Wie The Picturebooks hoort en/of ziet zou waarschijnlijk verwachten dat deze twee groezelige biker types toch zeker vanuit Somewhereville, downsouth USA zouden komen. Doch, ik moet u helaas teleurstellen. Deze knapen (Fynn Claus Grabke op gitaar/zang en Philipp Mirtschink aan de drums) zijn afkomstig uit Gütersloh, een klein stadje in de Duitse deelstaat Noordrijn-Westfalen. Die had u niet zien aankomen hé?
De rauwe vorm van blues die de heren spelen klinkt als een nette kruising tussen Seasick Steve, The White Stripes en The Black Box Revelation. Met 'Home Is A Heartache' zijn ze aan hun tweede werkstuk toe. Naast gepassioneerde muzikanten zijn Grabke en Mirtschink ook skaters en houden ze zich in hun garage bezig met het uitbouwen van custom bikes, waarmee ze ook al internationaal faam wisten te maken middels verschijningen in befaamde motorcycle magazines zoals o.a. Easyriders (USA) en Custombike (Duitsland).  The Picturebooks nemen hun albums trouwens op in dezelfde garage als die waarin ze aan hun bikes sleutelen. Het is dan ook niet verwonderlijk dat hun sound ronduit greasy klinkt en hier en daar ook voorzien lijkt te zijn van een paar krachtige cylinders en bougies. Ze sleutelen trouwens niet alleen aan de motoren. Ook hun instrumenten worden vaak tot in extreme vormen gecustomized. Flynn koopt zijn gitaren in allerhande kringloopwinkels en verbouwt ze dan tot ze een uniek geluid krijgen. De drumkit van Mirtschink ziet er allesbehalve traditioneel uit. Hij gebruikt geen bekkens maar allerlei bellen en kettingen, net zoals dat hij de grootste toms gebruikt die hij kan vinden en die hij geselt met stokken die meer op knuppels lijken dan op drumsticks. Dit alles leidt dus tot de veertien songs die we op 'Home Is A Heartache' terugvinden, gespeeld met een rauwheid en zulk een vurige intensheid dat het daar in die garage een voortdurend brandgevaar met zich mee gebracht moet hebben.  Nummers als ‘Zero Fucks Given’, ‘Get Gone’, ‘Wardance’, ‘Bad Habits Die Hard’ en ‘Home Is A Heartache’ zijn regelrechte mokerslagen van songs maar eigenlijk is het album over de ganse lijn bijzonder sterk. Ik kan mij wel voorstellen dat sommigen het beperkte instrumentarium op den duur misschien wel als monotoon kunnen beginnen ervaren.  De band kan zich daar inderdaad niet achter verstoppen, als je het met zo weinig doet moèt je wel sterke nummers hebben anders val je bijzonder snel en onherroepelijk door de mand.  Sterke nummers hebben deze gasten in elk geval wel. Op het moment van schrijven touren ze doorheen Europa en dit nog zeker tot het einde van dit jaar.  Op 11 November staan ze geprogrammeerd op de International  Brussels Tattoo Convention. Zou wel eens dik de moeite kunnen zijn.
 
Jan Guisset (4)

Lekkere crossover band uit Londen, deze The One Hundred. Met hun debuut ‘Chaos And Bliss’ weten ze direct te scoren. Een album dat verschillende metalfans kan bekoren met elementen uit zowat elk subgenre in de metal. Van dreunende hardcore tot razendsnelle thrash en aangevuld met wat hiphop en electronische tonen. Het lijkt wel Limp Bizkit op speed. Opener 'Dreamcatcher' weet al direct de toon te zetten met schreeuwende vocals, entertainende raps en een dreunende bas. Eens we na deze opener opgewarmd zijn staan daar de volgende kleppers al te drummen. 'Monster' begint nogal commercieel met wat raps en typisch begeleidende electronische samples, maar eens de gitaren invallen heeft dit nummer totaal geen genade meer. Het vreet je op met huid en haar als een echt monster. Als een sloopkogel knalt 'Disengage' door de speakers. Ik ben wel fan van deze strakke crossover sound. Vooral fans van nu-metal zullen zeker te vinden zijn voor de muziek die deze band naar voor brengt. 'Dark Matters' is alweer een lekker swingende track die verschillende elementen perfect weet te combineren. Van de electronische interlude 'Fake Eyes' gaan we door naar 'Hand Of Science' dat knalt als een metalcore track, inclusief de clean vocals en geweldige breakdown. Met een titel als 'Boomtown' had ik lekker beukend hiphop nummer in gedachten. Dit gevoel wordt volledig bevredigd met de springerige raps en de vrouwelijke mede-vocals. Bouncetown had ook nog een passende titel geweest want nummer schreeuwt om te springen. 'Blackjack' is de zoveelste toptrack op deze schijf, knap als je met een debuut zo kan uitpakken. Nu-metal en crossoverbands zijn de laatste jaren dun gezaaid na ze hun hoogdagen vooral beleefden begin de jaren 2000 maar deze band bewijst met nummers als 'Retreat' en 'Who We Are Now' dat het genre zeker nog niet dood is. Er wacht deze band nog een mooie toekomst in het verschiet, luister maar naar titelnummer 'Chaos And Bliss' een partynummer van begin tot eind. En aan het einde van deze plaat zijn we helaas ook al aangekomen met 'Feast'. Een zes minuten durend slot van een band die mij doet denken aan een mix van Clawfinger, Limp Bizkit en Miss May I.
 
