Kijk, ten huize Vandereyken-Clijsters zijn we stevige progressieve metalfans… maar door de vele avantgarde metal en djent die de laatste jaren is verschenen, hebben we nog duidelijker dan ooit beseft dat we niet élke stroming binnen progmetal evenveel appreciëren. Natuurlijk kunnen dissonante, jazzy composities soms gewéldig zijn om te horen, maar het soort neoklassieke en pure metalinvloeden die we horen van Witherfall, draagt toch veruit onze voorkeur weg. Witherfall wordt gedragen door vocalist Joseph Michael (White Wizzard, Midnight Reign) en guitarist Jake Dreyer (Iced Earth, Kobra And The Lotus) – misschien niet meteen de namen die je het meeste associeert met prog, maar ‘Nocturnes and Requiems’ laat duidelijk horen waarom Dreyer ook nood heeft aan zijn eigen band. Bij Iced Earth staan zijn smaakvolle solo’s immers in dienst van de songs die door opperhoofd Jon Schaffer worden geschreven, terwijl hij op een gevarieerde song als Witherfalls ‘What Are We Dying For’ een veel uitgebreider arsenaal aan gitaarkunnen mag laten horen; van stevige metalriffs tot arpeggio’s die zo zouden passen binnen een Spaanse flamencosong. In combinatie met Michaels zangstem moet je geregeld denken aan Communic, Control Denied of Nevermore, maar ook de schaduw van Mercyful Fate waart op muzikaal gebied hier en daar rond, terwijl de geregeld vingervlugge riffs zo thuishoren in een ‘guitar clinic’ van Michael Romeo, de snarenplukker en componist van superband Symphony X – luister maar eens naar het indrukwekkende ‘Sacrifice’ – een van de drie songs die tussen de 8 en de tien minuten klokken. Het is werkelijk van begin tot einde genieten, vanaf de ijzersterke faux-Nevermore song ‘Portrait’ tot de naar Crimson Glory refererende akoestische ballad ‘The Great Awakening’, de razendsnelle arpeggio’s of het furieuze drumwerk van ‘End of Time’ (mét flarden neoklassieke schoonheid) en het afwisselende ‘Nobody Sleeps Here’, dat laat horen hoe het zou zijn als Demons & Wizards zou samensmelten met Savatage. Laten we zeker ook nog even drummer Adam Sagan vermelden, die op dit album geweldig werk aflevert, maar in december 2016, op slechts 36-jarige leeftijd, deze wereld verliet na een lange strijd tegen kanker. ‘Nocturnes and Requiems’ werd oorspronkelijk uitgebracht in februari 2017 en het is dan ook fantastisch dat ’s mans slagwerk dankzij deze heruitgave bij Century Media door nog veel meer mensen zal kunnen gehoord worden. Niet te missen, dit album.
 
Nathalie Clijsters & Dirk Vandereyken (5)

Waarom je als metalband beslist om een live-album dat 4 jaar eerder is opgenomen ongeveer tegelijkertijd met een nieuw studioalbum uit te brengen, zonder dat het om een bundel gaat? Geen idee. Mogelijk is Wintersun contractueel gebonden om een aantal albums bij Nuclear Blast Records uit te brengen en wil men ergens anders naartoe? Zoals de naam al zegt, werd dit live album opgenomen op Tuska Festival, het grootste metalfestival van Scandinavië, dat elk jaar doorgaat in Helsinki. De Finnen speelden dus een thuiswedstrijd en dat is met name aan het enthousiaste publiek en de Finse bindteksten duidelijk af te leiden. Op het moment van registratie had Wintersun nog maar twee albums onder de armen: het ruigere ‘Wintersun’ en het symfonische ‘Time I’. De sprong van het eerste naar het tweede werkje was behoorlijk groot en dat is ook live te horen, want het is niet moeilijk om te horen welke song op welk album thuishoort. Dat er maar zeven songs op het album werden geperst, hoeft jou trouwens niet tegen te houden, want enkel opener ‘When Time Fades Away’ klokt af onder de vijf minuten en twee nummers komen elk zelfs boven de tien minuten uit. Frontman Jari Mäenpää kondigde een tijdje geleden aan dat hij live geen gitaar meer zou spelen om zich te kunnen concentreren op zijn zang en dat is een goed idee. Niet dat hij slecht klinkt, want zowel zijn agressievere raspende als zijn cleane stem mogen er zeker wezen, maar hier en daar klinkt het wel een beetje oneven en het lijkt ons duidelijk dat er dus zeker nog progressiemarge is. Wintersun staat sowieso voor imponerende riffs met veel leadgitaar – denk aan een kruising tussen Blind Guardian en Sonata Arctica – en veel symfonische epiek, die live verrassend goed uit de verf komt. Absolute krakers als ‘Land of Sno wand Sorrow’ en ‘Starchild’ blijven onmiddellijk in het geheugen plakken en dat is zeker een verdienste voor songs die langer zijn dan – respectievelijk – acht en tien minuten. Wie de studioalbums al in bezit heeft, kan dit album gerust links laten liggen en meteen voor het nieuwe ‘The Forest Seasons’ gaan, maar voor alle andere muziekliefhebbers is dit verplichte kost.
 
