cd reviews
Elyria is een female fronted metalband uit ST. Gallen (CH). Er zijn talloze groepen in die stijl, zodat alles moet kloppen om aan de top mee te draaien. Met hun zangeres zitten ze in ieder geval goed. Ze heeft een mooie, heldere stem, die weliswaar niet altijd loepzuiver is, maar toch voldoet voor deze muziek. Jammer dat ze de enige stem van de groep is. Ik mis een tweede zanger(es) (grunts of niet, dat is minder belangrijk) en ook wat backing zou hier niet misstaan hebben. De muzikanten zijn geen topmusici, maar ook daamee geraken ze nog goed weg. Met progressieve ritmes doen ze goed hun best om een eigen sound te ontwikkelen die afwijkt van de ‘gothic style’ die je hier verwacht. Vooral de gitarist heeft enkele schitterende, virtuoze solo’s in de vingers. Tot zover zitten we nog op het juiste spoor, maar het is vooral de combinatie van de zangeres en de groep die niet helemaal klopt. Alsof ze uit verschillende werelden komen. Heeft de zangeres misschien een klassieke opleiding gehad? Ook aan de productie schort het één en ander, waardoor de muziek soms amateuristisch overkomt. De drum heeft een vlakke, droge metaalklank. Ook de gitaar kon wat meer effect gebruiken. Enkel de keyboards (of orkestopnames) klinken heel mooi. Wordt dit een bandopname live? Want ik zie geen keyboards bij de line-up. Sommige nummers klinken beter, zelfs redelijk goed, zoals ‘The Vigil’, maar andere zoals ‘Faceless’ en ‘Dreamwalker’ zijn bijna niet aan te horen. De composities zijn nochtans goed. Zijn hier twee verschillende producers of technici aan het werk geweest? Het valt op dat de eerste helft van het schijfje de beter klinkende nummers bevat. Met een betere productie zou dit wellicht een prachtig album geworden zijn. Ik denk dat Elyria op een podium veel succes kan hebben als ze een betere klank kunnen neerzetten en die dan hopelijk meenemen naar een tweede album? Line up:
Danny Focke (3) Elyria, not from Game of Thrones, but from the Swiss Mountains…
0 Opmerkingen
Throne Of Heresy werd gevormd in 2009 in Mjölby, Zweden door gitarist Thomas Göransson en drummer Mathias Westman. Met de nodige Black Metal en Thrash ervaring hebben deze twee het idee opgevat Thrash metal een nieuw jasje te steken. In de drie jaar voorafgaand op de eerste CD varieerde het genre van pure Thrash naar death/thrash hybrid. Hun eerste CD “The Stench of Deceit” werd in 2012 uitgebracht en werd openlijk ontvangen door reviewers en fans, het enige nadeel was dat dit een self-release was waardoor deze nooit de grote massa bereikte. In dat jaar wijzigde ook de line-up; bassist Björn Ahlqvist en gitarist Ted Sjulmark werd toegevoegd en later datzelfde jaar besloot zanger Kristoffer Larsson te stoppen, deze werd na een paar maanden ingevuld door Thomas Clifford. De line-up was compleet en men nam de EP: “Realms of Desecration” op die weerom als self-release uitgebracht werd in 2013 en enorm geprezen werd in de metal wereld. Throne of Heresy werd bekroond als ‘unsigned band of the month’ in het Zweedse Close-UP magazine alsook met meerdere ‘band van de week’ nominaties. De tijd was rijp om aan opvolger “Antioch” te schrijven die na twee jaar het daglicht te zien krijgt op 12 Februari 2016. De CD klinkt zeer krachtig, waarin je duidelijk de invloeden hoort van het Black metal en Trash genre, in een zeer evenwichtige balans tussen de massieve gitaarsound, drums, bas en krachtige teksten. De nummers doen je allen huiveren naar een moshpit, wall of death, circle pit, en konsoorten. De forse sound breekt door de geluidsmuur en brengt het monster in je naar boven. Geteisterd door deze helse sound staat je meubilair op de grondvesten te beven. En het is op deze basis dat brulboei Thomas Clifford zijn lyrics overtuigend uitspuwt. De knappe gitaarriffs (luister eens naar de intro van “Nemesis Rising”) en de rustigere passages, vooral in de bridges van de nummers zorgen voor de afwisseling en houden dit album boeiend. Het instrumentale “Exordium” toont dat de band best ook wel interessant kan klinken zonder zang. Ook de instrumentale passage in “Souls For The Spirit” toont dat de band niet aan hun proefstuk toe is. En voor wie dacht dat Throne Of Heresy enkel brutaal geweld op je los laat moet zeker eens luisteren naar “Where Bleak Spirits Pass” waar de band zich van hun meest melodische kant toont. Ik ben alvast benieuwd naar hoe deze band live klinkt, de manier waarop ze het publiek bespelen en hoe het publiek te keer zal gaan. Lars Kaethoven (3½) A brutal black thrash album straight from the darkest corner of the universe.
