DETAIL ALBUM

Tracks:

DISC ONE CD:

1.  Only One Woman 
2.  It's All Over Now Baby Blue
3.  Warm Ride
4.  Bad Girl - Ritchie Blackmore's Rainbow
5.  Night Games
6.  S.O.S. 
7.  Girl From Uptown - The Michael Schenker Group
8.  Island In The Sun - Alcatrazz Featuring Yngwie J. Malmsteen
9.  Hiroshima Mon Amour - Alcatrazz Featuring Yngwie J. Malmsteen
10.  Since You Been Gone (Live) - Alcatrazz Featuring Yngwie J. Malmsteen
11.  God Blessed Video - Alcatrazz Featuring Steve Vai
12.  Will You Be Home Tonight - Alcatrazz Featuring Steve Vai
13.  Skyfire - Alcatrazz Featuring Steve Vai
14.  Blue Boar - Alcatrazz
15.  Stand In Line - Impellitteri
16.  Tonight I Fly - Impellitteri
17.  Midnight Crossing (1989 Demo)*
18.  Hit And Run - Forcefield
19.  Let The Wild Run Free - Forcefield
20.  All Night Long (2015 Version) - Graham Bonnet Band*

 DISC TWO CD:

1.  Look Don’t Touch
2.  Afterlife - Blackthorne
3.  We Won't Be Forgotten - Blackthorne
4.  Don't Kill The Thrill - Blackthorne
5.  Breakaway
6.  Killer
7.  Hunting Time - Anthem
8.  Hungry Soul - Anthem
9.  Love In Vain - Anthem
10.  Perfect Crime - Impellitteri
11.  Fighters Fist - Taz Taylor
12.  Radio Luxembourg - Taz Taylor
13.  You Are Your Money (Demo) - Elektric Zoo
14.  Lost In Hollywood
15.  My Kingdom Come - Graham Bonnet Band
16.  Mirror Lies - Graham Bonnet Band

 DISC THREE DVD:

1.  It’s All Over Now Baby Blue
2.  Danny
3.  Only You Can Lift Me
4.  Warm Ride
5.  Can't Complain
6.  I'm A Lover
7.  The Way That It Is
8.  Anthony Boy
9.  Night Games
10.  Island In The Sun - Alcatrazz Featuring Yngwie J. Malmsteen
11.  Hiroshima Mon Amour - Alcatrazz Featuring Yngwie J. Malmsteen
12.  God Blessed Video - Alcatrazz Featuring Steve Vai
13.  Stand In Line - Impellitteri
14.  Stand In Line (Alt. Version) - Impellitteri
15.  The Mirror Lies - Graham Bonnet Band
16.  Stand In Line – Impellitteri
17.  Tonight I Fly - Impellitteri
18.  Leviathan – Impellitteri
19.  All Night Long – Impellitteri
20.  Secret Lover – Impellitteri
21.  Somewhere Over The Rainbow – Impellitteri
22.  Goodnight And Goodbye – Impellitteri
23.  Since You Been Gone - Impellitteri

