DETAIL ALBUM

Tracks: 

1. The Fingerprint
2. Enslaved
3. The Highest Court
4. Villain Of The Piece
5. Red Curtain Falls
6. Lysergide
7. Sequence
8. Decoder

Platenlabel
Eigen Beheer

Labelnummer
Promo-cd

Distributie
Niet Gekend

Website Artiest
Zygoma 

De spieren van mijn jukbeenderen vertoonden een kramp bij het aanhoren van Zygoma’s brouwsel ‘The Highest Court’. Death Metal klinkt niet al te vrolijk en is ook voor je trommelvliezen een ware teistering. De jonge snaken uit Gent brachten in 2013 reeds het lang vergeten album ‘The Forgotten’ uit en blijven er ondertussen ‘rustig’ op los beuken. ‘The Highest Court’, (wat ik niet geloof), werd uitgebracht in eigen beheer. Dat alleen al verdient een staande ovatie. Muzikaal echter bleef ik toch wat op mijn honger zitten. Het album start bedeesd met een spooky intro op piano, waardoor het progrock-gevoel even komt bovendrijven. Enkele minuten later keert zich dat naar gothic om uiteindelijk te stranden in death metal. Dit is zowat het genre waarin Zygoma zich beweegt, én zich toch wel lekker voelt in haar vel.
Jammer genoeg blijft het met enkele schuchtere pogingen om de uitbarsting van geweld te doorbreken met enkele rustgevende maten. Te snel krijg je de indruk dat het vooral gaat om veel lawaai met weinig inhoud. Ook bij death metal kan je kunstzinnig omgaan met onze toonladders. 
Indien het High Court zich hierover moet uitspreken dan vrees ik voor hun leven. Sommige rechters zullen echter uitstel van executie verlenen. Hoop doet leven want het potentieel is er. 

Marino Serdons (2½)

DETAIL ALBUM

Tracks:

1. Prologue: Into The Void
2. Macabre Ecstasy
3. Break Out
4. Drowned
5. Mirror
6. Fire Opal
7. Eleanore
8. Shades Of Darkness
9. Epilogue: Is This The End?

Platenlabel
Underground Symphony

Labelnummer
US-CD157

Distributie
Underground Symphony

Promo-agent
Underground Symphony

Website Artiest
Rainveil

Het Italiaanse Rainveil kon onlangs een contract in de wacht slepen bij Underground Symphony dat nu het debuut ‘Verses’ van de band uitbrengt. Rainveil werd opgericht in 2013 in Lodi (Italië) en speelt melodische power metal. De band is sinds hun oprichting gereduceerd tot een trio bestaande uit Matteo Ricci aan zang, Luca Madonnini op gitaar en Pietro Canette op bas. Hieraan worden nog gastmuzikanten toegevoegd waaronder Marika Vanni (Eternal Silence), Sara Zuppa, Richard Meiz (Genus), Ordinis Dei en Giulio Capone (Temperance/Bejelit). De negen  nummers tellende schijf staat bol van krachtige nummers met catchy melodieën en een ritmesectie die inslaat als een donder. Hierin verwerkt Rainveil verder nog melodieuze elementen zoals orkestraties in de achtergrond dat dit betonnen schijfje verder verfijnt. Hun hoofdinvloed vinden ze bij Kamelot maar toont ook gelijkenis met het Italiaanse Arachnes van de broers Enzo en Frank Caruso. De zeven volwaardige nummers balanceren tussen agressie en melodie die in eerste plaats hard klinken maar door middel van de orkestraties iets verfijnder gaan klinken. Er is zeker zorg besteed aan het schrijfproces van de nummers en het perfectioneren ervan. De symfonische orkestratie zit mooi in de achtergrond verweven en gaat het geheel niet domineren wat dit album geschikt maakt voor een groter metal  publiek. Minpuntje op dit album vond ik zanger Matteo Ricci die iets te weinig eigen identiteit heeft. Jammer ook van de korte speelduur (zo’n vierendertig minuten) wat in feite te kort is voor een full album. Toch zie ik voor de heren een mooie toekomst weggelegd mits ze werken aan deze minpunten.

