|
|
10 november 2016 |
|
Vertical Divider
Als Black Market III in de buurt speelt, moeten wij daar onvoorwaardelijk heen. Op enkele honderden meters van onze voordeur bevind zich het muziekcafé Boogiewoogie in Geraardsbergen. Uitbater, soulmate en long time buddy Frank Jacobs is in onze stad inmiddels een muzikale cultfiguur waar het tevens ook meer dan gezellig vertoeffen is aan zijn comptoir. Frontman Scottie ‘Mad Dog’ Blinn is een multi-Award winnende gitaarvirtuoos/vocalist uit San Diego. In het verleden deelde hij het podium met Billy (ZZ Top) Gibbons, Dick Dale, Willie Nelson, ‘Stray Cat’ Brian Setzer, Dr. John en andere Buddy Guy’s. Hij was ooit voormalig bandlid bij The Mississippi Mudsharks vooraleer hij in 2011 zijn band Black Market III oprichtte. Nog geen jaar later werden ze bedolven met een nominatie voor een San Diego Music Award in de categorie ‘Best Blues 2012’. In datzelfde jaar waren ze tevens ook succesvol met hun eerste full lenght CD ‘Songs That Shake The Cage’, dat meteen werd bekroont met een nominatie voor ‘Best Rock Album’. In september 2013 werd dan het album ‘Black Roses’ voorgesteld. Na de wereldwijde lovende kritieken volgde een uitgebreide Europese tournee met een meer dan opmerkelijke passage op Swing Wespelaar. Nu is Black Market III dus terug. En hoe! Maar voor de San Diego gebaseerde band Black Market III op ons werden losgelaten kwam de mooie verschijning Lente uit Erpe-Mere ons vergasten met knappe en ingetogen singer-songwriters songs. Haast unplugged en complexloos bracht ze een mixture van originele nummers en enkele opmerkelijke covers. ‘Sweet About Me’ van Gabriella Cilmi was meteen een leuke binnenkomer. Het ijs was gebroken en Lente vervolgde haar muzikale pad met het originele ‘Storyteller’ en ‘The Eagle’. Na het stemmen van haar gitaar volgde het verdraaid knap gespeelde ‘Seven Nation Army’ van het Detroitse duo The White Stripes. Het ritmisch aanwakkerende ‘President’, neen, dit keer geen sneer naar de afgelopen Amerikaanse verkiezingen, en het activerende ‘Train’ deden ons heimelijk mee heupwiegen. Na ‘The House Of The Raising Sun’ kreeg ik zelf even een kampvuurgevoel dat me gelukkig al even snel werd ontnomen door het originele nummer ‘The End’ en Metallica’s ‘Nothing Else Matters’. Er mocht en kon zelfs een bisnummer worden gespeeld. En hiervoor koos Lente voor Dolly Parton’s klassieker ‘Jolene’ uit alweer 1974. |
Vertical Divider
Multi-instrumentalist Rhythm Rose Turner had ook voor ons een verrassing in petto. Ook zij kwam aandraven met haar akoestische gitaar en verbaasde ons met opwindende en ijzersterke nummers. Hier onthouden wij vooral ‘Indigo Children’ en een prikkelende mixture met ‘The Wall’ van Pink Floyd in een hoofdrol. Tijd voor het geëlektrificeerde werk van de in South Californië gehuisveste Scottie Blinn, die met hartenbrekers Rhythm Rose Turner (drums) en Roxy Coverdale (vocals/bas) twee vrouwen met bakken technische kennis aan boord. De knoertharde bassist en vriendelijke echtgenote Roxanne ‘Roxy’ Coverdale-Blinn werd door Scottie ontdekt en haar zangpartijen zijn de perfect aanvulling voor Scottie’s ruwe stemtimbre. Samen leggen de perfecte basis voor de sound. En die is niet in een eenzijdig hoekje te betitelen. En toch is de bluesy groove, de roots voor hun eigenzinnige en originele klank. Het album ‘Black Roses’ is de leidraad voor het concert. Het country getinte ‘Devil’s Road’ werd succesvol afgewisseld door Blinn’s heavy gitaarriffs. Aan het nummer ‘When The Levee Breaks’ mag Roxy haar stem verlenen. De Memphis Minnie song werd destijds ook gecoverd door Led Zeppelin. En ook ‘Kashmir’ kwam recht uit het Zeppelin repertoire. ‘Bad Luck’ is nog zo’n briljante versie die wat afwijkt van het blues gebeuren. Maar dat is niet het enige dat hier impressie maakt. Ook de indrukwekkende blues rocker ‘When The Sun Goes Down’ zet de toon. Het country getinte ‘Devil’s Road’ werd favorabel gealterneerd door Blinn’s heavy gitaarriffs. De song ‘Comin’ at Ya’ reist in hetzelfde hard rockende bedje, en daar is uiteraard niets mis mee. Integendeel! In een overweldigende instrumentale surfrocker creëert het trio zelfs een muzikale niche als geen ander. De titeltrack van de release ‘Black Roses’ is alweer begeesterd met opwindende en aanstekelijke gitaarriffs. Het blues doordrenkte ‘Voodoo Child’ fungeert als afsluiter van een magische en memorabele avond. |