DETAIL ALBUM

Tracks:

1. Bellwether
2. Atrophy
3. Whistleblower
4. Ethereal
5. Downwinders
6. Ephemeral
7. Worldhater
8. Thorns

Platenlabel
Eigen beheer

Labelnummer
Niet Gekend

Distributie
Goodlife

Website Artiest
My Aim
​Facebook

My Aim is een vijfkoppige progressieve metalcore band uit Kortrijk, België, opgericht in 2009. Hun bandnaam wijst erop dat deze band vastberaden is om iets in de hedendaagse muziekindustrie te bereiken. De band, bestaande uit Pieterjan Haemers, Alexander Swaelens, Robbe Van Droogenbroeck, Klaas Vlieghe en Stef Debonne, bereikten hun technische geluid na meedogenloos oefenen en schrijven. Ze gebruiken invloeden van groepen als I Breather, Born van Osiris, Erra en Northlane. My Aim geeft met veel plezier altijd het beste van zichzelf. Het gaat niet om ego of geld, het draait allemaal om passie en toewijding. 
Fenomenaal! Het eerste woord dat me te binnen schiet na het beluisteren van dit album. Ik schrijf deze review in een voor mij moeilijke periode, zowel op persoonlijk vlak als op muzikaal vlak. Op muzikaal vlak vooral door de dood van Tom Searle (gitarist van Architects), dat me toch meer aangreep dan ik had verwacht. Maar genoeg hierover, over naar "Entropy". Al van bij de eerste noten was ik compleet overweldigd, "Bellwether" de eerste track/intro raakte direct een gevoelige snaar. Ik voelde de zelfde passie en energie als ik ook voelde bij Architects hun laatste langspeler. De emotie kruipt onder je vel en duwt alle haren rechtop, "There is chaos all around us". De screams die afgelost worden door de grunts en de track die naadloos overgaat in "Atrophy", geweldig. Op "Atrophy" komt de progressieve metalcore fantastisch naar voor, de complexe gitaarlijnen en tempowisselingen, de agressieve metalcore zang, het zit allemaal zo verdomd juist. Is dit echt een kleine, Belgische undergroundband? Dit gevoel wordt nog versterkt door "Whistleblower", hier mogen de mannen van My Aim verdomd trots op zijn want dit is een nummer dat niet zou misstaan op een album van de allergrootsten uit het genre. Ik wordt compleet weggeblazen door dit nummer, de zang, het fenomenale gitaarwerk, de bass, de drums, alles gewoon. De schitterende intro afgelost door weer dat geweldige gitaarwerk, deze progressie is volledig mijn ding. Ik heb het niet zo voor simpel werk, het mag allemaal wel wat moeilijker, wat gedurfder. Dat is net wat "Ethereal" laat horen, een nummer dat lijkt ontsnapt van op een CD van "Animals As Leaders" en het talent in de verf zet van de muzikanten in deze band. Volledig instrumentaal maar wat een klepper. Wat ben ik toch een fan van die "Blegh", zo simpel maar zo aanstekelijk, op "Downwinders" wordt deze niet ontweken. Wat een dreunende breakdowns zitten er in dit nummer, dit smeekt om moshpits. Een op het eerste gehoor iets gevoeligere track krijgen we met "Ephemeral", rustigere instrumentale begeleiding samengaand met gevoeliger gezang. Doet me denken aan het werk van Periphery. Het nummer neemt nog wel toe in tempo maar blijft het rustigste van het album. Tijd genoeg gehad om even te bekomen? Goed want ze gaan er weer snoeihard tegenaan met "Worldhater", een lekker snelle metalcore knaller. Vanaf de drums zit de track direct op het juiste spoor, doe daar nog de trillende bas, de gierende gitaren en de screams en grunts bij, geen ziel die blijft stilstaan. Het rottigste moment aan een geweldige CD is wanneer je weet dat het laatste nummer is aangebroken. Maar dit album wordt afgesloten zoals het begon en ik zal ook deze review afsluiten zoals hij begon. De repeatknop wordt sowieso ingedrukt. "Thorns" is een geweldige afsluiter, en bewijst eens te meer het doel van deze band. Bereiken wat ze kunnen door toewijding en passie. Fenomenaal!

