DETAIL ALBUM
 
Tracks:

1. Lonesome Soul
2. Clip Paper Wings
3. Walls
4. Trail Of Blood
5. Version Of Me
6. Home Bittersweet Home
7. Misery Hates Company
8. Perfect  Stranger
9. Broken Vessel
10. Fauxtographic Memory
11. Keep In My Body

Platenlabel
Fearless Records
 
Labelnummer
Promo-cd
 
Distributie
Fearless Records
 
Promo-agent
Petting Zoo
 
Website Artiest
The Color Morale

The Color Morale is een Metalcore band die afkomstig is uit Rockford, Illinois ,U.S. en is ontstaan in 2007. De band bestaat uit vijf gedreven muzikanten die de wereld meerdere malen deden daveren tijdens de vele optredens wereldwijd, ze halen hun inspiratie uit verschillende dingen zoals religie en geestesziekte met steeds een boodschap van positiviteit die samen een groter geheel vormen om zo een totaal pakket aan vernieuwende sounds te creëren. Glassjaw, Beloved, Missery Signals, Etc. waren de inspiratie voor de sound van de band hoe we deze vandaag de dag kennen, ‘Desolate Divine’ is het vijfde full length album van The Color Morale, of je de band nu voor het eerst hoort of de band al lang volgt je zult The Color Morale nog nooit hebben gehoord op deze manier, elk album anders is, een vernieuwing die steeds andere dingen met zich meeneemt. “If you go outside your comfort zone, you learn more. I wanted to explore musical dynamics that we haven’t explored. I wanted to write the next chapter of The Color Morale and places we would go.” verklaart Garret Rapp.Tussen de gewaagde klanken die van zacht en verfijnd naar loeihard en ruw gaan hoor je de vocalen die perfect aansluiten op de instrumentale klanken, werkelijk een fantastische combinatie die van nummer naar nummer overspringen en je onmiddellijk verslaafd maken aan Desolate Divine.
 
Lars Kaethoven (5)

DETAIL ALBUM

Tracks:

1. Designed To Piss You Off
2. Call Me
3. A Wannabe
4. Pain In The Ass
5. Black Knight Satellite
6. Coming Home
7. Absinthe Phoenix Rising
8. Final Crusade
9. Natural Born Idiot
10. Starseed

Platenlabel
Nuclear Blast
 
Labelnummer
Promo-CD
 
Distributie
Nuclear Blast
 
Promo-agent
Jaap Wagemaker (Nuclear Blast)
 
Website Artiest
Pain

Peter Tägtgren is na vijf jaar terug met zijn solo project Pain. Voor diegene die Peter Tägtgren niet kennen, hij speelde destijds ook bij Hypocrisy. In deze vijf jaar zat Peter echter niet stil. Hij tourde en producete de albums van Amorphis, Children Of Bodom en Sabaton. Aan Rammstein's Till Lindemann heeft hij dan ook zijn bijdrage geleverd. Met 'Coming Home' levert Pain dan weer een strak industrial metal album waarbij verschillende muziekgenres gecombineerd worden. Met een meer bluesy riff en de hierbij mooie tekst "That's me designed to piss you off" opent dit album op een sublieme wijze. Tweede nummer 'Call me' heeft dan ook een catchy gitaar riff en wordt gecombineerd met orchestrale muziek. Deze werden gemaakt door Clemens (Carach Angren). Ook is de stem van Joakim (Sabaton) te horen in dit nummer . Het is dan wel even raar om Joakim te horen in een project als dit. 'A wannabe' opent met semi akoestische gitaar en gaat zo verder tot een melodic rock gehalte waarbij de orchestrale partijen van Clemens een perfect geheel vormen. De rest van de nummers zijn een mooie mix tussen melodic rock/metal en een eerder industrial vibe. Tot we echter aan 'Natural Born Idiot' en 'Starseed' komen. Dit zijn zeer unieke nummers op dit album, waarbij we de emotionelere en diepere kant van Pain kunnen ontdekken en waarmee de plaat op een perfecte wijze wordt afgesloten. Dit is in het algemeen voor de meeste niet het beste Pain album. voor mezelf is het echter een zeer sterk album geworden omdat deze werkt maakt van verschillende elementen en voornamelijk dan ook omdat industrial metal nog steeds mijn favoriete genre blijft.
 
