Met: Suncourt Ramblers, Boogie Beasts, Jan De Bruijn Band, Bonita & The Blues Shacks, Eric Slim Zahl & The South West Swingers, Otomachine, Robben Ford, Lucinda Williams, Paul Carrack, Larry Graham & Graham Central Station, Joe Bonamassa, Meena Cryle & The Chris Fillmore Band, Mojo Man, JP Soars & The Red Hots, Walter Trout, Taj Mahal, Buddy Guy, Brian Setzer’s Rockabilly Riot.
|
Zaterdag |
|
Vertical Divider
Met maar liefst 15 muzikanten serveerde Otomachine een uur funk om duim en vingers bij af te likken. Negen blazers telt de band en met frontman, zanger en saxofonist Frank Deruytter, zijn het er eigenlijk tien. Met strakke hand leidde Frank zijn band door stomende funk die, laat ons eerlijk zijn, van een uitzonderlijk hoog niveau is. Veel eigen werk, waarvan zeker ‘Bounce’ tot één van de toppers behoorde. Super optreden en zeker een band om terug te zien!
Voor de derde maal bracht Robben Ford een bezoek aan Peer. Samen met bassist Brian Allen en drummer Wes Little, liet Robben de tent nog maar eens genieten van zijn sublieme prestaties. Akkoord, een groot zanger is Robben niet, maar zijn gitaarpartijen maken dit ruimschoots goed. Blues, doorspekt met jazz- en funklicks vormden ook nu weer de basis voor een ronduit schitterend optreden. ‘Into The Sun’ is zijn nieuw album, waaruit hij dan ook rijkelijk putte. Wij noteerden daaruit ‘Rainbow Cover’, ‘Rose Of Sharon’ en ‘ High Heels And Throwing Things’. En met ‘Cannonball Shuffle’ kreeg ook Freddie King een passend eerbetoon. Met Lucinda Williams kleurde de organisatie een beetje buiten de blueslijntjes. Geen probleem want van Lucinda’s recent album ‘The Ghosts Of Highway 20’ waren wij danig onder de indruk. De verwachtingen waren dan ook groot. Jammer genoeg kon Lucinda ons niet van begin tot einde overtuigen. Over haar band niets dan lovende woorden, maar wij konden ons niet van de mening ontdoen dat mevrouw Williams er niet helemaal bij was. Een nummer als ‘Dust’ charmeert ons steeds weer wanneer wij het beluisteren, maar de versie die zij hier ervan bracht, was ronduit beneden peil. Het laatste kwartier van haar set beterde het een beetje, maar goedmaken zat er niet meer in. Wel een verdiende proficiat aan haar prachtige muzikanten. Ooit werd hij bejubeld als de man met een fantastische stem. Zijn prestaties voor bands als Ace, Squeeze en Mike & The Mechanics bewezen dat uitvoerig. Wij hebben het natuurlijk over Paul Carrack, de blanke soulstem. Met twee drummers had Paul ook een stevige ritmesectie achter zich. |
Vertical Divider
Recent verbaasde de man ons nog met het knappe album ‘Soul Shadows’, waaruit hij het supermooie ‘Watching Over Me’ bracht, een nummer opgedragen aan zijn engelbewaarder, die hem steeds behoedde en beschermde op zijn muzikaal pad. Maar ook ‘Satisfy My Soul’ met een ontroerende Hammond en ‘Better Than Nothing’ waren pareltjes, zoals er maar zelden rondgestrooid worden. Dat ‘How Long’, ‘Tempted’ en ‘The Living Years’ de setlist sierden was niet meer dan normaal. Paul Carrack heeft ongetwijfeld wat zieltjes gewonnen in Peer.
Met een dik half uur vertraging en een soundcheck die niet vlekkeloos verliep, begonnen Larry Graham & Graham Central Station eraan. In een vorig leven was Larry de bassist en zanger van Sly & The Family Stone, die met ‘Dance To The Music’ de muziekliefhebbers een sfeer van uitbundigheid en uitgelatenheid bezorgde. Wat Graham nu bracht was een show die bol stond van Amerikaanse gimmicks, inclusief de strakke pakjes. De versies van ‘Purple Rain’ en natuurlijk ‘Dance To The Music’ bekoorden ons enigszins, maar voor de rest was de opgediende funk toch ondermaats. Waren wij net nog door Otomachine getrakteerd op een batterij sublieme blazers, dan klonken de uit een synthesizer getoverde toeteraars van Graham Central Station ons iets te steriel. De pluim die Larry’s hoed sierde, had hij zeker niet bij dit optreden verdiend. Niet slecht, maar met zo een staat van dienst, hadden wij toch meer verwacht. Aan de vele t-shirts met Bonamassaslogans was te merken dat de top of the bill, Joe Bonamassa een horde trouwe fans heeft. Voor zijn gitaarspel zocht Joe inspiratie bij zijn helden Eric Clapton, Jeff Beck en Jimmy Page en het is dan ook geen wonder dat de fans in dichte drommen naar Peer waren afgezakt. In een strak, glimmend pak, toonde Joe vanaf het eerste nummer waarom hij tot de top behoort. Zijn spel op de zes snaren varieert enorm en of het nu met slide of zonder is, steeds weet Bonamassa klanken te laten horen, die zijn publiek in extase brengen. Met een nog nazinderend ‘Hey Baby’ en ‘Let Me Love You’ stuurde Joe ons de nacht in. Met dank aan Blues Peer |