​Peter Smet (5)

Details album
 
Tracks:

1. Desire's Magic Theatre
2. Electric Landlady
3. Dead Dodo Down
4. Pedigree Chums
5. The Sky Parade
6. The Window Cleaner
7. The Way It Is
8. Mr Howard
9. I Know
10. The Bitter Suite

Platenlabel
Spinefarm Records
 
Labelnummer
niet gekend
 
distributie
niet gekend
 
promo-agent
Petting zoo
 
website artiest
Purson

Purson is een Britse psychedelische rockband die werd opgericht in 2011 door zangeres/gitariste Rosalie Cunningham toen ze haar vorige band Ipso Facto verliet. Eind april van dit jaar bracht de formatie haar tweede album uit, getiteld ‘Desire’s Magic Theatre’. Het eerste wat opvalt na beluisteren van dit album, is de sterke jaren 70 sfeer dat de muziek uitademt. Vooral het theater element is zeer sterk aanwezig, wat in het openende titelnummer meteen al duidelijk wordt. Dit ruim zes minuten durende nummer is meteen een schot in de roos. Het zit vol muzikaal experiment en kent zeer veel afwisseling. Met momenten kreeg ik echt het gevoel naar een vaudeville theater nummer te luisteren. Het tweede nummer ‘Electric Landlady’ zit dan weer vol verwijzingen naar Jimi Hendrix (de titel alleen al). Dat nummer is iets moeilijker om in te komen, maar uiteindelijk is het wel een heel lekkere compositie met een paar zeer mooie bluesy gitaar licks en solo’s. Naast Hendrix hoor ik er ook nog invloeden in van vooral The Beatles, maar ook wel Queen. Zeker vanwege het theatrale aspect van de muziek. Ook komt Roger Glover’s album ‘The Butterfly Ball and the Grasshopper's Feast' in me op als ik hiernaar luister. Daarnaast is er nog de stem van Cunningham die de nummers net dat tikje extra geven. De sympathieke frontvrouw weet precies wat ze moet doen om de nummers naar een hoger niveau te brengen. Het volgende hoogtepunt van het album is ‘The Way It Is’. Weeral zo’n heerlijk bluesy nummer dat lekker swingt. Dit wordt verder gezet in Mr. Howard, wat ook heerlijk weg luistert. Het album wordt afgesloten door het magistrale, zeven minuten durende ‘The Bitter Suite’ dat muzikaal weer alle kanten opgaat. Na een kleine vijvendertig minuten is het dus uit met de pret, wat best wel kort is in deze tijden van meer en meer. Ondanks dat is dit toch een zeer geslaagd album, waar fans van 70’s psychedelic blues rock zeker van zullen genieten.
 
Hans Goossenaerts (3,5)

DETAIL ALBUM
 
Tracks:

1. Cilicium
2. Manufacturing Evil
3. Gates Of Hell
4. Lord Of The Dead
5. Soulless
6. Through The Eye
7. Devil’s Night
8. Demons
9. One With The Flame