Johan Kaethoven (3)

DETAIL ALBUM
​
Tracks:

1. High / Aflame
2. The Germ Inside
3. I Am Lost
4. The Deathless
5. Foul Temple
6. Vision Of The Bent Path
7. I Must Set Fire To Your Portrait
8. Lowered Into Necromancy
9. A Dream About A Dream
10. Secret Words
11. Feel The Sorcery

Platenlabel
Inside Out Music

Labelnummer
0IO01549

Distributie
Inside Out Music

Website Artiest
Knifeworld

Met dit nieuwste schijfje van Knifeworld heb ik behoorlijk wat tijd nodig gehad om de muziek volledig tot me te laten doordringen. De muziek is namelijk niet onder één noemer te vangen, de invloeden gaan van progressieve rock over indie naar folk en zelfs heavy metal, voor de gemiddelde muziekliefhebber een harde noot om te kraken. Oorspronkelijk was de groep eerder een soloproject van de Britse muzikant/componist Kavus Torabi, die ook zijn sporen verdiende bij The Monsoon Bassoon, Guapo en Cardiacs. Maar op het laatste album ‘Bottled Out Of Eden’ zijn er acht muzikanten met o.a. ook blazers op saxofoon en klarinet, hierdoor neigt het geheel meer naar avant-garde rock en de Canterbury scène. 
Verwacht geen muzikale hoogstandjes en nog minder ellenlange solo’s, de nummers moeten het hebben van interessante en energieke arrangementen, harmonieuze samenzang en obligate tempowisselingen met een jazzy ondertoon. De meeste nummers klokken trouwens af rond de 5 minuten, enkel ‘I Am Lost’ gaat net boven de 7 minuten.
Het openingsnummer ‘High/Aflame’ is alvast één van de hoogtepunten van het album, zang met vreemde klanken aan het begin, waarna stilaan meer instrumenten invallen, vooral de blazers voeren de boventoon en zorgen voor heavy riffs, waar je dat normaal van de gitaren verwacht. Een zeer catchy nummer met wat hitpotentieel, alhoewel dit in de huidige muzikale constellatie wellicht ijdele hoop is. Na de piano-introductie in ‘The Germ Inside’, gevolgd door een leuke seventies riff, varieert de muziek van een poppy feeling naar een nogal atonaal samenspel van zang en instrumenten, de overslaande stem van Kavus moet je er maar bij nemen. 
De percussie speelt ook een belangrijke rol bij deze groep, zo ook in het langste nummer van het album ‘I Am Lost’. Voor het eerst horen we ook de vrouwelijke zang bij een jazzy ritme, zowel vocaal als instrumentaal doet dit me wat denken aan Mad Curry, een Belgische cultband uit de jaren ‘70. Ook hier balanceert de muziek tussen pop en jazz met experimentele elementen, voorwaar niet evident om dit allemaal te plaatsen. Het einde van het nummer bevat nog een leuke funky riff, dit is zeker ook één van de betere nummers.
En zo gaat het album verder met steeds wisselende muziek, interessant maar tegelijk ook best wel moeilijk voor de doorsnee muziekliefhebber. Met ‘Foul Temple’ is er ook ruimte voor een ballad, het korte ‘Vision Of The Bent Path’ doet dan weer aan Blood, Sweet & Tears denken. De complexe ritmes en de blazersarrangementen op ‘I Must Set Fire To Your Portrait’ leunen dan weer meer bij prog aan. 
‘Secret Words’ is een ballad met een Simon & Garfunkel feeling, mooie samenzang met nog wat blazers en xylofoon aan het einde. Het album eindigt met ‘Feel The Sorcery’,  een vrij toegankelijk up-tempo nummer, waarin ook nog eens geïllustreerd wordt dat de meeste groepsleden ook meezingen op het album. 
Kortom, ‘Bottled Out Of Eden’ heeft heel wat te bieden, misschien net iets te veel, misschien moet de groep toch een iets consequentere muziekkeuze maken. Maar voor de geoefende luisteraar met een brede muzieksmaak valt hier heel wat te beleven.