Platenlabel
HNE Recordings Ltd

Labelnummer
HNEBOX071

Distributie
Cherry Red Records

Website Artiest
Graham Bonnet

Een muzikale duizendpoot zijn. Velen denken misschien wel in die categorie te mogen thuis horen, slechts weinigen is het effectief gegeven om het ook echt te zijn. Graham Bonnet hoort definitief in die tweede categorie thuis. Ruim vijftig jaren lang maakt 's mans machtige stem het mooie weer uit in de pop- en rockwereld en varieerde daarin van allerlei stijlen tussen pop en hairmetal in.  Voor mij horen zijn geweldige vocalen zonder gêne thuis in het rijtje Gillan, Halford, Dio, Dickinson. Wat Graham tevens zo uniek maakt is dat hij, ondanks de ruige rock en metal die hij heeft gemaakt, er nooit uitzag als een typisch langharige rocker. Op geen enkel moment in zijn carrière heeft hij bijvoorbeeld zijn haar laten groeien, zelfs niet bij Impellitteri, wat toch in de hoogdagen van de shampoo-rockers was. En doordat hij qua vestimentaire keuze ook steeds de voorkeur gaf aan blazers en pantalons boven spandex of versleten jeans zag hij er altijd meer uit als een kruising tussen Elvis Presley, James Dean en The Everly Brothers. Bonnet heeft waarschijnlijk in meer bands gespeeld dan dat Cher plastische chirurgie heeft laten toepassen maar nog nooit eerder werd een compilatie met een (bijna) totaal overzicht van zijn werk uitgebracht. Daar is nu, met deze Anthology, eindelijk verandering in gekomen. Op twee CD's + één DVD krijgen we in chronologische volgorde een bloemlezing uit zijn muzikale geschiedenis. Daar had, vind ik, zeker nog een derde audioschijfje bij gekund maar de samenstellers zullen nu sowieso al een behoorlijk harde dobber hebben gehad aan dit overzicht. Bonnet's carrière kwam achteraf bekeken eigenlijk een beetje 'en stoemelings' van de grond. Zijn kozijn, Trevor Gordon, werkte eind jaren zestig al samen met de gebroeders Gibb van de BeeGees en het waren diezelfde Gibbs broers die op vraag van Gordon het nummer 'Only One Woman' schreven dat Gordon en Bonnet onder de naam The Marbles opnamen en hen een UK top vijf hit opleverde. Daarmee was de trein vertrokken.
Na het uiteenvallen van The Marbles maakte Bonnet twee solo albums, 'Graham Bonnet' (1977) en 'No Bad Habits' (1978) die in stijl varieerden van pop over soul tot R&B en rock maar die vooal zijn luide, krachtige stem etaleerden. Dat was ook Ritchie Blackmore opgevallen die na het buitenkieperen van Ronnie James Dio een meer commerciële richting uit wilde met Rainbow. En Bonnet was daar de geknipte mens voor, getuige het album 'Down To Earth' (1979). De megavette hit 'Since You Been Gone' is het nummer dat waarschijnlijk iedereen die anders bij het horen van de naam Graham Bonnet kijkt gelijk een koe naar een paardenbloem, toch kent en kan meezingen. SYBG komt hier echter enkel voor in een live versie van Alcatrazz (Disc 1) en Impellitteri (DVD). Uit het Rainbow album werd hier geopteerd voor het uiterst sterke, stomende 'Bad Girl'. De chemie tussen Blackmoren en Bonnet hield het helaas slechts één album vol en na zijn vertrek/ontslag uit Rainbow nam onze vriend zijn volgende solo album 'Line-Up' op met daarop o.a. Jon Lord (toen ex Deep Purple) op toetsen en Cozy Powell aan de drums, een uitgesproken volbloed heavy rockplaat, getuige de track 'S.O.S.' Hierna nam hij plaats achter de microfoon bij Michael Schenker Group om het legendarische album 'Assault Attack' op te nemen. Dankzij een door overmatig drankgebruik geïnspireerd incident met Schenker stond hij echter nog voor de tour rond dit album goed en wel begonnen was alweer aan het werklozenloket. Nu echter achtte Bonnet de tijd rijp om zijn eigen band op te richten. Dat werd dus Alcatrazz, een pure hard rock band met een sterk NWOBHM geluid. Alcatrazz maakte drie uitstekende albums met drie verschillende gitaristen; 'No Parole from Rock 'n' Roll uit 1983 met Yngwie Malmsteen, 'Disturbing The Peace' (1985) met Steve Vai en 'Dangerous Games' (1986) met Danny Johnson. Op CD 1 vinden we een sterke vertegenwoordiging met werk uit alle albums terug maar de top tracks blijven toch wel 'Island In The Sun', 'Hiroshima Mon Amour' en 'God Blessed Video'. De topstart en de hits met het eerste album maar het snel afnemende succes en het falende derde album zorgde voor de split van Alcatrazz in 1987. Enter Chris Empellitteri, een getalenteerde girarist die met zijn band Impellitteri op punt van doorbreken stond en volop meedreef op de golf van de hairmetal. Hiermee nam Bonnet het album 'Stand In Line' op. Het album was een regelrechte shot in de roos. De titeltrack blijft nu nog steeds overeind en is voor mij nog altijd één van de machtigste rocknummers die ik ken. Hier vinden we ook 'Tonight I Fly' en een demoversie van 'Midnight Crossing' terug, beiden eveneens top songs. Helaas was ook deze samenwerking van korte duur omwille van persoonlijke problemen van Bonnet. Hierna werkte hij mee aan een studioproject getiteld Forcefield. De twee tracks hiervan aanwezig zijn 'Hit And Run' en 'Let The Wild Run Free', twee stevige, melodische nummers.  Na nog een soloalbum 'Here Comes The Night' uit 1991 ging hij aan de slag bij Blackthorne, een band met een meer rauwe sound geleid door gitarist Bob Kulick. Hoor hoe de vocalen op tracks als 'Afterlife' en 'Don't Kill The Thrill' weliswaar sterk afwijken van het het heldere, karakteristieke stemgeluid maar eigenlijk ook best wel goede nummers zijn. Waarna we zijn toegekomen aan wat ik persoonlijk Graham's sterkste band vind, Anthem, een van oorsprong Japans hard rock combo dat Bonnet inlijfde om hun comeback te maken en hun Japanse teksten om te zetten naar het Engels. Het geluid van Anthem is bijzonder heavy  en meer hard rock dan metal. De drie tracks op CD 2 staan als een huis.  Na de Blackthorne periode volgden er ook ook nog twee solo albums, (korte) reunies van/met Alcatrazz, Impellitteri en Rainbow en een boeiende samenwerking met Taz Taylor Band om vanaf 2016 ten slotte de Graham Bonnet Band op poten te zetten. Hierin wordt hij bijgestaan door Conrado Pestinato op gitaar, ferme stoot en tevens Mevrouw Bonnet Beth-Ami Heavenstone op bas, Mark Benquechea op drums en Jimmy Waldo aan de keyboards. Bijna zeventig is Bonnet op de GBB songs die op deze Anthology staan maar wàt een stem heeft de man nog!  En wat een mokerslagen van geweldige nummers zijn 'My Kingdom Come' en 'Mirror Lies'.
Op de DVD krijgen we eerst een aantal muziekclips uit de vroege jaren van Bonnet te zien. Om de drie clips ongeveer worden we door onze vrolijke, goedlachse gastheer op de hoogte gebracht van wat we te zien zullen krijgen en wanneer wat ongeveer geschetst dient te worden. Vooral de drie clips van Alcatrazz blijven geweldig om na al die tijd nog eens (terug) te zien. Je kan het foutgehalte van deze clips torenhoog vinden, ik vind dat ze in vergelijking met vele videoclips uit die tijd nog steeds staan als een huis. De video van 'Stand In Line' blijft mega machtig gewoon. Nadien volgt nog een registratie van een Impellitteri concert in Tokyo. De beeldkwaliteit is daarop wel een pak minder (omgezet van VHS naar digitaal volgens mij) maar het was wel een dijk van een show die daar gespeeld werd.
Waarom Bonnet's bands/projecten vaak geen lang leven beschoren waren is iets wat enkel hijzelf ons zou kunnen uitleggen maar feit blijft wel dat deze geweldige vocalist niet echt het publiekelijk respect kreeg dat hij eigenlijk verdiende. Tijdreizen kan de mens gelukkig (nog) niet maar met het beluisteren van deze Anthology box kom je wel al aardig in de buurt.

