter een oogstfeest, en nog later het kinderfeest zoals het in de USA nu (en ook hier) gekend is. “Trick or Treat” is de slogan waarmee de kinderen van deur tot deur aanbellen, en wanneer men nalaat om hen iets te geven, mag men ludieke opmerkingen verwachten. Dit ritueel gaat terug tot de Kelten, toen de mensen van deur tot deur gingen, verkleed als feeën om traktaties te krijgen. Bij ons was dit gebruik voorheen onbekend, maar nu is het overal merkbaar, vooral in de winkels aan de decoratie en de kostuums. Songs in de spookachtige sfeer zijn er uiteraard ook. De ene al wat griezeliger dan de andere. Ze allemaal opsommen zou me veel te ver leiden. Daarom koos ik er twee uit, die in deze Halloweensfeer passen. Het origineel van de eerste track dateert al uit 1966, toen saxofonist Mike Sharpe de song ‘Spooky’ opnam. Sharpe heette eigenlijk Shapiro en schreef deze song samen met Harry Middlebrooks Jr. Dit was uiteraard een instrumentale track, die ik nu pas ontdek. Ja, want ik wou eigenlijk jullie de versie van wijlen Dusty Springfield voorstellen. Maar goed, even terug de tijd in naar het origineel. Sharpe, die geboren werd in Birmingham, Alabama, op 3/1/1940, en samen met zijn moeder, na diens echtscheiding naar Atlanta verhuisde, scoorde hiermee zijn best bekende opname. Het stond op zijn elpee ‘The Spooky Sound of Mike Sharpe’ op Liberty Records. Het jaar daarop, op 28 januari om precies te zijn, kwam het binnen in de Billboard Pop Hot 100, en de maand daarna piekte het op nr. 57. Het zou Sharpe zijn enigste single zijn die zover geraakte. Ik ben niet zeker of hij nog leeft. Vervolgens werd het gecoverd door een resem artiesten. Gitarist James Cobb en producer Buddy Buie creëerden er een voor de Amerikaanse band Classics IV, waar ze tekst aan toevoegden. Het ging destijds over een “spooky little girl”, en Dennis Yost zong het. Verschillende mensen hebben echter geclaimd dat zij de sax solo op de song gespeeld hebben. Mike Sharpe zou het gedaan hebben voor de studioversie, maar “on the road” zou English White hem vervangen hebben. De song kreeg een spookachtig fluitend soundeffect, die het meisje moest typeren. Deze gezongen versie steeg tot nr. 3 in de Billboard Hot 100 en tot nr. 46 in de UK. Andere covers, zowel gezongen als instrumentaal zijn: Andy Williams (1968), Stanley Turrentine (1968), Oliver Nelson & Steve Allen (1968), Gary Walker and The Rain (1968), Lawrence Welk (1968), The Lettermen (1968), The Fame Gang (1968), Santo & Johnny (1968), Mario Said (1968), The Howard Roberts Quartet (1968), King Curtis (1968), Percy Sledge (1968), Michele Lee (1968), The Golden Cups (1968), Chris Montez (1968), Baobás (1968), The Do-Re-Mi Children’s Chorus (1968), Billy Larkin & The Delegates (1968), Year 2000 (1969), Cal Tjader (1969), Ten Ventures (1969), Kossie Gardner (1969), The Dave Pike Set (1969), Hiroshi Suzuki & His Happy Cats (1969), Som Três (1969), Teresa (1969), The Boris Gardiner Happening (?), Martha Reeves (?), Al De Lory (1970), Atlanta Rhythm Section (1979, eigenlijk voornoemde James Cobb e.a.), Shakin’ Stevens (1979), Lydia Lunch (1980), The Nylons (1982), Vicious Pink (1985), The Jazz Butcher (1988), Mitsou (1988), Ole Friis & Daddy Drugstore (1988), Money Mark (1995), Michael Chapdelaine (1995), David Sanborn (1996), Avenue Blue feat. Jeff Golub (1996), The Feminine Complex (1997), Lisa Lauren (1998), The Countdown Singers (1998), Bill Wyman’s Rhythm Kings (1998), Element of Crime (1999), The Lounge-O-Leers (1999), Joan Osborne (1999), Toxic Audio (1999), Christy Baron (2000), Popa Chubby (2001), Irish Brothers (2001), Daniel Ash (2002), David Cassidy (2003), Tok Tok Tok (2003), Champion Sisters (2005), Megan Fanning (2005), Janice Hagan (2005), Namely Us (2006), Peter Grant (2006), Debra Farris Band (2006), Marc Antoine (2007), Bill C Ireton (2007), The Puppini Sisters (2007), Shock of Pleasure (2008), Mike