Thrillkiller is het nieuwe project van Rob Bradley & Maxim Sobchenko die voorheen beiden in Aries speelden. Eind 2015 kwam er een eind aan het Aries verhaal maar blijkbaar was dit van korte duur en stond dit duo er opnieuw met wat anders. Gelukkig maar want Rob Bradley heeft een geweldig stemgeluid met een indrukwekkend bereik en wat hij ook zingt, hij doet het met stijl en overgave. Thrillkiller schudt Baltimore dus weer wakker met hun nieuwste creaties die je zou kunnen thuisbrengen onder eigentijdse rock. Met ‘eigentijds’ blik ik ook graag terug naar de jaren ‘90 en komen er spontaan herinneringen aan de glorietijd van Extreme naar boven. Toch zit er veel nieuws in dit album dat zich zeker onderscheid van de rest. Het duo Rob & Maxim gingen een samenwerking aan met Matt Bittman van de Wrightway Studios (Mars Volta, Slipknot & Imagine Dragons) om dit frisse schijfje op te nemen. Het is gewoon opwindend om al dit te horen, dit is geen metal meer maar een frisse en geslaagde mix van metal, pop, funk & dance music. Er echt een stempel op kleven kan ik niet maar het staat wel vast dat de ep bol staat van vocale acrobatie, knappe melodieën, schitterende hooks, knappe riffs en schitterend soleerwerk. Qua songschrijven heeft de band zeker de lat hoger gelegd. De nummers hebben een zeker pop en funk randje gekregen maar zonder in te boeten aan het rock gehalte. Dit is waarschijnlijk te danken aan het gitaarspel van Maxim Sobchenko die als enige gitarist het geheel onvoorspelbaar houdt met zijn welgeplaatst ritmespel en gepassioneerde solo’s. De nummers hebben een knappe inslag, groovy elementen en zijn elk op zich interessant om naar te luisteren. Elke nummer verschilt ook van een ander en houdt deze schijf boeiend maar op alle songs is wel een duidelijke Thrillkiller identiteit te kleven. Ik zou graag een vergelijking met andere bands maken maar kan me geen geschikte vergelijking bedenken, eerder vernoemde Extreme komt misschien nog het dichts in de buurt maar dekt zeker de lading niet. Mogelijk ook door het eigen en breed stembereik van Rob Bradley dat in het territorium komt waarin ook Adam Levine (Maroon 5) zich begeeft. En toch… Rob is één van de zangers die je zo herkent tussen andere zangers. Dus vergelijken heeft ook hier geen zin. Zonder meer een interessante ep waarbij ik enkel maar mag hopen dat de volledige cd in de maak is. Deze staat op de webstek wel in aankondiging en de band vraagt om de steun hiervoor. Ik sta nu al te popelen om te horen wat de heren in de toekomst gaan brengen. Johan Kaethoven (4) This is definitely an own brew of original music with a blend of Metal, Pop, Funk and Dance music.