Jan Guisset (4)

DETAIL ALBUM
 
Tracklist:

1. Knights of the Burning Crypt
2. He Who Speaks
3. Metamorphosis
4. Skull Prayer
5. Midnight Trial
6. Revenants
7. Ghoul Wind
8. Initiation Rite
9. Scylla

Platenlabel
Century media records
 
Label nummer
niet gekend
 
Distributie
Sony Entertainment
 
Promo-agent
Wilko Reynders (Century media)
 
Website artiest
Vampire

Ik heb vampire een paar weken terug toevallig leren kennen toen ik op youtube nieuwe bands aan het opzoeken was. Ze hebben toen een redelijk diepe indruk na gelaten, dus toe ik de kans kreeg om deze Zweedse band te reviewen, kon ik dat natuurlijk niet laten schieten. Om meteen met de deur in huis te vallen, Vampire speelt een combinatie van thrash metal zoals Kreator en Destruction die spelen. En de melodic death metal van onder andere At The Gates en het oude In Flames. Het album wordt geopend met ‘Knights Of The Burning Crypt’. Dat nummer zet, met zijn duistere sfeer en furieuze riffs meteen de toon van het hele album. Tussen de zanglijnen door vliegen de solo’s en melodieën je om de oren. Aan de zang is het in eerste instantie een beetje wennen, maar dat duurt niet al te lang. Eens je in het nummer zit, valt alles mooi op zijn plaats. Op het einde komt er nog een akoestisch gedeelte, waarna het nummer wordt afgesloten met een paar zeer mooie melodieën. Met ‘He Who Speaks’, ‘Skull Prayer’ en ‘Ghoul Wind’ staan er nog een paar snelheidsduivels op het album, die qua energie en intensiteit zeker niet moeten onderdoen voor de opener. Met Initiation’ wordt er (een beetje) gas terug genomen, wat zorgt voor een leuke afwisseling na al dat bruut geweld. Het houd het geheel zeker interessant. (Mensen die meerdere reviews van mij hebben gelezen, zullen ondertussen wel weten dat ik niet zo hou van albums waarop de nummers te veel op elkaar lijken.) In ‘Metarmorfosis’, ‘Midnight trail’ en ‘Revenant’ hoor ik, vanwege de melodieën en de soms tegendraadse ritmes, opvallend veel invloeden van Death. Iets wat zeker geen straf is, aangezien die band tot mijn favoriete death metal bands hoort. Het album wordt uiteindelijk afgesloten door ‘Scylla’, waarbij de band nog een keer alles uit de kast haalt. In feite bundelt dit nummer alles tezamen wat er op dit album te horen is. Snelle riffs worden constant afgewisseld met mid tempo stukken, en een paar zeer mooie solo’s. Aan het eind van het nummer is er nog een zangkoor te horen ook, die het album waardig afsluit. Na het album meerdere keren te hebben geluisterd, kan ik concluderen dat ‘With Primeval Force’ toch wel een van de betere Thrash/Death metal platen is die ik in lange tijd al heb gehoord. De muziek heeft meerdere luisterbeurten nodig om volledig tot zijn recht te komen, en origineel is het al helemaal niet, maar dat mag de pret zeker niet drukken. De heren hebben duidelijk veel talent, en het plezier en de passie voor het genre is ook duidelijk te horen. Zeker de moeite waard om eens een kans te geven dus.
 
