Met: Suncourt Ramblers, Boogie Beasts, Jan De Bruijn Band, Bonita & The Blues Shacks, Eric Slim Zahl & The South West Swingers, Otomachine, Robben Ford, Lucinda Williams, Paul Carrack, Larry Graham & Graham Central Station, Joe Bonamassa, Meena Cryle & The Chris Fillmore Band, Mojo Man, JP Soars & The Red Hots, Walter Trout, Taj Mahal, Buddy Guy, Brian Setzer’s Rockabilly Riot.
|
Zondag |
Vertical Divider
Een bluesrockband met blazers is toch een tikkeltje ongewoon. Niet echter als je naar de Nederlandse Mojo Man kijkt. Trompetten en saxen zorgden voor een flinke dosis soul in het blues- en rocklandschap. Zanger en frontman Marcel Duprix had geen enkele moeite om vocaal boven de band uit te steken. Alleen jammer dat de klankverantwoordelijken niet steeds precies wisten hoe ze het geheel in balans moesten krijgen. Ondanks alles was ‘Hip Shakin’ Mama’ een song die zich tussen de oren nestelde. Een nummer dat nog meer glans kreeg door die uitdovende saxsolo.
Een heel aangename set was deze van JP Soars & The Red Hots. JP is een gitarist die je moeilijk in een hokje kan stoppen. De manier waarop hij blues, rhythm & blues, jumpblues, swing, rock & roll, jazz, rockabilly en zelfs surf doet samenvloeien is zelden gehoord. Met een nooit geziene souplesse springt hij van het ene genre in het andere. Bij ‘Missin’ Your Kissin’’ sloeg de vonk al onmiddellijk over op het publiek. Met ‘Full Moon Night In Memphis’ en ‘Where Did You Sleep Last Night’ trok Soars de laatste twijfelaars over de streep. En als je op een tweesnarige cigarboxgitaar een surfinstrumentaaltje kan weggeven zoals deze man dat deed, dan behoor je tot de groten. And so did JP Soars! In 1995 stond Walter Trout reeds in Peer. Ondertussen is er heel wat gebeurd. Trout kreeg af te rekenen met ernstige gezondheidsproblemen, maar nu heeft hij de draad weer opgenomen en lijkt hij zich beter dan ooit te voelen. Voor stevige, melodieuze bluesrock ben je bij Trout aan het juiste adres. Een nummer als ‘Outta Control’, wat hij ook nu weer op fenomenale wijze bracht, zit diep in het geheugen van ieder rechtgeaarde bluesrocker. Na een toelichting over zijn eerste contact met bluesgrootmeester B.B. King, eerde Trout zijn mentor met een pakkend ‘Say Goodbye To The Blues’. Wat volgde was een aaneenschakeling van gitaarriffs zoals enkel Trout ze uit zijn snarenplank kan toveren. Met een door het publiek meegezongen ‘Going Down’ kwam stilaan een einde aan Walters set. Oldschoolblues, voor velen een must, voor anderen dan weer overbodig. Eén ding is echter zeker, wanneer Taj Mahal dit serveert, kan je niet anders dan versteld staan. Op een kruk gezeten, omringd door een assortiment gitaren, trapte Mahal met een instrumentaal bluesje af. Langzaam dreef hij het tempo op met ‘Good Morning Little Schoolgirl’, ‘Done Changed My Way Of Living’ en ‘Going Up To The Country, Paint My Mailbox blue’. Blues in zijn puurste vorm en van een immense schoonheid en afgesloten door Taj met een nummer op banjo. |
Vertical Divider
Eén van de nog levende legendes van de blues is ongetwijfeld Buddy Guy. Guy heeft blijkbaar iets met ‘bolletjes’. Niet alleen is de ‘Fender stratocaster signature model Buddy Guy’ versierd met bolletjes, op Peer droeg Buddy een wit hemd met zwarte bolletjes. Maar goed, dit ter zijde. Gezien zijn reeds enkele decennia overkoepelende carrière is hij ook de uitgelezen persoon om de geschiedenis van de blues via een optreden te overlopen. Binnenkort wordt Guy 80 jaar oud, maar eenmaal op het podium valt daar nauwelijks iets van te merken. Met welke song kon hij beter openen dan ‘Damn Right I’ve Got The Blues’? Wat volgde was de bluesgeschiedenis in songs. Het door een lange gitaarsolo geïntroduceerde ‘Have You Ever Been Mistreated’, ‘I Just Wanna Make Love To You’, ‘Hoochie Coochie Man’, ‘Fever’ en ‘Boom Boom’ om er maar enkele te noemen. Songs die telkens superlange, overvloedig met solo’s overgoten versies kregen aangemeten. Dat Buddy Guy tot de allergrootsten behoort, werd maar weer eens duidelijk.
Het hoogtepunt van de laatste festivaldag was Brian Setzer’s Rockabilly Riot. Setzer, in zijn jonge jaren boegbeeld van The Stray Cats, heeft ondertussen een enorme weg afgelegd. Met zijn Brian Setzer Orchestra pakt hij het iets groter aan, maar nu toert hij met Kevin McKendree op piano, Mark Winchester op staande bas en drummer Noah Levy als de Rockabilly Riot. Setzer heeft reeds jaren bewezen dat hij de top behoort van de rockabilly en zijn spel op de Gretsch is weergaloos. En toch……geeft Brian zich nog steeds voor de volle 100% alsof hij hier of daar nog iemand moet overtuigen van zijn kunnen. De planken vloer in de tent daverde al vlug onder de stampende voeten. ‘Rumble In Brighton’, Stray Cat Strut’, ‘ 49 Mercury Blues’, ‘Drive Like Lightning (Crash Like Thunder)’, ‘Runaway Boys’, het aan Gene Vincent en Eddie Cochran opgedragen ‘Gene And Eddie’ en ‘Fishnet Stockings’, ze stonden allemaal op Brians setlist. Het publiek ging compleet uit de bol, nog aangewakkerd door ‘Great Balls Of Fire’ en ‘Folsom Prison Blues’. Immens knap was ook Setzers instrumentale versie van ‘Blue Moon Of Kentucky’. Tot tweemaal toe moest de meester van de rockabilly terugkomen. ‘Rock This Town’ had Brian duidelijk bewaard als bisnummer. Mooier kon het niet worden. Zijn tweede doortocht in Peer zullen wij niet vlug vergeten. Rockend en rollend trokken wij moe maar uiterst tevreden huiswaarts. Sublieme afsluiter! Met dank aan Blues Peer. |
A WOODLAND HILLCREST PROMOTION PRODUCTION I KEYS AND CHORDS 2001 - 2025