Jason Proot (4½)

DETAIL ALBUM
 
Tracks:

1. As Life Slowly Fades
2. Raising Hell
3. Pulses Of Pleasure (live version)
4. Victim Of Sacrifice (live version)

Platenlabel
Napalm Records
 
Labelnummer
Promo-CD
 
Distributie
PIAS/Rough Trade
 
Promo-agent
Mona Miluski
 
Website Artiest
Evil Invaders

Het is leuk om te zien hoe onze Belgische Evil Invaders steeds bekender worden en zo steeds hogerop geraken. Wetende dat ik de eerste shows in kleine bars nog van hun heb meegemaakt. Deze gasten hier hebben al verschillende gitaristen en bassisten onder hun vleugels gehad maar ik vermoed dat ze nu met een goede line-up voortkunnen. Na een demo , EP, live optreden op VHS en eerste full album 'Pulses Of Pleasure' komen ze met een nieuwe EP 'In For The Kill'. Evil Invaders brengen een eigen '80's speed/thrash metal sound waarmee ze heel wat hoofden doen headbangen en mensen doen airguitar spelen. Met 'As Life Slowly Fades' en 'Raising hell', de twee nieuwe nummers op deze EP, hebben deze heren niks nieuws ter aanbieding. Gewoon hetgeen wij willen als fan in het genre. Rappe energieke thrashy riffs om live op te feesten. Verder zijn er twee live nummers 'Pulses Of Pleasure' en 'Victim Of Sacrifice' die ergens in het begin van hun tour met Exodus zijn opgenomen. Met deze nummers hoor je dan ook de energie die ze telkens op iedere show afleveren. Een perfecte EP voor verzamelaars of mensen die nog niet echt iets van Evil Invaders gehoord hebben.
 
Jason Proot (4)

DETAIL ALBUM
 
Tracks:

1. Pocho Aztlan
2. No Aceptan Imitaciones
3. Profecia Del Anticristo
4. Plata O Plomo
5. Satongo
6. Isla De La Fantasia
7. Bruja-
8. Mexico Campeon
9. Culpan La Mujer
10. Codigos
11. Debilador
12. California Uber Aztlan

Platenlabel
Nuclear Blast
 
Labelnummer
Promo-cd
 
Distributie
Nuclear Blast
 
Promo-agent
Jaap Wagemaker (Nuclear Blast)
 
Website Artiest
Brujeria

Na zestien lange jaren komen deze Mexicaans-Amerikaanse heren nog eens met een full album op de proppen. Na hun laatste plaat 'Brujerizmo' in 2000, hadden ze wel nog twee singles uitgebracht en wat compilatie albums. Nu is het dan ergens ook weer de perfecte timing om terug te toeren en een plaat uit te brengen. Reden hiervoor is dat Brujeria een death/grind band is en zeer politiek gericht is. Vooral de heisa en problematiek rond Donald Trump komen nu aan bod. Voor dit album had Brujeria nog een EP genaamd 'Viva Presidente Trump!' uitgebracht met een tour genaamd Make America Hate Again. 'Pocho Aztlan' zelf blijft qua geluid nog altijd even ruig. Zware bastonen, laaggestemde gitaren en een drum die hoornvliezen direct zal raken. Je kan het nog in de richting van 'Bujerizmo' vergelijken. De nummers zelf zijn zoals je ze kan verwachten, alhoewel er toch een paar uit te toon vallen in zen death/grind genre. Opener 'Pocho Aztlan' begint met een rare intro: een man praat in het spaans en geleidelijk bouwt de muziek zich verder op. Dit nummer heeft een zeer industrial vibe over zich heen net zoals 'Mexico Campeon'. Met 'Profecia Del Anticristo' daarintegen houden ze de death metal in grote eer. Alle andere nummer grinden lekker door zoals we gewoon zijn van Brujeria. Als afsluiter toch een zeer leuke cover van The Dead Kennedys 'California über Alles' maar dan genoemd 'California über Aztlan'. Net zoals vorige singles en albums wordt alles in spaans gezongen. Met 'Pocho Aztlan' komt Brujeria zeker niet met hun beste werk af,maar zeker ook niet met hun slechtste.
 
