|
Het Italiaanse vijftal Housebreaking werd in 1994 opgericht, gaf er na een tijdje de brui aan, om sinds 2006 opnieuw aan het front te verschijnen. Sinds die doorstart maakten we kennis met hun debuutalbum, 'Out Of Your Brain' (2010), zodat deze 'Against All Odds' hun tweede wapenfeit is geworden. Negen krachtige en toch uiterst melodieuze tracks worden op je losgelaten in een mix van groove metal met wat death metal. En dat levert best wel knappe en zelfs aanstekelijke nummers op. De eerste drie tracks beginnen alle drie met een intro die naar mijn gevoel de vaart en de “swung” uit het album halen, terwijl de tracks op zich wel interessant te noemen zijn – in 'Misanthropique' wordt je zelfs bestookt met een stuk Franstalige tekst. 'Little Boy' is voor mij een tussendoortje die voor mij echt niet op dit album had moeten komen. Gelukkig wordt dit duidelijk goedgemaakt met het gedreven en aan Rammstein schatplichtige 'Out Of Time'. Ook het hierop volgende titelnummer laat me een beetje op mijn honger zitten en ik kan dit bijna gaan beschouwen als langere intro voor het opnieuw gedreven en aanstekelijke 'Rise And Fall' waar ik bij momenten opnieuw Rammstein in hoor doorklinken. Daarna krijg je met 'Stay Away' de voor mij vettigste song op dit album: een uiterst gedreven en aanstekelijk te noemen nummer die, alhoewel krachtiger en hoekiger, ook in het repertoire van bijvoorbeeld The Ramones niet zou hebben misstaan. Met 'thISIShell' (let duidelijk op de schrijfwijze) liggen ze nog eens een pijnlijke vinger op een grote wonde van onze huidige maatschappij! Al bij al heeft Housebreaking met 'Against All Odds' een knap album in het genre afgeleverd, een paar minpuntjes niet te na gesproken. Luc Ghyselen (4)
0 Opmerkingen
Het Amerikaanse Graveshadow werd in de winter van 2012 opgericht door ritme-gitarist William Walker en brengt symfonische metal. Naast William Walker bestaat de band verder uit vocaliste Heather Michele, leadgitarist Matthew Mitchell, bassist Benjamin Armstrong, toetseniste Valerie Hudak en drummer Roman Anderson. Op dit debuutalbum brengt het zestal acht nummers die perfect in het vakje symfonische metal passen. Ze openen stevig met 'Namesake' en 'In The Roar Of Desire', twee tracks waar ook mannelijke rauwe grunts in opduiken die in schril contrast staan met de cleane zang van Heather, die hierdoor wat naar de achtergrond wordt gedrongen en zelfs maar “bleekjes” overkomt. Wie daarvoor verantwoordelijk is, vond ik nergens terug. In 'Lycan Lust' hoor je dan dat Heather wel duidelijk het een en ander in haar mars heeft, terwijl de flitsende gitaarsolo van Matthew hier de kers op de taart vormt. In 'Winter's Come To Call' vallen eigenlijk alle puzzelstukjes perfect in de plooi en bewijst het zestal dat ze wel degelijk knappe songs in elkaar kunnen steken. Ook hier komen de mannelijke grunts terug om het hoekje kijken. Daarna volgt 'Blink', een nummer geïnspireerd op de serie van “Doctor Who”. Meteen ook een nummer dat er met kop en schouders bovenuit steekt en dat te danken heeft aan de sublieme gastvocalen van Ralf Scheepers (Primal Fear). Daarna gaan ze knap door op dat elan met nog drie sterke nummers – 'Fading', 'Exhumed' en 'Blood And Fire' – waar alle ingrediënten van de stevige sound van Graveshadow precies passen: knappe drumpartijen, stevige pompende baslijnen, machtige gitaarriffs en uiterst melodieuze gitaarsolo's, inventieve partijen op de toetsen en de krachtige cleane (en soms ook wat hogere) vocalen van Heather die nog steeds worden afgewisseld met die diepe mannelijke grunts, maar het is net of die nu beter op elkaar zijn ingespeeld dan tijdens de eerste twee tracks van dit album. Misschien nog niet echt een absoluut topalbum, maar wel duidelijk een album die liefhebbers van het genre zullen waarderen. Meteen ook een nieuwe band om in de gaten te houden. Luc Ghyselen (4) Het Noord-Ierse Gama Bomb brengt op zijn vijfde studio-album zijn gekende cocktail: modern klinkende thrash metal die gebaseerd is op de sound van de jaren tachtig thrash metal. Dit doen ze dit keer aan de hand van twaalf furieuze en energiek tracks. Openen doet het vijftal – Philly Byrne (vocals), Joe McGuigan (bass, vocals), Paul Caffrey (drums), Domo Dixon (lead guitar) en John Roche (guitar) – al meteen uiterst snedig, furieus en vooral heel vlot met 'Ninja Untouchables/Untouchable Glory'. Het tempo ligt al meteen verschroeiend hoog en dat houden ze zowat het volledige album aan. Knap natuurlijk, maar het heeft ook een ander kantje, want door het feit dat zowat elke track aan dit hoge tempo wordt afgewerkt, verkrijg je een indruk dat je naar één uiterst lang uitgerekt nummer luistert. Gelukkig steekt er ook een vreemde eend in de bijt, met name 'Tuck Your T-Shirt'. Deze track heeft, net als alle andere tracks, dat razend snelle, maar bevat ook een paar erg mooie langzamere stukken die naar pure rock 'n' roll neigen en waar de bass de bovenhand krijgt. Maar wie het graag furieus en uiterst uptempo hoort, zal zich met deze 'Untouchable Glory' van Gama Bomb geen kat in een zak kopen. Luc Ghyselen (3) Het Zweedse zestal Casablanca – Anders Ljung (vocals), Mats Rubarth (bass), Josephine Forsman (drums), Erik Almström (guitar), Ryan Roxie (guitar) en Erik Stenemo (guitar) – liet voor het eerst van zich horen in 2010 tijdens de finale van het Zweedse 'Melodifestivalen'. Een eerste album, 'Apocalyptic Youth', kwam er in 2012, terwijl de opvolger, 'Riding A Black Swan' er vorig jaar aan kwam. Nu zijn ze er reeds met hun derde worp, 'Miskatonic Graffiti', een knap rockalbum waarmee het zestal voor het eerst met een conceptalbum uitpakt. Hun verhaal is gebaseerd op de Chtulhu mythologie die origineel gecreëerd werd door de Amerikaanse schrijver H.P. Lovecraft. Hun melodieuze rock kan ik het best gaan omschrijven als rockmuziek die op tal van Amerikaanse radiostations grijs wordt gedraaid, maar die hier, zeker in België, zo goed als geen kans krijgt. Waarschijnlijk wegens het feit dat de modale muziekliefhebber dit net iets te hard vind wegens de vele gitaarsolo's die nochtans alle uiterst melodieus klinken en nergens echt zwaar klinken (in ieder geval niet in de oren van een metalfan die deze muziek duidelijk niet hard en stevig genoeg zal vinden). Voeg daar een solide ritmesectie aan toe en vooral een uiterst melodieuze cleane zangstem en je verkrijgt muziek waarmee het waarschijnlijk erg prettig “cruisen” is op een of andere Amerikaanse highway. Sommige tracks klinken al wat aanstekelijker dan een andere en dan valt vooral 'Name Rank Serial Killer' op dat, mits ze wat steun krijgen van de radiostations hier te lande, best wel eens zou kunnen uitgroeien tot een immense radiohit en hen zo heel hoog zou kunnen katapulteren op een of andere affiche van een groot festival. Met 'She Was The One' prijkt ook een gevoelige ballade op het album dat wel heel knappe gitaarwerk bevat. Maar als geheel zal dit album, zeker hier in België, waarschijnlijk niet echt veel potten breken. Al gun ik dit zestal alle succes. Luc Ghyselen (3½) Het gaat heel goed vooruit met het Belgische Bliksem. De band liet in 2010 voor het eerst van zich horen middels een vijf tracks tellende ep. In 2013 zorgde het vijftal dan voor een uitstekend ontvangen debuutalbum: 'Face The Evil'. En nu zijn Peggy Meeussen (vocals), Toon Huet en Jeroen De Vriese (gitaren), Jan Rammeloo (bass) en Rob Martin (drums) er terug met de opvolger. Tussendoor werd natuurlijk ook veel getoerd en dat werpt hier zijn vruchten af. Tien nieuwe tracks werden ingeblikt voor hun tweede creatie en die laat een uitstekende op elkaar ingespeelde band horen die, in vergelijking met het debuut, een grote stap voorwaarts heeft geplaatst. Terwijl er op dat debuut vooral richting thrash metal werd uitgegaan (niets mis mee natuurlijk) hoor je hier dat de band ook invloeden uit andere metal subgenres heeft toegevoegd aan hun stijl. Ook vocaal bewijst Peggy dat ze mee dan haar mannetje kan staan zowel met cleane zang als met schreeuwen. Openen doen ze met het gedreven en vlotte 'Crawling In The Dirt', waar je nog mooi het subgenre thrash mag op plaatsen, maar waar al een heel melodieuze gitaarbreak in langs komt. 