Platenlabel
EMP Label Group
 
Labelnummer
Niet Gekend
 
Distributie
Niet Gekend
 
Promo-agent
Rock ‘N’ Growl
 
Website Artiest
Green Death

Green Death is een Amerikaanse thrash-metalband uit Des Moines, Iowa. Ze hebben een platencontract afgesloten bij Megadeth’s medeoprichter David Ellefson. Green Death’s tweede album wordt opnieuw uitgebracht via dit label.
Dit ijzersterke album gaat van start met een lekkere intro ‘Cilicium’ om daarna echt te ontploffen met titeltrack ‘Manufacturing Evil’. Het is een thrashy meezinger dankzij een refrein dat lekker blijft hangen, gitaarsolo’s die rond je oren vliegen en hoge zangnoten die de gitaartonen volgen. ‘Gates Of Hell’ gaat verder op de ingeslagen weg maar nu met buien van lagere noten, kunnen we al spreken van grunts ? Het is niet zo’n speedy thrash zoals we kennen bij bands als Slayer en Machine Head, het is allemaal wat rustiger maar nog steeds thrash metal laat daar geen twijfel over bestaan.  Hoewel de gitaren nog wel eens een versnelling hoger durven te schakelen en door je trommelvliezen gieren blijft ook op ‘Lord Of The Dead’ de zangstem meer old-school metal aanvoelen. Hoge noten, gillende schreeuwen, clean gezongen chorussen alles kan deze zanger aan. ‘Soulless’ is allesbehalve wat de titel doet denken. Een geweldige track die de gevoelige kant van de band laat horen, de ziel van de band. Terug het ritme oppikken met ‘Through The Eye’, een lekker snelle track die de thrash-metal duidelijk de bovenhand laat nemen. Spijtig is dit nummer zo kort. Het volgende nummer, ‘Devil’s Night’, begint vrij rustig maar krijgt toch een beetje tempo door de inbreng van de gitaren waardoor het ballad gevoel toch wat verdwijnt en we een leuke track overhouden. ‘Demons’ start met heerlijke grunts die direct de toon zetten voor deze track. Perfect gekozen tittel voor het nummer, of is het het perfecte nummer voor de tittel. Deze track lijkt wel bezeten, geweldig. Daar is het laatste nummer alweer, ‘One With The Flame’, een goed nummer maar niet de thrash die ik had gehoopt op dit album te horen. Het is me net iets te veel old-school heavy metal, ofwel dien ik me nog wat bij te schaven in de thrash scene. Het album is niet slecht maar ik had het net iets vettiger verwacht.
 
Peter Smet (3)

DETAIL ALBUM

Tracks:

1. The Bedlam Overture
2. Machina
3. Pile of Ash (ES-336 Version)
4. Our Last Goodbye
5. Pledge
6. When the Night Comes
7. Nemesis
8. Sheds
9. Pile of Ash (Cello Version)

Platenlabel
Sensory Records
 
Labelnummer
SR3078
 
Distributie
Bertus
 
Promo-agent
Hardlife Promotions
 
Website Artiest
Wolverine
Facebook

 

Vijf jaar. Zo lang is het geleden dat we nog van het Zweedse Wolverine hoorden. Met ‘Machina Viva’ is deze progressieve band nu eindelijk toe aan zijn vijfde album en het mag gezegd worden: het lange wachten wordt door deze Scandinavische muzikanten eindelijk beloond met hun vijf volwaardige album.
Net als soortgenoten Anathema was Wolverine ooit een deathmetalband, maar de grommende vocalen en snerpende gitaren zijn al lang geleden ingeruild voor brede, sfeervolle geluidslandschappen waarbij ook elektronica en keyboards worden gebruikt. Fates Warning, Pain of Salvation en Riverside zijn referenties, maar de zanglijnen van een heel helder klinkende Stefan Zell zijn doorgaans melodieuzer dan wat we doorgaans van een band als Riverside verwachten. Wolverine staat trouwens voor veelvraat, hetzelfde beestje waar ook de gelijknamige X-Man naar vernoemd is, maar van echt venijn is op ‘Machina Viva’ weinig te merken, al keren de metalen gitaarriffs hier en daar wel weer terug.
Er wordt meteen afgetrapt met een song die zowat alle aspecten van Wolverine laat horen: het veeertien minuten lange ‘The Bedlam Overture’. Het is een fantastisch nummer vol sfeervolle passages, waarbij vooral de complexe gitaar- en synthesizerarrangementen zowel intrigeren als imponeren. Hoewel de overstuurde gitaren maar met mondjesmaat worden gebruikt, voegen ze absoluut iets toe aan het geheel en blijven ze gelukkig ook voldoende aanwezig in de mix. Voeg daar een sublieme solo op de fretloze bas bij en je hebt een epische song die ondanks de lengte op geen enkel moment verveelt.
Het blijkt de aftrap te vormen voor een erg gevarieerd album, van het traag opgebouwde en uiteindelijk in een progbom exploderende ‘Nemesis’ tot de intensere uitschieter ‘Pledge’, met zijn tot de verbeelding sprekende, ongewone ritme. Zelfs de elektronische klanken die Wolverine toevoegt aan ‘Machina’ blijken voor een interessanter amalgaam te zorgen, voornamelijk omdat ze zo ver verwijderd liggen van de veel simpelere, weinig begeesterende, holle dancemuziek dat ze evengoed in een andere melkweg zouden kunnen bedacht zijn. Op een nog bedachtzamer nummer als ‘Our Last Goodbye’ laat Zell bovendien horen dat hij nog gegroeid is als vocalist. Vooral in de iets hogere regionen klinkt de medeoprichter beter dan ooit.
Na het afsluiter ‘Sheds’, waarop Zell zich enkel door een orgel en een fretloze bas, wordt het betoverende ‘Pile of Ash’ nog eens hernomen, maar deze keer met strijkers. Het maakt de song zeker niet minder goed.
‘Machina Viva’ is een geweldig album vol boeiende muzikale ideeën. Sommige songs eindigen iets te abrupt, maar zowat iedereen die een muzikaal oor heeft moet dit werkje wel kunnen appreciëren. Volgende keer misschien weer wat meer zware gitaren en dan zijn we helemaal gelukkig.
 