Jason Proot (3½)

DETAIL ALBUM
 
Tracks:

1. Play It
2. Sail On
3. Holy Hypocrite

Platenlabel
Independent
 
Labelnummer
Promo-cd
 
Distributie
Hear The Music
 
Promo-agent
Metal Promotions
 
Website Artiest
Wendigo

Het Duitse Wendigo is een band die sinds 2012 meedraait en qua stijl sterk in de richting van de 70’s rock gaat. Je hoort er dan ook invloeden in terug van Led Zeppelin, Ted Nugent, AC/DC  en zelfs de oude ZZ top. Na jaren als coverband gefungeerd te hebben komt de band nu met een debuut Ep met drie eigen nummers die alle drie lekkere rockers van niveau zijn waarbij stilzitten moeilijk wordt. Bij opener ‘Play It’ hoor ik vooral Led Zeppelin invloeden terwijl in ‘Sail On’ na de basintro het vooral de gitaar riffs zijn die je aan oudere AC/DC nummers doen denken. Voor ‘Holy Hypocrite’ moeten we dan weer terug naar het Ted Nugent tijdperk. Toch zijn deze nummers allen nog doorspekt van een bleusy rock attitude met een beetje stoner invloed. Deze band zal het ongetwijfeld zeer goed doen in kleinere clubs maar is zeker ook klaar voor het grotere podiumwerk en rockt er flink op los.
 
Line-up
Zang: Jörg Theilen
Solo gitaar: Eric Post
Ritme gitaar en zang: Jan Ole Möller
Bas en zang: Lennard Viertel
Drums: Steffen Freesemann
 
Johan Kaethoven (3½)

DETAIL ALBUM
​
Tracks:
CD1:

1. Where The River Flows
2. Shine
3. Rapid Eye Movement (2016 Mix)
4. Night Session – Part One
5. Night Session – Part Two

CD2:

1. Sleepwalkers
2. Rainbow Trip (2016 Mix)
3. Heavenland
4. Return
5. Aether
6. Machines
7. Promise
8. Eye Of The Soundscape

Platenlabel
Inside Out Music
 
Labelnummer
Promo CD
 
Distributie
Niet gekend
 
Promo-agent
Petting Zoo - Frank Van Liempd
 
Website Artiest
Riverside

Als fan van het eerste uur ben ik het Poolse Riverside in de loop der jaren blijven volgen, ze hebben op korte tijd enorm erkenning gekregen in de wereld van de progressieve rock en progmetal. Alle studio-albums werden unaniem bejubeld, misschien was er enige reserve bij hun laatste cd ‘Love, Fear And The Time Machine’ vanwege een wending naar een toegankelijker misschien zelfs iets te brave muziekstijl. Het was dan ook uitkijken hoe de groep zou evolueren naar het volgend album toe. Maar toen kwam het onheilspellend nieuws in februari 2016 van het overlijden van gitarist Piotr Grudzinski, een onlosmakelijke schakel in de sound van de groep. Blijkbaar was Piotr zelf vragende partij om een ambient elektronisch album op de wereld los te laten, dat zat altijd in de muzikale genen van de groep. De overige leden namen daarom de gelegenheid te baat om als eerbetoon hun zevende album ‘Eye Of The Soundscape’ vol te stouwen met progressieve elektronische ambient muziek uit de periode 2007-2016. Hun nieuwste album bestaat uit twee cd’s met dertien experimentele, instrumentale en sfeervolle composities, waarvan bonusmateriaal uit hun laatste twee albums, remixes van ‘Rapid Eye Movement’ en Rainbow Trip’, aangevuld met vier nieuwe songs (‘Where The River Flows’, ‘Shine’, ‘Sleepwalkers’ and ‘Eye Of The Soundscape’). Het eindresultaat is honderd minuten muziek, wat een totaal ander en voor sommigen verrassend beeld geeft van Riverside. Voor de doorgewinterde fan zal het wel even slikken zijn, want nergens zal je de hevige vocale uithalen van Mariusz horen en op geen enkel moment loeien de gitaren. Het heeft dan ook geen zin om te vergelijken met vorig materiaal, wel kan gerefereerd worden aan de muzikanten, waaraan ze schatplichtig zijn. En dan komen namen als Klaus Schulze, Brian Eno, Tangerine Dream, Jean-Michel Jarre en nog vele anderen naar boven. En toch hoor je door dit alles heen nog de touch van Riverside, alle instrumenten klinken uiteraard anders maar de onderliggende sound blijft ondanks alles aanwezig. De eerste cd bevat alvast vier nummers, die boven de tien minuten afklokken. Het nieuwe en tegelijk duistere ‘Where The River Flows’ heeft nog de meeste raakpunten met het vroegere werk, alhoewel de zware gitaarriffs achterwege blijven. De zanglijnen blijven ook heel minimalistisch, op wat geneuzel en stemcapriolen van Mariusz na. Vaak is het ook moeilijk na te gaan of een akoestische drums dan wel een drumbox wordt gebruikt, zoals in ‘Shine’ waar ook Kraftwerk-invloeden te ontwaren zijn. Voor echte progfans kan het misschien allemaal wat te saai worden, alhoewel de melodieuze gitaren ook veel goed maken. De saxofoon en de akoestische gitaar in ‘Night Session’ doet de elektronische muziek geleidelijk overvloeien naar lounge-muziek, ideaal met een goed glas wijn in een schaars verlichte ruimte. Op de tweede cd zijn de nummers iets korter en wisselen de duistere en vrolijke passages elkaar af. ‘Heavenland’ staat bol van de soundscapes en brengt je in dezelfde sfeer als destijds Porcupine Tree in ‘Voyage 34’, Pink Floyd meets trance. Af en toe nemen gitaar en bas de hoofdrol op, maar het spreekt vanzelf dat Michal Lapaj op keyboards veruit de grootste inbreng levert. Dit album heeft wel meerdere luisterbeurten nodig, aanvankelijk kan je het eentonig vinden maar telkens hoor je nieuwe elementen, zo hoor je ook Alan Parsons voorbijkomen op ‘Machines’. Dit album is wellicht het einde van een tijdperk voor de groep, maar zeker niet het eindpunt. Intussen hebben de resterende groepsleden aangekondigd om niet op te zoek gaan naar een nieuwe gitarist. Wat de toekomst zal brengen is nog niet duidelijk, maar vermoedelijk zal het nieuwe album in 2017 toch opnieuw een ‘heavier’ kant opgaan. Probeer intussen alvast ‘Eye Of The Soundscape’ in de armen te sluiten en vergeet even hun vorig werk, het loont zeker de moeite!