Hans Goossenaerts (4)

DETAIL ALBUM
 
Tracks:

1. A Living Expriment
2. Shadows & Dust
3. What Lies Beyond
4. Insanity
5. The Endless Journey
6. A Dream Of Choices
7. Loneliness
8. Under the Veil Of Grey
9. Catharsis
10. Closer To The End
11. Silence
12. Hands Of Fate

Platenlabel
F.Y.B Records
 
Labelnummer
Promo-CD
 
Distributie
Niet Gekend
 
Promo-agent
Mike de Coene (Hardlife Promotion)
 
Website Artiest
The Silent Wedding
Facebook

Het Griekse The Silent Wedding bestaat al sedert 2006 en brengt nu pas een tweede album uit. Na een EP in 2008 en ‘The Living Experiments’ als debuutalbum in 2013, is dit een grote stap vooruit. Het intense, langdurige werk heeft duidelijk zijn vruchten afgeworpen. De producer heeft gezorgd voor een perfecte balans tussen de zang en de instrumenten onderling. De refreinen zijn zeer melodieus en de teksten uitstekend verstaanbaar, waardoor het meezinggehalte alleen maar stijgt. De stem van Marios Karanastasis lijkt enorm goed op die van Hansi Kürsch van Blind Guardian en het duurde even voor ik dat van mij kon afzetten. De muziek staat bol van de progmetal clichés, maar toch produceren ze een eigen geluid. Vooral het feit dat er maar één gitarist is, die ofwel ritmegitaar ofwel solo’s speelt, waardoor er openingen ontstaan die perfect worden opgevuld met de keyboards,speelt daar een grote rol in. Opener ‘A Living Experiment’ is een heel kort nummer met wat rare geluiden en een kort stukje zang. Rare titel, als je weet dat hun debuutalbum de titel ‘The Living Experiments’ droeg. De echte opener ‘Shadows & Dust’ klinkt al een stuk veelbelovender en is meteen representatief voor de progmetal van de rest van de plaat. Tom S. Englund van Evergrey is gastzanger tijdens ‘A Dream Of Choices’, één van de hoogtepunten van de CD. Bij gebrek aan een tweede gitaar worden de duels uitgevochten tussen de gitarist en de toetsenist wat soms verbluffende resultaten oplevert zoals in ‘Insanity’. Hoewel ‘Loneliness’, een mooie ballad, een perfecte adempauze brengt, komt de groep beter over tijdens de meer hardere progressieve, symfonische nummers zoals ‘Catharsis’ en ‘Silence’. Dit tweede album is een grote stap vooruit, maar iets te gevarieerd om een juiste plaats te krijgen bij de metalfans. Voor een volgend album zou een keuze tussen metal, progressief, symfonisch en melodieus een goede zet kunnen zijn.
 
Line-up:
Marios Karanastasis: zang
Jim Katsaros: gitaar
Johnny Thermos: keyboards
Stavros Karlis; bass
Renos Lialioutis: drums
 
Danny Focke (3,5)

DETAIL ALBUM
 
Tracks:

1. Echo of a Scream
2. 1,000 Degrees
3. No Surrender
4. The Madness
5. Won’t Let You Down
6. Changed Man
7. A Light In Me
8. Somber
9. Dancing With The Devil
10. Afterburn

Platenlabel
Another Century
 
Labelnummer
promo CD
 
Distributie
Sony Music Entertainment
 
Promo-agent
Wilko Reynders (Century Media)
 
Website Artiest
Art of Anarchy
Facebook

Art of Anarchy heeft weer een stevige plaat uitgebracht. Dit kan ook bijna niet anders met zulke unieke legenden in de groep. ‘The Madness’ toont een stijl van muziek dat heel eigen is in de hard rock wereld, maar toch herkenbare tonen heeft dat je met plezier doet terug denken aan de Stone Temple Pilots en Creed. Desondanks het feit dat er bekende leden in de groep zitten van andere legendarische groepen is het duidelijk dat de band niet rekent op naambekendheid voor het succes dat ze hebben vergaard. Ze spelen de muziek met hart en ziel, en dat hoor je. De sound is melodisch en aanstekelijk om te horen, maar alsnog hard en agressief zoals hard rock hoort te zijn! Art of Anarchy klopt de nagel recht op de kop met dit album. De fans van deze band zullen na het luisteren van de CD wel doorhebben dat er iets anders aan de band is tegenover het eerste album. Dit komt omdat de groep in een andere richting gaat qua lyrics, dit dankzij nieuw lid Scott Stapp, die je ongetwijfeld kent als de frontman van Creed. Met zijn input en harde werk haalt ieder lid het beste uit zichzelf, wat je duidelijk hoort. Enkele geweldig klinkende nummers zijn opener ‘Echo of a Scream’ , dat je meteen vol energie en zin klaar maakt voor de rest van de plaat. ‘No Surrender’ is ook een stevig nummer met intense vocalen. Maar aan de andere kant laat de band ook zien dat tragere, triestere nummers hen niet vreemd is. ‘Somber’ is een emotioneel nummer dat zelfs mij emoties en herinneringen opbracht. Ik ben niet snel bij mijn hart genomen door muziek, maar het is ‘Somber’ toch gelukt. Om af te sluiten, ‘The Madness’ is een geweldige plaat dat laat zien dat de star power van de band niet onverdiend is. Ik raad deze CD dubbel en dik aan!
 