Nathalie Clijsters ( 4 ½ )

Ola, is dit nog dezelfde metalband als die van 2007? Dit is toevallig de tweede band met een volkomen gewijzigde sound die ik op een uur tijd bespreek – de vorige was The Contortionist.
Op een album als ‘Insurrection Rising’ grossierde Savage Messiah nog in stevige, maar vrij melodieuze thrashmetal met vocalen die een klein beetje deden denken aan een iets minder venijnige Dave Mustaine. Anno 2017 is Savage Messiah echter een veel meer gepolijste band geworden, met invloeden die meer doen denken aan Avenged Sevenfold of de rustigere nummers van Trivium dan aan Slayer of Death Angel. Dat betekent echter niet dat er niets moois te beleven valt, zo is vierde nummer ‘Lay Down Your Arms’ een uitstekend, mid-tempo, modern metalnummer met een uitstekend refrein en een basisriff die vaag doet denken aan Metallica, terwijl ‘Eat Your Heart Out’ nog een beetje refereert naar zowel klassieke thrash als naar het soort Britse heavy (arenaprock dat we nog van Def Leppard ten tijde van ‘Hysteria’; ‘Fearless’ is mooi opgebouwd en uitschieter ‘The Last Confession’ doet op zowat elke mogelijke manier (de intonatie van de zanglijnen, de leadgitaar en de soft-heavy-dynamiek) aan het toch nog altijd betere Iced Earth denken. De vergelijkingen die veel recensenten maken met Britse NWOBHM en heavy metal maken, begrijpen we niet. Van Iron Maiden of Judas Priest horen we niet veel terug, of het moet Priest ten tijde van ‘Demolition’ en (de rustigere passages op) ‘Jugulator’ zijn. De tien songs zijn allemaal erg compact en klokken stuk voor stuk af onder vijf minuten en dertien seconden, met ‘Out of Time’ als erg degelijke afsluiter. Of Savage Messiah hiermee alle oude fans zal kunnen behouden, durven we met minder zekerheid zeggen.
 
Nathalie Clijsters (3)