Line up :
Mariusz Duda : Vocals, Bass Guitar, Acoustic Guitar
Piotr Grudziński : Guitars
Piotr Kozieradzki ; Drums
Michał Łapaj : Keyboards
 
Claude Bosschem (4)  

DETAIL ALBUM
 
Tracks:

1. Persephone
2. Sorceress
3. The Wilde Flowers
4. Will O The Wisp
5. Chrysalis
6. Sorceress 2
7. The Seventh Sojourn
8. Strange Brew
9. A Fleeting Glance
10. Era
11. Persephone (Slight Return)

Platenlabel
Nuclear Blast
 
Labelnummer
Promo-CD
 
Distributie
Niet Gekend
 
Promo-agent
Jaap Wagemaker (Nuclear Blast)
 
Website Artiest
Opeth

Je verwacht telkens opnieuw onberispelijke muzikaliteit, composities en productie van de Zweedse progressieve metal meesters en ‘Sorceress’ is geen uitzondering. De grunts blijven echter nog steeds achterwege, tot grote spijt van vele fans, maar de groep is nu eenmaal de progressieve weg ingeslagen vanaf ‘Heritage’. Het is toch een rare ontwikkeling want ik herinner mij een interview met Michael waarin hij verkondigde dat hij het liefst grunts gebruikte. Nu is hij daar al drie albums van afgestapt en is hij ook niet langer lid van Bloodbath. Maar zelfs zonder grunts is deze plaat toch heviger dan de vorige twee. En na het beluisteren van deze cd is het voor mij duidelijk dat de koerswijziging de goede keuze was. Hoewel ‘Heritage’ en ‘Pale Communion’ ook al topalbums waren en ook al de progressieve koers volgden, dan lijkt of blijkt ‘Sorceress’ nu de afwerking, de kwaliteit die ze wilden bereiken en zijn de vorige twee het kladwerk voor dit meesterwerk. Het ene topnummer volgt op het andere. Zelfs het korte akoestische openingsnummer is al indrukwekkend met een prachtige melodielijn. ‘Sorceress’, het titelnummer, klinkt wat dof, maar dat is volgens mij zo bedoeld om er een old fashioned proggeluid aan te geven. ‘Will O The Wisp’ lijkt op een Jethro Tull nummer en niet alleen omdat het een folky nummer is met een titel die past bij Jethro Tull, maar ook omdat Michael’s stem in de kalme stukken erg lijkt op die van Ian Anderson. Na dit hoogtepunt volgt de ene na de andere progsong, met ongelooflijke gitaarsolo’s, ik dacht dat ik al heel vlugge gitaartsolo’s gehoord had, maar dit is indrukwekkender dan ooit, ondertekend Frederik Åkesson. Om de prog nog meer in de verf te zetten krijg je ook scheurende orgelstukken en mellotron passages. Kortom, de natte droom voor progfans. Nu nog de gruntverslaafden overtuigen dat hun groep ook top is met cleane vocals. Voor mij mogen ze verder deze ingeslagen weg volgen, maar met Opeth weet je nooit.

