|
Arcanum XII werd geboren in 2012 uit een gezamenlijk idee van bevriende muzikanten om een muzikaal project met een laagje progressieve metal op te richten, desondanks het feit dat ze zich in een buurt bevinden waar dit muziekgenre weinig kans heeft om te overleven. Na korte kennismaking betreden de leden onmiddellijk de oefenruimte van drummer Mattia Piva, om met het componeren van de eigen nummers van start te gaan. Deze zijn aanvankelijk power metal & symfonische prog metal getint, met als grote voorbeelden Rush, Dream Theater, Vanden plas, King Crimson etc… Van start af trachten ze om ruimte te bieden aan elk individueel instrument en ieders eigen inbreng te integreren alsof hun leven er vanaf hangt. Na maanden van "technische testen" werd echter besloten om de zanger te vervangen door een stem die meer geschikt is voor de nummers die ze bij elkaar schreven. Deze taak werd toebedeeld aan Fabio Punchina, één van de krachtigere stemmen in het genre. Met het verstrijken wordt afgestapt van het power metal idee om een meer complexe progressieve aanpak met melodische wendingen in te slaan. Als later ook Mirco Mandruzzato op keyboards toetreed tot de groep geeft deze de ‘final touch’ die ontbrak in de groep. Tot op vandaag de dag is de bezetting stabiel gebleven en verloopt de samenwerking goed. De nummers klinken steeds progressiever en de sound zoals geïntroduceerd met de nieuwe toetsenist, gecombineerd met het grote stembereik van Fabio wordt hun handelsmerk. Deze Italiaanse band speelt progressieve metal met knap vocaal werk, spannende en opbouwende atmosferen… Klasse arrangementen waar vele startende bands enkel van kunnen dromen. Na de “Intro” track die voornamelijk bestaat uit kosmische geluiden en het afstemmen van een radio naar een goed radiostation, wat mijn inziens niet zo origineel meer is, barst het progressieve geweld echter los en wordt je verrast door de intro van “Why” die in de eerste minuut al verscheidene breaks en wisselingen kent. Het is duidelijk dat Vocalist Fabio Punchina een groot stembereik heeft en ook het toetsenwerk op deze plaat een bepalende rol gaan spelen voor het melodische gedeelde van dit album. In dit nummer alsook bij opvolger “Inside Your Head” vloeien de rustigere passages en de beukmomenten vlotjes in elkaar over. De solo momenten van Fabio Ingegneri sluiten nauw aan bij het toetsenwerk van Mirco Mandruzzato en laatstgenoemde weet behoorlijk mooie partijen vanonder zijn zwart/witte toetsen te halen. Er wordt ook behoorlijk gebeukt in “Inside Your Head” maar er is geen moment waarop het dreigt een brei aan geluid te worden. Alles blijft zuiver en onder controle. “Every Day Is The Same Day” begint rustig en kan even als ballade beschouwd worden tot het na bijna 2 minuten welliswaar integer maar krachtig losbarst en toch de nodige afwisseling kent. Ook hier is alles weer mooi in balans en komen de accenten van Mattia Piva mooi tot zijn recht. Neem zeker ook de aandacht voor de wondermooie en sprookjesachtige gitaarsolo in de zesde minuut. Bij “My god” vinden we weerom keyboards die de dominerende rol spelen in de intro, geruggensteund op een beukende maar ritmische baslijn van Franscesco Bellan dat meteen aanzet om mee te knikken op het ritme. Deze song voelt iets donkerder en zwaarder aan maar bezit voldoende melodie om buiten het ‘depressie’ gebied te blijven en kent zelf een luchtig einde. “When A Man” is weer zo’n nummer waar het kunnen van de volledige band aan bod komt en wisselingen troef zijn. Het niveau is van die hoogte dat je zou verwachten dat ze hier hun finale spelen maar de schijf telt nog een nummer op het te goed. Over naar de echte finale dan met “Seven” een nummer dat mede ingekleurd wordt door gast-vocaliste Atena Baurus. Ook deze heeft een aangename stem om naar te luisteren en geeft het geheel echt een meerwaarde. Men zegt wel eens ‘save the best for last’ maar of dat hier opgaat is moeilijk te zeggen want elk nummer heeft zo wel zijn eigen karakter waardoor het moeilijk kiezen wordt wat als favoriet of beste nummer te bestempelen. Veelzijdig is deze “seven” zeker wel met hier en daar een mooie onverwachte wending. Aan het einde van de plaat gekomen dat eveneens een luchtig einde kent kan ik enkel maar denken dat dit album er eentje is om van te snoepen en de vingers bij af te likken! Na 48 Minuten luisterplezier heb ik toch een zekere honger naar meer en dat is alvast een goed teken voor een band die net aan zijn debuut toe is. Arcanum XII is een ware aanrader voor fans van Dream Theater, Vanden Plas, Circus Maximus, Shadow Gallery en aanverwanten. Het is beschikbaar vanaf 30 november bij Underground Symphony Records in luxe digipak editie. Het artwork van de cover werd verzorgd door Jahn Vision Art. Het werd opgenomen, gemixt en gemasterd door Daniele Dalla Dea. Line-up:
Johan Kaethoven (4) Tracks:
Underground Symphony I US CD-151 I Arcanum XII
0 Opmerkingen
Je opmerking wordt geplaatst nadat deze is goedgekeurd.
Laat een antwoord achter. |
|
RSS-feed