|
De Canadese rocker Bryan Adams leverde reeds vroeg in zijn carrière, met zijn derde album 'Cuts Like A Knife' uit 1983, zijn naar onze mening beste werk af. Zijn artistieke hoogdagen van voornoemde langspeler, 'Reckless' en 'Into The Fire' liggen ondertussen al een drietal decennia achter ons. Al die tijd is Adams actief gebleven, maar voor de fans van het eerste uur heeft hij zich net zoals de Bon Jovi's van deze wereld, sedertdien toch wat verkocht aan de grote massa. De hits bleven ook in de jaren 90 binnenstromen, maar dan vooral met ballads, vaak van soundtracks van kaskrakers in de cinema. Deze nummers werden dan ook massaal gesmaakt door het niet cd-kopende publiek, wat voor een heterogene aanhang zorgde waarvan een groot gedeelte vrouwelijk was. |
|
Een publiek dat voor deze man ook eens uitzonderlijk naar een concert ging. Want al werd zijn studiomateriaal wat rustiger en braver, live rocken Bryan Adams en zijn mannen nog altijd als vanouds.
Zo ook deze avond in het Antwerpse Sportpaleis. Een show die volledig in het teken stond van het door ELO's Jeff Lynne geproduceerde nieuwe album 'Get Up!'. Je kan ontevreden zijn over wat Adams in de studio produceert, live op de planken krijg je nog altijd waar voor je geld van de ondertussen al 56-jarige man. Al is het wat aangepast aan zijn concertpubliek, want verdwenen zijn de Levi's jeans en witte t-shirts met sneakers ten faveure van designer-jeans met aangepast schoeisel, witte hemden en jacket met bijhorend uitpuilend witte zakdoek - en dit uniform voor alle vijf de bandleden. Van de oudgedienden uit zijn glorieperiode vinden we op gitaar gelukkig nog altijd Keith Scott terug, en achter de drums heeft ook Mickey Curry nog altijd zijn vaste stek. Achter de keyboards staat echter niet meer Tommy Mandel maar Gary Breit, en ook bassist Dave Taylor is er niet meer bij. De dikke snaren werden deze avond gehanteerd door Richard Jones. De bassist van de Britse rockgroep The Feeling had de avond voordien in Nederland zijn debuut met de band afgeleverd en speelde deze avond met een spelvreugde die eigen is aan zijn Canadese broodheer, als zou hij al jaren met hun op tournee zijn. Sympathiek is dat Adams veel ruimte laat voor zijn jarenlange gitarist Keith Scott, die geregeld efficiënt zijn kunnen etaleerde tijdens zijn solo's en daarmee nog eens onderstreepte hoe belangrijk zijn inbreng is in de Adams' sound. Minder sympathiek is dan weer zijn houding tegenover zijn fans. Toen een fan vooraan tijdens een rustig moment tussen de nummers het verzoek schreeuwde 'Don't Leave Me Lonely', repliceerde Adams laconiek 'We never played that live.', waarop de man nog opperde 'Don't be so commercial!'. Niet veel later, tijdens 'If Ya Wanna Be Bad Ya Gotta Be Good', mocht een vrouwelijke fan uit het publiek op de tribune meedansen, met de schijnwerper op haar gericht en weergegeven video-projectie op de lijnwand achter de muzikanten. Een leuk en ondertussen gekend intermezzo dat in het verleden onder andere vormen al eens werd gedaan tijdens 'Somebody' of 'When You're Gone'. setlist
|
Toen de fiere vrouw op het einde van het nummer omhelsd werd door haar ietwat oudere en kalende vriend, schreeuwde Adams echter charmerend 'Is that your dad?!'.
Verwonderlijk voor een aimabel persoon die ook bekend staat voor de verdediging van de mensenrechten. Zo annuleerde hij om ethische redenen nog onlangs op 14 april een show in het Mississippi Coast Coliseum. Hoe het ook zij, de man heeft muzikaal nog niks aan kracht ingeboet en zijn stem klinkt nog altijd alsof de tijd geen vat op hem heeft, iets wat niet van al zijn tijdgenoten gezegd kan worden. Ook wat de setlist betreft werd de laatste jaren al eens te gretig gegraaid uit recente albums ten nadele van ouder werk. Zo niet deze avond, waarbij een kleurrijke rondgang uit bijna alle albums voor elk wat wils werd gepresenteerd. Matige albums zoals 'Room Service' (2004) en '11' (2008) werden daarbij achterwege gelaten, dit terug ten voordele van ouder werk en het leuke nieuwe album 'Get Up!', waaruit vijf nummers gespeeld werden. Nog meer nummers werden er gespeeld uit zijn klassieker 'Reckless', wat tot veel vreugde bij het publiek leidde. En dat er bij dit ouder materiaal geen sprake hoeft te zijn van vastgeroest en routineus spelen, bewees de afwijkende en vrij heavy gitaarsolo van mister Scott tijdens 'Heaven'. Wat de man ter inkleuring van Adams' stem uit zijn vingers toverde was sowieso subliem, en het is in wezen dit tandem dat telkens opnieuw een Bryan Adams' show tot een waar plezier maakt. Enkel een drietal covers tijden het 30-minuten durende bismoment had achterwege mogen blijven, maar daarna sloot Adams de avond af met een aantal nummers solo op de akoestische gitaar. Waarbij hij het allerlaatste nummer inleidde als iets dat hem nauw aan het hart lag omdat het zijn 'foot in the door to more' was: 'Remember'. Een nummer van zijn debuutalbum dat hij al eeuwen niet meer gespeeld had, en dat wisten wij wel te appreciëren! Met dank aan Live nation |