Dirk Vandereyken (4)

DETAIL ALBUM

Tracks:

1. Wake Of Infinity
2. In The Eyes Of Idols
3. Rapture Ballet
4. The Examiner
5. Marionette
6. Divinity
7. God Of Ruin
8. The Northern Sanctuary
9. Vila I Frid

Platenlabel
Century Media Records

Labelnummer
Promo-cd

Distributie
Sony Music

Promo-agent
Century Media Records

Website Artiest
Witherscape

Witherscape is een Zweedse progressieve death metalband bestaande uit Dan Swanö en Ragnar Widerberg. Dan neemt de vocals, keyboards en drums voor z’n rekening en Ragnar gitaar en bas. Witherscape is met ‘The Northern Sanctuary’ toe aan hun tweede langspeler.
Slechts negen nummers lang maar wat voor een parels zitten daar tussen. Neem nu opener ‘Wake Of Infinity’, een track waar de fans van Opeth al jaren op wachten maar niet krijgen. Het zou me niet verbazen als heel wat Opeth fans dit album in huis zullen halen. Deze track heeft alles wat ik verwacht van progressieve death metal, cleane vocals afgelost door diepe grunts, ingewikkelde tempoveranderingen, lekkere gitaarsolo’s, noem het op en je vindt het in deze track. ‘In The Eyes Of Idols’ start als een lekkere metaltrack en het is doorheen de hele song genieten van de vocals van Dan, zowel clean als rauw deze kerel kan er wat van. Ook het talent van Ragnar mogen we hier niet negeren, want het gitaar – en baswerk zijn van een hoogstaand niveau. Luister maar naar de solo’s en intro van ‘Rapture Ballet’. Het is een aanstekelijk nummer dat nazindert na de eerste maar je deze beluisterd. Ik ben een newbie in dit genre, buiten Opeth en recentelijk Gojira kende ik er bitter weinig van, maar bands als deze Witherscape verdienen zeker een plaatsje in m’n CD-speler. Neem nu ‘The Examiner’, een rustigere misschien wat melige track maar o zo geweldig, wie kan dit nu niet smaken ? Deze track snijdt niet door merg en been, het haalt het merg uit de beenderen. En dan volgt ‘Marionette’, deze band blijft me track na track verbazen en dat verwacht ik van elke band waar ik naar luister. Track na track verbaasd en verrast worden, de zeemzoete inleiding van ‘Marionette’ maakt plaats voor een geweldig brutaal gezongen refrein en dit klinkt geweldig. De band blijft de geweldige tracks op ons afvuren, zo ook ‘Divinity’. Een lekker voorbijrazende metaltrack. ‘God Of Ruin’ is het volgende nummer en brengt ons meer van dit goeds, twee getalenteerde muzikanten die duidelijk het beste van zichzelf geven op dit album. Het absolute hoogtepunt van het album is voor mij ongetwijfeld titeltrack ‘The Northern Sanctuary’, een track van epische proporties. Een bijna veertien minuten durend meesterwerk dat geen seconde teleurstelt, integendeel er zitten zoveel verschillende elementen in dat je telkens opnieuw uit je schoenen en van je sokken wordt geblazen. Nog een laatste keer genieten met ‘Vila I Frid’, helaas zijn we aan het einde gekomen van dit topalbum. De piano doet je ontspannen en nagenieten van wat aan deze track voorafging, een mooie maar misschien wat overbodige instrumentale track,