​Claude Bosschem (3½)

DETAIL ALBUM

Tracks:

1. Voices
2. Another Story
3. Oldest
4. Prayer In The Wind
5. Traveller Of Time
6. Stargate
7. Mystic River
8. Holy Mountains
9. Time After Time
10. The Other Side
11. Walking On The Rainbow
12. Lion And Queen

Platenlabel
Underground Symphony

Labelnummer
US-CD160

Distributie
Niet Gekend

Promo-agent
Underground Symphony

Website Artiest
Great Master

Great Master werd opgericht in 1993 door sologitarist  Jahn Carlini en het vroeg slechts een korte tijd alvorens ze in de aandacht kwamen vanwege hun episch metal geweld in de stijl van Manilla Road en Heavy Load. Het geluid van de band is snoeihard met melodische stukken en krachtige refreinen. We schrijven december 1993 als de band een eerste vier nummers tellende demo opneemt die opgevolgd wordt door een tweede demo ‘Great Master’ in 1994. Beiden konden op goede commentaren rekenen van zowel publiek als pers en media. Na een succesvolle tour split de band echter vanwege muzikale verschillen en een periode van bezettingswissels volgt. Bandleden gaan hun eigen weg en sommigen komen elkaar voor korte tijd weer tegen in de power metal coverband Rainfall. Ook in 1999 zien Jahn Carlini en Max Bastasi elkaar terug als ze samen in Rising Storm spelen. In al die tijdblijft Carlini echter songs schrijven voor de band. Na tien jaar stilte tekent Great Master dan een contract bij Underground Symphony die  hun debuut ‘Underworld’ uitbrengt dat in 2009 het daglicht ziet. In 2012 duikt de band opnieuw de studio in om de opvolger ‘Serenissima’ uit te brengen. Dit historisch concept album handelt over de republiek Venetië en haar belangrijkste historische vertegenwoordigers en geldt als eerbetoon aan de geboortestreek van de band. Twee jaar later nemen ze deel aan het Heavy Load eerbetoon ‘Tales Of The Northern Swords’ met het nummer ‘The King’. Nu ligt het nieuwe album ‘Lion & Queen’ zo goed als in de rekken en ik heb de eer dit album onder de loep te mogen nemen. Dit album kent een loepzuivere productie die door de hand ging van Simone Mularoni. Ze mocht dit meesterwerkje mixen en masteren in de Domination Sound Studio. Simone staat verder ook vermeld als gastmuzikant en mag de gitaarsolo’s van ‘Prayer in The Wind’ and ‘Traveller Of Time’ verzorgen. Buiten deze staan er nog indrukwekkende namen op die lijst zoals: Francesco 'Yackson' Russo (Shadows of Steel), Daniele Genegu (King Wraith), Andreas Wimmer (Final Chapter),  Alessandro Battini (Dark Horizon) die instaat voor het orkestrale gedeelte en de piano.  Sy van Armonight krijgt een gastzang in ‘Walking on the Rainbow’. 
