Wat juicht ons harteken toch weer blij, lieve muziekliefhebbers. Oei, oei, hoor ik u nu al denken, die van Keys And Chords hebben weer een slag van de molen gekregen, de winter duurt nu toch wat lang voor die mensen, hoge tijd voor hen dat het lente wordt. Wel, voor ons is de lente zonet begonnen, want wij zitten momenteel te luisteren naar 'Decades', de nieuwe compilatie van Nightwish, nog steeds met voorsprong onze meest favoriete Finse band (sorry HIM, mwoehahaha ... not!).  Akkoord, wij hadden liever al een gloednieuw Nightwish album in onze muziekspeler geschoven gekregen maar deze 'Decades' is toch absoluut de moeite waar hoor. Voor ik verder ga met onze eigen bespreking, staat u mij toe om even de eerste regels uit de liner notes van Nightwish opperhoofd Tuomas te citeren (ik heb ze voor ieders gemak gelijk ook even vertaald), dan wordt nadien voor iedereen alles duidelijk: "4 Juli 1996, dat was de datum zoals die genoteerd staat in het gastenboek van mijn familie's zomerhuis. Op die dag, bij een kampvuur, werd door drie mensen besloten om een band op te richten die atmosferische, akoestische muziek zou spelen, geleid door een vrouwelijke stem. Vijftien maanden later zou deze band haar debuutalbum uitbrengen en dan, meer dan twee decennia later een compilatie met daarop nummers uit acht studio albums, alsook hun allereerste demo, die de band hun naam zou geven".  Dit jaar twintig jaar geleden dus, verscheen hun allereerste plaat en fans noch band zelf zouden toen hebben kunnen vermoeden welk een fantastische trip het zou worden.  We gaan er niet flauw over doen, Nightwish was één van de (zoniet dè) grondleggers van de female fronted symphonic metal en hebben zichzelf al die jaren en albums lang gedwongen om te evolueren. Een evolutie die steeds tot fantastische muziek heeft geleid maar onderweg ook een aantal slachtoffers gemaakt. Van die drie mensen die rond dat kampvuur zaten zijn enkel nog Tuomas Holopainen (keyboards, belangrijkste songschrijver) en gitarist Emppu Vuorinen overgebleven. Originele zangeres Tarja Turunen werd in 2006 wegens tè grote persoonlijke meningsverschillen uit de band gebonjourd en drummer Jukka Nevalainen staat als sinds 2014 op non-actief omwille van gezondheidsredenen, hoewel hij wel nog steeds officieel deel uitmaakt van de band en nog steeds bij het creatieve proces betrokken blijft. Bassist (en coolste rock dude op deze planeet) Marco Hietala verving in 2003 al Sammi Vänskä. Aan het vertrek van Tarja werden destijds, en worden nu soms nog, al liters inkt verspild. Een historie waar iedereen wel zijn of haar mening zal hebben. Vast staat dat haar bijdrage aan de band en haar stempel op de (symphonic) metal in het algemeen absoluut niet onderschat mag worden. Zij was het die er als één van de eersten in slaagde om een klassiek geschoolde (sopraan) goed te laten blenden met heavy metal. Ook over Tarja's opvolgster, Anette Olzon, is heel veel gezegd en geschreven geweest. Olzon is op zich heus best wel een goede zangeres, achteraf gebleken bleek haar stem toch niet echt te passen bij de richting die Nightwish uitging. Dat de fans het abrupte ontslag van Turunen niet echt leken te begrijpen en aanvaarden en hun frustratie daarover op Olzon uitwerkten, hielp ook niet echt natuurlijk. Niemand zal beweren dat het ontslag van Olzon in 2012 als een volslagen verrassing kwam. Ook hier weer met de nodige dramatiek, in het midden van een Amerikaanse tour waarna Floor Jansen (ex After Forever, ReVamp) werd overgevlogen om halsoverkop ('Please learn the setlist in 48 hours') haar plaats in te nemen. En uiteindelijk ook te blijven. Ikzelf, en velen met mij, daar ben ik zeker van, vind dat Jansen de beste zangeres is die Nightwish op dit moment maar kan hebben. Stel dat Tarja toch gebleven zou zijn zou Nightwish muzikaal, volgens mij, die evolutie naar ‘Imaginaerum’ en ‘Endless Forms Most Beautiful’ hebben kunnen maken. Maar ik weidt nu misschien wel iets te veel uit. Laten we terugkeren naar 'Decades'. Hier voor mij ligt de picture book release. Twee schijfjes in een mooi boek. Daarin vinden we een mooie fotocollage van backstage passes en affiches uit de talloze tournees die de band al achter de rug heeft. En daarna een overzicht van alle studio albums met de tracks en de originele hoesafbeeldingen. Waarlijk een zeer mooi hebbeding dat ook bestaat in een vinyl versie. De muziek wordt in omgekeerd chronologische volgorde weergegeven. We beginnen met 'The Greatest Show on Earth', de bloedmooie 24-minuten-durende-apotheose uit ‘Endless Forms Most Beautiful’ en eindigt éénentwintig nummers en een dikke twee uur verder met de demo van het nummer 'Nightwish'.  Om een representatie van acht albums op twee disks weer te geven moeten er natuurlijk keuzes gemaakt worden. Nu is 'Decades' geen Greatest Hits of Best Of  compilatie. Het is een perfecte weergave van het geluid en de ambitie van Nightwish en de vooruitgang die ze daarbij gemaakt hebben. Uiteraard zal iedereen wel één of andere track missen. Op het eerste schijfje horen we dus alle drie de zangeressen, het tweede schijfje bestaat enkel uit door Tarja ingezongen tracks. Met o.a.  'Amaranth', 'Nemo', 'Wish I Had An Angel' en 'Sleeping Sun' hebben we ons deel van de hits en live favorieten maar er staan ook minder evidente, complexere tracks op zoals het al genoemde 'The Greatest Show ...', 'The Poet and the Pendulum', 'Ghost Love Score' of 'Gethsemane' op. Dat zijn de nummers die er echt toe doen, die de essentie van Nightwish weergeven. Dit is echt wel een prachtige compilatie, die met de nodige zorg en toewijding in elkaar werd gestoken. Echt wel de ideale manier om kennis te maken met Nightwish, de allerbeste band die Finland ooit heeft voort gebracht en wat ons betreft één van de allerbeste bands ter wereld.
 