​Line-up:
Mikael Åkerfeldt: zang, gitaar, producer
Fredrik Åkesson: gitaar, backing vocals
Joakim Svalberg: piano, keyboards, backing vocals
Martín Méndez: bas
Martin Axenrot: drums, percussie

 
Danny Focke (4½)

DETAIL ALBUM
 
Tracks:

1. With This Heart
2. Visibility Zero
3. The Unsung Heroes
4. Rhythm in the Spirit
5. Refugee
6. The Voyage Of Eight Eighteen
7. Camouflage
8. Summer
9. Crowded Isolation
10. Section 60

Platenlabel
InsideOut Records
 
Labelnummer
Promo-cd
 
Distributie
InsideOut Records
 
Promo-agent
InsideOut Records
 
Website Artiest
Kansas

Wat verwacht je als een groep terug opstaat met nieuw materiaal na zestien jaar? Als langgedienden Phil Ehart (drums), Billy Greer (bas), Rich Williams (gitaar) en David Ragsdale (viool) samen met een nieuwe zanger Ronnie Platt terug de studio induiken en een nieuw album opnemen? Een goed album met enkele goede nummers en voor de rest opgevuld met wat vlug opgenomen materiaal? Niks is minder waar. Dit album verdient een plaats naast alle grote Kansas albums met tien ijzersterke songs. De afwezigheid van Kerry Livgren is hier zelfs geen probleem, wat vroeger dikwijls een veel mindere kwaliteit opleverde. Ronnie Platt heeft er geen moeite mee om Steve Walsh te vervangen. Er is ook voor het eerst sinds Steve Morse weer een extra gitarist en dat werkt uitstekend. David Ragsdale speelt viool zoals hij nooit tevoren deed en ook Billy Greer scoort hoger dan ooit. Kortom, Kansas op zijn best. Als we eens de composities overlopen, dan vind ik de eerste drie nummers OK, de korte nummers. Maar het echte Kansas komt naar boven vanaf ‘Rhythm In The Spirit’, een prognummer met prachtig gitaarwerk in perfecte interactie met de toetsen en de viool. En vanaf hier zakt de kwaliteit niet meer. Met een acht minuten durend sterk prognummer ‘The Voyage Of Eight Eighteen’, het semi-akoestische ‘Refugee’ en talloze nummers die je terug brengen naar de tijd van ‘Mask’, ‘Leftoverture’ en andere Kansas classics. ‘Camouflage’ brengt een meer donkere sfeer waarin de instrumentale passages gedragen worden door gitaar en orgel. ‘Summer’ is wat meer up-tempo, wat de andere nummers misschien wat missen. Van ‘Crowded Isolation’ onthoud je vooral de lead gitaar en de orgelsolo op het einde en de Moog solo in het middenstuk. ‘Section 60’, een kort instrumentaaltje, een ode aan gevallen soldaten, sluit het album indrukwekkend af. Ik durf ‘The Prelude Implicit’ bijna naast ‘Point Of Know Return’ te plaatsen, hoewel de kortere nummers bij die laatste beter zijn. De kwaliteit van ‘Leftoverture’ halen ze net niet, maar het is toch een grote aanwinst voor de Kansas fans.