De vaste bezetting van de band bestaat heden ten dage uit gitarist Jahn Carlini, zanger Max Bastasi, Marco Antonello aan bas en wordt vervolledigd met Shuai Xia als tweede gitarist en drummer Massimo Penzo. Er is zeker tijd en moeite in dit album gestoken en het mist daardoor ook zijn doel niet. Het ganse album staat bol van snelle en energieke power metal met knappe arrangementen en is afgewerkt tot in de puntjes. Elke solo spot zit op de juiste plaats en de gitaarrifs zijn van de bovenste plank en breken alle snelheidrecords. De bijdrage van toetsenist Andreas Martin Wimmer weerklinkt al meteen in ‘Voices’ waarvan hij ook mede auteur is. Dan knalt ‘Another Story’ door de speakers waarin Shuai Xia meteen haar solospot mag laten klinken. Verdomd dit album lijkt strak in elkaar te zitten en kent best wel vrolijke deuntjes! ‘Oldest’ gaat op eenzelfde snel tempo door en hier is het Francesco Russo die een vingervlugge solospot mag verzorgen. Ook ‘Prayer In The Wind’ is weer een pareltje maar hier gaat het gas wat terug en het nummer laat wat ruimte over voor extra keyboards vermoedelijk van de hand van Alessandro Battini. Simone Mularoni zet hier haar eerste gastsolo neer en zal dit nog een keer herhalen in het volgende ‘Traveller Of Time’ waar het tempo weer flink de lucht in schiet. Ook hier is weer ruimte voor extra toetsenwerk dat in de achtergrond verweven zit. ‘Stargate’ heeft zijn naam niet gestolen,  de intro doet me aan een sciencefiction sfeertje denken. Met ‘Mystic River’ krijgen we een lekker lang nummer dat elf minuten klokt. Het begint sfeervol op akoestische gitaar met een mannenkoor en een eerste gitaarsolo. Hierna breekt het nummer in volle kracht los en gaan de gitaren voluit in zesde versnelling. Zo snel en strak vraagt toch sterk technisch vernuft. In het middenstuk wordt even wat gas terug genomen waarna enkele solo’s op je losgelaten worden. deze worden verzorgd door Francesco Russo, Shuai Xia en Daniele Genugu. Een echte beuker vinden we bij ‘Holy Mountains’ die er ritmisch flink op los beukt als een stormram en een solospot van alweer Francesco 'Yackson' Russo laat horen. Het is in feite Russo die het grootste aandeel heeft als gastmuzikant want ook in ‘Time After Time’, ‘The Other Side’ en  ‘Lion And Queen’ eist hij zijn rol als sologitarist op. ‘Time After Time’ gaat meer de melodische richting uit waarbij de snelheid toch nog boven het midtempo blijft gaan terwijl in ‘The Other Side’ het tempo weer helemaal omhoog gaat. Yackson weet hier van zijn vingervlugheid goed gebruik te maken om een snelle shred solo uit de mouw te schudden. ‘Walking On The Rainbow’ begint weerom rustig met een ietwat folkachtig deuntje waarop je zo een dansje zou plaatsen en deze melodie houdt ook nog aan in het krachtigere stuk. Hier krijgen we een gastrol van Sy (Armonight) aan zang die in duet mag met Max Bastasi, die gedurende het ganse album al uitblinkt. Dit folk aandoende ritme brengt wel de vrolijke noot in het album alvorens afgesloten wordt met het titelnummer ‘Lion And Queen’. Ook hier weer een rustige start maar ditmaal op piano die trouwens virtuoos ingespeeld werd. Dan barst het nummer los en haalt de band nog een keer alles uit de kast… double basdrum, fills, pompende baslijnen en loeiende gitaarriffs… niets is hen te veel om af te sluiten in stijl. 
Dit is weer zo een must have album voor de power metal fans met gevoel voor melodie. Een dijk van een schijf die je moet gehoord hebben maar negen op tien toch in je verzameling binnenhaalt!