Peter Smet (4)

Na twee EP's en een nieuwe zanger is de Amerikaanse metalcore/djent band er eindelijk met een compleet album. Een geweldig debuut als je het mij vraagt. Brian Wille is alvast een geweldige aanwinst en dat laat hij direct horen op opener 'Apnea', een track die direct de toon zet voor het verdere verloop van het album. Ijzersterk gitaarwerk, beukende drums en de brutale vocals. Progressieve metalcore is aan een geweldige opmars bezig als je het aantal releases beziet dat ik alleen al hier heb zien passeren. Dat deze band zich dankzij dit debuut al direct tussen de groten mag nestelen zegt genoeg over de kwaliteit van dit album. De cleane vocals die de screams bijstaan op 'Tremor' doet de haren op mijn armen op een positieve manier overeind komen. De kenmerkende tempowisselingen en breakdowns stuwen deze track de hoogte in. 'Night Terrors' is nog zo een fenomenale track, alle ingrediënten zijn aanwezig. De screams maken soms zelfs plaats voor bijna demonische grunts. Dit vleugje deathcore zit perfect op z'n plaats in een track die ook weet te verrassen met de zweverige cleans. Ik kan gedurende dit gehele album met superlatieven blijven smijten, 'Delusion' en 'Withered' zijn alweer voorbeelden hoe dit genre dient te klinken. Bewondering voor de gitaristen is groot, Chris Wiseman en Ryan Castaldi leveren hier uitermate sterk werk. Natuurlijk verdienen ook drummer Jeff Brown en bassist Dee Cronkite een dikke pluim want het ritme wordt vaak bepaald door deze twee instrumenten. Luister maar naar hun werk op 'Dreamer' en nog meer op het snelle 'Forget Me'. Titeltrack 'The Place I Feel Safest' slaat in als een bom iets over halverwege het album. We gaan nog veel horen van deze band ondanks de titel van het volgende nummer. 'Silence' staat niet in het woordenboek van deze band, vol open die volumeknop en alles geven zoals ook op 'Best Memory' en 'Another Life'. Even een wat rustigere toon in de intro van 'I'm Not Waiting' maar laat jullie niet misleiden, dit is opnieuw een knaller. Geen tijd om te rusten voor deze band, overtuigd om de wereld te veroveren en met dit debuut zijn ze al op de goede weg. Het slotakkoord is voor 'Shattered', en wat voor één.
 
Peter Smet (4 ½)

The Guilt omschrijft zichzelf als een Lazer Punk Duo. Opgericht in 2012 in Helsingborg, Zweden door zangeres Emma en multi instrumentalist Tobias na de dood van een gemeenschappelijke goede vriend.
Volgens de echte punk DIY filosofie werden, in de begindagen, alle drums en synth partijen uit een iPad gehaald. Later werd de iPad dan toch maar vervangen door een Roland synthesizer. ‘The Guilt’ bestaat uit tien krachtige songs die het hele universum aftasten dat te vinden valt tussen punk, new wave, eighties pop en nineties grunge.  Qua sound zal het zeker doen denken aan een kruising tussen The Ting Things en Atari Teenage Riot. De punk attitude en de rauwe kracht in de stem van Emma doen mij dan weer sterk denken aan Babes In Toyland. Er bestaan slechtere namen om mee vergeleken te moeten worden, quoi? Zoals gezegd speelt The Guilt op ‘The Guilt’ volop met computer drum beats, synths en samples en heeft schijnbaar maar één doel, uw dansvoeten geen rust te gunnen. Laat u vooral gaan zou ik zo zeggen.
​ 
Jan Guisset (3 ½)

