bill wyman & his rhythms kings & beverley skeete  ft. mary wilson

Bill Wyman and His Rhythm kings Feat. Beverly Skeete & Introducing Mary Wilson (The Supremes • 7 december 2014  Het Depot Leuven



Het Depot staat gekend voor zijn toch wel speciale agenda’s. Is het niet een Booker T. Jones of Blackberry Smoke die op het programma staan dan was het vanavond de beurt aan de ex-Rolling Stones bassist Bill Wyman, ook wel de ‘Stille Stone’ genoemd destijds.
Sinds 1989, en enkele dagen na de grand opening van zijn restaurant Sticky Fingers in Londen, gingen mijn vrouw en ik daar een kijkje nemen en een hapje eten, runt hij dit restaurant waar het toch heerlijk vertoeven is.

Vanavond stond hij weer met zijn Rhythm Kings paraat.
Bill stelde eerst de bandleden voor vooraleer het feestje van start kon gaan: Terry Taylor (vaste gitarist, vocals), Albert Lee (gitaar, vocals, keys), Geraint Watkins (keys, zang maar ook grappenmaker van de avond), Frank Mead (sax), Nick Payn (sax, fluit), en Henry Spinetti aan drums viel in voor Graham Broad en met Spinetti is dat het zoveelste zwaargewicht in de band als je weet dat hij ooit met Eric Clapton en John Kongos het podium deelde. Natuurlijk was er ook weer de ravissante Beverley Skeete als extra vocals en Mary Wilson van The Supremes vervolledigde de line-up. Na enkele grappen en grollen ging de show van start ‘Chicken Shack Boogie’ waarbij Watkins zich al voor een eerste keer liet gelden.
Op de vraag dat er bluesliefhebbers vanavond in het depot aanwezig waren is weer een van die vragen –en hij bleef het herhaaldelijk vragen- om wat tijd te rekken, iets wat vanavond nog meer zou voorvallen. Ja hoor Chicagoblues in de vorm van ‘Too Late’ wist op de appreciatie van het publiek af te dwingen. Van blues naar de echte soulmuziek, voor een band als de Rhythm Kings is net zo eenvoudig als een micro of gitaar inpluggen. Met de klassieker ‘Sweet Soul Music’, het nummer dat Arthur Conley ooit de sterren heeft ingezongen, kregen we nog wat meer leuke soulsongs waaronder ‘Baby Love’ en ‘Stop In The Name of Love’ die uiteraard op een uitstekende en overtuigende manier door Mary Wilson zelf werden ingekleurd. Maar eerst mocht Albert Lee zelf in de spotlight treden met een nummer uit de backcatalogus van Dylan ‘I’ll Be Your Baby Tonight’. Eigenlijk bakte Lee er niet veel van en voor mij kwam zijn actie over als een kopje slappe koffie. Of moest hij mooi in het gareel blijven lopen? We hebben hem al véél beter gehoord. Het derde nummer, voordat een pauze werd ingelast, en dat op de account van Mary Wilson stond, was ‘My World Is Empty Without You’. Ja, zo zullen er vanavond nog veel meer zich gevoeld hebben.
Geraint zorgde even voor een ludieke intermissie toen hij een song van Fats Domino aankondigde. ‘I’m A Fool To Care’ ging vooraf met enkele leuke stemintonaties en hij liet ook graag horen hoe de piano (of synthesiser) hierbij moest klinken. Lee mocht de eerste set met de Bill Haley nummer ‘Rock The Joint’ afronden.

Bill kondigde aan dat ze binnen 20 minuten terug aan de slag gingen maar dat werden er al snel 40. Kwestie van interpretatie zeker!
De tweede set was kwalitatief gezien niet veel anders dan hun eerste gig. Misschien waren de nummers iets beter verteerbaar dan degene die we tot nu toch op ons bord gepresenteerd kregen.
Duidelijk de mening toegedaan dat hier weer op safe werd gespeeld.
Toch even vermelden dat er schitterende versies kregen van de James Brown klassieker ‘It's a Man's Man's Man’s World’. En Geraint vond er niet beter op om achteraf een zeer korte versie te geven van dit nummer indien het een vrouwenwereld zou zijn geweest.
Albert kwam nog tweemaal uit de schaduw van Wyman en Taylor met ‘That’s Rock & Roll’ en ‘I’m Ready’ terwijl Terry zijn gitaar liet janken op de tonen van ‘Race With The Devil’.
Maar de kers op de taart moest nog komen. Als bisnummers kregen we een ietwat intimistische versie van ‘Cryin’ In The Rain’ (Everly Brothers) met Albert op de zwart-witte toetsen en met ‘Dancing In The Street’ was het weer soultime wat de klok sloeg.

Mogen we dit een geslaagde avond noemen? Was dit de sterke band van Bill Wyman? Met gemengde gevoelens verliet ik Het Depot. Voor mij kwam alles een beetje té monochromatisch over. Er zat meer in, en zeker bij een man als Albert Lee, maar het kwam er volgens mij niet tenvolle uit. Waarschijnlijk was de grote oorzaak oververmoeidheid want het concert in Het Depot was meteen ook hun laatste van deze tour. We hebben ze beter gezien. En Bill Wyman… ja hij stond er bij en hij keek er naar.


Report & Photo's: Alfons Maes ©