• hideaway - howlin' bill - elmore d band • 1 augustus 2015 • hamme
Net zoals steeds weten deze mannen op ons sentiment in te spelen met hun (positieve) aanstekelijke bluesnummers. ‘Cadillac Blues’, ‘The Money Is Gone’ en ‘Calling Home’ waren het eerste pakketje songs waarmee iedereen op het plein reeds in een vrolijke bui werd gebracht.
Voeg daarbij nog het voortreffelijke ‘Good Day For The Blues’, ‘Gas Station’ en ‘Raise The Roof’ en het werd tijd om vooraan het podium post te vatten om de beentjes even te strekken. Wanneer Hideaway het verplichte ‘Members Only’ inzet, veranderde het pleintje in een ietwat kalme oceaan en de lippen van menig toeschouwer gingen op en neer bij “Members only, tonight”. Dat op het terrein menig bluesliefhebber met een ietwat doorgezakte bierbuik aanwezig is, dat is de doodnormaalste zaak en met ‘Belly Button Blues’ verduidelijkte Ralph waarover hun song eigenlijk gaat. Als toegift kregen we nog een prachtige versie van Wilson Pickett’s ‘Mustang Sally’ (Mack Rice). Hideway was het eerste succesvolle luik van de zonnige bluesdag. Line up:
Howlin' Bill hoeft eigenlijk ook geen introductie meer. Wim De Vos en zijn kornuiten draaien hier in België ook mee aan de top van uitstekende band. Bands, zeg ik, want Howlin’ Bill is niet écht een blues band maar toch schreven ze in 2011 de allereerste European Blues Challenge overwinning op hun conto. Ook zij zijn hier niet vreemd in Hamme en mochten dus ook niet ontbreken op deze laatste editie van Blues Oan Daa Stoazze. In de band zitten sinds enige tijd de gebroeders Hontolé, nl. Little Jimmy gitaar) en Daddy T. (drums) die respectievelijk Chis De Nauw en Magic Frankie vervingen. Dat we vandaag ook weer een aanstekelijke mix van blues, boogie woogie, rockabilly en doe daar maar gerust een snuifje R&B bij en je krijgt waar Howlin’ Bill voor staat. Er werd weer getapt uit eigen werk maar Wim maakte ook een leuke opmerking waar wij als fotografen volledig achterstonden: het podium heeft altijd al aan de verkeerde kant van het pleintje gestaan. Voor de muzikanten steeds een miserie want de zon stond steeds pal op hun gelaat te branden, zo ook bij deze laatste editie. ‘Midnight Hero’, ‘Perfect Lovers’ en een smeekbode aan de zon om even te verdwijnen met ‘Turn Out The Light’ waren slechte enkele nummers waarmee we nu een iets frissere avond tegemoet gingen. Maar het blijft niet koel bij een performantie van Howlin’ Bill. Met o.m. ‘Robbin’ A Bank’, alhoewel Wim steeds heeft volgehouden nooit een liedje te maken over zijn werk –hij werkt nl. op een bank- mogen we deze song toch zodanig interpreteren. |
Voor deze laatste gelegenheid had Marc Bouillon gevraagd of ‘Rudolph’ vandaag op hun setlist kon en dat kon Wim niet weigeren al was er wel een probleem: dit is een kerstsong en we zitten nu volop in de zomerperiode; de kaarsjes werden boven gehaald, helaas geen verlichte kerstbomen maar dat een gedeelte van de medewerkers allemaal met een rode clownneus zich vooraan het podium schaarden was toch een bijzonder fraai zicht. Als toemaatje kregen we nog een sterke versie van ‘A Date With The Devil’ en ook voor deze Antwerpse formatie zat het er nu op.
Wim mocht ook nog de ‘International Blues Music Day Celebration’, die vandaag en exact om 19:00 begon aankondigen. Line-up:
Voor de afsluiter van de zaterdageditie van dit gezellige festival- of zeg maar een groot familiefeest- werd beroep gedaan op een man die uit het Oosten van ons land komt, nl. Daniel Droixhe of beter gekend als Elmore D. tijdens zijn beginperiode imiteerde hij maar al te graag de sound van Elmore James op de slidegitaar en waar Daniel vooral in uitblinkt is zijn voorliefde voor de vooroorlogse blues zoals we die nog kennen van o.m. Kokomo Arnold, Mississippi John en natuurlijk ook Robert Johnson. Het was pas decennia later dat hij zijn eigen band, ‘The Elmore D Band’ opstartte. De line-up van de editie waarmee hij vanavond aantrad, vind je hier iets verder. Lazy Horse, die ook nog voor Flip Kowlier heeft gespeeld, kreeg weer een plaatje in bezetting. Ook Daniel is een prijsbeest want in 2001 schreef hij de ‘Blues Trophée – Best European Artist’ op zijn naam. Van Elmore D. kregen we enkele bijzondere momenten met ‘Baby Please Don’t Go’ en ‘Spoonful’, dus allemaal klassiekers maar nu op zijn eigen eigengereide manier. Voeg daar nog wat andere klassiekers als ‘Goin’ Down’ van meneer Johnson aan toe en je weet dat de avond niet meer stuk kan. Zowat op het laatst van zijn set liet Elmore D. enkele enthousiaste fans op het podium en deze zaterdag kon afgesloten worden als een bijzonder hoofdstukje bluesmuziek uit de rijkelijke geschiedenis van Blues Oan Daa Stoazze, dat Hamme toch echt op de muzikale landkaart zette. Line-up:
|
A WOODLAND HILLCREST PROMOTION PRODUCTION I KEYS AND CHORDS 2001 - 2025