27 april 2016 • Het Depot, Leuven
|
|
‘Rauwe stem, vurige emoties en wederzijds respect’ Begin dit jaar, op 29 februari, werd souldiva Bettye Lavette zeventig jaar. Haar carrière loopt al 55 jaar. Aan haar vitaliteit, de explosies van emoties, de hechte band met haar publiek en het daarbij horende afgedwongen respect, te zien, zal dat in de onmiddellijke toekomst nog even zo doorgaan. Uiteraard iets waar niemand over klaagt, want deze souldiva weet als geen ander songs overtuigend te interpreteren. |
|
Misschien is ze niet de meest onderlegde technische zangeres of zelfs niet die met de mooiste stem, maar de rauwheid en echtheid in alles wat ze zingt, dwingt respect af bij haar publiek. Getuige daarvan waren de stille momenten in Het Depot. Nooit geweten dat een publiek zo stil kan zijn…respect!
Vorig jaar maart was ze al eens in het land ter promotie van haar laatste album ‘Worthy’. Toen zong ze de hele cd. Met dit tweede bezoek heeft ze de beste songs eruit gefilterd en aangevuld met oudere songs en nummers uit haar laatste vijf cd’s sinds haar comebackalbum ‘I’ve got my own hell to raise’ uit 2005. Misschien was het té kort geleden dat ze hier was, want Het Depot was maar half gevuld. Jammer, want zoals het cliché zegt: die er niet bij was had ongelijk. Bettye gaf een schitterend concert, zeker één van haar betere. Tijdens de intro van Bob Dylans ‘Unbelievable’ wandelt ze gracieus het podium op. Tijdens het zingen glijdt ze over het hele podium, van uiterst links naar rechts. Het lijkt wel alsof ze de mensen allemaal persoonlijk wil begroeten. Een eerste hoogtepunt is een gezapige versie van de Eddie Hinton klassieker ‘I still want to be your baby (take me as I am)’. Meteen wordt duidelijk dat Bettye ditmaal een zeer sterke band bijheeft. Dat is in het verleden al eens anders geweest. Vooral Brett Lucas weet de songs en het publiek te bekoren met wondermooie geluiden en warm gitaarspel. Ze bedankt haar Belgische publiek dat ze aan het begin stonden van haar “vijfde carrière”. “Jullie hebben me met open armen ontvangen, vanaf dag één”, zegt ze glimlachend en plaatst haar hand op haar hart. Dan volgt de vette groove van Savoy Browns ‘When I was a young girl’ dat een Andy Fraser-achtige bas meekrijgt van de schitterende bassist James Simsonson. Bettye’s emotievolle stem en de gitaarriff van Lucas maken het af. Nog emotievoller en het tweede hoogtepunt van de avond is Ray Charles’ ‘They call it love’. De finale van het nummer waarin ze op gospelachtige wijze steeds de zin ‘They call it love, but I don’t know’ blijft herhalen bezorgt menige aanwezige kippenvel. De avond kan niet meer stuk, de band is uitermate coherent, de sound krachtig, niet luid, maar perfect uitgebalanceerd. Bettye is op dreef en haar versie van George Harrisons ‘Isn’t it a pity’ is meer dan subliem te noemen. Ze kondigt het als volgt aan: “Waarom hebben we geen betere wereld? Zoals jullie Belgen onlangs nog gevoeld hebben kunnen we nog steeds niet samenleven met elkaar. En dat is spijtig, heel jammer” Ook de finale van dit nummer is één brok emotie. Ik kijk rond me en zie een jong lesbisch koppel arm in arm staan, met handen en vingers verstrengeld in elkaar, een zittend ouder koppel dat elkaar wat hechter vastpakt. Mensen van middelbare leeftijd die met open mond naar het podium staren, duidelijk geëmotioneerd. |
En een jong koppeltje, misschien wel een prille relatie, die met de ogen dicht en elkaar omarmend hun eerste herinneringen samen beleven. Bettye’s doel is bereikt, een beetje liefde en licht in alle duisternis creëren, ze kan het als geen ander!
Daarna start de band een vette groove en Bettye zegt: “this is a Lucinda Williams song, waarschijnlijk de enige vrouw die me mogelijks onder de tafel kan drinken” en een krachtige funky versie van ‘Joy’ volgt. Daarna volgt het derde hoogtepunt van het concert, een dynamisch zeer sterke versie van ‘Nights in white satin’ van Moody Blues. Tijdens ‘You don’t know me at all’ van de onlangs overleden Don Henley danst de vitale zeventig jarige zangeres over het gehele podium en daagt zelfs haar gitarist uit om een paar pasjes met haar te doen. Met de rechterhand neemt hij haar hand en danst terwijl hij met links door blijft spelen. Een aandoenlijke gimmick. Daarna is het tijd voor ‘a perfect time for a senior citizin moment’, een bekend onderdeel van haar show waarop ze vooraan op de grond gaat zitten en een vroege carrièresong, de tearjerker ‘Souvenirs’ uit 1972, brengt. Wat een emotie stopt ze in haar songs met die ruige, rauwe en korrelig gruizige stem. Een genot voor het oor! ‘Complicated’ van The Rolling Stones, een heerlijk dansnummer krijgt een rockende soulversie mee, waarna de nog steeds verrassende versie van The Who’s ‘Love reign o’er me’ volgt. “Ik schreef een boek ‘A woman like me’ en ik ben verheugd te melden dat ze aan een film bezig zijn over mijn muzikale carrière en leven” vertelt ze, “Ik werd begin dit jaar 70 en mijn carrière mag al 55 jaar duren. Daarom wil ik graag ‘As close as I’ll get to heaven’ voor jullie zingen”. De mannen voegen nog wat backingvocals toe met “ooh’s” en “this time…” Het maakt het nummer helemaal af! De grote apotheose komt met een spannende, haast dreigende versie van ‘Sleep to dream’ uit haar ‘I’ve got my own hell to raise’-album van 2005. Op het eind verdwijnen alle muzikanten één voor één in de coulissen en blijft de ster van de avond Bettye Lavette alleen achter op het podium om een lang, luid en enthousiast applaus in ontvangst te nemen. Als toegift schenkt ze haar publiek, zoals ondertussen al bekend, een a capella versie van Sinead O’Conners ‘I do not want what I haven’t got’. Een waardige afsluiter van een intens concert van een vitale oudere prachtdame! Volgend jaar weer Bettye? Met dank aan Martje van Het Depot. |
|
LINE-UP
|
SETLIST
|