Line-up:
Phil Ehart: drums, percussie
Billy Greer: Bass, zang
David Manion: keyboards
Ronnie Platt: zang, keyboards
David Ragsdale: viool, zang
Rich Williams: gitaarr
Zak Rizvi: gitaar
 
Danny Focke (4)

DETAIL ALBUM
 
Tracks:

1. Chapter 1:
2. Behind Bars Of Sound
3. Own Defeaters
4. Eternal Rest
5. Turn Your Back To The World
6. Chapter 2:
7. Oblivious (Desolve Into Dust)
8. In The Eye Of The Storm
9. Simple Like Samples
10. Feather
11. Chapter 3:
12. Sunset Horizon
13. Prisoner Of Low Frequency
14. Pretty Much Pissed Off
15. Convent Consequences

Platenlabel
Independent
 
Labelnummer
Fwwc001
 
Distributie
Niet gekend
 
Website Artiest
From Whence We Came

From Whence We Came is een band die Afkomstig is uit Brugge, België en  werd opgericht door twee broers “Arend en Frodo Neels”  in 2011. De twee broers wouden muziek maken met invloeden van hun favoriete bands: Avenged Sevenfold, Killswitch Engage, Trivium, Etc. De band begon eerst met de naam ‘Eternal Rest’ wat later in 2015 verandert werd naar ‘From Whence We Came’ om vergissingen met andere bands te kunnen uitsluiten. Hoewel ‘From Whence We Came’ nog redelijk onbekend is in het buitenland beginnen ze toch al een naam te maken in het thuisland, de krachtige stuwende sound van de gitaar-riffs, beukende bas en hakkend drumwerk gaan gepaard met een krachtige stem die meteen duidelijk maakt dat de band op professioneel vlak zeker vooruit wilt  met wat ze doen. Hoewel ik persoonlijk de rustige nummers iets minder goed vond vind ik het een bangelijk album, ‘Prisoner Of Low Frequency’ is een bangelijk album om te beluisteren op elk moment van de dag, of je nu onderweg bent naar het werk of thuis lekker zit te genieten in de zetel laat dit album je genieten van het begin tot het einde.
 
Lars Kaethoven (4½)

DETAIL ALBUM
 
Tracks:

1. Bloodletting On The Kiss
2. Lights Come Alive
3. The Reaper Comes
4. Messalina
5. Infinite Gaze To The Sun
6. Stoke The Fire
7. Ether
8. Shadow Out Of Time
9. Astral Traveler
10. Catastrophe 

Platenlabel
Napalm Records
 
Labelnummer
Promo-cd
 
Distributie
PIAS/Rough Trade
 
Promo-agent
Napalm Records
 
Website artiest
Bloody Hammers

Je ooit al eens afgevraagd hoe het zou klinken als Adrian Hates (Diary of Dreams) en The Birthday Massacre samen een plaat zouden maken? Nee, ik ook niet; maar mocht het ooit gebeuren, dan zou het vergelijkbaar zijn met ‘Lovely Sort of Death’ van Bloody Hammers denk ik. Muzikaal wordt Bloody Hammers geleid door multi-instrumentalist Anders Manga, ingedeeld in het dark wave hoekje. Een redenering die ik grotendeels kan volgen. Vergelijkingen met eerder genoemde bands (Diary Of Dreams, The Birthday Massacre), als ook Blutengel en The Sisters Of Mercy zitten er zeker wel in. Al is de muziek van Bloody Hammers wel voorzien van een stevige hard rock/metal rand. Al vanaf de opener weet je meteen wat voor band dit is. De goth rock/metal ontvouwd zich langzaam in duistere, sfeervolle nummers. De keyboards, baspartijen, gitaarlijnen, alles is tot in de puntjes uitgewerkt. Ze zitten allemaal hoorbaar is de mix, maar zitten elkaar nergens in de weg. Daarnaast voelen veel nummers aan alsof ze zo uit de jaren 80 zouden kunnen komen. Manga’s stem is duister, laag en diep en past perfect bij de muziek. De nummers bevatten een erg duistere sfeer, wat me wel aanspreekt. Zo is er het langzaam opbouwende ‘Bloodletting On The Kiss’, het melodieuze ‘Lights Come Alive’, het zwaarmoedige ‘The Reaper Comes’ en het stevigere ‘Infinite Gaze To The Sun’, dat zo op ‘Born Villain’ van Marilyn Manson had kunnen staan. En dan is er nog ‘Ether’, met zijn Black Sabbath achtige riffs. En zo weet Bloody Hammers elk nummer wel een eigen identiteit te geven, zonder teveel af te wijken van het geluid van de band. Het album klinkt nostalgisch, maar tegelijkertijd ook verfrissend. Iets zegt mij dat dit album nog regelmatig de weg naar mijn cd speler zal vinden. De melancholische sfeer spreekt me namelijk erg aan.
 
Hans Goossenaerts (3½)