met: boogie beasts & d-tale • 27 november 2015 • C.C. Palethe Overpelt
Kan het nog mooier zijn? Twee cd-voorstellingen van Belgische bands, die bovendien ook nog deels hun roots in Limburg hebben. Boogie Beasts stelde er ‘Come And Get Me’ voor en D-tale liet ‘Come Out And Play’ op het publiek los. Andermaal kon C.C. Palethe weer rekenen op een goedgevulde grote zaal. Bij het aankondigen van de Boogie Beasts, gaf cultuurfunctionaris Tom Coppers te kennen dat deze formule  van de rootsnights ook voor het komende seizoen reeds in de planning zit. Prima Tom, wij zijn al benieuwd welke fantastische avonden je ons in de toekomst weer gaat serveren.
We herinneren ons nog als de dag van gisteren, één van de allereerste optredens van deze Vlaams/Waalse band tijdens Goe Zot in 2013. Dat er potentieel in Boogie Beasts zat, was toen reeds overduidelijk. En dat potentieel hebben zij in die twee jaren enorm goed benut. Bovendien hebben de Beasts hun liveoptreden enkele niveaus opgekrikt. Als geen andere band hebben zij begrepen dat muzikaal vakmanschap een extra boost krijgt wanneer er enkele showelementen aan toegevoegd worden. Die elementen mogen echter niet overheersen, maar dienen goed gedoseerd te zijn. En ook hierin hebben Jan, Mathias, Fabian en Gert de juiste balans gevonden. Het door flitsende lichtbundels overgoten podium en de gesproken intro, die naadloos overging in opener ‘Coming Home’ gaven een meer dan professionele indruk. De ritmisch dansende ledlichtjes op de achter de band opgehangen initialen, alsook op de basdrum, gaven het optreden bovendien extra glans. Alhoewel zanger en gitarist Jan Jaspers algemeen aanzien wordt als frontbeast, mogen ook Fabian, Mathias en Gert zich die titel toe-eigenen. De vlammende duels tussen de harmonica van Fabian Bennardo en de gitaar van Jaspers, de eerlijke, rauwe slidepartijen van Mathias Dalle en de klokvaste drumpartijen van Gert Servaes waren gewoonweg indrukwekkend. Het repertoire van de Beasts zit diep geworteld in de geschiedenis van de bluesboogie. Op het petje van Jaspers stond zelfs ‘Burnside Style’ te lezen. Dat is trouwens volkomen terecht. De nummers zitten in Burnside’s stijl, maar zijn geen kopies. De heren van Boogie Beasts voegen er iets aan toe. Iets hedendaags, iets rockends, iets ruimtelijks zodat de alom gekende traditionele boogies geüpgraded worden. Daar waren ‘Shake ‘Em’, ‘Calling My Name’ en het pompende ‘Blast’ mooie bewijzen van. Van de kwaliteiten van Boogie Beasts waren wij reeds ruimschoots overtuigd. Maar het enthousiasme, het speelplezier en de professionaliteit die de heren hier uitdroegen, gaven de songs nog extra power. Boogie Beasts, jullie zijn klaar voor het grotere werk en de buitenlandse podia. De recensie van het gepresenteerde album kan u trouwens lezen in de rubriek ‘cd reviews’ op deze site.
Ik ben reeds lang gestopt met te tellen in welke bands Patrick Cuyvers zijn Hammond laat gieren en brullen. Met D-tale boort hij nu het stevige rockgenre aan. Eigenlijk is D-tale meer de band rond zanger en gitarist Mario Pesic. Met Steve Wouters achter de drum en Eric Wels op bas, vormen Patrick en Mario een stevig rockend gezelschap. De voorstelling van hun debuutalbum ‘Come Out And Play’ ging dan ook niet onopgemerkt voorbij in Palethe. Pesic is een getalenteerd gitarist, die de verschillende gradaties in de rockmuziek kent als zijn broekzak en ook vocaal komt hij een aardig stukje weg. Hun set was een mix van covers en eigen werk, waarbij de heren hun bewondering voor John Hiatt niet onder stoelen of banken staken. Voor hun eigen composities staan de groten uit de geschiedenis van de rockmuziek als model. Positief waren ook de pakkende versies van Hiatts ‘Riding With The King’ en ‘Feels Like Rain’, volgens ons nog steeds twee van, zo niet dé beste songs van John. Uiterst genietbaar was trouwens ook ‘Wish You Would’ waarbij wij in de intro dachten het rifje van ‘Tequila’ van The Champs te herkennen. Dat het niet altijd stevig rockend moet zijn en dat rustpauzes even belangrijk zijn, was de band duidelijk. Voor ons het mooiste moment van het optreden van D-tale was toen Mario, enkel zich begeleidend op de akoestische gitaar en met vocale steun van Patrick ‘Cast Your Spell’ neerzette. ‘Girl On My Mind’ dat Pesic schreef voor zijn echtgenote en ‘Midnight Train’ met een gospelachtig einde door Patricks Hammondsolo vielen tevens erg in trek bij het enthousiaste publiek. Liefhebbers van ruige rock, die soms tegen het randje van de hardrock aandrukt, een krachtige stem, stevig gitaarwerk en uitgerokken solo’ s op de zessnarige plank, vinden bij D-tale ongetwijfeld hun gading. En dat lieten ze ook duidelijk merken in Palethe.
​
Tom Coppers mag andermaal terugblikken op een uiterst geslaagde avond. Proficiat!