Day 1 • 19 juni 2015 • CC Leopoldsburg

Wanneer onze vriend Gery Vanrompaey ieder jaar zijn handen uit zijn zakken haalt en ons voor twee dagen weer meetroont naar de gouden jaren zestig en begin jaren zeventig, daar zijn we zeker niet rouwig om. Integendeel, er moesten meer van dit soort mensen zijn die de kern van de oorsprong van de populaire muziek –zowel in groot-Brittannië als in de USA-levendig weet te houden door de originele vertolkers een plaats op een podium te geven.

Net als ieder jaar, en hopelijk mag dit nog enkele decennia blijven doorgaan, werd het cultureel centrum van Leopoldsburg weer het decor van een Memory Trip die velen onder ons persoonlijk hebben meegemaakt.

Meteen nog even vertellen dat de Britse band Vanity Fare weer het huisorkest van vanavond was. Kennelijk, en ik herhaal mijn woorden van vorig jaar, is dit bij mijn weten nog steeds een van de meest onderschatte bands die de dag van vandaag nog toeren en hun live-performanties liegen er niet om. Sterke muzikanten. Vanity Fare bestaat nog steeds uit: Eddy Wheeler (vocals, gitaar), Mark Ellen (drums)
Bernie Hagley (bass, vocals) en
Steve Oakman (vocals, keys). Steve in de zoon van Pete Oakman van The Swinging Blue Jeans.

Voordat de Britse Union Gap mocht laten horen wat ze in hun mars hadden, bracht Alan Lovell (Swinging Blue Jeans) weer enkele instrumentale droomnummers uit het repertoire van de Shadows met als apotheose ‘Atlantis’. Toch een sterk gitarist en… lolbroek zoals altijd.

Als officiële aftrap kreeg de Engelse coverband The Union Gap UK de eer en een potpouri van overbekende jukebox songs klonken uit de luidsprekers. De line-up van deze Britse versie is Mike Ellis (keys), Paul Grogan (drums), Tom Harding (gitaar, vocals) Simon Paul (bass, vocals) en een eerste uurtje Golden Oldies vertaalde zich in o.m. Love Affair’s ‘Everlasting Love’, ‘Woman Woman’ van de Amerikaanse Union Gap, ‘Sugar Baby Love’ The Rubettes en ‘Kissin' In the Back Row Of The Movies’ dat we nog kennen van The Drifters. Niet meteen de meest leuke versies die we verwacht hadden maar als opwarmer waren we reeds tevreden. Zij namen reeds een grote hap uit de taart die we vanavond te verteren kregen.

De volgende op de affiche, en laat ons maar even zeggen pauzemuziek, kregen Pete Oakman en Alan Lovell weer de kans om het publiek even bezig te houden, of zeg maar ‘entertainen’ totdat alles in gereedheid was gebracht voor Vanity Fare. Ze deden dat met o.m. John Marascalco’s ‘Good Golly Miss Molly’, het van Jerry Lee Lewis geleende ‘High School Confidential’, het nummer dat Pete Oakman voor Joe Brown (vader van Sam) een 53-jaar terug geschreven heeft ‘A Picture Of You’ en afsluiten deden ze met de SBJ’s hit ‘Hippy Hippy Shake’ waarbij het publiek massaal uit de zetels veerde.

Net als vorig jaar was Vanity Fare weer het huisorkest van dienst en ook nu weer met de nodige bravoure. Vooraleer ze de drie soloperformers van de nodige muzikale ruggensteun gingen voorzien kregen ze ook nog serieus wat tijd om wat meezingers op ons los te laten.
Songs die ons hart weer even sneller lieten bonzen waren ‘Surf City’ van Jan & Dean, een liedje van hun nieuwste cd ‘West Coast USA, ‘Early In The Morning’, de a-capella versie van Billy Joel’s ‘For The Longest Time’. Ode werd gebracht aan de Stones met ‘The Last Time’, er volgde nog het prachtige Vanity Fare nummer ‘Better By Far’ en hun eerste bijdrage rondden ze af met hun grootste hit van weleer ‘Hitchin’ A Ride’. Toen Bernie de fluitintroductie van dit nummer probeerde te spelen was er net als vorig jaar ‘geknoeid’ met zijn instrument. Er bleek over een luchtgaatje een stukje kleefband te zitten en vorig jaar kreeg de arme sukkel nog wat vieze mosterd in zijn mond. Moeten we ver zoeken wie de dader is, neen, ik dacht van niet. Vanity Fare, en in het bijzonder Eddy Wheeler, liet duidelijk merken dat ze rasmuzikanten zijn en dat zouden we de rest van de vanond nogmaals aan de lijve ondervinden.