De geschiedenis van Megadeth verliep niet altijd van een leien dakje en de bezetting wijzigde wel eens met de regelmaat van de klok. Na het ‘Super Collider’ album uit 2013 verliet gitarist Chris Broderick en drummer Shawn Droverde band. Angra’s Kiko Loureiro vervoegde de band aan de gitaar en Lamb of God drummer Chris Adler mocht dit laatste album ‘Dystopia’ indrummen. Na het matige ‘Super Collider’ kon het enkel maar beter gaan en als Dave Mustaine zich rot voelt, dan zit hij vol inspiratie en schreef hij de beste albums bij elkaar (Youthanasia, Cryptic Writings). Gelukkig is dit nu ook het geval en ‘Dystopia’ zit dan ook vol verwijzingen naar actuele thema’s zoals terrorisme en actuele spanningen in Amerika. Mustaine levert op deze schijf dan ook politiek scherpe teksten af die ondersteund worden door talloze knappe riffs. Luister maar eens naar de teksten van like ‘Post American World’, ‘The Emperor’ en ‘Dystopia’. Wat de gitaarriffs betreft kan je dit album zeker bestempelen als een thrash album met erg stevige passages met een ‘old school’ gevoel maar er is ook voldoende variatie en een aantal moderne invloeden. Die variatie vind je o.a. terug in de orkestratie van ‘Poisonous Shadows’ die het nummer naar een hoger niveau tilt zonder het te overschaduwen. Het instrumentale ‘Conquer or Die’ start traag en akoestisch om dan te ontketenen in een ongekende gitaar virtuositeit. Verder is er ook nog de coverversie van ‘Foreign Policy’ van de punkband Fear. Muzikaal gezien is dit een hoogstaand Megadeth album waarop de interactie tussen Mustaine en Loureiro ongelofelijk klinkt met tal van verschroeiend hete solo’s. Chris Adler voegt daar nog schitterend drumwerk aan toe dat ook een ander gevoel geeft aan de nieuwe Megadeth. Of het nu gaat om zijn creatieve drumfills of het leggen van een solide rock ondergrond terwijl het gitaarduo er op los soleert, zijn bijdrage is briljant. Voeg daar nog de waanzinnige bassolo’s van David Ellefson aan toe zoals in ‘Fatal Illusion’ bijvoorbeeld en je hebt een super band op het scherp van de snee. Op ‘Dystopia’ klinkt Megadeth bijzonder krachtig en het lijkt of ze de energie terug gevonden hebben. Megadeth is gewoon weer de degelijke thrash band van weleer met her en der een industrial kantje. Line-up: Dave Mustaine - Gitaar, Zang Kiko Loureiro – Gitaar David Ellefson - Bas Chris Adler – Drums Johan Kaethoven (4) Dystopia is a first-rate Megadeth album compared to some of their previous releases.
Mammoth Mammoth`s riffs zijn zo aanstekelijk dat zelfs veteraan Zakk Wylde niet kan weerstaan aan de felle verleiding sinds Tony Iommi and the Big Muff: deze Australiërs verkozen om als support act mee te gaan met Black Label Society. Recentelijk deed het album ‘Volume IV – Hammered again’ de fans nog verlangen naar meer en dus besloot de band de honger te stillen met een nieuwe EP ‘Mammoth Bloody Mammoth’ en dit alvorens de “Up In Smoke-tour” te starten met label genoten My Sleeping Karma en Greenleaf. De CD voorziet ons van twee nieuwe tracks, een cover van MC5`s ‘Kick Out The Jam’ en als afsluiter ‘Dead Sea’ in een nieuw hermixte versie. Dit vier nummer tellend album is leuk om te beluisteren, de pakkende teksten, de songs zijn op professionele manier opgenomen en gemixt. Bij het beluisteren merk je al vanaf de eerste minuut dat Mammoth Mammoth stoner rock in een nieuw daglicht zet en er zijn eigen draai aan weten te geven. De nummers geven je een goed gevoel met vloeiende zanglijnen die perfect verweven zijn met de gitaarriffs, de groovy baslijn en perfect getimede drums. Vier nummers is al wat dit album nodig heeft om te bewijzen dat kwaliteit boven kwantiteit staat. Mammoth Mammoth zal ons in de toekomst zeker nog verrassen met nieuw materiaal. Lars Kaethoven (3) This stoner rock band proves with their catchy songs, filled with riffs, that each and every moment of this EP is completely amazing.
De groep Heretic’s Dream opereert vanuit Groot-Brittannië, alhoewel de muzikanten Italiaans zijn. De 5–koppige band put uit heel wat muzikale vaatjes, zoals hard rock, metal, progressieve rock en gothic rock. Zelf noemen ze zich Prog at the Edge, neem maar een dikke rand want om echt van progressieve rock te spreken horen de nummers wel iets langer te duren en is de invloed van keyboards toch aangewezen, alhoewel niet strikt noodzakelijk. Intussen heb ik via de groep vernomen, dat er een nieuwe bassist (Emiliano Baccini) en ook een keyboards-speler (Alex Alberti) is aangetrokken, ook op drums (Alfonso Mocerino) is de bezetting gewijzigd. Benieuwd welke impact de keyboards zal hebben op de sound van de groep. De intro van de cd zet je alvast op het verkeerde been, want speed metal komt ongenadig je richting uit. Maar al vlug slaat het nummer om in melodieuze female fronted gothic rock, uiteraard vooral door de intrigerende stem van