29 januari 2016 • C.C. Palethe, Overpelt
|
|
Normaal zou Roy Orbison dit jaar zijn 80ste verjaardag vieren. Het lot besliste er echter anders over. Op 6 december 1988 overleed de toen 52 jarige Roy plots, tijdens een bezoek aan zijn moeder aan een hartaanval. Zijn formidabele, ietwat melancholische stem en de resem hits die de man aan elkaar reeg, maakten deel uit van de soundtrack van de toenmalige tieners en twens, zoals men de opgroeiende volwassenen toen noemden. |
|
Helaas overleed Roy veel te vroeg. Gelukkig wordt de nagedachtenis aan zijn muziek door fanatieke liefhebbers in leven gehouden. Er zijn meerdere imitators die Roy proberen gestalte te geven, maar er is er maar één die door de familie Orbison geautoriseerd werd en dat is de Brit Barry Steele. Steele, die ondertussen ’s werelds meest begeerde Orbison imitator is. Waarom de familie Orbison aan Barry toestemming gaf om Roy te eren, werd al vlug duidelijk.
Barry lijkt zelfs ietwat op Orbison, hij praat en beweegt als Roy, maar bovenal als hij zingt, klinkt hij als Roy. De zo herkenbare melancholische stem van de Texaan, weet Steele feilloos te imiteren. Bovendien heeft Steele zich omringt met fantastische muzikanten, zodat de songs en de magie van The Big ‘O’ als een wolkenkrabber overeind staan. In het eerste deel van de show, trad Barry aan als de Orbison uit de sixties. Haren achterover gekamd, zwarte broek, wit jasje, zwarte boots en natuurlijk de onafscheidelijke zonnebril. Opener was het destijds door Roy in de Sun studio van Sam Phillips opgenomen ‘Ooby Dooby’. En dan volgde de ene hit na de andere. ‘Candy Man’, het aan Roy’s eerste vrouw opgedragen ‘Claudette’, het enkel met piano begeleidde ‘Walk On’, ‘Running Scared’, ‘It’s Over’ en ‘Blue Angel’. Als intermezzo mocht Paul Molloy met ‘Little Sister’, ‘Baby I Don’t Care’, ‘Devil In Disguise’ en ‘Viva Las Vegas’, de jonge Elvis doen herleven. Toetsenist in Barry’s band, Boogie Williams ontpopte zich dan weer als Jerry Lee Lewis, met ‘High School Confidential’ en ‘Blue Suede Shoes’. Muzikaal was Williams perfect, alleen ontbraken het pianospelen met de hielen en de wilde bewegingen die optredens van de jonge Jerry Lee visueel aantrekkelijk maakten. Dit deed echter geen afbreuk aan Boogie’s muzikale prestaties. Na een pauze van een kwartiertje, waarin Barry transformeerde in de Roy van de eighties, kon het feest herbeginnen |
Barry wist op een aardige manier de superbekende Orbisonsongs te koppelen aan enkele nummers die niet zo gekend zijn bij het grote publiek. ‘Only The Lonely’, ‘Blue Bayou’, ‘California Blue’, ‘In Dreams’ uit de film ‘Blue Velvet’ en ‘Mean Woman Blues’ gingen hand in hand met het minder bekende ‘I Drove All Night’ en het door Sammy King gepende en door Roy in 1969 opgenomen ‘Penny Arcade’.
In de jaren ’80 zat de carrière van Orbison een beetje in het slop. Totdat George Harrison, Jeff Lynne, Tom Petty en Bob Dylan hem inlijfde bij hun superband The Traveling Wilburys. Eén van de bekendste nummers van de Wilburys ‘Handle With Care’, waarbij Steele’s gitarist de zangpartijen van Harrison voor zijn rekening nam, zorgde voor het zoveelste kippenvelmoment. Een geweldige show, fantastische muziek en een uitgelaten enthousiast publiek maakten dat een staande ovatie niet kon uitblijven. Een dolgelukkige Steele bedankte met de in de set nog niet aan bod gekomen klassieker ‘Pretty Woman’. Een pluspunt was tevens het enorme videoscherm waar afwisselend familiefoto’s van Roy en faits divers over de songs vertoond werden. Bedankt Tom en bedankt C.C. Palethe. Jullie zorgden ervoor dat deze fantastische tribute aan de fenomenale Roy Orbison onze kontreien aandeed. En nu gaan we ons klaarstomen voor het volgende hoogtepunt, de Rockabilly Night op 19 februari met 2-3-Go, The Humtails en de uit San Diego, California komende The Paladins. Be There! Met dank aan Tom Coppers en C.C. Palethe |