‘We Cannot Be Silenced,’ sneert frontman Schmier (ook de stem van thrashband Destruction) op het vierde nummer van Pänzers derde album, ‘Fatal Command’, en als de rest van de tekst niet duidelijk zou maken dat het over een jongeman gaat die door een spionagedienst werd aangeworven om aan contraterrorisme te doen, zou je nog denken dat de zanger het hier over zijn eigen band heeft. In de bijgevoegde militante perstekst beweert Schmier dat moderne metal als een kindertuin klinkt en dat de bands die nu groot aan het worden zijn op popmelodietjes en nonsens steunen. Hij heeft natuurlijk grotendeels gelijk, maar dat betekent gelukkig niet dat ‘Fatal Command’ erg dissonant, met moeilijk in het gehoor liggende melodieën, is uitgevallen – integendeel, zelfs. Na het vertrek van Herman Frank, tellen de rangen van Pänzer nog maar een ander lid van Accept: drummer Stefan Schwarzmann. De snarenplukker heeft echter twee vervangers gekregen: zowel Pontus Norgren (Hammerfall, ex-The Poodles) als V.O. Pulver (Gurd, Poltergeist) hebben de gitaar omgegord voor ‘Fatal Command’ en dat zorgt voor meer muzikale lagen dan op de twee voorgaande werkjes die Pänzer afleverde. Bovendien is het duo natuurlijk vertrouwd met het schrijfproces en zitten de elf eigen nummers dan ook vol pakkende momenten. Dat begint al met ‘Satan’s Hollow’, waarvan de riffs evengoed op het ‘Painkiller’-album van Judas Priest hadden kunnen staan.  Ook ‘Fatal Command’ refereert vooral instrumentaal naar bands als Rage, met een aantal erg gemakkelijk in het gehoor liggen riedeltjes. Schmier zingt doorlopend op een toegankelijkere manier dan bij Destruction, maar blijft rasperig klinken – een beetje alsof hij de oudere broer van Death Angels  Mark Osegueda is. Het is vooral zijn bijdrage die ervoor zorgt dat Pänzer meer als heavy metal dan als thrash metal klinkt. Het al vernoemde ‘We Can Not Be Silenced’ is zonder enige twijfel het meest memorabele liedje op ‘Fatal Command – niet verwonderlijk dat het werd uitgekozen als single, met in de clip overigens foto’s van andere metalzangers die plakband op de monden hebben gekregen. De hakkende riffs van ‘I’ll Bring You the Night’ zijn zeker niet zo accuraat als die van Jon Schaffer bij Iced Earth, maar er zijn zeker wel gelijkenissen, waaronder het gebruik van de leadgitaar om extra melodie en kleur toe te voegen aan het geheel. Net als bij ‘We Can Not Be Silenced’, is ook de zanglijn hier een hoogtepunt (met een klein stukje waar Grave Digger een patent op heeft), maar ook de gitaarriffs blijven na afloop nog in het geheugen spoken. Tja, als jouw eerste vier tracks al zo goed zijn, is het moeilijk om jouw album daarna niet te doen inzakken, maar dat valt op ‘Fatal Command’ nog behoorlijk goed mee: ‘Scorn and Hate’ (met hier en daar een paar gitaarriffs die verwijzen naar Iron Maiden), ‘Afflicted’ (dat muzikaal klinkt als een kruising tussen Hammerfall en Accept), het tragere, maar niet minder dreigende ‘Skullbreaker’, het snelle ‘Bleeding Allies’, het dwingende ‘The Decline (…And the Downfall)’ en het militant klinkende ‘Mistaken’ zijn allemaal meer dan degelijke metalsongs, terwijl uitschieter ‘Promised Land’ bijna apocalyptisch klinkt. Er wordt nog afgesloten met een cover van live favoriet ‘Wheels of Steel’ van Saxon – een gepast sluitstuk, al horen we Biff Byford toch nog steeds liever zingen dan Schmier. Dat ‘Fatal Command’ een uitstekend album is, staat echter buiten kijf.

​
Dirk Vandereyken (4)