Jan Guisset (5)

Savage Machine is een Deense heavy metal band die opgericht is in 2010 onder de naam Momentum. Toen brachten ze de EP ‘World In Ruins’ uit. Na de naamsverandering in 2014 onder de naam Savage Machine, hebben de heren een EP uitgebracht genaamd ‘Through The Iron Forest’. Deze zou zeer succesvol geweest zijn voor Savage Machine. Nu komen deze heren hun debuutalbum ‘Abandon Earth’ voorstellen. De plaat opent met 'Exodus' een soort van apocalyptische soundtrack die dient als intro. Hieropvolgend horen we de zang van Troels die zeer standvastig klinkt en samen met de muziek een grimmige sfeer oplevert. Daarbij komen dan de gitaren en het drumwerk. In eerste instantie moest ik denken aan een mix van Iced Earth en Blind Guardian . Wat zeker niet slecht is aangezien ik een grote fan ben van beide bands. Troels zijn hogere tonen komen zeer goed over en zorgen ervoor dat 'Exodus' al direct een sterke opener wordt. De band kan gesitureerd worden binnen de power en heavy metal en doet het dan ook uitstekend. Dit wordt alsook sterk bewezen met 'Age Of Machines' , 'Fourth Dimension' en 'Savior'. Zo kan je met 'Fourth Dimension' een vergelijking maken met Iced Earth. 'Savior' gaat dan eerder de richting uit van de beginjaren van Blind Guardian. 'Event Horizon' is eveneens een favoriet samen met 'Flight Of Icarus'. Het contrast is hier groot. 'Event Horizon' is een korter nummer, maar het tempo ligt dan wel hoger, net zoals de vocalen. 'Flight Of Icarus' opent echter met een bassolo en verandert zo in een ware zes minuten durende metalhymn. Het trager nummer op deze plaat is 'Beyond the Veil' en deze blijft tot het einde boeien. Troels zijn stem is zeer sterk en stevig en dat zorgt er voor dat deze niet gaat vervelen. 'Abandon Earth' biedt de normale power/heavy metal ingrediënten, maar behoort tot een van de betere bands binnen het genre.
 
