REEDS 28 JAAR LANG ZIELSVERWANTEN... |
|
|
11 OKTOBER 2016 |
|
Vertical Divider
Nee, Pink Floyd treedt al lang niet meer op, maar voor degenen die een van de bekendste psychedelische/progressieve rockbands aller tijden nog nooit hebben gezien, is er gelukkig een alternatief: de Australian Pink Floyd Show, in sommige delen van de wereld beter bekend als Aussie Floyd. Wie David Gilmour en de zijnen nog aan het werk zag, beseft het misschien niet, maar hun Australische geestverwanten zijn zelf ook al 28 jaar bezig en in die tijd hebben ze het spelen van Pink Floydsongs duidelijk geperfectioneerd. Alles begint al met de podiumaankleding, van de cirkel waar beelden op getoond worden met daarrond ‘intelligente lichten’ tot de groene stralen die tot ver in het Cirque Royal geprojecteerd worden en de opblaaspop van de leraar uit de videoclip van ‘The Wall’. Het is er allemaal, maar jammer lijkt ook de podiumprestatie heel erg op die van Pink Floyd: statisch, zonder veel beweging en – buiten twee korte toespraakjes – zonder veel contact met het publiek. Of het echt nodig is om zover te gaan in het nabootsen van een band, durven we te betwijfelen, maar feit is dat de nummers zelf haast perfect worden nagespeeld. Hoewel de oorspronkelijke Pink Floyd gewoonlijk met slechts 4 leden op het podium stond, kiest Aussie Floyd ervoor om met 10 artiesten de uitgebreidere podiumbezettingen van hun Grote Voorbeelden na te bootsen. Steve Mac en David Domminney Fowler weten donders goed hoe ze net als David Gilmour moeten klinken en zanger Chris Banres komt geregeld naar voren om sommige nummers voor zijn rekening te nemen. Keyboarspeler Jason Sawford is de enige die enkele zinnetjes naar het publiek toe richt, terwijl Paul Bonney het uitstekend doet, maar hier en daar toch een steekje laat vallen en vooral bij de vele lomere liedjes niet exact op de juiste tijd drumt. Er wordt afgetrapt met ‘Shine On You Crazy Diamond (Parts I-V)’, dat de band indertijd schreef over (de psychotische stoornissen van) ex-lid Syd Barrett, die in 2006 overleed, mogelijk als gevolg van overmatig lsd-gebruik. |
Vertical Divider
Op de achtergrond krijgen we beelden van Syd Barrett te zien, waarna het wachten is tot er beeldmateriaal van Australië en Australische muzikanten wordt getoond (waarbij AC/DC als enige een terecht luid applaus krijgt) voor we iets zien dat Pink Floyd zelf nooit zou getoond hebben. Doorheen de set luistert het publiek respectvol naar songs als ‘Time’, ‘Wish You Were Here’ en het verrassend met applaus begeleide ‘Us and Them’. Het duurt dan ook voorspelbaar tot het twaalfde nummer op de setlist, megahit ‘Another Brick in the Wall Part 2’, voor het gejuich écht losbarst. Het is altijd het enigma geweest van Pink Floyd: de meer dynamische nummers, zoals het als toegift gespeelde, agressievere ‘Run Like Hell’, zijn – buiten het afsluitende ‘Comfortably Numb’ – overduidelijk de publieksfavorieten, maar bijna alle andere liedjes zijn eerder gezapig en worden vooral gekenmerkt door – bijwijlen ijzersterke – solo’s. Die komen overigens niet alleen van beide gitaristen, maar ook van de meesterlijke saxofoonspeler Mike Kidson. Het klinkt allemaal gepast dromerig en muzikaal knap, al blijft iedereen zitten tot de band zelf iedereen aanmoedigt om te gaan staan voor het bisnummer. De enige echte valse noot tijdens het optreden komt helaas van het publiek. Terwijl de drie achtergrondzangeressen – laat de identieke bewegingen die jullie tijdens élke song herhalen de volgende keer maar achterwege, dames – elk de aanzienlijke eigen vocale capaciteiten mogen etaleren, roept een van de toeschouwers in het Frans dat hij echte Pink Floyd wil zien. Flauw, want het is ook wel eens leuk om iemand te horen zingen die meer dan een octaaf bereik gebruikt. Het is een kleine smet om een verder oerdegelijke show die het oorspronkelijke geluid zo dicht benadert dat je er onvermijdelijk stil van wordt. |