Nadat je moet horen hoe een band als Savage Messiah probeert om wat meer gelikt te klinken dan vroeger en daardoor sommige songs net wat tekort schieten, is het verfrissend om te ontdekken dat Fozzy wél weet hoe het commercieel en toch nog heavy genoeg moet klinken. Wie zelfs na zeven studioalbums nog niet weet hoe Fozzy tot leven kwam: de band startte ooit als coverband onder de naam ‘Fozzy Osbourne. Toen Chris Jericho, onder zijn pseudoniem Mongoose McQueen een erg geliefde worstelaar bij de WWE, naar voren werd geschoven als frontman, wist de gemiddelde metalhead niet of het nu eigenlijk om een grap ging of niet, maar gaandeweg bleek dat Jericho écht wel goed kan zingen. Aanvankelijk hield Fozzy zelf de humor in leven door te beweren dat Jericho niet wist dat hij in een metalband zat, maar eenmaal de Amerikanen uit Atlanta hun eigen nummers begonnen op te nemen, begonnen ze zichzelf ook ‘serieuzer’ op te stellen en dat heeft hen geen windeieren gelegd. Wie Fozzy nog nooit heeft gehoord, mag gerust met ‘Judas’ beginnen, want dit erg veelzijdige album laat heel goed horen waar Fozzy tegenwoordig voor staat: aanstekelijke, toegankelijke metal die de ene keer wat naar arenarock neigt, de andere keer lichte techno-invloeden toevoegt (het is niet zo erg als het klinkt, trust us) en een volgende keer wat rap toevoegt. Het is allemaal net iets avontuurlijker en kunstiger dan Skillet, net iets minder poppy dan Amaranthe, iets minder commercieel dan Linkin Park en wat minder heavy dan Alter Bridge, maar het werkt allemaal wel. Er wordt meteen stevig van leer getrokken met het enorm aanstekelijke titelnummer, dat ook de eerste single – met al na een korte tijd acht miljoen views op YouTube – was. De rest van het album is gewoonweg erg gevarieerd, met de nodige humor (‘Drinking with Jesus’), groove (‘Painless’, ‘Weight of My World’), stevige, meezingbare zang (‘Burn Me Out’), venijnige nu-metal rap (‘Three Days in Hell’) en referenties naar Ozzy Osbourne (‘Elevator’). Niet alle elf songs zijn even goed, maar er staat ook geen enkel slecht nummer op het album en dat is toch al een prestatie op zich. Mijn man zag gitarist Rich ‘The Duke’ Ward ooit nog optreden voor zes toeschouwers toen hij de transitie van Stuck Mojo tot Fozzy aan het maken was. Ward bleek backstage een enorm sympathieke gesprekspartner met een aantal verrassend conservatieve politieke ideeën te zijn. We vragen ons af of hij soms nog melancholisch terugkijkt op zijn tijd in zijn vroegere band, maar… we vermoeden van niet.
 
Nathalie Clijsters (4)

Er zijn twee muzikale periodes in mijn leven: die van voor ik mijn man leerde kennen en die van daarna. Niet dat ik metal voorheen niet kon appreciëren; ik was er gewoon niet zo vertrouwd mee. Bands als Linkin Park heb ik altijd kunnen appreciëren, maar dan zijn er ook nog de nu-metal groepen die je gaandeweg wat minder graag begint te horen omdat je beter hebt ontdekt: betere vocalen, betere instrumentbeheersing, betere vertelkunst. Tja, dan mag het al eens wat minder ‘poppy’ en melig zijn. Een band die mijn inziens de juiste balans weet te vinden tussen meligheid, meezingbaarheid en technische bagage, is Amaranthe; nog iets meer keyboards of poprefreintjes en de liedjes worden te soft, maar vooral live weet de band steeds voldoende stevig over te komen – of, althans, voorlopig nog. Als je dan hoort dat zanger Jake E van Amaranthe een nieuwe band heeft met twee leden van In Flames – gitarist Jesper Stromblad en bassist Peter Iwers – geraak je natuurlijk benieuwd. Zullen de muzikanten teruggrijpen op het technische vertoon van albums als ‘Whoracle’ of wordt de recentere lijn van In Flames doorgetrokken? Het zal misschien niemand verbazen, maar Cyhra klinkt vooral als een amalgaam van het moderne In Flames en Amaranthe. Kijk, nu gaan we niet mee met de stroom door te zeggen dat ‘Battles’ een afschuwelijk gedrocht van een album is, maar er is toch wel heel veel mis met het recentste werk van In Flames en dan is het maar de vraag of naar buiten komen met een band die een pure hybride tussen pop en alternatieve metal is wel de juiste manier is om jouw geloofwaardigheid als metalmuzikant terug te vinden. Door de alomtegenwoordigheid van de uitstekende zang van jake E, klinkt Cyhra vooral als Amaranthe met een zanger in plaats van met een trio vocalisten, wat natuurlijk ook meteen betekent dat er een stevige dimensie wegvalt uit de muziek. Er wordt wel goed geopend, met een elektronisch riedeltje dat plaats ruimt voor stevigere riffs en het soort zanglijn dat we van Amaranthe kennen op ‘Karma’, waarna ‘Heartrage’ laat horen hoe een aanstekelijk refrein moet klinken. Het is dan ook best genieten met dit werkje, want ook het drijvende (maar niet al té moeilijke) drumwerk (van ex-Annihilator roffelaar Alex Landenburg) en het gelaagde refrein op ‘Muted Life’, de mooie ballad ‘Closure’ en het stevigere ‘Letter to Myself’ (ook al met onmiddellijk goed in het gehoor liggende refrein) mogen er best wezen. De staart van het album haalt de schade dankzij nummers als ‘Black Wings’ (over een verslaafde die nadenkt over zijn relatie), waarin Jake E een magistrale prestatie aflevert, echter gedeeltelijk in. Hier en daar mocht de productie iets minder gelikt zijn, maar er werd beslist om iets minder elektronica toe te voegen dan we van Amaranthe gewend zijn en dat soort beslissingen zorgt er dan ook voor dat de gitaren doorlopend de bovenhand mogen blijven voeren. In het midden zakt het album wel een beetje in en dus denken we dat de jongens best een paar nummers voor zichzelf hadden gehouden, maar tot Amaranthe met een nieuw album op de proppen komt, is Cyhra een mooi zoethoudertje… en dat is nu ook net het probleem. Als jouw hoofdband zo sterk op jouw nevenproject lijkt én kan rekenen op een extra dimensie die hem uniek maakt, heeft jouw tweede band dan wel voldoende bestaansrecht? We vermoeden dat de tijd het zal uitwijzen.
 