Kim De Geeter (4)

Velen zullen denken: ‘Daar is Magnum nog maar eens.’ En gelijk hebben ze natuurlijk, want dit is het twintigste album. Maar misschien beter niet te vlug oordelen, want dit is gans andere koek. De beste albums van Magnum waren volgens mij ‘Chase The Dragon’, ‘On A Storyteller’s Night’ en ‘Wings Of Heaven’. Daarna kwam nog goed materiaal, maar ieder album bevatte 2 à 3 topnummers, aangevuld met wat mindere songs. Maar dit nieuwe ‘Lost On The Road To Eternity’ verdient zijn plaatsje tussen de betere albums met allemaal goede nummers. De vraag is natuurlijk aan wat die verandering te wijten is. En die is te wijten aan de wijziging van de bezetting. Zonder de oorspronkelijke groep af te breken, voel je dat het tijd was voor iets anders. Het was slecht nieuws toen de band ermee ophield, maar Bob Catley en Tony Clarkin, ondertussen 71, speelden al zo lang samen, vormden een nieuwe groep en noemden die opnieuw Magnum. Ze vroegen opnieuw bassist Al Barrow, die er al 16 jaar bij is en haalden toetsenist Rick Benton en drummer Lee Morris binnen. Vooral de toetsen van Rick brengen de muziek weer een niveau hoger. Het geluid is volledig opgefleurd en de melodieuze en progressieve rock is terug. Drummer Lee Morris haalt dan op zijn beurt de manier van spelen van Mickey Barker terug boven. Dit is veel meer spelen met ritmewijzigingen dan rockdrummer Harry James, die de laatste jaren drummer van dienst was. Tony Clarkin is niet meer de enige ster en moet plots rekening houden met andere virtuozen, waardoor de lat ook voor hem hoger komt te liggen. En dat is er aan te merken. Zijn solo’s zitten prachtig in elkaar. Bob’s stem is door de jaren wat ruiger geworden, maar dat maakt zijn juist nog beter. Al deze  vernieuwingen kan je horen in ‘Welcome To The Cosmic Cabaret’ en het titelnummer, de twee paradepaardjes van het album, maar eigenlijk zijn alle 11 nummers weer Magnums ten opzichte van de gewone ijsjes op hun voorgaande platen. Hopelijk zijn we weer vertrokken voor een aantal jaar.

​Line-Up:
Tony Clarkin: gitaar
Bob Catley: zang
Rick Benton: keyboards
Al Barrow: bass
Lee Morris: drums


Danny Focke (4)

