|
Het vierkoppige Guilty As Charged uit West-Vlaanderen, meer bepaald Sint-Andries bestaat sinds 2008 in de huidige bezetting en staat sindsdien op het scherp van de snee. In de zomer van 2009 nam Guilty As Charged een demo CD op met 5 nummers en vanaf toen kon het echt beginnen. De band deelde ondertussen het podium met grote namen als Soulfly, Helloween, Death Angel, Channel Zero, Pro-Pain, UDO,... Alcatraz Metal Festival 2011 en Masters @ Rock 2012. In 2013 doken de leden opnieuw in de studio en brachten een nieuwe CD “Leap Of Faith” uit. Een mix van Heavy metal met een vleugje thrash wordt rauw en krachtig op je losgelaten maar bezit voldoende melodie die toch agressief blijft klinken. Knap bedachte tempowisselingen en goed uitgekiende gitaarsolo’s zijn de hoofdingrediënten die er voor zorgen dat je niet op je honger blijft zitten en je de vingers nadien doet aflikken. van bij het openingsnummer “Preach To The Masses” wordt je bekogeld met een sound die menig metalfan zal bevallen terwijl “Last Chance” met zijn pakkend refrein aantoont dat de band nog meer potentieel in zich heeft. Dit refrein zal het ongetwijfeld goed doen bij live optredens. “Won’t you run into the light” een schitterende zanglijn om mee te brullen en blijft hangen in je hoofd. “Leap of Faith” barst weerom van energie en staat bol van wisselende zang- en gitaarloopjes terwijl “Lone Wolf” vol verassingen zit. “Elysium” is een rustiger instrumentaal nummer om bij weg te dromen. Opgebouwd rond een mooi samenspel op gitaar waarbij de technische perfectie nog een keer beklemtoont wordt. Afgesloten wordt met de laatste twee nummers “Lack of control” en “Down” die weerom krachtig zijn als de hel zelve. De Guilty As Charged nummers staan bol van contrast en klankkleuren en vraagt om weder en weder beluisterd te worden. De mix van thrash en traditionele heavy metal voert je terug naar de hoogdagen van de Bay-Area Thrash (Testament, Anthrax, Metallica, Megadeth, Pantera, Exodus,…), maar voldoet dankzij de prima productie ook volkomen aan de normen van vandaag. De mix en mastering werden trouwens gedaan door de legendarische Dan Swanö. Trashy riffs die perfect samensmelten met een strakke ritmesectie doen me vermoeden dat de band zich ook beïnvloed weet door Iced Earth. Met dit meesterwerk zou deze band wel eens aan het begin van iets heel moois kunnen staan. De nummers zijn prachtig afgewerkt en vernieuwend. Zeker een aanrader om deze band goed in de gaten te houden. Volgens mij is dit nog maar een begin van een mooie muziekcarrière en kan Guilty As Charged zich mee innestelen in de Belgische metal scene. Guilty As Charged grijpt je naar de keel, om je dan uitgeput achter te laten. Tracklist:
Line up:
Johan Kaethoven (4½)
0 Opmerkingen
Het Zweedse Gormathon, opgericht in 2009 en met deze 'Following The Beast' aan hun tweede full-album toe, brengt een mix van power metal en death metal, zodat je kan gaan spreken van melodieuze death metal. Op basis van de elf nummers die het nieuwe album lang is, zou ik durven zeggen dat dit metal is die je het best kan gaan omschrijven als “dertien in een dozijn”. Elke denkbare cliché uit het genre wordt hier nog wat uitvergroot en probert men hier aan de man/vrouw te brengen. Of ze daarin zullen slagen betwijfel ik ten stelligste, want welke metalfanaat zit nu te wachten op zoiets als er iedere maand tal van betere releases op de markt worden gebracht. Dit is een album dat het misschien kan doen terwijl je aan het werk bent, en zo nu en dan een flard luide muziek wil meepikken, zonder er echter bij stil te staan wie of wat je nu precies gehoord hebt. Achtergrond muziek dus, die je meteen weer bent vergeten zodra het voorbij is. Nee, dit vijftal heeft nog heel wat werk voor de boeg willen ze ook maar een kleine kans maken op de internationale metal ladder. Luc Ghyselen (2½) Het Zweedse progressieve metal gezelschap Evergrey komt na een lange stilte opnieuw