Johan Kaethoven (4)

DETAIL ALBUM

Tracks:

1. Kill Me If You Can 
2. Beyond The Grave 
3. On Morrows Break 
4. The Eyes Of The Machine 
5. Quantum Genocide 
6. The Shadows Of Oth 
7. Fated To Burn 
8. 21st Century Frankensteins (Nobot2) 
9. Festival Of Fear 
10. Holy 
11. Nightmare King 

• i. Shadows Of The Abyss 
• ii. The Summoning 
• iii. The Construct 
• iv. Eternus Nocturne: The Dark Domain 

Bonus Track:

1. Your Hollow Soul (instrumental)

Platenlabel
Prime Eon Media

Labelnummer
Promo-CD

Distributie
Niet Gekend

Promo-agent
Rock ‘N’ Growl Promotion

Website Artiest
Darkology 

Darkology heeft behoorlijk wat indruk nagelaten bij hun debuut ‘Altered Reflections’ in 2009 en kon op veel lovende kritiek rekenen uit de ganse metal wereld. Na hun ‘Tour’ EP is de band nu toe aan een opvolger ‘Fated To Burn’ die uitgebracht wordt bij Prime Eon Media. De bandleden zijn dan ook al ervaren ratten in het vak en doorliepen allen een carrière bij meerdere gekende bands. Zo zijn er de gebroeders Harris, Michael aan gitaar die speelde bij o.a. Thought Chamber, Arch Rival, Leather, Chastain en Brian Harris op drums die zijn sporen verdiende bij Firewind, Solstice, My own Victim, etc.). Zanger Kelly Sundown Carpenter verhief zijn stem reeds bij Beyond Twilight, Outworld en Epysode en was touring vocalist bij Firewind. De getalenteerde Mike Neal op bas kennen we van Medieval Steel, Salems Lot, etc. Laatste was verantwoordelijk voor zowat de helft van het songmateriaal en schreef ook alle teksten bij elkaar. Dat maakt hem een niet te missen speler bij Darkology natuurlijk. ‘Fated To Burn’ werd een krachtig episch album met zowel classic metal alsook power metal elementen dat herinneringen oproept aan oude Maiden en Priest albums met her en der ook een knipoog naar Accept. Laatste twee zijn waarschijnlijk ook te danken aan Kelly Carpenter die qua stemgeluid erg nauw aanleunt bij Priest of een Udo Dirkschneider al komt hij misschien net iets te kort om in het kielzog van deze heren te stappen. Niettemin levert hij hier een prachtige prestatie. Muzikaal zit het strak en sterk in elkaar en wordt er op hoog niveau gespeeld. De bombastische nummers teisteren je trommelvliezen maar  tussen al die kracht is er ook melodie te vinden in de nummers die soms een vreemde timing meekrijgen maar daardoor ook moeilijk gaan vervelen. Het knappe solowerk van Michael Harris doet met tijden wat jazzy aan maar past perfect bij de songs. Dit is zo één van die platen die volwaardige songs bevat zonder dat er sprake is van opvullers. De beroemde Anglo-Cypriotische en met grammy genomineerde producer Chris Tsangarides mocht de mix en mastering voor dit album verzorgen die plaatsvonden in The Athens Mastering, één van Europa’s beste mastering studios. Chris was tijdens de mix al laaiend enthousiast over dit album en was verbaast over het veelzijdige en goede materiaal dat de band bij elkaar geschreven had. Ik citeer: “This happened about a dozen times! It's rather rare at this day and age, that you get an album that's all killer and no filler and I am not using that expression lightly.”
Dit album is een aanrader voor fans van Judas Priest, Metal Church, Sanctuary, King Diamond/Mercyful Fate, Queensryche, Crimson Glory, Lethal!

Johan Kaethoven (3½)

​DETAIL ALBUM

Tracks:

1. Take Me Home
2. Night And Day
3. Immortal
4. That Day Will Come
5. Don’t Break Her Rules

Platenlabel
Eigen Beheer

Labelnummer
Promo-cd

Distributie
Niet Gekend

Website Artiest
Daddy Was Wrong

Meestal zit bij een cd waar je een recensie voor moet schrijven een begeleidende brief. Die brieven zijn 99% van de tijd heel droge informatie: wanneer is de band ontstaan, wat hebben ze de laatste jaren gedaan, waar hebben ze allemaal al live opgetreden, … Kortom promopraat die op zich wel interessant is maar niet meer dan dat. De brief bij de EP van Daddy Was Wrong is toch net even anders dan alle andere.  Lekker vlot geschreven en heerlijk fout grappig. Ze kan je volgens hen: ‘dit schijfje best beluisteren met het volume op 11 en als uw inwendige Quasimodo bij deze klassieke referentie niet duchtig aan het klokkenspel begint te sleuren, dan zult u de klepel wellicht nooit weten hangen’. Fijn stukje proza.
Daddy Was Wrong is opgericht in 2009 door vier oude rotten uit de Tieltse muziekscene. Hun nieuwe EP is opgenomen in de Barefoot Recording Studio en staat vol met heerlijk ouderwetse hardrock. Zanger Danny heeft een lekker rauwe stem en dat geruggesteund door een strakke ritmesectie en het sterke gitaarwerk van Wouter. Daddy Was Wrong raast 5 nummers lang door de boxen als een niet te stoppen sneltrein. Ze zijn duidelijk beïnvloed door bands uit de NWOBHM. Neem bands als Saxon en Tygers Of Pan Tang en je weet hoe Daddy Was Wrong klinkt. De stem van zanger Danny klinkt ook lekker doorleefd net als die van Biff Byford (Saxon) op dit moment. Deze EP is hardrock zoals het moet klinken: vettig, rauw en gemaakt om op volume 11 (of zelfs 12) te beluisteren. Ook nog een pluim voor de uitstekende mix, de EP klinkt echt geweldig. 
Enige minpunt: 5 nummers is te kort, ik wil veel meer horen van deze band. Dus hopelijk volgt binnenkort een full-cd.