Francesca, in combinatie met de mannelijke grunt-stemmen op de achtergrond doet dit onmiddellijk denken aan Evanescence. Dat laatste is geen toeval, want de groep beschouwt hen als één van hun invloeden. Ook Pilgrim kan in dezelfde categorie worden ondergebracht, alhoewel je hier reeds merkt dat de groep met de regelmaat van een klok progressieve elementen inbouwt. De ritmesectie speelt over de ganse cd wel een belangrijke rol en geeft de groep een specifieke sound. Verrassend is ook ‘Master your demons’ met een nogal fusion-achtig klinkende intro en een heel melodieuze ‘jazzy’ solo, wat nog maar eens bewijst dat Heretic’s Dream van alle markten thuis is. De vocalen zijn best wel ok, maar bij momenten is de uitspraak in het Engels toch wel een probleem, een werkpuntje dus. Muzikaal zit het allemaal snor met afwisselend complexe structuren en rustige passages, alleen had ik hier en daar toch wel graag een splijtende gitaarsolo gehoord, de muziek leent er zich toe en de gitaristen zijn er ongetwijfeld toe in staat. De groep lijkt ook wel te zoeken naar wat air play, ‘Secret place’ heeft in die zin wel enige potentie, er bestaat trouwens van deze song een officiële video. Al zal het wel moeilijk worden om in de slipstream van Evanescence en Within Temptation te belanden. De hamvraag is ook welk publiek de groep in zijn armen zal sluiten, want door hun variatie zijn ze moeilijk in een hokje te plaatsen. Met Golden Cage, voorzien van een leuke intro, en New Season eindigt het album op een progressieve manier. Dat progressief karakter zal ongetwijfeld in de toekomst versterkt worden door Alex Alberti op keyboards. ‘Floating State of mind’ kon me door zijn grote variatie aan stijlen wel bekoren, maar er zijn nog wat punten, waar de groep moet aan sleutelen, in ieder geval om in het oog te houden! Line up :
Claude Bosschem (4) Excellent effort from Italian band ‘Heretic’s Dream’ with a nice blend of different styles like metal, progressive rock and female fronted gothic rock. Anxious to hear how the band will sound with the new line-up.
De band is afkomstig uit Dallas, Texas en werd gevormd in 1996 en heeft zijn naam te danken aan de film ‘The Drowning Pool’. Gigantisch machtige riffs, publiek zotmakende grooves en meesterlijke zang zijn de tools die Drowning Pool tot een groot succes maakt. Vastbesloten blijven ze trouw aan de huisstijl die ze hebben opgebouwd door de jaren heen. ‘Hellelujah’ is een album die de diehard fans zeer wild maakt en hen meevoert door de nummers heen. De eerste paar seconden van dit album laten al direct merken dat de band weer een meesterwerk heeft gecreëerd, het is dan ook vanzelfsprekend dat ‘Hellelujah’ de meest agressieve, ambitieus klinkende Drowning Pool album is sinds ‘Sinner’, het met platinum bekroond album dat tevens de Top 20 rock radio hits ‘Tear Away’ en ‘Bodies’ Met zich mee bracht. Een aantal bands waar Drowning Pool zijn inspiratie vandaan hield zijn: Alice In Chains, SOIL, Opeth, Pantera, Metallica,… ‘Hellelujah’ presenteert een band die vrij is om te zeggen: “Play, and do what you please”, dit door de ongelofelijke steun van hun fans. Ze brengen passie, een serieuze drijfveer en loyaliteit dit resulteert in wat Moreno beschrijft als een “Bad attitude record”. Producer Jason Suecof (All That Remains, Trivium, Demon Hunter) was de perfecte man om deze blend van metallic roots en instant herkenbare strofe’s, riffs en ongelofelijke teksten tot een geheel te smeden. Al direct bij het opzetten van dit album werd het mij duidelijk, Drowning Pool heeft het weer gedaan, ze hebben een ongelofelijk nieuw album geschonken aan de wereld en hun fans. De ongelofelijke intro’s van ‘We Are The Devil’ en ‘Meeting The Bullet’ zijn een paar van hun zalig creaties die zeker in het lijstje van men favoriete Drowning Pool nummers terecht is gekomen. Line Up:
Lars Kaethoven (4½) Kicks in like a meteorite, more addictive then drugs and hits you right in the face…
Life’s December “Colder” is het eerste album van deze uit vijf muzikanten bestaande band: Rico Bamert (zanger), David Mühlethaler (gitaar), Valens Wullschleger (gitaar), Jérémie Gonzalez (drum) en Simon Mäder (bassist). Om nog maar een zeer jonge deathcore band te zijn, hebben deze heren zich wel bewezen. Ikzelf luister niet veel naar dit genre maar deze band heeft mij wel enorm verrast. De harde sound, gemengd met brutale breakdowns en melancholische melodieën zorgen voor veel variatie in het album. De combinatie van djent en deathcore kan je overduidelijk horen wat de songs ook speciaal maken. Van lyrics tot geluid kan ik zeggen dat deze CD heel goed in elkaar zit. De teksten zijn vooral duister en zwaar. Het is een achtbaan vol emoties maar je kan wel stellen, het album blaast je omver. Silke Goethals (3½) Brutal sound, melancholic melodies and badass breakdowns. This album has it all.
