31 januari 2016 • CC De Werft Geel
|
|
Nog net op de drempel van januari begaven we ons richting cc De Werft in Geel want vanavond op de affiche, en enkele dagen voorheen al te gast bij cc Palethe in Overpelt, Barry Steele’s Roy Orbison & Friends. |
|
Een bordje ‘uitverkocht’ was meteen een indicatie dat deze show menig bezoeker zou bekoren.
In de zaal voornamelijk ietwat wijze, grijsharige rock-‘n-roll fans al dan niet met das maar ook hier viel het weer op dat er niet één generatie aanwezig was maar dat er ook veel jeugdige toeschouwers een plaatsje op de zitjes hadden. Orbison overleed op het punt dat hij een tweede doorbraak in zijn carriére forceerde met de supergroep The Traveling Wilburys (Roy Orbison, Bob Dylan, Tom Petty, George Harrison en Jeff Lynne). Barry Steele is de enige die door de Orbison familie geauthoriseerd werd om in het vel van zijn illustere held te kruipen, en te zingen… sluit je ogen en je wordt overtuigd dat de ‘Big O’ daar zelf op het podium staat. Als Brit weet Steele de weemoedige stem van de uit Texas afkomstige Roy zeer sterk te imiteren, het is gewoonweg Roy die je hoort... De show bestond uit twee delen en in het eerste luik kregen we Steele die Orbison en zijn vrienden uit de jaren zestig portretteerde. Met een serie uit zijn omvangrijke oeuvre, waarin we o.m. ‘Candy Man’, het aan zijn eerste echtgenote opgedragen ‘Claudette’ en ‘It’s Over’, zorgde Barry ervoor dat de barometer in de zaal een eerste keer in het rood klom en dus meteen al een hoogtepunt in de show. Als afwisseling kregen we Paul Molloy als een jonge Elvis die meer dan verdiend hulde bracht aan de King met een resem van diens overbekende songs. ‘Little Sister’, ‘Baby I Don’t Care’ en ‘Devil In Disguise’. Ook hier gold het gezegde, sluit je ogen en luister! Jerry Lee Lewis, waarvoor keyboardspeler Boogie Williams in de huid van deze rockgigant kroop, bracht dan weer de meer leuke dagen van Jerry Lee tot leven met ‘High School Confidential’ en ‘Blue Suede Shoes’ waren maar enkele nummers waarbij we merkten dat de pianist zich niet meteen voor de volle 100% gaf waarvoor we Jerry Lee Lewis wel kennen maar muzikaal zat alles sterk in elkaar. Orbison had kennelijk tijdens de jaren ’80 een muzikaal dipje maar daar kwam vooral verandering is toen de supergroep The Traveling Wilburys een feit werd. Bob Dylan, Jeff Lynne, Tom Petty en George Harrison vroegen Roy om tot hun kwartet toe te treden en dat leverden hen geen windeieren op. |
Tijd nu voor een andere Orbison en met enkele pareltjes van weleer ‘Only The Lonely’, nog steeds een meezinger van formaat, ‘Blue Bayou’ en ‘California Blue’ kregen we Roy Orbison anno jaren tachtig.
Wie ooit David Lynch’s ‘Blue Velvet’ heeft gezien weet dat het mooiste wat in die prent te horen viel natuurlijk Orbison’s bijdrage ‘In Dreams’ was. Steele deed dit vanavond nog eens een keertje over. De inzet van ‘Cryin’’ zorgde hier voor de eerste keer voor een herkenningsapplaus. En alsof we nog niet genoeg rock-‘n-roll kregen, volgde nog een lading Jerry Lee Lewis klassiekers. Boogie liet ons volop genieten van o.m. ‘Great Balls Of Fire’, een nummer dat hij voor zijn toen piepjonge vrouw schreef en ‘Whole Lotta Shakin’ Goin’ On’. Dat Roy ook perfect als een bluesperformer mag beschouwd worden, bewees Barry vandaag met ‘Mean Woman Blues’. Uit zijn Traveling Wilburys tijdperk weerklonk een sterke versie van hun grote hit ‘Handle With Care’. Lead gitarist van dienst nam hier de vocalen van George Harrison voor zijn rekening en we gingen een zoveelste hoogtepunt in deze show tegemoet. Barry vroeg het publiek meermaals of ze zijn show wisten te waarderen waarop het publiek spontaan reageerde met ‘Yeah!!!’ en ‘You Got It’ droeg hij op aan zijn dankbaar publiek. Aansluitend kregen we die andere prachtige klassieker, en tevens het laatste nummer, ‘I Drove All Night’, waarmee hij nogmaals zijn publiek bedankte voor de grote opkomst. Het einde van de show brak aan en het publiek zat dus te wachten op die ene overbekende song die nog ontbrak op de setlist. Als bis volgde uiteraard een ietwat uitgesponnen versie van ‘Oh, Pretty Woman’ waarbij de band nog eens werd voorgesteld. Een enorm extra voordeel voor de toeschouwers was het grote videoscherm waar we afwisselend werden ondergedompeld in familie-foto’s en info over de songs. Zeer memorabel concert en ja, we willen hem nog eens een keertje terugzien hier in België. Met dank aan het cc De Werft Geel |