Support: Bark - Distillator - Dario Mars And The Guillotines (aftershow) |
|
|
17 FEBRUARI 2017 |
|
Vertical Divider
We waren in Trix bijeen gekomen om een band ten grave te dragen. OK, klinkt melig, I know. Maar dat was eigenlijk wel de opzet van de avond. Bliksem, toch één van de betere (thrash)metalbands die ons land de jongste jaren rijk was, besloot om er na tien jaar een punt achter te zetten. ‘Better to burn out than to fade away’ moeten de leden gedacht hebben en daarom besloten ze om nog één keer een feestje van jewelste te geven. Om ervoor te zorgen dat het geheel al helemaal niet de sfeer van een koffietafel zou krijgen hadden ze in één keer ook maar een aantal bevriende bands uitgenodigd om mee de sfeer te maken. Openen mocht Bark, een thrash/hardcore gezelschap uit het Antwerpse, die dus een thuismatch speelden. Tijdens hun korte maar krachtige set gaven deze heren alles van zichzelf en focusten daarbij voornamelijk uit werk uit hun meest recente album ‘Voice Of Dog’. Ondanks dat de zaal op dat moment nog vrij leeg was waren er tegen het eind van hun optreden toch een paar hardcore fans die een bescheiden maar enthousiaste pit op gang wisten te trekken. De volgende genodigden waren het Nederlandse Distillator die met hun old school thrash metal de boel duchtig in de fik staken. In Mei verschijnt van deze keurige heren hun tweede album ‘Summoning The Malicious’. We kregen dus al aantal nummers hieruit te horen maar de voornaamste focus lag toch op het vorige album ‘Revolutionary Cells’. Het vele toeren voor die plaat zorgde ervoor dat hun set rete maar dan ook absoluut retestrak klonk. Intussentijd was de Trix ook al aardig volgelopen kregen ze menig duivelshoorntjes de lucht in. Straf werk gasten! Maar dan was het tijd voor de enige, echte hoofdattractie van de avond. Nadat de intro ‘The Final Strike’ was uitgedoofd was het tijd voor de heren en dame van Bliksem om het podium op te stuiven en knallend van start te gaan met ‘The Horror’, onmiddellijk gevolgd door ‘Room Without A View’. “Wijlie zen hie om een feesje te bouwen en hopen da gijlie mè ons weult mee vieren” brulde een enthousiaste Peggy Meeussen de al minstens even enthousiaste massa toe maar de vraag stellen was ze ook zelf beantwoorden. Hell yeah, da wijlie zin hadden in een feesje! Laat maar komen! Ouwerdjes ‘Disciples’ en ‘Face The Evil’ waren hierna aan de beurt, gevolgd door ‘Barbaric Nation’. Peggy en haar boys hadden er overduidelijk zin in. Bassist Jan Rammeloo en gitaristen Toon Huet en Jeroen De Vriese renden en sprongen over het hele podium dat het een lieve lust was. Laatst vermelde verdient trouwens de award ‘gekste-bekken-trekker-van-de-avond’. Drummer Rob Martin was natuurlijk iets minder mobiel maar heeft ongetwijfeld het grootst aantal liter zweet achtergelaten op het podium. Ook de backing vocals werden heel de avond puik geleverd door dhr Martin. Met ‘Morphine Dreams’ kon er een eerste keer naar adem gehapt worden en dan bedoel ik niet door de bandleden. Waarna er verder werd gegaan met ‘Twist The Knife’ en ‘These Tales Of Tragedy’. “Dees moet wel de plezantste begrafenis ooit zijn” beweerde onze gastvrouw alvorens er middels ‘Mr. Man’ en ‘Dead End Road’ nog eens een paar songs uit de oude doos tegenaan te knallen. ‘Mistress Of The Damned’, ‘Fucked Up Avenue’ en ‘Electricity Kills’ sloten het eerste deel af. |
Vertical Divider
Niet dat er nu een pauze volgde, integendeel, de intro van ‘Crawling In The Dirt’ kondigde zich aan, gevolgd door de song zelf en ‘KYWAS’ (Kill You With A Smile). Tijdens dit nummer werd het kookpunt volledig bereikt bij het publiek en er ontstond een pit om U tegen te zeggen. Daarna was het tijd voor het iets meer aparte ‘Out Of The Darkness’, wat om de woorden van Meeussen te citeren ‘een f*cking goei nummer is’. Soms moet je de dingen inderdaad gewoon bij hun naam durven noemen. Als laatste nummer werd ‘The Life On Which I Feed’ aangekondigd. Tijdens dit nummer nam Peggy haar moment om ook even de frontstage in te duiken en handjes te gaan schudden met de fans op de eerste rijen. Als toegift werd er gekozen voor ‘Circus Schizophrenia’ uit de EP ‘Bliksem’ uit 2010. En het leek wel alsof de band het finale einde zo lang mogelijk wilde uitstellen door het nummer te laten ontaarden in een megalange jam. Jeroen ging tijdens zijn solo z’n gitaarhals te lijf met Peggy’s microfoon maar dat was blijkbaar nog niet ‘graaf’ genoeg volgens Mr. De Vriese dus ging hij vervolgens gewoon maar de microfoonstandaard te lijf. Nadat die verslagen was dook hij nog eens het publiek in. Terug op het podium gekieperd door het publiek moest ook de gitaar eraan geloven. Niet erg zou men denken, even een andere nemen en verder spelen maar dat was zonder de eveneens gesneuvelde transmitter gerekend. Nog wat meer bekken trekken dan maar en nog eens het publiek induiken was z’n oplossing. En dan was het echt ‘einde optreden’. Het is echt zonde dat deze geweldige band er mee ophoudt! Wij hebben uit goede bron echter vernomen dat Jeroen en Peggy samen nog aan nieuwe nummers werken maar nog niet besloten hebben onder welke naam deze op ons los gelaten zullen worden. Wordt misschien toch nog vervolgd dus! Keys and Chords houdt jullie alvast zo snel mogelijk op de hoogte.
De aftershow werd vervolgens nog verzorgd door Dario Mars And The Guillotines, een kwartet aangevoerd door een zwarte (mag ik dat zo zeggen?) parel (Bineta Saware) met een soulstem zo fors dat zelfs Tina Turner in heur hoogdagen er jaloers op zou zijn. Blootvoets bezweerde ze haar publiek waar bij ze zich liet leiden door de verrassend frisse mix van rockabilly, bossanova en alternatieve rock die de drie muzikanten uit hun instrumenten toverden. Met ‘The Last Soap Bubble Crash’ leverden ze amper twee weken geleden nog maar hun nieuwste CD af. Je kan een aftershow natuurlijk moeilijk in de hoofdzaal zelf gaan houden maar het Trix café was eigenlijk een veel te oneerlijke plek (wegens veel te klein podium en veel te weinig plaats voor enthousiast publiek) voor deze geweldige band. setlist BLIKSEM
|