 
Dylan Sleebus (4,5)

DETAIL ALBUM
 
Tracks:

1. Uhluhtc
2. Revolution Summer
3. Desert Rock  
4. Dopamatic
5. Hot Rod
6. Verdammt
7. Dead Tuna Boogie
8. Ratchet Attack
9. Sakrotani
10. Brain-O-Mat
11. Superhero Helden 

Platenlabel
Brainstorm Records
 
Labelnummer
BSO40 1639
 
Distributie
Brainstorm Records
 
Promo-agent
Glass Onion

Website Artiest
Ape Shifter
Facebook

Ape Shifter is een power rock trio onder leiding van Jeff Aug, een in Washington D.C. geboren maar reeds lang in Duitsland wonende Amerikaanse gitarist. Het CV van mijnheer Aug is er ééntje om U tegen te zeggen. Zo speelde de man reeds samen met ronkende namen zoals Anne Clark, Bodycount, Albert Lee, Allan Holdsworth om er maar enkele op te noemen. Een man met métier dus. Bij Ape Shifter wordt hij geruggensteund door Kurty Münch op de drums en Florian Walter op de basgitaar. Sommigen zullen bij het horen van ‘Ape Shifter’ misschien wel aan Joe Satriani moeten denken. Bij momenten is er inderdaad gelijkenis met de psychedelische rock van Joe Satriani. Jeff Aug speelstijl is echter veel heavier dan dat van Satriani. Wat ze wel gemeenschappelijk hebben is dat ook Aug er in slaagt om instrumentale rock te maken waarbij de hoofdrol natuurlijk voor ’s mans vloeiend gitaarspel is weggelegd maar waarbij de nadruk toch steeds op de songs blijft liggen. Geen technische snoeverij met kijk-eens-mama-tweehonderd-noten-per-minuut solo’s. Neen,  eerder vernuftige gitaarpartijen die ervoor zorgen dat het ontbreken van vocalen totaal geen gemis worden. Elf heerlijke borden muzikale verwennerij krijgen we hier voorgeschoteld die in één keer samen in de studio werden opgenomen zonder overdubs of andere poespas nadien toe te voegen. En je zal het merken, soms eindigt een nummer en zou je haast het geluid van applaus verwachten, zo ‘live’ klinkt het. Opener ‘Uhluhtc’ (misschien nogal goed dat er geen vocalen zijn, hoe zou je dàt in godsnaam moeten uitspreken) valt met zijn krachtige post rock sound onmiddellijk met de deur in huis. Voor ‘Revolution Summer’ werd een vaatje Led Zep gekraakt. Bij instrumentale rock vraag ik mij vaak wel eens af hoe of waar de artiest(en) de songtitels verzinnen.  En soms is het ook gewoon overduidelijk. Bij ‘Desert Rock’ bijvoorbeeld moet je het niet te ver gaan zoeken, dit is heerlijke stonerrock met hints naar Queens Of The Stone Age. Andere hoogtepunten zijn ‘Dopomatic’ dat begint met een zwaar verstoorde agressieve riff maar als snel een groovy flow meekrijgt en ook ‘Hot Rod’ met een helder, eighties aanvoelend gitaargeluid. ‘Ratcher Attack’ is met zijn vijf minuten en een handvol seconden het langste nummer van de plaat maar verveelt geen seconde. Deze song drijft als het ware op de seismografische bas van Walter.  Voor liefhebbers van instrumentale maar ook seventies grooverock muziek is dit album zeker een aanrader. Luisteraars die het normaalgezien niet zo voor instrumentale (rock)muziek hebben kunnen dit toch ook wel een kans geven want door de korte, krachtige nummers zal het ontbreken van vocalen niet zo snel als een gemis aanvoelen.
 
Jan Guisset (3.5)

DETAIL ALBUM
 
Tracks:

1. Prithvi
2. 23 Enigma
3. Glow11
4. Ephedra
5. Vayu
6. Akasha
7. Brahama
8. Psilocybe
9. Tamas
10. Hymn72

Platenlabel
Napalm Records
 
Labelnummer
promo CD
 
Distributie
Pias/Rough Trade
 
Promo-agent
Mona Miluski (Napalm Records)
 