Wacht dames en heren, voordat u hier allen in koor begint te blèren van "Aaij swèèr, baaj de moen en de staars in de skaaij ...", dat meliger dan melig hitje van ergens uit de jaren negentig. Dat was All 4 One, een kwartet (hoe vergezocht) black dudes waar we daarna gelukkig niet veel meer gehoord hebben. Wij gaan het hier hebben over All 41, een nieuw paard uit de toch al redelijk kwaliteitsvolle stal van het Frontiers label. En de band bestaat op zich al uit klinkende namen. Zo vinden we er Terry Brock (Giant, Strangeways) aan de leadvocals, Robert Berry (Three, Alliance) op bas en co-lead vocals, Gary Pihl (Boston, Sammy Hagar, Alliance) op gitaar en Matt Starr (Ace Frehley, Mr. Big) aan de drums terug. Nu staat Frontiers erom bekend dat het wel eens zogenaamde 'supegroepen' op poten zet door bepaalde artiesten van hun label aan elkaar te koppelen voor een project of album maar volgens hun eigen zeggen is met All 41 toch niet echt volledig zo gegaan. Het was misschien wel Frontiers opperhoofd, Serafino Purgino's idee om de heren te laten samenwerken, al snel bleek dat ze er ook alle vier echt zin in hadden en ze allen ideeën aanbrachten voor de songs, die dan ook echt samen werden geschreven. Bij muzikanten van dit kaliber kan en mag de lat hoog gelegd worden maar ik moet bekennen dat ik na het beluisteren van 'The World's Best Hope' toch wel wat op mijn honger blijf zitten. Akkoord, muzikaal en productiegewijs klinkt dit af. De vocalen van Brock en Berry klinken uitstekend en hun samenzang is bij momenten hemels. Alle instrumenten zitten goed hoorbaar in de mix en (ver)storen elkaar nergens. Maar het klinkt allemaal een beetje braafjes en soms weinig uitdagend. Alsof er toch teveel op veilig gespeeld wordt. Nu, eerste nummer en tevens single 'After the Rain' is best een puik nummer, catchy en vlot in het oor liggende AOR. We durven vergelijkingen maken met Journey en Boston. Er zit ook wel sprankelend gitaarwerk in het hele album en met name dan op 'Walk Alone'. Maar 'Down Life's Page' is dan weer kleffe jaren '80 synthpoprock met geforceerde lyrics. Al bij al best een OK album maar wij hadden er meer van verwacht. Zoals gezegd, soms mag (moet zelfs) de lat hoog gelegd worden. En dan is het erop of eronder natuurlijk. Voor All 41 trilde die lat hevig en viel er dan toch af. Maar in de atletiek krijgt men altijd drie sprongen, niet? Wie weet, bij een volgend album ... (The World's Best) Hope doet immers leven ...
 
Jan Guisset (3 ½)

Symfonische metal mag dan een populair genre zijn, toch zijn er heel wat bands die steeds dezelfde muzikale ingrediënten in petto hebben. Het wordt dan ook steeds moeilijker om vernieuwing te ontdekken. Gelukkig zijn er bands zoals Sleeping Romance die een duidelijke vooruitgang boeken binnen het genre. Sleeping Romance komt uit Italië en releast via Napalm Records hun tweede langspeler ‘Alba’. Na hun eerste plaat, die wat langdradig overkwam door het grote aanbod aan tragere nummers, bewijst de band dat ze muzikaal een hele stap vooruit gegaan zijn. Met het eerste nummer 'Where The Light Is Bleeding' was dit nog niet zo direct hoorbaar. Eens met het tweede nummer 'Lost In My Eyes', dat sterk de powermetal kant uitgaat, hoor je de sterke gitaariffs vermengd met het achtergrondkoor die in het refrein hoorbaar is. Zangeres Frederica haar stem is op deze plaat ook mooi vooruitgegaan. De nummers zitten echter ook volledig anders in elkaar zitten dan voorheen. Trage melodische partijen vermengd met breakdowns en spetterende gitaarsolo's vormen het nummer 'Forgiveness'. Boeiend blijft ‘Alba’ zeker want dan komen we aan mijn favoriet nummer 'My Temptation'. Zwaardere, tragere breakdowns worden hier vermengd met bombastische orchestrale partijen. 'Across The Sea' gaat dan wat rustiger verder door zijn ballad gehalte. Het ritme verandert echter snel met 'Everything Behind' en 'Through The Looking Glass'. Afsluiter 'Alba' doet dit in stijl. Zoals 'Forgiveness' is dit een zes minuten durende epos die prog en symfonische metal met elkaar combineert. Hier en daar las ik dat Sleeping Romance vergeleken kan worden met de stijl van Within Temptation. Dit vind ik echter niet volledig juist. Ieder genre heeft zijn pioniers en als je er fan van bent, dan zul je Sleeping Romance zeker ook wel smaken. Vernieuwend is het zeker niet maar als je ‘Alba’ hoort en vergelijkt met hun debuut, dan zul je direct opmerken dat de band een positieve evolutie doorgemaakt heeft. Deze band werkt dan ook hard aan hun toekomst, want Bij iedere tour die ze aangeboden krijgen, staan ze dan ook op de planken. Ik kijk er al naar uit om ze eens live aan het werk te zien.
 