Nathalie Clijsters & Dirk Vandereyken (3 ½ )

Oh yes! Hardcore punk is still alive!!
Wat ben ik blij met deze EP van CLCKWS uit Zoersel. Het ultieme bewijs dat de muziek die ik in mijn jeugdjaren geweldig vond nog steeds ge(s)maakt wordt door de jongelingen van deze aardbol. Op hun debuut-EP ‘Counter Clockwise’ razen Eva (vocals), Neb (guitar/backings), Seppe (bass/backings) en Carlos (drums) als losgeslagen wilde honden doorheen de negen nummers. Geheel in stijl halen de meeste nummers niet eens de twee minuten. Zoals het hoort ook!
Wie (nog steeds) zot is van hardcore punk zoals Minor Threat, Youth Of Today, Beastie Boys (in hun jonge jaren), Gang Green of Doughnuts raad ik aan om CLCKWS zeker eens te checken. Liefst live zou ik zeggen.
 
 
 
Tom Coppers (3 ½)

Na het in 2014 uitbrachte ‘All That Starts’ is ‘Self’ het tweede album van Jacobs Moor. Deze uit Wenen, Oostenrijk afkomstige metalband combineren trashmetal, Progressieve rock en powermetal tot een heel eigen en origineel geluid. Jacobs Moor in een hokje proberen te wringen is onmogelijk en laat dat nu ook het meest interessante zijn aan deze band. Elke nummer op ‘Self’ is een meesterwerkje op zich, waar er in elk uithoekje van elke song wel iets nieuw is te ontdekken.
Het album begint met de rustige maar dreigende instrumental ‘March Of The Flies’. En vanaf de eerste zanglijnen van ‘Watching Atrocities’ weet je gewoon: dit is nu al een topplaat! De zang van Richard Krenmaier is even veelzijdig als krachtig. Of het nu grunts zijn, cleane zang of eerder de powermetalpassages alles kan deze man aan. Het fijne aan de nummers op ‘Self’ is de afwisseling in elk nummer. Iedere song is een verhaal op zich en elk verhaal wordt voortgestuwd door een schare ijzersterke muzikanten: Rupert Traxler (gitaar), Johannes Pichler (gitaar), Stephan Först (basgitaar), Rainer Lidauer (drums) en Johnny Sommerer (cello). Zij maken dat nummers als ‘Falling To Pieces’ en ‘Delusion’ perfect ingekleurde metalwerkjes zijn geworden. Luister bijvoorbeeld maar eens naar het schitterende gitaarspel ergens halfweg ‘Delusion’. Sterk werk!
Het album eindigt met het ruim 11 (!!) minuten durende atmosferische metalparel ‘Hopeless Endeavour’. In schoonheid afsluiten heet zoiets.
 