Peter Smet (4½)

​DETAIL ALBUM

Tracks:

1. Queen Of The Ravens
2. Under My Skin
3. Graveyard Shift
4. Oil Song

Platenlabel
Independent

Labelnummer
Promo-cd 

Distributie
Niet Gekend

Promo-agent
Polymath PR

Website Artiest
The Thinking Men

The Thinking Men is toe aan hun derde album genaamd 'Queen Of The Ravens' dit naast de EP 'Ululate' uit 2014 en ‘7 Jars Of Colour’ brachten ze een vier nummers grote EP uit. De band was oorspronkelijk een twee-mans band, Johnny Raspin aan de gitaar en zang en Ronnie Smith als leidende gitaar. Al snel breidde de band uit met Sarah Raspin die de keyboard en de achtergrond zang doet, Matt Rowe achter de drums en achtergrond extra zang, en als laatste aan de bas Duncan Samewell. Ze kwamen in de aandacht in 2013 en sindsdien begon het steeds beter te lopen voor de band.
De EP begint goed en The Thinking Men heeft een zekere drive in hun muziek, maar al gauw blijkt dat deze EP verandert in iets dat traag en rustig klinkt en de commerciële kant op gaat die tevens ook theatraal klinkt. Je kan ze zeker ook excentriek en onvoorspelbaar noemen want er zijn wel wat onverwachte elementen te vinden op deze schijf. De zang is van het love it or hate type en past wel bij de muziek maar klinkt niet altijd even goed. Al bij al voor een band die nog niet zo lang bezig is en het probeert te trekken op self releases gaan ze de goede kant op. Ze  wisten in korte tijd een eigen sound te creëren wat niet altijd vanzelfsprekend is voor beginnende bands.

Lars Kaethoven (2½)

DETAIL ALBUM

Tracks:

1. Bring Out Your Dead
2. Halfway To Hell
3. Motörhead
4. Evil Or Mental
5. Ten Of Swords
6. Dogshit Blues
7. Hangman
8. Shit Outta Luck
9. Coming Home
10. Unleash The Serpent

Platenlabel
Independent 

Labelnummer
Promo-cd

Distributie
Niet Gekend

Promo-agent
Polymath PR

Website Artiest
Raging Speedhorn

Raging Speedhorn werd gevormd in 1998 en is toe aan hun zesde album, ‘Raging Speedhorn’ in 2000, ‘We Will Be Dead Tomorrow’ in 2002, ‘Live and Demos’ in 2004,
‘How the Great Have Fallen’ in 2005, ‘Before The Sea Was Built’ in 2007 en hun meest recente album ‘Lost Ritual’ die dit jaar is uitgekomen.
Vandaag de dag bestaat de band uit  John Loughlin - zang, Frank Regan - zang, Jim Palmer - gitaar, Jamie Thompson - gitaar, Dave Thompson - bas, Gordon Morison - drums.
Lost Ritual begint al meteen zeer krachtig door middel van de gitaren en de bas waar kort erna ook één van de zangers zijn stem laat weergalmen door de speakers en zo een keten van geweldig goed klinkende riffs, solo's en drumgeweld ontketend en er zo voor zorgt dat je geen enkel moment stopt met headbangen en doet huiveren naar een moshpit, metal fists in de lucht en bier veel bier.