'Kywas' doet daar nog een schepje bovenop: een nog vlottere track dan het openingsnummer met wel een rustiger passage zowat halfweg. In 'Room With A View', met zijn stuwend ritme van bass en drums, maken we voor het eerst kennis met de cleane zang van Peggy en die bevalt me echt. Met 'Mistress Of The Damned' waagt het vijftal zich ook aan een stevige ballade, terwijl 'The Hunt' weer het stuwende ritme oproept van de vorige track, maar die hier wel een versnelling hoger wordt afgehaspeld. Met het meer dan negen minuten in beslag nemende 'Morphine Dreams' zijn we aanbeland bij het langste nummer op dit album en daarvoor hebben ze goed geluisterd naar doom metal in het algemeen en Black Sabbath in het bijzonder. En waarschijnlijk levert Peggy hier haar beste prestatie af. Het vlotte en gedreven 'Twist The Knife' bant meteen al je duistere gedachten en zou wel eens kunnen uitgroeien tot een favoriet live nummer. Het logge 'Barbaric Nation' leunt dan weer meer over richting doom metal al komt naar het einde toe er toch wel een echte eindspurt langs. Het vlotte 'Fucked Up Avenue' zet die eindspurt gewoon verder, terwijl het afsluitende 'Out Of The Darkness' akoestisch opent en dan langzaam aan kracht en tempo wint. Met 'Gruesome Masterpiece' heeft Bliksem een prachtig visitekaartje afgeleverd die nog meer poorten naar nog meer (en grotere (?) festivals zou moeten openen. Meteen ook een schijf die in vele metal collecties een mooie plaats zal opeisen. Luc Ghyselen (4) Be The Wolf is een Italiaans trio dat met 'Imago' zijn debuutalbum aflevert. De band werd in 2011 geformeerd en heeft sindsdien slechts een doelstelling: pretentieloze seventies styled rock in een modern jasje maken. In maart 2012 zorgden ze voor een eerste teken van leven met een eerste single 'Chameleon', een aanstekelijk en knap rockend nummer dat je hier ook op dit album terugvindt. Naast de uitstekende vocalen en de mooie melodieuze gitaarsolo (Federico Mondelli), het stevige en krachtige drumwerk (Paul Canetti) zijn het vooral de uitstekende bassloopjes (Marco Verdone) die dit nummer naar een hoger niveau tillen. In juni van 2012 pakte het drietal uit met een video voor het gedreven en stevige 'One Man Wolfpack', het nummer waarmee dit tien tellend debuut afsluit. Ook hier bewijzen de heren dat ze hun instrument goed beheersen en dat ze een knappe, aanstekelijke én rockende song in elkaar kunnen steken. De overige acht nummers op dit album liggen allemaal in de lijn van deze tracks, zodat de heren echt kunnen spreken van een geslaagd debuut. Liefhebbers van pretentieloze moderne rocksongs kunnen dit eigenlijk blindelings aan hun collectie toevoegen. Ben je echter fan van heavy metal of extreme metal, dan zal dit niets voor jou zijn. Luc Ghyselen (4) Audiotopsy is de nieuwe band rond gitarist Greg Tribbett (Mudvayne, Hellyeah). Samen met drummer Matt McDonough (ook al Mudvayne), vocalist Billy Keeton en bassist Perry Stern werd het debuutalbum dat hier voor me ligt opgenomen. Twaalf tracks werden goed genoeg bevonden voor dit eerste wapenfeit en die kan je uiterst zwaar kan noemen, maar toch over een voldoende dosis melodie beschikken. En toch is die klik er bij mij niet. Ligt het aan het muzikale? Misschien wel, al bevatten de tracks voldoende afwisseling onderling en zelfs in aantal van de nummers wordt gespeeld met tempo en ritmes. Of ligt het dan aan het vocale? Dat misschien eerder, maar dan ook weer niet, daar cleane vocalen worden afgewisseld met stukken geschreeuw en dit alles blijft allemaal duidelijk verstaanbaar. Maar goed: geen slechte muziek dus, enkel gewoon niet mijn ding zal ik maar concluderen. Luc Ghyselen (3) Je houdt van extreme metal? Je houdt van donkere dreigende metal? Je houdt van death metal? Je houdt van doom metal? Als je antwoord op alle vier die vragen “ja” is, pas dan kan je hier verder, en dan nog! Dit is het meest agressieve, brutale en donkerste album dat ik in tijden gehoord heb. Gevoelige zieltjes zijn hier, mijlen in de omtrek, niet te bespeuren. Zelfs doorgewinterde fans van classic hard rock of pure heavy metal zullen hier een wijde boog omheen trekken. Dus kunnen enkel doorgewinterde fervente liefhebbers van extreme metal hier iets mee aanvangen. 