Website Artiest
My Sleeping Karma

​My Sleeping Karma, het uit Duitsland afkomstige kwartet, trakteerde ons sinds 2006 al op vijf albums gevuld met heerlijke, instrumentale, psychedelische rock. In 2016 trokken de heren, ter ere van hun tienjarig bestaan op tournee en de registraties op drie locaties daarvan (Divan du Monde in Parijs, ons eigenste Antwerpse Trix en zaal Universum in Stuttgart) werden gebruikt om deze live release samen te stellen. De bijhorende DVD bevat dan weer beelden die werden geschoten voor de Duitse muziekshow Rockpalast live in de Underground in Keulen. De kwaliteit van het audiogedeelte is subliem te noemen. We horen ieders instrument perfect zoals het hoort in de geluidsbalans die deze band zo uniek maakt. En alsof men nog zou moeten bewijzen dat dit een louter instrumentale act is, de (zeldzame) woorden die tot het publiek gericht worden, werden opgepikt door één van de mics die het publiek moesten opnemen. En wie My Sleeping Karma ooit al live bezig zag weet natuurlijk dat er inderdaad geen zangmicrofoon op het podium staat. Voor wie nog nooit een My Sleeping Karma concert bijwoonde raad ik ten zeerste aan om dit toch eens te doen, deze heren brengen je met hun prachtige, ronkende, betoverende muziek namelijk in een trance die je anders misschien wel met hulp van niet al te legale substanties zou bereiken. Zorg daarbij wel dat je op een plekje staat waar je ergens wat steun kan vinden. Het effect van deze muziek is namelijk dat je je ogen erbij sluit en zo hard het gevoel hebt dat je wordt opgetild en door de flow wordt meegedreven naar een verre exotische uithoek van muziekland. Wanneer je je ogen daarna weer opent kan de landing op de begane grond zo intens zijn dat je pardoes je evenwicht verliest en op je smikkel belandt. En voor wie zou denken dat deze prachtige geluiden gebracht worden door een stelletje shoegazers, wel dan moet ik u teleurstellen. Het is wondermooi om te aanschouwen hoe deze vier gasten zich ook zelf compleet overgeven aan hun sound en zich rond hun instrumenten kronkelen, er precies in kruipen en er als het ware één mee worden. De beste plek die je zou kunnen zoeken is in de buurt van bassist Matte. Het is namelijk een streling voor het oor om deze mijnheer aan het werk te ... euhm ... horen dus. Zijn bas stijl is zwaar geïnspireerd op de stijl van de bassisten die eind jaren zestig, begin jaren zeventig opkwamen zoals daar zijn; Geezer Butler (Black Sabbath), Jon Paul Jones (Led Zeppelin) en Jimi Hendrix' Noel Redding. Matte's bas is het bindmiddel dat de boel samenhoudt op de momenten dat drummer Steffen en giratist Seppi volledig loos gaan en zichzelf haast verliezen in hun intensiteit. En intens, dat is het minste dat je My Sleeping Karma's geluid kan noemen. Net zoals hun studio albums kan je deze live release best beschouwen als één langdurige haast religieuze trip. Kenners herkennen de songs natuurlijk wel. Opener 'Prithvi' en verderop 'Vayu' en 'Akasha'  komen uit het meest recente album 'Moksha'. Debuutalbum 'My Sleeping Karma' (2006) wordt vertegenwoordigd door 'Glow11', 'Enigma42' en 'Hymn72'. 'Ephedra' en 'Psilocybe' zijn in hun oorspronkelijke vorm dan weer te horen op 'Soma' (2012), 'Brahama' en 'Tamas' op 'Tri' (2010). Enkel 'Satya' uit 2008 lijkt hier een beetje vergeten te zijn. Nu ja, het is ook niet gemakkelijk om een overzicht van een tienjarige carrière in één live album te gieten. Voor wie het werk van My Sleeping Karma nog niet kent is deze plaat een absolute aanrader, het laat je immers kennis maken met vier geweldige muzikanten die via hun muziek communiceren met de buitenwereld. Voor de fans van de band is dit ook absolute must omdat de intense sfeer die de band tijdens concerten weet op te bouwen hier haast perfect aan te voelen is.
 
Jan Guisset (4)

DETAIL ALBUM
 
Track:

1. Slave
2. Waste
3. Lost
4. Alone
5. Glass
6. Haunt Me
7. Deathwish
8. Idyll
9. Asleep
10. Awake

Platenlabel
Independent
 
Labelnummer
Niet Gekend

Distributie
Niet Gekend
 
Promo-agent
Tom Brumpton (Polymath PR)
 
Website Artiest
Invoker

​Je komt zelden Zwitserse metalbands tegen en al zeker niet in het hardcore genre. Invoker is zo één van die zeldzame bands. Opener 'Slave' doet me nog even twijfelen door de indie aanvoelende gitaarintro maar wanneer de vocale screams door de speakers worden gejaagd weet je dat dit wel goed komt. Deze korte intro is een voorbode voor de strakke hardcore die nog komt. De band doet me door de screams wat denken aan een hardere versie van Being As An Ocean of de hardcore versie van Architects. 'Waste' klinkt strak en zo hoort het wat mij betreft in dit genre. Niet teveel tierlantijntjes, gewoon alles geven. De screams blijven deze track voortstuwen terwijl de drums en gitaren deze track nog de nodige impuls geven. 'Lost' begint dan weer met een paar korte, rustige gitaarnoten voor de schreeuwende zang het nummer in handen neemt. De zweverige gitaartonen voeren je bijna naar een andere dimensie, vooraleer een hardere riff en een duister gesproken stukje je met je voeten op de grond houd. Na dit toch wel vreemde nummer is er terug ruimte voor wat ouderwets gedreun met 'Alone'. Na wat verrassende tempowisselingen in deze track is het vooral de stevige breakdown die lang blijft nazinderen. Dit is voor het stevigere beuk en knokwerk in de circlepits het ideale nummer. Luid en hard, dat is zeker wat we te horen krijgen op 'Glass' en 'Haunt Me', waar we zelfs op 'Haunt Me' semi-cleans te horen krijgen. Eens iets anders dan die snijdende screams. 'Deathwish' is zo'n nummer dat makkelijk kan uitgroeien tot fan favorite en perfect weergeeft waar deze band tot in staat is. Een melodieuze intro die losbarst in bulderend hardcore geweld. Circle pits gegarandeerd in deze dynamische track. Als er één nummer is op dit album dat je zeker moet beluisteren is het zonder twijfel deze. De handrem wordt dan stevig aangetrokken op het rustige, melodieuze 'Idyll'. Hier enkel sprake van gesproken tekst begeleid door melancholische gitaartonen. Een totale genrebreuk zeg maar, maar zeker niet slecht. Terug naar het gebeuk doet de band op de volgende track 'Asleep'. Deze wordt afgelost door afsluiter 'Awake'. Een perfect tweeluik als afsluiter van dit zeer degelijke album.
 