aan de oppervlakte met hun negende studio-album. De band werd in 1995 opgericht en enkel bezieler/gitarist en vocalist Tom S. Englund is er nog bij van de originele line-up. De band kende al tal van verschillende line-ups maar het was vooral het vertrek van Jonas Ekdahl, Henrik Danhage en Jari Kainulainen in 2010 die zowat de doodsteek voor de band bleek te zijn. Maar toen Tom een aantal jaren op zoek moest naar een paar invallers voor live-shows en zowel Jonas als Henrik zich daartoe bereid verklaarden dat Evergrey plots terug echt op de rails kwam te staan. De huidige line-up, met nog steeds Tom S. Englund, bestaat op dit album verder uit Jonas Ekdahl (drums), Henrik Danhage (guitar), Johan Nieman (bass) en Rikard Zander (keyboards). Het vijftal zorgt hier voor twaalf prachtig gearrangeerde nummers, als je de korte intro meerekent. De nummers zijn krachtig, stevig, bevatten tal van tempowisselingen en ritmeveranderingen en toch zijn de songs vrij toegankelijk, ja zelfs aanstekelijk te noemen. Je mag dus duidelijk stellen dat er een nieuwe, frisse wind doorheen de band waait en dat straalt zich duidelijk af op de nummers op dit heerlijke album. Elk nummer is een knap pareltje op zichzelf waarin de band goochelt met stevige riffs, inventieve gitaarsolo's, symfonische fragmenten, schitterende zanglijnen die, waar nodig, ondersteund worden door de rest van de band of zelfs door koorgezang of een vrouwenstem en dat alles op een stevige en solide basis die worden gelegd door pompende baslijnen en denderende drumpartijen. Zelfs een uiterst gevoelig gezongen nummer als 'Missing You', waar piano de hoofdrol opeist, past hier perfect tussen de overige krachtige tracks. Hopelijk zorgt dit knappe album ervoor dat Evergrey en dan vooral Tom S. Englund opnieuw de drive heeft gevonden om nog x-aantal jaren verder te gaan. Luc Ghyselen (4) Het Noorse Audrey Horne, genoemd naar het karakter dat Sherilyn Fenn ons bracht in de TV-serie Twin Peaks, is een band die ons sinds 2002 klassieke melodieuze hard rock brengt. Deze 'Pure Heavy' is reeds het vijfde album van dit vijftal en telt elf vlot rockende nummers die in het verlengde liggen van wat de band presteerde vorig jaar op hun succesvolle album 'Youngblood'. Er wordt geopend met het aanstekelijke en knappe 'Wolf In My Heart', een nummer waar snedige riffs hand in hand gaan met uitgekiende keyboardpartijen. Het daaropvolgende uiterst vlot gebrachte 'Holy Roller' teert op een stevige maar knappe groove die zo lijkt te zijn weggelopen uit de tijd dat “Classic Hard Rock” nog de hoofdmoot uitmaakte van het steviger muziekwerk. En het feestje gaat gewoonweg verder met het vrij stevige 'Out Of The City', het catchy 'Vulcano Girl', het funky en erg aanstekelijke 'Tales From The Crypt', de kalme en rustige ballade 'Diamond', het snedige en uptempo gebrachte 'Into The Wild' met zijn verduveld knappe gitaarsolo, het stevige en eerder log gebrachte 'Gravity', het aanstekelijke 'High And Dry' dat een aantal wisselingen in tempo en ritme ondergaat en opnieuw een sublieme gitaarsolo bevat, het uiterst aanstekelijke 'Waiting For The Night' (zit er met dit nummer een heuse radiohit aan te komen ?) en de waarlijk sublieme afsluiter 'Boy Wonder' waar alle eerder genoemde troeven van de songs nog eens worden samengebald tot een spetterend geheel. Hebben de heren nog een stapje vooruit gezet met dit album? Ja en nee, want dat het vijftal tot knappe composities in staat was die erg aanstekelijk kunnen overkomen wisten we al. Is dit album nu een pak beter dan het vorige ? Dat zal voor elke fan van de band (of van het genre) afhangen van “de mood” waarin hij/zij net verkeert: de ene dag zal je dit album voortrekken en een volgende dag is het misschien net andersom. Maar het blijft een feit dat fans van de band, en van klassieke hard rock in het algemeen, dit album blindelings aan hun collectie kunnen toevoegen! Luc Ghyselen (4) |
|
RSS-feed