 
Kim De Geeter (3 ½ )

Indien men pure thrash metal wil horen, moet men de dag van vandaag al meer in de underground wereld op zoek gaan. Hedendaags is er een overaanbod aan thrash, maar deze bands combineren het veelal met death of power metal en dan spreken we nog niet over de populaire crossover thrash ( hardcore/punk vermengt met thrash metal). Zo gaat deze review over de Duitse thrash band Destruction. En om eerlijk te zijn, de enigste platen die me ergens wat konden boeien, waren de eerste twee, namelijk ‘Infernal Overkill’, ‘Eternal Devastation’, de eerste EP ‘Sentence Of Death’ en natuurlijk de eerste demo ‘Bestial Invasion Of Hell’. Voornamelijk omdat het hier om ruwere opnames gaat. Met hun volgende album ‘Release From Agony’ ging de band mij steeds minder interesseren. Daarna verliet Schmier de band en kwam hij pas in 1999 terug. Tot de dag van vandaag kon de band mij dan ook niet meer boeien doordat die ruwe en pure thrash sound verdwenen was en de moderne sound te dominant werd. Net zoals vele bands dit doen, heeft ook Destruction oude nummer heropgenomen, wat soms wel wat van zijn charme verliest. Voor nieuwere fans zal dit natuurlijk wel goed uitkomen en zij kunnen dit dan waarschijnlijk wel beter appreciëren. Destruction had in 2007 al hun eerste ‘Thrash Anthems’ uitgebracht. Dit zijn klassiekers die altijd in hun setlist staan zoals 'Curse The Gods', 'Bestial Invasion', 'Total Desaster', 'Mad Butcher', 'Eternal Ban' en 'Life Without Sense'. Nu zijn we een tiental jaar verder en komt de band met het vervolg genaamd ‘Thrash Anthems II’ op de proppen. De nummers op deze plaat werden allen door de fans gekozen en dit zijn nummers die meestal nooit live gespeeld worden. Ook heeft de band samengewerkt met PledgeMusic voor deze release. Nummers zoals 'The Ritual', Black Death' en 'The Antichrist' uit ‘Infernal Overkill’ zijn hier aanwezig. Uit hun tweede plaat ‘Eternal Devastation’ hebben we 'Confused mind' en 'Confound Games'. Gelukkig is er maar één nummer voor mij uit Release ‘From Agony’ en dat is 'Dissatisfied Existence'. En ik moet eerlijk toegeven dat die heropnames zeer goed klinken met de nieuwere sound. De riffs worden hier nog strakker aangebracht en drummer Vaaver weet goed hoe hij hier mee om moet gaan. Het wordt pas echt interessant met de nummers die nog niet vernoemd zijn. Zelf uit de EP ‘Sentence Of Death’ krijgen we 'Black Mass' en 'Satan's Vengeance' voorgeschoteld. Het is leuk om specifiek deze nummers eens met een betere sound te beluisteren. Ik ben een demo fan want ik hou nu eenmaal van het ruwere opname werk. Deze heropnames zijn echter ook een nieuwe luisterbeurt waardig! Er zijn geen nieuwe nummers aanwezig op deze plaat maar wel een nummer die voor veel mensen minder bekend zal klinken en dat is 'Front Beast'. Dit nummer kan je alleen maar op de demo terug vinden en was tot nu nooit heropgenomen. Ik kende het nummer al van toen ik een bootleg CD aankocht waar de demo en hun eerste live opname opstonden. Het is dan ook meer dan aangenaam om specifiek dit nummer eens in een nieuw jasje te horen. Nog een reden om deze plaat fysiek aan te kopen is het bonusnummer, namelijk de Dead Kennedy's cover 'Holiday In Cambodia'. De plaat werd geproduced door V.O. Pulver. De hoes werd ontworpen door Gyula en deze mocht naar mijn mening toch wat meer in de stijl van ‘Sentence Of Death’ zijn. Deze ‘Thrash Anthems II’ is verplichte kost voor iedere Thrash fan.
 