Peter Smet (4)

DETAIL ALBUM
 
Track:

1. Binge
2. Purgatory
3. Antidote
4. Commas And Zeros
5. Break Out
6. Discord
7. Lessons Learned
8. Carried By Six
9. Cakewalk
10. For What It's Worth
11. Hedonistic Wasteland
12. Remedy
13. Do Not As I Do

Platenlabel
Century Media
 
Labelnummer
Niet Gekend
 
Distributie
Sony Entertainement
 
Promo-agent
Wilko Reynders (Century Media)
 
Website Artiest
Deez Nuts

​Deze Amerikaanse hardcore band heeft weinig introductie nodig. Deze band staat toch al enkele jaren in de frontlinie van de hedendaagse, moderne hardcore scene. Getuige ook de vele t-shirts die je ziet passeren rond de moshpittende lijven tijdens diverse hardcore en metalcore optredens die ik onlangs kon bijwonen. De band kan z'n fans weer bekoren met ‘Binge And Purgatory’, opvolger van het in 2015 uitgebrachtte ‘Word Is Bond’. Dit nieuwe werk is harder en heviger maar tevens ook melodieuzer dan z'n voorganger. Deze tweestrijd krijgen we al direct te horen wanneer dit album in de cd-speler schuift en de eerste tonen door m'n speakers galmen. Van de melodieuze intro 'Binge', tot het beukende 'Purgatory'. Beukende gitaren en rappende hardcore vocals zijn de centrale elementen die we terugvinden doorheen het gehele album. Ook op 'Antidote' worden de gehoorgangen verwend met deze razende tonen. Hardcore is wel altijd het buitenbeentje geweest, niet echt behorend tot de metal scene maar eerder een puur genre op zichzelf. Metal gebruikt eerder elementen uit hardcore dan andersom. Zelden wordt er gezongen in hardcore maar horen we eerder de gesproken lyrics à la rap en hip-hop al zullen de die-hards me dit niet graag horen zeggen. Ik kan het moeilijk anders omschrijven voor de leken die dit review zullen lezen. Ook de rijmende lyrics uit 'Commas And Zeros' zetten de eerder gemaakte stelling kracht bij. 'Break Out' en 'Discord' zijn beide lekker beukende hardcore kleppers. Als één van de weinige bands binnen dit genre die ik reeds mocht reviewen steekt deze er wel met kop en schouders bovenuit. Niet verwonderlijk dus dat deze band van zo'n populariteit kan genieten binnen de scene. Het gaspedaal wordt stevig ingedrukt op 'Lessons Learned', op festivals en optredens gegarandeerd een circle pit anthem. Als ik m'n ogen sluit zie ik mezelf zo al rondrennen.
Een volledige track in dertig seconden, kan dat ? Jawel hoor 'Carried By Six' is de naam. Na dit kort en venijnig stukje is het weer strak beukwerk dat door de speakers galmt. 'Cakewalk' is het ideale nummer om je springmeters wat op te krikken want ongetwijfeld zal je mee op en neer springen op de tonen van dit hardcore monster. Het feestgedruis neemt enkel nog toe en nummers als 'For What It's Worth', 'Hedonistic Wasteland' en 'Remedy' zorgen ervoor dat je op dit feestje geen seconde stilstaat. Afsluiten doet dit album met het alles in de pit vernietigende 'Do Not As I Do'.
 
Peter Smet (4)

DETAIL ALBUM
 
Tracks:
 

1. Spread Your Wings
2. From the Flames
3. Losing You Again
4. The Beauty in the Witch
5. Broken Pieces
6. Dreams Shall Be Lived
7. Endangered
8. My Rules
9. You Weren't There
10. Fly Raven Fly
11. Longing Is Still Alive    