Toxpack is een band uit de Duitse hoofdstad, Berlijn. De band omschrijft z’n stijl als streetcore, een mix van punk, hardcore en heavy metal. De band kwam in 2016 onder de vleugels van Napalm Records en brengen nu hun eerste plaat uit onder dit grote label. Toch is dit eigenlijk al hun achtste langspeler. Ik ben uitermate benieuwd naar hun streetcore. Het album start met een kloppende hartslag om daarna over te gaan in kloppende drums. Na deze “Intrada” is het dan de beurt aan het eerste nummer “Kommerz (Die Geier Kreisen Weiter)”, een lekker swingende en heerlijk beukende punktrack met schurende hardcore vocals. De in de track voorkomende “hey’s” zullen live op de nodige bijval kunnen rekenen. Ik zat de hele track te wippen op mijn stoel dus dat is al best een goed teken. De band gaat verder op hun elan met “Willkommen Im Club” waar de mix van punk en heavy metal heel duidelijk naar voor komt. Beukende drums en lekker strak gitaarwerk op “Auf Alte Dagen”, hoewel ik geen fan ben van de Duitse taal heeft deze band me toch volledig mee. Het ambiance en feestgehalte in de songs is uiterst genietbaar. “Bis Zum Letzten Ton” houd de sfeer er lekker in met voldoende schwung. “Reden, Lästern, Lügen” is de eerste track waar ik een echte hardcore feel in hoor, de voorgaande waren vooral meer punk gericht. “Die Letzten, Die Sich Noch Dagegen Stellen” brengt na de brute hardcore weer de swingende punk naar voor, een non-stop feestje blijft aanhouden. Het verwonderd me allerminst dat een label als Napalm Records deze band onder contract brengt. Met “In Trümmern”  krijgen we het zoveelste strakke nummer op rij te horen, geen enkele tegenvaller is voorlopig te bespeuren. Lekker heavy-metal gitaarwerk en een geweldige punksfeer houdt het ritme erin op “Komm Mit Mir”, ongetwijfeld zullen er velen komen feesten. Ook op “Wenn Du Wilst” en “Narben Der Vergangenheit” zet de band z’n ingezette feestje voort. Laat je vooral verrassen door de inleiding van de tweede, best een leuke verademing. Het gaspedaal nog eens naar beneden duwen op het lekker razende “Gib Mir Dein Geld” en “Nichts Geht Mehr”. De intro van “Unbelehrbar” heeft veel weg van een old-school metaltrack vooraleer het losbarst in een mix van metal en punk, zalig. Als een sneltrein is dit album al aan z’n laatste nummers toegekomen. Time flies when you’re having fun zeggen ze dan wel eens. “Alles Auf Anfang” en “Profectio” zetten het orgelpunt op een geweldige plaat.
 
Peter Smet (4)