Tom Coppers (4)

DETAIL ALBUM

Tracks:

1. Revolutions For Nothing (H.A.C)
2. Built To Kill
3. Magic Bullet
4. Showing Teeth
5. Mad Dog
6. Holy Grounds
7. Black Widow
8. Symphony Of Sorrow
9. A Feast Of Fools

Platenlabel
Pitch Black Records

Labelnummer
Promo-CD

Distributie
Niet Gekend

Promo-agent
Niet Gekend

Website Artiest
Sinnery

Een Israëlische metalband, dat ik daar een review over moet schrijven. Veel is er online over deze band niet te vinden buiten dat ze werd opgericht in 2012. Ze brengen thrash-metal dus dat is al positief, een genre dat me meer en meer is gaan liggen dankzij kleppers als Slayer en Machinehead.
Ik was enorm sceptisch voor deze review want ik had zoiets van: “een metalband uit Israël, echt ?” Maar al bij de eerste noten werd ik direct op mijn plaats gezet. Het kortste nummer van het album, amper twee minuten lang, 'Revolutions For Nothing (H.A.C.)' is er recht op. Het is snel, hard en alles zit juist. Dit album zou me wel eens kunnen verrassen. 'Built To Kill' zet de toon perfect verder, zo moet thrash klinken. Ze hebben blijkbaar goed geluisterd naar de groten der metal want de invloeden van Slayer en Soulfly weergalmen door dit nummer. Ook het volgende nummer streelt mijn metalen oortjes, lekkere gitaren openen 'Magic Bullet' en het is geen klein kaliber kogel maar een kanonskogel. Een lange intro die het nummer opbouwt, iets trager als de vorige nummers op het album maar zeker niet minder. Vooral de break-downs bevallen me wel. Laat je tanden zien, dat zegt toch het volgende nummer 'Showing Your Teeth'. Een bijna gothic aandoende intro die gelukkig al snel overgaat naar het echte thrash werk. 'Mad Dog' laat ons weer genieten van een fantastische gitaarintro bijgestaan door de drums en bas. Nooit verwacht van deze band maar damn, ze zijn goed hoor. Ik zie zo een feestje losbarsten op optredens of festivals bij het aanhoren van 'Holy Ground' en dat feestje mag gerust een tijdje. Violen en een duistere intro zijn het deel op het volgende nummer 'Black Widow', voorlopig heb ik nog geen nummer tegengekomen op dit album dat me teleurstelt en ik betwijfel of dat er zal komen. Want ook het voorlaatste nummer en tevens langste 'Symphony Of Sorrow' laat er geen twijfel over bestaan. Had dit een Amerikaanse band geweest dan hadden we ze al zeker tegengekomen op de festivals. De rustige intro zet meteen de toon voor dit nummer, zal dit rustig blijven ? Teveel ga ik niet verklappen, ik stel jullie voor om dit zelf te ontdekken. Eindigen doen we met klinkende horror belletjes, dat is toch het gevoel ze bij mij opwekken. Het lijkt wel de titeltrack voor een griezelfilm dit 'Feast Of Fools'. De titeltrack van het album doet de cover van het album alle eer aan. Eindigen met een knal en laat die cd gerust zitten en speel hem nog eens af.