Lars Kaethoven (4)

DETAIL ALBUM

Tracks:

1. Raw Nerve
2. Nibiru
3. United In Guilty
4. Track Marks
5. Black Hole Fetish/Love Is Cheap
6. Long Night In Hades
7. Torrance
8. Out Of Your Reach
9. Aghast
10. Nothing Changes
11. Grinning Death

Platenlabel
Independent

Labelnummer
Promo-cd

Distributie
Niet Gekend

Promo-agent
Polymath PR

Website Artiest
Jack The Stripper

Opgericht in 2007 is deze Australische hardcore band uit Melbourne stevig aan de weg aan het timmeren. Met hun razende en chaotische stijl en hun geweldige live presence maken ze naam in de Australische hardcore scene en daarbuiten. Zo waren ze onder andere al support act voor bands als The Dillinger Escape Plan en Fear Factory.
Al vanaf de intro heb je al een klein gevoel wat je te wachten staat. ‘Raw Nerve’ zwelt uitstekend op en gaat naadloos over in de brutale hardcore van ‘Nibiru’. Dit is niet voor gevoelige zielen, brute grunts, tinnitus veroorzakende screams en daarbij het bijhorende instrumentaal geweld van drums, bas en gitaren. De voet blijft stevig beneden op het gaspedaal want ‘United In Guilty’ neemt geen greintje gas terug. Dit nummer raast voorbij en schreeuwt om mosh -en circlepits. Deze mannen weten absoluut waar ze mee bezig zijn en dat gonst door je speakers. Neem nu ‘Track Marks’, dit is toch wat we willen horen in een vette hardcore plaat ? Geen ingewikkelde ritmes, geen moeilijke structuren, gewoon lekker beuken. Alles zit gewoon waar het moet, gierende gitaren, bonkende drums, dreunende bas. De naadloze overgangen tussen verscheidene nummers zetten de voorbijrazende mood nog wat extra in de verf. ‘Black Hole Fetish/Love Is Cheap’ doet m’n nekspieren weer geen deugd, dit ga ik morgen voelen. Best wel moeilijk typen met dit album op de achtergrond, je kan onmogelijk blijven stilzitten. De break-downs zinderen nog na als na een rustige, maar fantastische outro ‘Long Night In Hades’ zonder compassie op je wordt afgevuurd. Genade staat niet in deze band hun woordenboek. Fantastisch hoe ze er steeds inslagen om de nummers perfect op elkaar te doen volgen. De rush zet zich verder op ‘Torrance’, meer van hetzelfde zonder te vervelen of tegen te steken, tenminste als je houd van dit ongeremd geweld. Chaotisch en ongecontroleerd dreunt het album verder door de speakers, niets lijkt hen ook maar wat te kunnen afremmen. Full speed ahead met ‘Out Of Your Reach’ en ‘Aghast’. Solo’s, drumblasts en break-downs worden hierbij om je oren geslagen. Zoals de titel van het volgende nummer al aangeeft, ‘Nothing Changes’. Ook hier weer lekker rechttoe rechtaan hardcore van de bovenste plank. Door merg en been snijdende grunts daar hou ik wel van en daar bulkt dit album van. Opnieuw gaat een outro naadloos over in een volgend nummer. ‘Grinning Death’ een vet, chaotisch beginnend nummer vol met alle elementen uit de hardcore scene. Nog meer van dit graag. 