'The Unconquerable Dark' is, volgens de gegevens waarover ik hier beschik, het debuutalbum van dit Britse viertal – vocalist Alex Teyen, gitaristen Eddi Pickard en James Harrison en drummer Aaron Kitcher. Het kwartet laat negen furieuze tracks op je los die je keer op keer vanaf de eerste noot tegen het canvas meppen. En als je denkt bij de laatste toon van een of andere track terug recht te krabbelen, krijg je al een volgende mokerslag toegediend. Toch zijn vele nummers eerder traag en log te noemen (vandaar dat ik ook de term doom metal gebruikte), terwijl de gebrulde en geschreeuwde vocalen over je heen worden gestort. Ik ben er, na een paar luisterbeurten, echt nog niet goed van. Dat er daarentegen mensen zullen zijn die dit gewoon perfect zullen vinden, kan ik best begrijpen, maar ik ban daar zeker niet een van. Luc Ghyselen (3) Het Zweedse trio van Black Temple is hier nagenoeg nog onbekend, maar daar zou met deze 'It All Ends' wel eens verandering in kunnen komen. Het trio wordt in het thuisland beschouwd als als een van de meest furieuze live bands die spelen alsof hun leven er vanaf hangt. Hun debuut, 'Abysmal Despair', werd in 2012 uitgebracht op Transubstans Records en vooral de immens krachtige live shows zorgden ervoor dat de band werd opgemerkt door Anders Fridén (In Flames) die de band een contract aanbood bij zijn eigen 'Razzia Notes' label en die er dan voor zorgde dat er een deal tot stand kwam met Century Media voor de Europese distributie van het album. En hier krijgen we dus deze 'It All Ends' waarmee, ik althans voor het eerst kennis maak met Black Temple (Marcus Witold (gitaar), Jesper Karlsson (drums) en Jonas Pedersen (bass/vocals)). Negen hondsbrutale en agressieve tracks worden hier op je losgelaten. En precies zoals de promo vermeldt, wordt je hier om de oren geslagen met furieuze muziek die je door een drietal wordt gebracht alsof dit de allerlaatste dag in hun leven is. En toch is het niet enkel brutaliteit en agressie die de klok slaat, want de heren verwerken ook een groot pak melodie in hun muziek zodat het eindresultaat iets mee heeft van enerzijds hard slaan, maar anderzijds ook mooi zalven, zwart tegen wit uitspelen, goed tegen kwaad. Of hoe agressie en brutaliteit hand in hand kan gaan met melodie. Track per track zou me misschien te ver leiden maar laat ik je melden dat er machtige pulserende basslijnen, uiterst krachtige drumexplosies, immens brutale gitaarriffs en verleidelijke melodieuze gitaarsolo's de revue passeren. En dit alles met een uiterst stevige en krachtige vocalen uit de strot van Jonas. Als dit trio hier binnenkort een of ander podium komt onveilig maken, ben ik er als de kippen bij om vlak voor het podium te gaan staan. Luc Ghyselen (4) Simulacrum is een Fins zestal dat reeds sinds 2000 aan de weg naar eeuwige roem timmert. Ze proberen dit aan de hand van progressieve metal en deze 'Sky Divided' is het tweede full album van de heren. Het is een concept album geworden. Het geheel – zowel de teksten, de muziek, het concept voor de cover van het album album, de video's die de heren maakten – werden allemaal bedacht door de band zelf. Het verhaal en het visuele komt vooral uit de kokers van componist/toetsenist Chrism en tekstschrijver/zanger Niklas Broman die daarvoor vooral hebben geput uit hun eigen jeugdervaringen met computerspelletjes, science fiction literatuur en films. Het visuele concept werd in goede banen geleid door “Dark Noise Productions”, een bedrijf dat gerund word door Chrism en bassist Olli Hakala. Zo mis je van de huidige line-up enkel nog drummer Henri en de gitaristen Petri en Solomon. En de heren hebben hiermee een veelbelovend werkstuk afgeleverd. Muzikaal bewijzen ze allen dat ze hun instrumenten meer dan goed onder de knie hebben en vocaal kan Niklas duidelijk verschillende “stemmen” uit zijn strot toveren. Maar alles blijft zeer melodieus klinken en het wordt uiterst verstaanbaar gezongen (geen “putgrunts” dus waar je meestal geen bal van begrijpt). Met deze negen tracks tellende 'Sky Divided' hebben deze zes heren een album afgeleverd dat bij fans van progressieve metal, en dan vooral van een band als Dream Theater, bijzonder goed in de smaak zal vallen. Luc Ghyselen (4) |
|
RSS-feed