Peter Smet (4½)

DETAIL ALBUM

Tracks:

1. Spray Tan
2. Ha Ha
3. Nothing
4. The Unleashed
5. Heroine (feat. Noora Louhimo)
6. Mama Earth
7. Star
8. Peekaboo Primate
9. Follow My Lead
10. 291112

Platenlabel
Inverse Records

Labelnummer
Promo-CD

Distributie
Niet Gekend

Promo-agent
Rock 'n' Growl Promotion

Website Artiest
Peekaboo Primate

Peekaboo Primates is een Finse band die vroeger door het leven ging als Airhead. De band ontstond al in 2004 maar het duurde geruime tijd voor hun debuut in de rekken lag. Namelijk in 2012, getiteld ‘Pee-ka-boo Primates’. Na de release maakte de naam Airhead dus plaats voor de huidige bandnaam.
Nu in 2016 zijn de Finnen terug met ‘Misanthropical’. Het album begint nogal rommelig met 'Spray Tan', niet echt samenhang tussen de verschillende instrumenten en dat stoort wel wat. Het verbeterd wel doorheen de track en ja, het is misschien wel wat hun stijl. Het nummer ontplooit zich als een Faith No More nummer met dezelfde ietwat zeurderige zang. 'Ha Ha' is het tweede nummer op de plaat en neen, ze kunnen me niet overtuigen. 'Nothing' begint veelbelovend maar kan dit spijtig genoeg niet doorzetten, het is niet slecht maar mist voor mij toch de swung. Bij het volgende nummer wist ik even niet wat te denken. De intro is nogal eigenaardig, maar dat is natuurlijk mijn mening. De gesproken tekst, die klinkt als door een megafoon maakt deze song meer een statement dan een echte song. Ook 'The Unleashed' heeft me niet mee, zelfs de vlottere hip-hop zang halverwege de track doet dit niet. Een nummer dat wel rockt is 'Heroine', de hoge zang van Noora Louhimo is wel wat wennen maar verder is dit een aangename track om te beluisteren (let ook op de game geluidjes). Humor en alles wat relativeren, de boodschap van deze Finnen wordt me op den duur wel duidelijk. 'Mama Earth' begint veelbelovend maar wordt dan om zeep geholpen met heel wat elektronisch gepingel, ik lijk wel even vast te zitten in een politie achtervolging. Verder is het wederom niet slecht maar helaas ook niet meer. Ook 'Star' is een track die me noch warm, noch koud maakt, snel over naar de volgende dus. 'Peekaboo Primate' een track getiteld naar de bandnaam dit moet wel goed zijn, toch? Helaas, het zit er niet in voor me, hoewel ik er zeker van ben dat er liefhebbers voor deze band zijn maar ik ben er geen van. 'Follow My Lead' en '291112' sluiten het album af.
Misanthropical, uitgebracht op 13 mei 2016 via Inverse Records

Peter Smet (3)

DETAIL ALBUM

Tracks:

1. Hear me
2. Twilight
3. Forever
4. Let It Burn
5. Time To Make It
6. Can't Believe It
7. Light Up The Sky
8. Get Out
9. Bones
10. Hold On

Bonustracks:

1. The Way I Feel (Acoustic version)
2. Broken (Orchestral version)
3. If You Could (Acoustic version)
4. No More (Alternate version)

Platenlabel
Napalm Records

Labelnummer
Promo-CD

Distributie
PIAS/Rough Trade
​
Website Artiest
Nemesea

Manda Ophuis wil gehoord worden en dat roept ze zelf in de openingstrack. Nederland heeft een patent op sterke zangeressen en dat is bij Nemesea niet anders. Ze zingt altijd loepzuiver en haar stem kan een heel bereik aan. Het nummer heeft een oppeppende, krachtige drive en is meteen het hevigste van het album. De nummers hebben een lager metalgehalte dan hun vroeger werk en dat heeft plaatsgemaakt voor een eerder poppy sound. Veel nummers zouden de hitlijsten kunnen halen, Within Tempation achterna. ‘Forever’ zou zelfs passen op een Within Temptation album, hoewel de meeste nummers meer richting Evanescence klinken. 
Het verschil met de meeste female fronted gothic groepen is het ontbreken van de grunts en ook de bombastische keyboards zijn minderg aanwezig. In plaats daarvan krijgen we een veel gedoseerder keyboardgeluid en dat draagt bij tot het andere geluid van Nemesea. Ook de gitaar helpt mee aan dat totaalgeluid, zonder te willen uitblinken. Dit is geen groep van individualisten maar een echte groep die er staat en die nog in volle groei is! Misschien zelfs iets te weinig individualisme, want een paar gitaarsolo’s hadden wel gemogen.
Er is ook goed nagedacht over de verdeling van de nummers over het album. Hevige, zachte, semi-ballads en ballads wisselen elkaar uitstekend af, zodat het album nooit verveelt.
Een andere Nemesea dus, waardoor waarschijnlijk een deel fans zullen afhaken? Hoewel ze reeds enkele wijzigingen tussen de albums overleefd hebben.
Dus de minpunten zijn het ontbreken van gitaarsolo’s, voor metalheads is er te weinig metal en het album is nogal kort, maar dat wordt dan weer aangevuld met een viertal akoestische bonustracks. De pluspunten zijn dat een aantal songs potentiêle hits zijn. Daardoor blijven de refreinen heel gemakkelijk in je geheugen gegrift. En het grootste pluspunt is Manda, natuurlijk. ‘Hear me’!