Tankard is een Thrashmetal band uit het Duitse, Frankfurt Am Main. De band werd opgericht in 1982 waardoor ze met hun nieuwste werk en inmiddels zeventinde studioalbum hun 35-jarig bestaan vieren. ‘One Foot In The Grave’ is de titel van hun meest recente werk.
Het album gaat van start met rustig inleidend gitaarwerk alvorens los te barsten in een lekker old-school thrashmetal nummer. Met 'Pay To Pray' laat de band horen waarom ze nog steeds tot de toppers van de scene behoren. Ik persoonlijk ben pas recentelijk meer naar thrash beginnen luisteren door het werk als reviewer. Natuurlijk kende ik de grote namen zoals Slayer maar de voorheen voor mezelf onbekende bands kunnen me zeker bekoren. Zo ook deze Tankard dat me vooral qua stemgeluid in de smaak valt. 'Arena Of The True Lies' laat de gitaren gieren zonder te overweldigen zoals ik al ondervonden heb bij andere thrashmetal bands. Het is nooit schreeuwerig maar uitermate entertainend. Het gaspedaal blijft nog stevig aan de vloer gehouden op 'Don't Bullshit Us!'. Met zulke tracks bewijst de band dat je met een klassieke thrash sound wel degelijk modern kan klinken. Titeltrack 'One Foot In The Grave' is een nummer dat zo op een best-off compilatie gezet kan worden, niet enkel van de band maar van het genre. Een geweldige intro die de track oplaadt naar de eerste strofen, terwijl de gitaarsnaren blijven doorgalmen en de drums als door een bezetene bespeeld doorrazen. Toch wel één van m'n favoriete tracks op dit album. Een fenomenale riff laat ons kennismaken met 'Syrian Nightmare', een nummer met een duidelijke boodschap. Geweldige riffs blijven door de speakers galmen, of het nu razendsnelle zijn of iets meer down tempo zoals op deze 'Northern Crown (Lament Of The Undead King)' het blijft een feest om te aanhoren. 'Lock 'Em Up!' legt de pees er nog eens op met een lekker agressief aanvoelend nummer. Diep dreunende gitaren zetten dat gevoel nog wat extra in de verf. Ik weet niet waarom, maar ik had de grootste moeite om een lachbui te onderdrukken bij 'The Evil That Men Display'. Iets in dit nummer voelde enorm humoristisch aan, misschien lag het wel aan de a capela intro. Omschreven als een traditioneel bierlied worden dan worden mijn zintuigen extra geprikkeld want welke Belg houd nu niet van bier. Het vloeibare goud wordt in deze track meermaals geprezen. Hef het glas op 'Secret Order 1516'. Afsluiten doet het album met 'Sole Grinder', een eerbetoon aan de band's manager op de gekende humoristische Tankard manier natuurlijk.
 
Peter Smet (4)

Wat een fijn plaatje dat ik weer voor u mag bespreken beste mensen. Het heet ‘Old World’ en is het debuutalbum van de uit Hannover, Duitsland afkomstige symfonische powermetal band Oknos. Het langverwachte debuut mogen we ook wel zeggen, want reeds opgericht in 2013 rond spilfiguren Johannes Erdmann (gitaar/zang) en Anna Kristina Linnemann (zang) en met reeds enkele vooruitgeschoven, uitstekende singles in 2016 waren de verwachtingen toch wel redelijk hooggespannen te noemen. ‘Old World’ is een conceptalbum met als centraal thema een tragisch liefdesverhaal en het filosofische vraagstuk of, indien het mogelijk zou zijn het verleden te veranderen, het mogelijk zou zijn om alles weer recht te zetten of dat alles wederom in tranen zou eindigen. Nu, het is mij eerlijk gezegd niet gelukt om het verhaal doorheen heel het album goed genoeg te kunnen volgen om te weten wat het eindverdict is. Daarvoor valt de productie jammer genoeg nèt iets te mager uit, met name wat betreft het duidelijk laten contrasteren (lees: de verstaanbaarheid) van de vocalen. Je mag Oknos best vergelijken met de Groten in het genre à la Epica en Nightwish-in-het-Tarja-tijdperk. Maar dat bedoel ik dan als een positieve klinkt-als vergelijking, zeker niet als een oh-nee-weer-zo’n-symfonisch-metal-bandje-met-een-zangeres-in-achttiende-eeuws-kleed beklag. Oknos slaagt er namelijk in om sterke nummers te schrijven die goed genoeg in elkaar steken. Het geheel blijft het bijna volle uur ook boeiend genoeg. Een enorm grote troef blijken de symfonische arrangementen te zijn die zorgvuldig en evenwichtig uitgewerkt werden. Op dat vlak zit het productie gewijs dan weer wel snor. Het openingsnummer heet ‘Prologue’ maar de aftrap wordt pas echt gegeven met ‘Struggle’, een instrumentaal sterk nummer. Het titelnummer toont de sterke songsmederij waarover ik het eerder had. Het nummer begint met Oosterse klanken en blijft ook hypnotiseren als dansende cobra’s in hun mandje. Maar wie niet oplet riskeert een gigantische, giftige beet te krijgen. In ‘Keeper Of Time’ wordt het gaspedaal een eerste keer tot op het metaal ingetrapt en krijgen we de stevige, snedige kant van de band te horen. Hier wordt ook voor de eerste keer de vrouwelijke zang afgewisseld met de cleane zang van Johannes Erdmann.  Deze is minder bruut dan bij de meeste andere acts in het genre maar waarom zou men hier overdreven geforceerd gaan doen wanneer het op deze manier ook heel mooi klinkt.  Wat verder ook opvalt is dat er op het hele album geen enkel trager nummer (of om een lelijk woord te gebruiken, ba(h!)llad) te vinden is.  In ‘Falling’ worden we even op het verkeerde been gezet maar nog voor het eerste refrein goed en wel afgelopen is slaat het tempo alweer flink om.  Ik wil ook nog mijn lof steken over ‘The Gods Have No Love’, ‘Ghostship’ en het afsluitende ‘Requiem’, erg sterke, melodische, variërende nummers. Neen, ‘Old World’ is een uitstekend debuutalbum van een veelbelovende band. Ik ben ervan overtuigd dat, moesten ze toch een groter budget voor handen krijgen om de productiekwaliteiten toch nog wat omhoog te drijven, zij op de opvolger(s) er absoluut in moeten slagen om de nodige stappen voorwaarts te zetten en wie weet zich ooit op dat niveau der groten te mogen plaatsen. Maar nu ben ik aan het speculeren. Gewoon al eens kijken wat men op het volgende album neerzet, en hopelijk hoeven we daar niet al te lang op te wachten. In tussentijd genieten wij nog een paar keer volop van deze worp.
 