Peter Smet (4)

DETAIL ALBUM

Tracks:

1. Nines
2. Focus
3. Echo
4. Breeze

Platenlabel
Infectious Sounds

Labelnummer
Promo-cd

Distributie
Infectious Sounds

Promo-agent
Polymarth PR

Website Artiest
Dreamwaves

Dreamwaves is een instrumentale progressieve metalband uit de zuidkust van het Verenigd Koninkrijk. Desondanks ze vrij nieuw zijn in de scene hebben ze toch al een impact gemaakt.
Wie zegt instrumentale progressieve metal denkt natuurlijk aan de toppers in dat gebied namelijk “Animals As Leaders”. Helaas voor Dreamwaves houdt daar ook enig vergelijk mee op. Akkoord het is een jonge band, net hun eerste EP uit en nog een hele weg te gaan. Slecht is die eerste EP niet hoor maar ook niet goed. Neem nu het eerste nummer ‘Nines’, waarom laat de band dit nummer zo bruut starten. Een intro hoeft helemaal niet lang te zijn en had dit nummer een totaal andere input gegeven. Nu lijkt het wat ongecontroleerd over en lijkt het op we doen maar wat. De rest van het nummer weet zich wel aardig te herpakken, met de kenmerkende tempowissels uit het genre. Ook ‘Focus’, het tweede nummer, heeft diezelfde plotse start als z’n voorganger als je het nummer afzonderlijk beluisterd. Op de EP volgt deze track naadloos op ‘Nines’ wat de flow en sfeer wel ten goede komt. Gedurende het nummer merk je wel dat deze kerels best wel hun instrumenten kunnen bespelen maar het klinkt vaak nogal rommelig. Kan natuurlijk ook komen door het ontbreken van zang, dat hier bij mij het schoentje wat wringt. ‘Echo’ is een rustig startend nummertje dat echter pas boeiend wordt halverwege het nummer wanneer er meer schwung inkomt. Het rustige stuk heeft gewoon te weinig inhoud om te overtuigen. Het heeft tot het vierde nummer geduurd maar ‘Breeze’ is een nummer dat begint zoals het hoort, een korte piano intro die overgaat in lekker gitaargeweld, hoewel geweld misschien wat groots is uitgedrukt. Toch wel het beste nummer van deze EP

Peter Smet (3)

DETAIL ALBUM 

Tracks:

1. Arckanum Der Tiefen
2. Sarkomand
3. Nachtwind
4. Traumturm
5. Gezeitenstuerme
6. Windschreiter
7. Blindes Chaos
8. Mondsucht
9. Nachtwind (acoustic version 2013)

Platenlabel
MDD Records

Labelnummer
MDD114

Distributie
MDD Records

Promo-agent
Metal Productions

Website Artiest
www.ctulu.deCtulu

Om zijn tienjarig bestaan te vieren brengt de Duitse band Ctulu het album ‘Sarkomand’ uit 2011 opnieuw uit. Ctulu speelt extreme blackmetal met toch wel heel veel plaats voor melodie. Gelukkig maar zou ik zeggen. Je hoort duidelijk de invloeden van Scandinavische blackmetalbands.  
De nummers die mij het meest kunnen bekoren zijn die nummers waar de drummer niet het volledige nummer te keer gaat als een gek op zijn trommels. Dat je snel kan drummen is fijn maar laat dat niet constant horen. De nummers met tempowisselingen door zowel qua drum als gitaar zijn de beste op dit album.
Persoonlijke favorieten op ‘Sarkomand’ zijn voor de titeltrack, ‘Nachtwind’ en afsluiter ‘Mondsucht’. Dat laatste nummer wordt ingeleid door pianosolo van ruim een minuut. En daarna kan je weer lekker enkele minuten headbangen. Als extraatje op deze heruitgave krijgen we een akoestische versie van ‘Nachtwind’. Mijn Duits is jammer genoeg niet sterk genoeg om te hele tekst te begrijpen maar Ctulu laat horen dat hun nummers ook zonder het muzikale geweld overeind blijven staan. 
‘Sarkomand’ is een meer dan degelijk blackmetal album. De mix mocht soms wat beter (lees drum iets minder prominent en een iets vettigere sound), maar uiteindelijk is dit ruim 45 minuten lekker headbangen zonder meer.

Tom Coppers (3½)