Line-Up: 

• Manda Ophuis – vocals
• HJ – gitaar, keyboards
• Sonny Onderwater – bas, keyboards

Danny Focke (4)

DETAIL ALBUM

Tracks:

1. Getaway
2. Reconnect
3. Rewind
4. Trauma
5. Lines
6. Presence
7. Momentum
8. Plans
9. Flux

Platenlabel
InsideOut Music

Labelnummer
Promo-CD

Distributie
Niet Gekend

Promo-agent
Niet Gekend

Website Artiest
Long Distance Calling

Long Distance Calling uit Duitsland heeft een carriëre met wat rare twists onderweg. Ze zijn begonnen als instrumentale post alternative rockband. Daarna bleef de muziek instrumentaal met af en toe een gezongen nummer en nu hebben ze een zanger toegevoegd aan de line-up die ongeveer de helft van de nummers voor zijn rekening neemt.
Na vier studio albums en enkele EP’s hebben ze getekend bij InsideOut Music, wat ook een enorme stap vooruit betekent.
Het openingsnummer ‘Getaway’ is totaal niet representatief voor de rest van het album, maar is een mooie opener met heel veel synth, dat klinkt als een instrumentale (als je het zinnetje met vocoder niet meetelt) ‘Girls on Film’ van Duran Duran of een song van Human League.
De groep gooit het over een totaal andere boeg voor ‘Reconnect’, een rocknummer met veel gitaar en zang. ‘Rewind’ maakt nog zo’n stijlsprong met een kalme piano intro voor een ballad met alleen de stem van Petter. Na anderhalve minuut krijgt hij steun van de andere muzikanten, maar het blijft een mooie ballad, aangevuld met een psychedelische soundscape in het middenstuk. Drie nummers ver en vier stijlen, wat een diversiteit. ‘Trauma’ is een hevig instrumentaal rocknummer met een mooie gitaarmelodie.
‘Lines’ is de eerste single van ‘Trips’ met een heel catchy refrein. Een up tempo nummer met een koeplet-refrein structuur die indruist tegen de post rock stijl van de groep,  met opnieuw een mooie soundscape in het midden. Een prachtsingle met heel veel hitpotentieel indien het nummer wat airplay zou krijgen op de radio. ‘Momentum’ is nog zo’n up tempo nummer met een geweldige drive, maar instrumentaal, deze keer.
In tegenstelling tot ‘Lines’, gebruikt ‘Plans’ niet de klassieke koeplet refrein structuur en bewijst de groep dat het uitstekend kan zonder. Het nummer start kalm en groeit gedurende bijna zeven minuten naar een climax. Van een dunne haag naar een dikke wall of sound, beklijvend van begin tot eind!
‘Flux’ geeft tenslotte gedurende twaalf minuten een soort overzicht van alle gebruikte stijlen op het album. Pychedelisch, eighties, hevige gitaarrock, soundscapes, ..., alles passeert de revue.
Een album met heel veel stijlen dat toch een mooi geheel vormt. Vooral de toevoeging van zang geeft een enorme push voorwaarts voor de groep. 

Line-Up: 

• David Jordan: gitaar
• Florian Füntmann: gitaar
• Janosch Rathmer: drums
• Jan Hoffmann: bass
• Petter Carlsen: zang
• Marsen Fischer: keyboards, piano

Danny Focke (4)