Platenlabel
Painted Bass Records
 
Labelnummer
promo CD
 
Distributie
Dutch Music Works
 
Promo-agent
Dutch Music Works
 
Website Artiest
Beneath My Sins

​Valkyries of Modern Times is het debuutalbum van het uit Parijs, FR afkomstige trio Beneath My Sins en mogen we zonder dat daar flauw over gaan doen onder de noemer Symphonic Metal plaatsen. De sound van BMS wordt enorm bepaald door de mooie, heldere, variërend van laag over hoog tot zeer hoge, lieflijke stem van de ravisante Emma Elvaston (die we, net als gitarist Clément Botz nog kennen van Evolvent) die er tevens ook in slaagt in een haast accentloos Engels te zingen. De songs op het album weten helaas niet altijd te overtuigen, soms wordt er teveel beroep gedaan op de clichés uit het genre en de dame en heren zullen ook niet onder stoelen of banken kunnen steken dat ze wel heel aandachtig naar Nightwish (vooral de post-Tarja albums) hebben geluisterd. Opener ‘Spread Your Wings’ moeten we misschien eerder een ouverture noemen want geheel instrumentaal èn symphonisch. Die symphonische klanken zullen het hele verdere album een prominente rol blijven spelen. Het geeft soms het niet onaardige gevoel zo weggelopen te zijn uit een fantasyfilm of één of andere highlander serie. Met een mooi openingssalvo van gitaar en toetsen steekt ‘From the Flames’ vervolgens van wal en al snel etaleert ook Elvaston heur klassiek geschoolde vocalen.  De vaart wordt helaas net een paar keer teveel uit het nummer gehaald om van een knaller te kunnen spreken. Een foutje dat naar mijn bescheiden mening nog een aantal keer voorvalt verderop het album. Zoals reeds vermeld, Elvaston haalt een erg hoog bereik met haar stem waarvan ik mij kan voorstellen dat niet iedereen dat steeds weet te pruimen. Mij stoort het echter niet want ze blijft zuiver zingen en het wordt nooit echt tè schel. Hoor hoe mooi ze het duet met de gitaar aangaat in ‘Losing You Again’. Naar het einde van het nummer wordt ze hierin ook bijgestaan door mannelijke grunts en koorgezang een geslaagde combinatie.  In ‘The Beatuy and the Witch’ dueteert Emma Effy Stones die de heksenrol vertolkt.  ‘Broken Pieces ‘ is de eerste ballad (hoewel, na de geslaagde gitaarsolo halverwege wordt het tempo toch weer opgeschroefd) waarin het toch vooral de cello is die op het gemoed werkt. ‘Dreams Shall Be Lived’ gaat de folky kant op maar dan gelukkig zonder het vaak bijhorende gegalopeer. De combinatie van hoge zang/grunts wringt hier echter toch wat. Een hoogtepunt op het album is voor mij toch wel ‘Endangered’ een duet met ene Greg Euelian. In het algemeen gaat het niveau op de tweede helft van het album toch wel in stijgende lijn met bijvoorbeeld ook ‘You Weren’t There’. Van een breekbare schoonheid getuigt afsluiter ‘Longing Is Still Alive’ middels een mooie samenwerking tussen piano, akoestische gitaar, cello en de beheerste stem van Elvaston. Al bij al een stevig debuutalbum dat net voldoende weet te boeien voor de liefhebbers van het genre maar waarmee je sceptici niet onmiddellijk mee zult kunnen overtuigen.
 
Pascal Clifford: Bas
Clément Botz: Clarinet, gitaren
Emma Elvaston: Zang
 
Jan Guisset (3.5)

DETAIL ALBUM
 
Tracks:

1. Act V
2. Act VI
3. Act VII

Platenlabel
BRISK / N.E.W.S.
 
Labelnummer
promo CD
 
Distributie
niet gekend
 
Promo-agent
Ron Van Hal (Aces High Promotion)
 
Website Artiest
Briqueville
Facebook

U kent ongetwijfeld de leuze van op onze Homepage, nietwaar? ‘Music  was our our first love…’, inderdaad. En net zoals bij de liefde tussen twee mensen is ook de liefde voor muziek geen evidentie en is het een relatie waar aan gewerkt moeten worden. Onze favoriete artiesten doen hun best om zo goed mogelijke platen te maken en concerten te spelen en èchte muziekliefhebbers blijven hun favorieten trouw tot in de eeuwigheid. Maar soms moet de liefde ook al eens getest worden. En dat, beste lezer is wat het Belgische Briqueville met ons wenst te doen.  Zij dagen ons uit om met hen mee te gaan in een mysterieus, duister avontuur. Echte durvers nemen de uitdaging aan en springen mee in het onbekende? Ben ik zelf een grote durver? Misschien niet echt maar in dit geval ben ik blij dat de heren (of zijn het dames?) gevolgd ben in de muzikale trip die ze ons op ‘Briqueville II’ voorschotelen. Eigenlijk weten we zo goed als niets over deze band. De bio maakt wel gewag van een Belgische band maar wie weet hoe zeker dat wel is? Ook op een podium voeren deze mensen (misschien is dat wel de enige zekerheid die we omtrent hebben, dat het mensen zijn), gehuld in zwarte Nazgulgewaden en gouden maskers hun bezwerende ritueel uit. Dus blijft er enkel de muziek over als puur gegeven om ons te overtuigen. Het gemakkelijkste deel van de review is het opsommen van de tracklist want die is er eenvoudigweg niet. Het album is opgedeeld in drie delen, act V (11:01) – Act VI (11:35) en act VII (19:37). Het moeilijkste zal zijn om te omschrijven wat we in die tijd allemaal te horen krijgen. Sommigen noemen het post metal, post doom, sludge, doom stoner, … Enfin, een hele lijst dus.  Je kan er eigenlijk niet zomaar één term op plakken, als hiervoor al een éénduidige term zou bestaan.  Misschien moeten we de term ‘soundscapes’ toch maar eens in de mond durven nemen. En de muziek van Briqueville neemt je op dat vlak mee van ruisende stranden over ruwe bergtoppen, door dorre woestijnen tot groenige, sappige, vlaamsche velden (de ardennen mag ook). Maar het wordt dus geen plezierreisje, absoluut niet, oh neen. Wie met Briqueville op queeste gaat zal onderweg gegeseld worden door gure weersomstandigheden, geteisterd worden door ramp- en tegenspoed, belaagd woorden door Orks, Wizards, Elfen en wat weet ik nog allemaal. Kortom, niet voor poessies dus. Van mij krijgen ze, op basis van deze muzikale gedurfdheid een dikke vette vier. Wie durft het aan deze band te volgen?
 
Jan Guisset (4)