Sedmak (2008), The Funky Muchachos (2008), Judy Wexler (2008), Kelli O’Hara (2008), Perry Danos (2008), Ac Rock (2009), The CalypsoNuts (2009), Chocolate Seastorm (2009), Jim Manley (2010), Jeff Cook & The Allstar Goodtime Band (2011), Le Bang Bang (2011), JazzHotel (2011), Poppy (2012), Michael Simmons (2012), Katy Setterfield (2012), Anne Farnsworth (2012), Wanda Rivera (2012), Lydia Sabosto (2012), Vintage Lounge Orchestra (2012), Skinny Girl Diet (2013), Brian Charette (2013), Yoshitaka Minami feat. Fernando Merlino Trio (2013), Pizza Delivery Boys (2015), Alice Lamb (2015), Emerson Parris (2015), Deana Martin (2016), Asleigh Murray (2017), Brian Newman (2017), Bret Shuford (2017), Ida Sand & Stockholm Underground (2018), Ligia Piro (2018), Chris Commisso (2018), Maribou State (2019), Sharon Needles (2019), Mark Fulwider (2019), Jessica Carter Altman (2020). Zonder zekerheid geef ik nog enkele coverversies mee: Velvet Monkeys, R.E.M., Kid Montana, The Golden Cups, Phish, AP Mike en The Conti Bros. In het Fins werd het in 1970 gezongen als ‘Hamppu-aave’ door Lea Laven, en in 1984 als ‘Outo tapa’ door Pave Maijanen. De Canadese rocker Michel Pagliaro zou het in het Frans vertaald hebben. Het werd ook gesampled door Bloodhound Gang in 1996, op hun track ‘Why’s Everybody Always Pickin’ on Me?’, ook door Barry Adamson in 1997 op ‘Something Wicked This Way Comes’, voor de soundtrack van ‘Lost Highway’, evenals door Naomi Campbell in 1994 op ‘Looks Swank (Spooky)’. Mijn favoriete versie is echter die van Dusty Springfield uit 1970. Voor haar werd het geslacht echter omgekeerd en zij zingt echter over een wispelturige, onbetrouwbare, flirterige man. Ik citeer: ”Love’s kind of crazy with a spooky little boy like you”. Hij zou constant naar andere vrouwen kijken. Maar Dusty op haar beurt geeft geen direct antwoord wanneer hij haar uitvraagt. En er zou zelfs een vers uit de tekst weggelaten zijn, die gaat als volgt: “Just like a ghost, you’ve been a-hauntin’ my dreams. So I’ll propose… on Halloween.” Maar Dusty, die lesbisch was, had eigenlijk liever het op “girl” behouden. Dusty gaf het echter een “blue eyed soul” sfeertje. Het werd later opgepikt door producer Guy Ritchie voor zijn film ‘Lock, Stock and Two Smoking Barrels’, en is ook te horen op de soundtrack van Tarantino’s ‘Pulp Fiction uit 1994. Ook Imogen Heap zong het in 2005 in voor de prent ‘Just Like Heaven’. Het werd in 1970 op single uitgebracht als de ommezijde van ‘How Can I Be Sure’, maar was echter op geen elpee terug te vinden, maar op de heruitgave op cd in 2001 van het album ‘Dusty…Definitely’ kreeg het een plekje als bonustrack. Dusty overleed op 2 maart 1999, nadat ze aan borstkanker leed. Dusty’s versie werd ook gesampled door Sonny Fodera in 2011 op ‘Spooky’, door Kara Marni in 2018 op ‘Curve’ en door Jamie Trench in 2013 op ‘Locks, Frocks & 2 Floating Sparrows’. Tekst: In the cool of the evening When everything is getting kind of groovy You call me up and ask me Would I like to go with you and see a movie? First I say no, I've got some plans for tonight And then I stop and say all right Love is kind of crazy with a spooky little boy like you You always keep me guessing I never seem to know what you are thinking And if a girl looks at you It's for sure your little eye will be a-winking I get confused, I never know where I stand And then you smile and hold my hand Love is kind of crazy with a spooky little boy like you Spooky If you decide some day to stop this little game that you are a-playing I'm gonna tell you all the things my heart's been a-dying to be saying Just like a ghost you've been a-haunting my dreams But now I know you're not what you seem Love is kind of crazy with a spooky little boy like you Spooky Ahh, ahh, spooky, mmm, spooky, ahh, ahh, ahh, spooky, ooh, spooky Ahh, aah, aah, spooky |
Patrick Van de Wiele © 2020 for Keys and Chords