 
 
Tom Coppers (4 ½)

Het Duitse Bad Butler is een heavy powermetal band die met ‘Not Bad At All’ hun debuutalbum op de wereld loslaat. De band werd in 2013 opgericht door gitaristen Gary Bonassi en Christian Lautemann. Zij zijn de eerste jaren vooral bezig met het schrijven van songs. Pas in het begin van 2016 voegen drummer Thomas Diener en bassist Christian Junker zich bij de band. Als frontman en zanger koos men toen voor het jonge geweld van Dominik Kockler. Dat laatste is wat mij betreft een uitstekende keuze. Want zijn stem staat als een huis! De zang is krachtig én melodieus. En wat ook niet onbelangrijk is: bij veel Duitse bands stoor ik me nog al eens aan de slechte Engelse uitspraak maar bij Dominik is die tongval nauwelijks aanwezig.
Bijna 45 minuten krijgen we de ene powerriff na de andere, Bonassi en Lautemann zijn een zeer geoliede machine. Je hoort dat ze al enkele jaren bezig zijn aan deze nummers want alles klopt in zowat alle nummers. Vanaf opener ‘Outlaws’ tot en met ‘One Last Song’ (jaja, ze hebben ook nog een beetje humor) dendert de Bad Butlertrein door de boxen. Onderweg passeren we enkele uitschieters zoals ‘Nameless Thing’, ‘Loud ’n Proud’ en ‘Shadows Of Black’. Bekijk ook zeker eens de clip van ‘Nameless Thing’, zeker de moeite waard. Tekstueel hoef je geen hoogstandjes te verwachten. Het gaat vooral over duistere krachten en over de spierballen laten rollen. Maar met dit soort muziek hoef ik dus echt geen diepgaande teksten te horen. Integendeel zelfs.
Met ‘Not Bad At All’ heeft Bad Butler zeker een album gemaakt dat vele metalliefhebbers wel kan bekoren.
 
 
Tom Coppers (4)

Als je een band wilt horen die zich volhardend aan het genre power metal vasthoudt, is het Reverence wel. Ze zijn een vrij recente band uit Amerika die in 2011 hun EP uitbrachten met daaropvolgend twee singles. Pas in 2012 kwam Reverence met hun debuutplaat 'When Darkness Calls'. Deze werden goed ontvangen want eigenlijk mogen we hier toch wel van een supergroep spreken en zal de aandacht misschien hierop meer gericht worden. Niemand minder dan Steve 'Doc' Wacholz (ex- Savatage, ex-Avatar) neem het slagwerk hier voor zijn rekening. Paul Kleff ( ex-Metal Church live) en Brian Holland (ex-Tokyo Blade) spelen hier de fenomale strakke gitaarriffs. Russel Pzutto op bass en Scott Oliva (ex- Deranged ) voor de vocalen. Dit is niet zomaar een EP die de band met hun vernieuwde line-up uitbrengen, maar een ode aan overleden gitarist Pete Rossi ( ex- Sanxtion). Paul Kleff is dan ook de nieuwe gitarist. 'Foreverence' opent atmosferisch, rustig en toch wel melancholisch getint. Maar 'Fire Lord' geeft je hier direct aan wat je met deze plaat kan verwachten en dat is bombastisch, furieus en 100% power metal. Scott Olivia zijn zang mag hier zeker goed geprezen worden. Een sterke standvaste stem die niet tegensteekt. 'Phoenix Rising' brengt het tempo wat hoger en ik zal je eerlijk vertellen dat dit nummer gemakkelijk bij ‘Hall Of The Mountain king’ van Savatage kan aansluiten. Metal moet dan ook op een hoog volume afgespeelt worden om er ten volle van tegenieten. Zo merk je bij 'New Order' de groovy basslijn. Hier toont Scott Oliva dat hij gemakkelijk en standvast de hogere tonen aankan. 'Last Flight (PJR RIP)' laat de ode aan overleden gitarist Pete Rossi nog eens extra horen door een twee minuten durende gitaarsolo. 'Sleep' sluit rustig af met een balad die kort en krachtig is. Als laatste worden we op twee live nummers getrakteerd, die op Reverence hun opkomende live album zullen verschijnen. Deze mag verwacht worden in het eerste kwartaal van 2018. Deze EP is een must have voor mensen die specefiek de power metal van eind jaren tachtig en begin jaren negentig goed vinden. Voor mij alleszins een topper van een EP en dat smaakt naar meer!
 
Jason Proot (4 ½ )