Jan Guisset (4)

'Mount The Mountain' van Mammoth Mammoth. Amai, dat zijn Heerlijk veel 'm'etjes. Zoals in hmmm, heerlijk ... en daarmee kent u meteen onze slot conclusie. Voor één keer mag die ook al eens bovenaan staan, vindt U ook niet? Wie destijds tijdens de les aardrijkskunde toevallig net wèl eens aan het opletten was in plaats van de nerd van dienst aan zijn onderbroek ondersteboven aan de kapstok op te hangen (nog eens bedankt hé jongens, het heeft mij heus niet voor de rest van mijn leven getekend hoor, neen, echt niet) weet dat Mammoth Mountain een vulkanische berg is in het westen van California is die weliswaar niet echt meer actief is maar toch nog regelmatig wat giftige gassen uitbraakt. Ziezo, dan hebt u die info toch al weer meegekregen, gebruik het tijdens een kwis of doe er iets anders nuttigs mee, maakt mij niet uit. Ik denk dat de heren van het uit Melbourne, Australië afkomstige Mammoth Mammoth ook niet echt aan het opletten waren tijdens de aardrijkskundeles (of ze waren bezig met de nerd van dienst ... enfin, u volgt wel) want wat deze heren op hun vierde volwaardige langspeler uitspuwen zijn niet zomaar wat onnozele giftige gasjes, neen, dit is waarachtig een knoert van een eruptie met een kracht van ... euhm ... (f*ck, ik denk dat ik die les niet goed gevolgd heb wegens verkerend in een nogal een moeilijke positie aan de kapstok) ... enfin, een Grote Uitbarsting dus! Mammoth Mammoth speelt Sleazy Stoner Rock! Niet meer, niet minder. U weet dus waaraan u zich kan verwachten; zware gitaarriffs, beukende rollende (en dat vaak samen!) drums, rauwe vocals en songs met hooks die zich zodanig scherp in uw gehoor vastankeren dat u niet anders kan dan meer de dieperik ingesleurd te worden. En opgelet, dit is Australië, in deze wateren bevinden zich enkele van de "Biggest Mothaf*ckin' Sharks" ter wereld. Tot die categorie behoren ook zeker en vast het openingsduo 'Mount The Mountain' en 'Spellbound', zware kak gewoonweg. Wat volgt zijn nog negen haast even veelvraterige nummers, het ene al wat bloeddorstiger dan het andere.  Nummers als 'Kickin' My Dog', 'Sleepwalker', 'Procrastination' en 'Epitome' gaan zelfs met één of meerdere van je ledematen aan de haal. Afsluiten doen ze met een rockende cover van 'Can't Get You Out Of My Head' dat we uiteraard kennen van de tante aller Aussies, Kylie Minogue. Heel leuk, echt waar maar de meerwaarde ontgaat mij echter volledig. Laat dit dan maar mijn puntje van kritiek zijn. Onze eindconclusie had u reeds in de derde zin meegekregen maar ik geef haar met plezier nog één keer mee. HMMM !!!
 