Craigh is een Zwitserse metal band which die gevormd werd in 2004 . Craigh haalde hun ervaring van talloze optredens in Zwitserland en Oostenrijk. Het eerste studio album ‘Of dreams and wishes’, is uitgebracht op 10 april 2015. Met veel vastbeslotenheid en motivatie wist Craigh een uniek en krachtig alternative metal album uit te brengen. Een onweerstaanbaar krachtige klank die je van je sokken blaast van begin tot het einde. Craigh heeft al merdere malen hun publiek wild gemaakt . in de eerste helft van 2016 zal de band terug keren naar de zwitserse club podia om daar hun debuut album live aan het publiek voor te stellen als deel van hun ‘devour the void tour’. Ze halen hun inspiratie bij bands waaronder Metallica, Parkway Drive, As I Lay Dying, Trivium, Bury Tomorrow, Killswitch Engage, en nog enkele andere. De cd begint al direct zeer krachtig, de loeiharde gitaar, bas en drums die al direct laat blijken waarvoor de band staat. De overgangen van de verschillende passages zitten juist, de teksten klinken zeer krachtig onder begeleiding van de beukende instrumenten. Bij het horen van de intro van ‘again and again’ ging al men haar recht omhoog staan dit door het gebruik van een killswitch op de gitaar en maakt dit nummer zeer uniek vanaf de eerste noten. Dit album is aanstekelijk, zeer leuk om naar te luisteren, geeft je de neiging om het volume nog harder te zetten en nekbrekend hard te beginnen headbangen. Nummers die persoonlijk zeer aanstekelijk werken op de nekspieren zijn ‘Again and Again’, ‘Origin’ en ‘Desire Remains’. Line-Up:
Lars Kaethoven (4½) Fresh from Swiss comes Craigh, on the start of there career they are ready to show the World how sensational a Young band can be.
Bring On The Bloodshed is een vijfkoppige band Uit Amsterdam die zijn oorsprong kent in 2008 en zich verder ontwikkelde tot 2010. In die stabiele bezetting is men dan de podia onveilig gaan maken wat een niet al te moeilijke klus werd aangezien alle bandleden hun sporen al hadden verdient in de Nederlandse metal & hardcore scene. In 2013 namen ze hun debuut ‘Dark Clouds’ op welk uitgebracht werd op het eigen label Nocturlabium Records. Dit debuut was wereldwijd verkrijgbaar wat er meteen ook voor zorgde dat ze intensief toerde doorheen Nederland, een U.K. tour deden en het podium deelden met grote namen uit de scene zoals Hatebreed, Sworn Enemy, First Blood, The Acacia Strain en Thy Art Is Murder. Anno 2015 dook Bring On The Bloodshed weerom de studio in om de opvolger ‘Amongst The Ruins’ op te nemen. De negen extreme brokken geweld op deze schijf vormen de basis voor een nieuw hoofdstuk. Het album staat bol van beukende helse melodieën vanuit het diepst der aarde. De zeer energieke songs beuken er als een stormram op los en gunnen je geen rust. Een ware aanval die inbeukt op de trommelvliezen tot er voldoende ruimte is om door te dringen tot in de kern van je hersenen en je te brainwashen tot je spontaan aan het headbangen gaat. Muzikaal zit het geheel in elkaar gesmeed als een speciale legering waarvan je de strafste strijdbijlen en zwaarden zou smeden. De agressie druipt gewoon van dit schijfje af en laat je na 36 minuten voor verslagen achter. Toch staat Bring On The Bloodshed dan opnieuw aan de poort te beuken om de schijf opnieuw in te leggen en play toets in te drukken. Op de mix en productie is niets aan te merken, alles komt zuiver door in de mix en is duidelijk hoorbaar tot in alle detail. Met ‘Amongst The Ruins’ bewijst Bring On The Bloodshed klaar te zijn om in 2016 weerom de podia’s te betreden en de complete zaal in een slagveld achter te laten. Deze band is zeker klaar voor het grote werk en de grote festivals. Hoedje af voor zulk een productie op eigen label. Line up:
Johan Kaethoven (3½) Bring On The Bloodshed returns with a very energetic epic brutal album and is ready to take the world!
|
|