Accept - Restless and live

DETAILS  ALBUM
 
Tracklist:

1. Stampede
2. Stalingrad
3. Hellfire
4. London Leather boys
5. Living for Tonite
6. 200 Years
7. Demon's Night
8. Dying Breed
9. Final Journey
10. From the Ashes We Rise
11. Losers and Winners
12. No Shelter
13. Shadow Soldiers
14. Midnight Mover
15. Starlight
16. Restless and Wild
17. Son of a Bitch
18. Pandemic
19. Dark Side of My Heart
20. The Curse
21. Flash Rocking Man
22. Bulletproof
23. Fall of the Empire
24. Fast as a Shark
25. Metal Heart
26. Teutonic Terror
27. Balls to the Wall 

Platenlabel
Nuclear blast
 
Label nummer
Niet gekend
 
Distributie
Niet gekend
 
Promo agent
Jaap Wagemaker (Nuclear blast)
 
website artiest
Accept

Accept was destijds een van de eerste metalbands waar ik fan van was. Vooral het nummer ‘Fast as a Shark’ vond ik geweldig, mede vanwege die geweldige intro. De laatste jaren heb ik de groep echter niet echt meer gevolgd. Het is wel leuk om te horen dat Accept live nog steeds zo goed klinkt. ‘Nieuwe’ zanger Mark Tornillo Doet zijn werk naar behoren en zijn stem is bijna niet te onderscheidden van die van Udo Dirkschneider. Of toch, als je Tornillo’s stem met die van Dirkschneider vergelijkt, kun je toch niet anders dan vaststellen dat Dirkschneider de enige echte Accept zanger is. De band speelt een gebalanceerde mix van oud en nieuw. De show wordt geopend met ‘Stampede’, en al meteen zit de sfeer goed. Verder volgen de nummers ‘Stalingrad’ en ‘Hellfire’. Met ‘London Leather Boys’ wordt het eerste nummer uit de jaren tachtig gespeeld. Hierna volgen klassiekers als ‘Restless and Wild’, ‘Son of a Bitch’, ‘Midnight Mover’, ‘Losers and Winners’ en ‘Metal Heart’. De intro van ‘Fast as a Shark’ wordt luidkeels door het publiek mee gezongen, dit nummer blijft natuurlijk ‘het’ accept nummer bij uitstek. De setlist wordt afgesloten met het duo ‘Teutonic Terror’ en ‘Balls to the Wall’. In totaal vuurt de band zo’n zevenentwintig nummers op het publiek af, zonder ook maar ergens een moment in te zakken. Wel dient gemeld te worden dat de nummers op dit album een samenraapsel zijn van verschillende optredens. Accept bewijst echter dat ze nog steeds mee kunnen. Ook bewijzen ze dat hun nieuwe materiaal zeker niet moet onder doen voor de klassiekers. Wat ik wel jammer vind is dat ‘Princes of the Dawn’ en ‘Breaker’ er niet op staan, aangezien dat die nummers toch wel tot mijn persoonlijke favorieten behoren. Nu, is dit live album beter dan ‘Staying Alive’ uit 1989? Ik weet het niet. Kwalitatief gezien gaat mijn voorkeur naar ‘Staying Alive’. Dat album klinkt rauwer en minder opgepoetst. Plus dat het publiek duidelijker in de mix zit. Hierdoor krijg je toch veel meer het live gevoel. ‘Restless and Live’ klinkt soms als een studio album waar ze publiek tussen gemixt hebben. Maar dat zijn maar kleine minpuntjes op een verder smetteloos album.
 
Hans Goossenaerts (4)

The live album that makes you feel like you are right there in the crowds