De eerste soloperformer was niemand minder dan toch wel een van de beste R&B zangers van Groot-Brittannië, Chris Farlowe. Menig muziekliefhebber kent hem natuurlijk nog vanuit de tijd dat hij met zijn Thunderbirds overal optrad maar de jazzrockliefhebbers kennen Chris ook van bij Colosseum (1970).
In 1968 zorgde Farlowe, samen met Alexis Korner én Steve Marriott van The Small Faces voor de allereerste Belgische jamsessie. Dit vond plaats op het festival der festivals Jazz Bilzen. Onvergetelijke momenten.

Van deze brave borst, en nog steeds goed bij stem, kregen een set waarin we o.m. sterke versies van ‘Unchain My Heart’ (Joe Cocker), ‘Handbags & Gladrags’ (Mike D’Abo), ‘All Or Nothing’ (Small Faces) mochten beluisteren. Chris verrastte ons ook met een meer intimistische nieuwe song ‘I Don’t Want To Love You Anymore’. Van talent gesproken. Uiteraard mochten zijn interpretaties van de bluesklassieker ‘Stormy Monday Blues’ en de Wilson Pickett hit ‘In The Midnight Hour’ niet op zijn setlist ontbreken.


Na de pauze, en zoals Gery het steeds mooi uitdrukt, was het tijd ‘Voor de Amerikanen’.
Maar eerst had hij een mededeling over een zangeres die er vanavond bij was maar niet officieel op het programma stond omdat haar toestand het niet meer toelaat. Na tweemaal op een miraculeuze wijze te zijn hersteld van een hersenbloeding is het voor de Schotse Sally Carr (Middle Of The Road) nu finaal afgelopen. Gery had haar vandaag uitgenodigd om gedag te komen zeggen tegen het trouwe publiek en ze heeft toch nog de moeite gedaan om enkele lijntjes uit een van hun songs te zingen. Ze kan terugblikken op een succesvolle carriére.
En dat Gery vanavond in de schijnwerpers stond als ‘zanger, dat had hij te danken aan de grappenmaker van dienst Alan Lovell. Hij kreeg hem zover om uit The Beatles klassieker ‘Yesterday’ enkele woorden uit te ‘proesten’. Maar daar bleef het dan ook bij, toch leuk geprobeerd…


Voor Brian Hyland, shame on you, was het de eerste keer dat hij op Belgische bodem stond en dat beviel hem wel. Hyland, die destijds overbekend geraakt met hits als ‘Gypsy Woman’, een cover van The Impressions, en met ‘Ginny Come Lately’ (The Four Voices) huldigde hij ook nog even de Nederlandse zanger Albert West, die helaas een tweetal weken geleden overleed. West had met dit nummer een grote hit in 1973. ‘Itsy Bitsy Teenie Weenie Yellow Polka Dot Bikini’ was dan weer voor Hyland een van zijn grote kaskrakers en vanavond werden deze knallers nog eens van onder het stof gehaald. Hulde ook voor de Britse supergroep Procol Harum. Toen Brian hun nummer ‘A Whiter Shade Of Pale’ voor het eerst hoorde reed hij over Sunset Boulevard (Los Angeles) met de auto maar hij was zo onder indruk van dit nummer dat hij zijn auto aan de kant parkeerde zodat hij tenvolle van dit nog steeds prachtige nummer kon genieten. Vanavond mochten wij dit –nog eens- doen en als extra kregen we een korte doch krachtige mondharmonica solo. Helaas geen extra’s van hem.

De laatste die vanond op de bühne stond was Chris Montez (echte naam: Ezekiel Christopher Montanez). Met zo’n naam breek je niet door en het waren zijn producers die hem de naam Chris Montez gaven. Hijzelf vond dat maar niets totdat hij dit aan zijn moeder vertelde waarop die repliceerde: “Dat is toch een mooie naam…”. En zo gaat hij nu door het leven als Chris Montez.
Laat hem niet herinneren aan de dag dat John Lennon backstage een glas bier over zijn hoofd kieperde… Laat hem eerst zijn programma afwerken.
Dat Montez een diehardfan van Ritchie Valens was is geen verborgen geheim en vanavond dus een eerbetoon aan deze man met ‘Oh Donna’ en ‘La Bamba’. Van Fleetwood Mac kregen we maar een flauw afkooksel van ‘Black Magic Woman’ en ode aan de ook pas overleden BB King bracht hij met ‘Everyday I Have The Blues’. Uiteraard kregen we toch ietwat sterkere versies van zijn twee grote hits ‘The More I See You’ (geschreven Harry Warren/Mack Gordon) en natuurlijk ‘Let’s Dance’ (Jim Lee). En met deze song kwam Montez de zaal in en nodigde enkele dames uit ten dans.

Het was reeds een stuk in de nacht, dus tijd om huiswaarts te keren. Het eerste feestje zat er weer op. Morgen komen er weer enkele speciale namen het cc in vuur en vlam zetten: met o.m. Brian Poole (van Brian Poole & The Tremeloes), Len ‘Chip’ Hawkes (The Tremeloes), Dave Berry e.v.a.


Afspraak dus op 20 juni 2015 voor dag 2 van dit fantastische Sixties festijn.