 
Jason Proot (4 ½ )

Vandaag in de categorie: "Verdorie, ik wou dat ik daar bij had geweest ": Blues Pills met de CD/DVD 'Lady In Gold (Live In Paris)' en dat bedoel ik dan niet omdat ik zo zot ben van de Franse hoofdstad. Vijgen na Pasen, dus staat Blues Pills vanaf nu met stip genoteerd in mijn bucket list van bands-die-ik-absoluut-live-ga-kijken-wanneer-ze-nog-eens-in-de-buurt-passeren.  Blues Pills is een fenomeen dat in 2013 op ons af kwam en sindsdien al trakteerde op enkele EP's en twee volwaardige albums. Hun laatste worp, 'Lady In Gold' was wat ons betreft zelfs één van de sterkste platen van 2016.  Opgericht door een stel Zweden zijn ze wel uitgegroeid tot een internationaal gezelschap. Bassist Zach Anderson is van Amerikaanse origine en aan zijn naam kun je ongetwijfeld horen dat gitarist Dorian Sorriaux in Parijs een thuismatch speelde.  Hun sound is een vlot binnenglijdende vorm van melodische hardrock die een zeer stevige poot in de psychedelische rock uit de sixties en seventies heeft staan maar de stoner elementen die er insluipen laten het tegelijkertijd toch ook zeer hedendaags klinken. Niet eens zo ruige hardrockmuziek die stevig genoeg is om toch ook de metalfans te bekoren. Waarom zo'n puike band geen aandacht krijgt van bijvoorbeeld Studio Brussel is ons een groot raadsel. Soit, wij laten het niet aan ons hart komen, aan onze dansvoeten des te meer.  Naast de stevige muziek en puike songs is ook de ravisante frontdame Elin Larsson natuurlijk een heus uithangbord voor de band. We moeten daar niet flauw over doen, sex sells, dat wisten zelfs de oude Egyptenaren al. Op deze live registratie wordt aangetoond waarom het plaatje zo perfect past bij Blues Pills. Terwijl de heren muzikaal het beste van zichzelf geven, kwijt Elin Larsson zich met verve van haar taak als frontvrouw. Ze shaket, danst, bezweert het publiek en zweept het tegelijkertijd op. Haar stem, een kruising tussen Anouk en Janis Joplin, is uitstekend en ze heerst volledig over podium en publiek. Daar en op dat moment is zijzelf de enige, echte Lady In Gold. Haar Frans beperkt zich tot enkele eenvoudige uitdrukkingen als: "Bon soir, Paris!" en "Je vous aime, Paris!" en voor de rest doet ze de bindteksten in het Engels maar de fransozen eten letterlijk uit haar hand en maken er hoor- en zichtbaar een kolkend feestje van. Muzikaal gezien wijken de songs niet bijzonder sterk af van de studio versies, al worden ze hier en daar wel wat uitgerokken, het geheel klinkt vooral erg intens en opzwepend en heel erg live ... wat een welgekomen bonus is bij een live album natuurlijk. Wanneer ze nog eens optreden ergens in onze lage landen, zeker gaan kijken zou ik zo zeggen maar laat a.u.b. nog een ticketje voor mij over. In afwachting daarvan draaien wij nog eens een rondje in Parijs.
 
Jan Guisset (4)

Ik moet toegeven dat ik hier voor nog nooit had gehoord van Ancient Ascendant. Ik was dan ook aangenaam verrast toen ik dit album voor het eerst beluisterde. Deze Britse band speelt een mix van death en thrash metal, met hier en daar wat black metal invloeden. Dit alles overgoten met veel melodie, zonder dat er ergens aan kracht wordt ingeboet. Het album opent met een rustige piano intro, waarna het geweld losbarst met ‘Our Way’. Zanger en gitarist Alex Butler wisselt moeiteloos tussen diepe grunts en felle screams en gitarist Nariman Poushin voorziet het geheel van een paar mooie solo’s. De meeste nummers zitten in het mid-tempo spectrum en zitten vol met dreigende passages. Af en toe durven ze het gaspedaal al eens goed in te duwen, zoals bij ‘Carnal’, waar ze snelle, black metal passages afwisselen met rustigere, melodieuze stukken. Al met al een zeer aangename kennismaking dus.
 
Hans Goossenaerts (4)