Jan Guisset (4 ½ )

Nu iedereen weet dat Keith Caputo nu door het leven gaat als Mina Caputo en dat Life of Agony nu een female fronted band is, kunnen we ons weer concentreren op de muziek. Een geluk dat de stem van Mina niet mee getransformeerd is, wat de herkenbaarheid van de sound in de hand werkt. Enkel haar bereik is wat uitgebreid. Maar de muziek zal nooit meer worden wat het vroeger was of m.a.w de rivier zal nooit meer rood kleuren. De overgang van het vroegere metalgeluid van de groep naar de hardere rock wordt verder doorgevoerd. Wat niet betekent dat het slecht is, maar ik had liever de ‘River Runs Red’ en ‘Ugly’ sound. Enkel ‘A New Low’ en ‘Bag Of Bones’ zullen de fans van het eerste uur nog echt aanspreken, want die tappen nog uit het ‘Ugly’ vaatje. In ‘Bag Of Bones’ waart de geest van Type-O-Negative rond met een hogere zang van Mina die het nummer catapulteert tot beste song van het album. Het herneemt ook het thema van ‘River Runs Red’ of met de woorden van bassist Alan: “Hoe alcoholisme iedereen rond de alcoholist beïnvloedt.”. Joey Z speelt nog steeds zijn groovy harde gitaarriffs maar herhaalt zichzelf wat teveel. De eerste drie nummers van de cd zijn qua gitaarwerk amper uit elkaar te houden. Tijdens ‘Right This Wrong’ en ‘Dead Speak Kindly’ moet je willens nillens denken aan Alice In Chains en ook Devon Graves herken ik soms in de zang. Life of Agony heeft naar goede gewoonte van de groep nog maar eens zijn eigen zin doorgevoerd en niet geluisterd naar wat men verwacht. Zowel ‘Broken Valley’ als ‘Soul Searching Sun’ waren een stap in hun evolutie die onvoorspelbaar is, wat beter is dan steeds zichzelf te herhalen. Als je ‘River Runs Red’ wilt horen dan draai je die plaat maar Life of Agony heeft weer een nieuwe stap gezet. De meningen zullen ongetwijfeld verdeeld zijn maar echt verkeerde beslissingen hebben ze in hun carrière nog niet genomen, de split niet meegerekend. Je voelt ook dat Mina zich beter in haar vel voelt. De live reputatie blijft in ieder geval hoog, net als de verwachtingen voor het aantreden op het komende Alcatraz Metal Fest. ‘Be there’!
 
Danny Focke (4)

“7” is de debuut EP van de Noorse band I, The Betrayer. Een uniek gezelschap, opgericht in 2014 waarvan de leden stuk voor stuk verschillende muzikale achtergronden hebben maar verenigd werden door hun liefde voor heavy metal en daarmee een unieke, wijde sound wisten te creëren. En inderdaad, we horen een fijne mix van old school metal, death metal en nu-metal voorbijkomen. De inspiratie voor de titel hoeft niet ver gezocht te worden, tel gewoon de tracks en u bent er. Maar het is niet de kwantiteit die van tel is maar de kwaliteit. En die is hier voldoende aanwezig, daar mag u zeker van zijn. De twee eerste songs ‘Credulity’ en ‘Selfish Ride’ zijn beide voorzien van mokerende riffs. Het eerste nummer heeft de vertrouwde structuur van Black Sabbath, het tweede heeft een wat meer nu-metal feel en er wordt duchtig geflirt met death metal grunts. We hebben bij deze onmiddellijk al een aantal keer kennis gemaakt met het canvas. Kaboefel! ‘Conformity’ lijkt rustig te beginnen maar dat is slechts een schijnbeweging. Na enkele maten krijgen we weer een duistere uppercut van jewelste. ‘Humanity’ is als een donkere massa wolken die je langzaam maar zeker naar je toe ziet komen en als je niet maakt dat je op tijd binnen bent staat je een nat pak te wachten. ‘Creatures of Hate’ is duister en sluipt je gehoor binnen om zich daar innig rond je trommelvlies te strengelen. ‘Boaster’ is opnieuw een melodische, nerveuze, gemene, moederminnaar van een nummer. Afsluiter ‘Ignorance Pt I’ is een beetje een vreemde eend in de bijt. Het tempo ligt beduidend lager dan bij z’n voorgangers maar ook qua sfeer klinkt het veel lichter en het is met z’n twee minuten ook de kortste track. “7” is een behoorlijk visitekaartje geworden dat ongetwijfeld vele deuren kan openen voor de band. Hopelijk krijgen ze zeer snel de benodigde tijd, middelen en ondersteuning om ons een volwaardig debuutalbum te leveren. Wij kijken er in elk geval met gezonde nieuwsgierigheid naar uit.
 
Jan Guisset (4)