SUPPORT: DAVY WATSON |
|
|
28 november 2016 |
|
Vertical Divider
Voor de derde keer in haast evenveel weken tijd rijden we vlotjes onze hoofdstad binnen. Onze vaste parkeerplaats is gelukkig nog vrij, het is net of deze plek voor ons voorbehouden werd. Na Jeff Beck in de Cirque Royal en Nathalian Radeliff in de AB, was het nu de beurt aan de Canadese Beth Hart om ons in verroering te brengen. Maandag 28 november stond dus al een poosje met stip in onze concert kalender aangeduid. Beth Hart werd ongewillig ondergedompeld in de muziek sinds haar vierde levensjaar. Ze was zo gefascineerd door Mozart’s ‘Moonlight Sonata’ tijdens een commerciële piano reclame tv-spot, dat ze s ’nachts stiekem op de piano het stuk begon na te spelen. Beth had toen nooit gedacht dat ze zangers zou worden, maar eerder een klassiek geschoolde pianiste of celliste. Maar Hart begon met zingen en had zelfs enige opera onderrichten. Het was de lerares die er haar attent op maakte dat klassieke muziek eigenlijk niets voor haar was. En die had gelijk! Beth’s eclectische vocale muziekstijl omvat naast jazz, blues en rock ook enkele gospel getinte opussen. Tijdens de realisatie van haar debuutalbum ‘Immortal’ in 1996 kampte Beth met ernstige drugs en alcohol verslavingen. Drie jaar later was er dan het succesvolle ‘Screamin’ For My Supper’ dat werd beïnvloed door Etta James en waar Beth over haar problemen zingt. Ook op haar derde album ‘Leave The Light On’ laat ze zich niet onbetuigd over haar persoonlijke problemen. Vijf jaar geleden had Beth -samen met Joe Bonamassa- de favorabele albums ‘Don’t Explain’, het schitterende ‘SeeSaw’ (2013) en de live registratie ‘Live In Amsterdam’. Vorig jaar was er dan de release ‘Better Than Home’ dat werd gekenmerkt met een schitterend live performen op Blues Peer dito concert hier in de AB op 19 november. Nu heeft ze met ‘Fire On The Floor’ alweer een nieuw album te promoten. Maar voor de 46-jarige Beth Hart haar plaats innam in de Brusselse AB, was het eerst de beurt aan singer-songwriter Davy Watson. Hij komt uit Belfast, Noord-Ierland en heeft net zijn debuut EP ‘Heart & Soul’ te promoten. Hij speelde dan ook haast integraal deze knappe mini release. Met zijn simplistische Taylor akoestische gitaarakkoorden en ongecompliceerde stem konden het lekker mee bekkende ‘Only Love’ en ‘When You Need Somebody’ meteen bekoren. Ook aan de verleidelijke Christmas song ‘A Prayer For The Lonely’ konden we ons opwarmen. En Davy Watson legde zijn muzikale roots volledig bloot in het afsluitende ‘House Of Love’. Na een korte pauze komt Beth Hart ons met haar hartverwarmende maar ruwe stem haast bevredigen. Het album ‘Fire On The Floor’ was hier uiteraard de rode draad doorheen het concert, de release dat sinds dit jaar werd toegevoegd aan haar inmiddels rijke muzikale curriculum vitae. Hart’s touring band bestaat voor haar Europese luik uit gitarist Jon Nichols, Bob Marinelli (bass) en drummer Bill Ransom. Van bij de aftrap met ‘Fat Man’ zit de sfeer meteen raak. Beth palmt meteen moeiteloos de AB in. |
Vertical Divider
Haar opwindende podiumprésence bezorgen songs als het rock getinte ‘I Love You More Than You’ll Ever Know’, origineel van Blood, Sweat & Tears en het soul begeesterde ‘Rhymes’ (Al Green) heel wat extra viriliteit. Beth haalt zelfbewust de vaart uit haar performance met de ballade ‘If I Tell You I Love You’. Maar dan neemt ze gezwind plaats achter haar piano voor de Bobby ‘Blue’ Bland cover ‘I’ll Take Care Of You’, dat werd ingekleurd met aanwakkerende gitaarriffs in het middenstuk . Beth voelt zich comfortabel achter haar piano want ook ‘Easy’ en het zwaarmoedige ‘Love Is A Lie’ zijn zeer apollinische compositum. Met heel veel passie werd ‘Love Ganster’ gespeelt. Het nummer over haar ‘hardcore’ jeugd brengt ons naar het sfeervolle ‘Chocolate Jesus’ ooit bij elkaar gepend door Tom Waits. Beth transporteert de AB haast in een jazzy bar. Het emotionele nummer ‘Let’s Get Together’ is een song dat alleen Beth kan op zo’n rationale wijze kan vertolken. Het nummer is opgedragen aan haar zus Susan en ze slaagt er ook in om haar fans te doen meezwaaien en zingen. ‘I love you when you sing with me’, dolt Beth maar al te graag. Beth schoudert ook haar akoestische gitaar voor het hemels mooi opgebouwde ‘Get Your Shit Together’. De personificatie van Beth’s immense schoonheid reflecteerde ook in songs als ‘The Ugliest House On The Block’ uit het album ‘Bang Bang Boom Boom’ en ‘Fine & Mellow’ waar Beth zowaar basgitaar speelt. Na dit akoestische luik neemt Beth opnieuw plaats achter het klavier voor enkele apollinische chapiters. Het nummer ‘Mama This One’s For You’ is een ode aan haar moeder, net zoals het klassieke ‘Setting Me Free’. Tijdens de song ‘St. Teresa’, dat dan weer een hommage is aan de inmiddels heilig verklaarde Moeder Teresa, werd het plots wel akelig stil. Na deze intieme clubstonde maken Hart’s krachtige en foutloze zangpartijen van haar haast een blues icoon in ‘Might As Well Smile’. Elk nummer werd gevoed door de kracht en intensiteit van haar stem, maar haar bluesy achtergrond is nooit ver weg van het muzikale oppervlak. In aanvulling op het balanceren van gevoelige onderwerpen is haar songwriting bij momenten van reflectie van hoop en geluk. Net zoals bij het afsluitende ‘Tell Her You Belong To Me’. Een nummer over haar vader en de vrouw die hem weglokte uit het gezin Hart. Uiteraard kwam Beth Hart en band terug voor een bisronde. Bij het smeulende ‘Nutbush City Limits’ (Ike & Tina Turner) ging het dak van de AB er onvoorwaardelijk nog eens af. De piano gepersifleerde titeltrack ‘Fire On The Floor’ mocht uiteraard niet ontbreken op de setlist en doorkruiste blues, soul en enig mooi esthetische rockschikkingen. Uiteindelijk werd ‘No Place Like Home’ finaal ingezet na dik twee uur. Het was alweer een prerogatieve privilege om Beth Hart hier te mogen aanschouwen. Onder haar getatoeëerde exterieure huid schuilt een warme, zeer getalenteerde en kwetsbare artieste. Onder een aanlokkend en smeulend allegaartje van geuren als raclette en glühwein trokken wij nog snel even het Brusselse nachtleven in. Winter Pret of Plaisirs D’Hiver laat ook ons niet onberoerd! |